HvJ EU, 31-05-2018, nr. C-647/16

Het verzoek om een prejudiciële beslissing betreft de uitlegging van artikel 26, lid 1, van verordening (EU) nr. 604/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming dat door een onderdaan van een derde land of een staatloze bij een van de lidstaten wordt ingediend (PB 2013, L 180, blz. 31; hierna: ‘Dublin III-verordening’).

Dit verzoek is ingediend in het kader van een geding tussen Adil Hassan, Iraaks staatsburger, en de préfet du Pas-de-Calais (prefect van Pas-de-Calais, Frankrijk) over de rechtmatigheid van het besluit tot overdracht van Hassan aan Duitsland.

Adil Hassan is op 26 november 2016 door de lucht- en grenspolitie van het departement Pas-de-Calais (Frankrijk) aangehouden in het beperkt toegankelijke gebied van de terminal van de haven van Calais (Frankrijk). Bij onderzoek door deze diensten in het Eurodac-systeem bleek dat de Duitse autoriteiten op 7 november en 14 december 2015 zijn vingerafdrukken hadden afgenomen en dat hij op dat moment in Duitsland om internationale bescherming had gevraagd, zonder evenwel in Frankrijk een dergelijk verzoek in te dienen.

Nog op dag van die aanhouding en die raadpleging van het Eurodac-systeem heeft de préfet du Pas-de-Calais bij de Duitse autoriteiten ten aanzien van Hassan een terugnameverzoek ingediend en heeft hij tegelijkertijd besloten hem aan Duitsland over te dragen en hem in administratieve bewaring te houden. Hassan is op dezelfde datum van dit besluit in kennis gesteld.

Hassan heeft de maatregel tot administratieve bewaring betwist bij de juge des libertés et de la détention du tribunal de grande instance de Lille (rechter van de vrijheden en detentie bij de rechtbank Lille, Frankrijk) op grondslag van artikel L. 512-1, punt III, van de Ceseda. Bij beslissing van 29 november 2016 heeft deze rechter gelast deze maatregel in te trekken.

Hassan heeft daarnaast bij de Tribunal administratif de Lille (bestuursrechter in eerste aanleg Lille, Frankrijk) een beroep met opschortende werking ingesteld tegen het besluit van 26 november 2016, voor zover daarbij zijn overdracht aan Duitsland wordt gelast.

In het kader van dit beroep heeft Hassan met name aangevoerd dat dit besluit strijdig is met artikel 26 van de Dublin III-verordening, omdat het is vastgesteld en hem ter kennis is gebracht nog vóór de aangezochte lidstaat, in casu de Bondsrepubliek Duitsland, expliciet of impliciet heeft geantwoord op het terugnameverzoek van de Franse autoriteiten.

De préfet du Pas-de-Calais stelt op zijn beurt dat noch dit artikel 26, noch enige andere bepaling van nationaal recht eraan in de weg staat dat hij vanaf het moment van bewaring een overdrachtsbesluit vaststelt en dit ter kennis brengt van de betrokkene, die beschikt over de rechtsmiddelen waarin is voorzien in artikel 27 van de Dublin III-verordening. Overeenkomstig het nationale recht zou hij voor de bewaring van Hassan zelfs verplicht zijn geweest eerst een overdrachtsbesluit vast te stellen, zonder het antwoord van de aangezochte lidstaat af te wachten. In ieder geval zou de overdracht niet kunnen worden uitgevoerd zolang de aangezochte lidstaat het terugnameverzoek ten aanzien van betrokkene niet heeft aanvaard.

In dit verband merkt de verwijzende rechter op dat de préfet du Pas-de-Calais voor de administratieve bewaring van Hassan geen overdrachtsbesluit had hoeven vaststellen, aangezien een dergelijke bewaring is geregeld in artikel 28 van de Dublin III-verordening, dat rechtstreekse werking heeft. De verwijzende rechter erkent evenwel dat het nationale recht waarop de préfet zich beroept voor het vaststellen van dat overdrachtsbesluit niet verbood dat een dergelijk besluit tegelijkertijd met het besluit tot bewaring werd vastgesteld. Deze rechter wenst aldus te vernemen of een dergelijke bestuurlijke praktijk verenigbaar is met artikel 26 van de Dublin III-verordening.

De verwijzende rechter benadrukt dat de nationale rechterlijke instanties over dit onderwerp verdeeld zijn en legt daarbij uit dat sommige bestuursrechters van oordeel zijn dat een overdrachtsbesluit kan worden vastgesteld en aan de betrokken persoon kan worden medegedeeld voordat de aangezochte lidstaat heeft geantwoord, terwijl andere rechters oordelen dat de verzoekende lidstaat de uitkomst van de procedure tot vaststelling van de verantwoordelijke lidstaat dient af te wachten, zoals is voorzien in de artikelen 20 tot en met 25 van de Dublin III-verordening, alvorens een dergelijk besluit vast te stellen en hiervan kennisgeving te doen.

Volgens de verwijzende rechter zelf pleiten zowel de letterlijke lezing van de verschillende taalversies van artikel 26 van de Dublin III-verordening als de teleologische uitlegging van die bepaling en van die bepalingen tegen de achtergrond waarvan zij moet worden gelezen voor die tweede uitlegging, hetgeen het onderzoek van de voorbereidende werkzaamheden van de Dublin III-verordening overigens bevestigt.

Hij stelt niettemin dat de vaststelling en de kennisgeving van een overdrachtsbesluit vóór het antwoord van de aangezochte lidstaat de betrokken persoon niet beletten dit besluit met succes te betwisten bij de bevoegde rechter in het kader van een beroep met opschortende werking, overeenkomstig artikel 27 van de Dublin III-verordening. Mocht blijken dat de aangezochte lidstaat niet verantwoordelijk is tegen de achtergrond van de bij de verordening vastgestelde criteria, dan zou het overdrachtsbesluit nietig kunnen worden verklaard.

In die omstandigheden heeft de Tribunal administratif de Lille de behandeling van het verzoekschrift van Hassan geschorst en het Hof verzocht om een prejudiciële beslissing over de volgende vraag:

Met zijn prejudiciële vraag wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening aldus moet worden uitgelegd dat het eraan in de weg staat dat de lidstaat die bij een andere lidstaat die hij beschouwt als verantwoordelijk voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming overeenkomstig de in deze verordening vastgestelde criteria een verzoek heeft ingediend tot overname of terugname van een persoon als bedoeld in artikel 18, lid 1, van die verordening, een overdrachtsbesluit vaststelt en die persoon daarvan kennis geeft voordat de aangezochte lidstaat expliciet of impliciet met dat verzoek heeft ingestemd.

Volgens vaste rechtspraak van het Hof dient bij de uitlegging van een bepaling van Unierecht rekening te worden gehouden met de bewoordingen ervan, de ontstaansgeschiedenis, alsmede de context en de doelstellingen die worden nagestreefd door de regeling waarvan zij deel uitmaakt (zie in die zin arresten van 20 december 2017, Acacia en D'Amato, C-397/16 en C-435/16, EU:C:2017:992, punt 31, en 17 april 2018, Egenberger, C-414/16, EU:C:2018:257, punt 44 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Wat allereerst de bewoordingen van artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening betreft, luidt deze bepaling in dit verband dat wanneer de aangezochte lidstaat instemt met de overname of de terugname van een verzoeker of een andere persoon als bedoeld in artikel 18, lid 1, onder c) of d), van die verordening, de verzoekende lidstaat de betrokkene in kennis stelt van het besluit om hem over te dragen aan de verantwoordelijke lidstaat en, indien van toepassing, van het besluit om zijn verzoek om internationale bescherming niet te behandelen.

Uit de tekst zelf van artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening volgt aldus — en dit, zoals ook de advocaat-generaal heeft opgemerkt in punt 35 van zijn conclusie, in bijna alle taalversies — dat de kennisgeving van een overdrachtsbesluit aan de betrokkene slechts kan plaatsvinden indien en, bijgevolg, nadat de aangezochte lidstaat positief heeft gereageerd op het verzoek tot over- of terugname of, in voorkomend geval, na verstrijking van de termijn waarbinnen de aangezochte lidstaat op dat verzoek moet antwoorden, waarbij het niet geven van een antwoord overeenkomstig artikel 22, lid 7, en artikel 25, lid 2, van de Dublin III-verordening gelijkstaat met aanvaarding van een dergelijk verzoek.

De bewoordingen zelf van artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening onderstrepen dus dat de Uniewetgever een precieze procedurele volgorde heeft vastgesteld tussen de aanvaarding van het verzoek tot over- of terugname door de aangezochte lidstaat en de kennisgeving van het overdrachtsbesluit aan de betrokkene.

Wat vervolgens de ontstaansgeschiedenis van dit artikel 26, lid 1, betreft, zij opgemerkt — zoals de advocaat-generaal heeft opgemerkt in punt 36 van zijn conclusie — dat het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming dat door een onderdaan van een derde land of een staatloze bij een van de lidstaten wordt ingediend (COM/2008/0820 definitief), aangaande de herschikking van verordening nr. 343/2003 en dat heeft geleid tot vaststelling van de Dublin III-verordening, bepaalde dat meer duidelijkheid moest worden geschapen over de procedure van kennisgeving van het overdrachtsbesluit aan de betrokkene, zodat deze het recht om een rechtsmiddel in te stellen beter kon uitoefenen.

Zoals blijkt uit de motivering van dat voorstel voor een verordening moesten die preciseringen vooral gaan over het moment, de vorm en de inhoud van de kennisgeving van de overdrachtsbesluiten. Artikel 25, lid 1, van dat voorstel — het huidige artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening — dat die verduidelijkingen bevatte is in dat opzicht tijdens de wetgevingsprocedure niet wezenlijk gewijzigd.

Bijgevolg blijkt uit de tekst zelf van artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening, gelezen in het licht van de ontstaansgeschiedenis van die bepaling, dat de betrokkene pas in kennis kan worden gestelde van een overdrachtsbesluit nadat de aangezochte lidstaat impliciet of expliciet met diens overname of terugname heeft ingestemd (zie in die zin arrest van 26 juli 2017, A.S., C-490/16, EU:C:2017:585, punt 33).

Deze uitlegging wordt bevestigd door de algemene opzet van de Dublin III-verordening.

In dit verband zij opgemerkt dat artikel 26 van de Dublin III-verordening is opgenomen in hoofdstuk VI ervan, met als opschrift ‘Over- en terugnameprocedures’, dat bepalingen bevat die de opeenvolgende stappen uiteenzetten alsook een reeks dwingende termijnen die bijdragen aan de bepaling van de lidstaat die verantwoordelijk is voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming (zie in die zin arrest van 25 oktober 2017, Shiri, C-201/16, EU:C:2017:805, punt 39 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Deze over- en terugnameprocedures dienen verplicht te worden gevolgd overeenkomstig de regels die zijn genoemd in met name hoofdstuk VI (zie in die zin arrest van 26 juli 2017, Mengesteab, C-670/16, EU:C:2017:587, punt 49 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Aldus blijkt uit de delen II en III van hoofdstuk VI van de Dublin III-verordening inzake de procedures voor overnameverzoeken en terugnameverzoeken, dat de verzoekende lidstaat in eerste instantie een andere lidstaat naargelang van het geval kan verzoeken om overname of terugname van de betrokkene overeenkomstig het bepaalde in respectievelijk artikel 21, lid 1, artikel 23, lid 1, en artikel 24, lid 1, van die verordening.

In tweede instantie dient de aangezochte lidstaat, overeenkomstig artikel 22, lid 1, of — naargelang van het geval — artikel 25, lid 1, van de Dublin III-verordening, de nodige naspeuringen te verrichten om vast te stellen of hij verantwoordelijk is voor de behandeling van het verzoek om internationale bescherming in het licht van de criteria die zijn neergelegd in hoofdstuk III van die verordening en bijgevolg binnen de in de bepalingen gestelde termijnen een besluit te nemen over het overname- of terugnameverzoek.

Bijgevolg kan de aangezochte lidstaat pas nadat hij die naspeuringen heeft verricht over het overname- of terugnameverzoek besluiten en de verzoekende lidstaat antwoorden. In dit verband geldt een instemmend antwoord als een beginselaanvaarding van de overdracht van de betrokkene. Deze aanvaarding wordt in het algemeen gevolgd door de uitvoering van de overdracht overeenkomstig de bepalingen van artikel 29 van de Dublin III-verordening (zie in die zin arrest van 26 juli 2017, A.S., C-490/16, EU:C:2017:585, punt 50).

Artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening, dat samen met artikel 27 van deze verordening, aangaande rechtsmiddelen, deel uitmaakt van deel IV, met als opschrift ‘Procedurele waarborgen’, van hoofdstuk VI van die verordening, beoogt aldus, door de verzoekende lidstaat te verplichten de betrokkene in kennis te stellen van het overdrachtsbesluit, de rechten van die persoon beter te beschermen door te verzekeren dat hem, wanneer de lidstaten die betrokken zijn bij de overname of terugname in beginsel met de overdracht hebben ingestemd, alle redenen die ten grondslag liggen aan de beslissing worden medegedeeld zodat hij deze beslissing in voorkomend geval bij de bevoegde rechter kan betwisten en om opschorting van de uitvoering ervan kan vragen.

De algemene opzet van de Dublin III-verordening pleit derhalve ook voor een uitlegging van artikel 26, lid 1, van die verordening volgens welke de betrokkene pas in kennis mag worden gesteld van een overdrachtsbesluit nadat de aangezochte lidstaat heeft aanvaard die persoon over te nemen of terug te nemen.

Hetzelfde geldt voor de doelstelling die door de Dublin III-verordening wordt nagestreefd, in tegenstelling tot hetgeen de Europese Commissie lijkt te menen.

In dit verband moet er om te beginnen aan worden herinnerd dat de Dublin III-verordening volgens vaste rechtspraak van het Hof tot doel heeft een duidelijke en hanteerbare methode vast te stellen op basis van objectieve en zowel voor de lidstaten als voor de betrokken asielzoekers eerlijke criteria, waarmee snel kan worden bepaald welke lidstaat verantwoordelijk is, teneinde de daadwerkelijke toegang tot de procedures voor het verlenen van internationale bescherming te waarborgen en de doelstelling om verzoeken om internationale bescherming snel te behandelen, niet te ondermijnen, en daarbij, overeenkomstig overweging 19 van die verordening, een daadwerkelijk rechtsmiddel tegen besluiten tot overdracht wordt gewaarborgd (zie in die zin arresten van 7 juni 2016, Ghezelbash, C-63/15, EU:C:2016:409, punt 42, en van 25 oktober 2017, Shiri, C-201/16, EU:C:2017:805, punten 31 en 37 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Bovendien heeft het Hof reeds verduidelijkt dat het niet de bedoeling van de wetgever van de Unie is geweest, de rechtsbescherming van de verzoekers om internationale bescherming op te offeren aan dat vereiste tot snelle afhandeling (zie in die zin arresten van 7 juni 2016, Ghezelbash, C-63/15, EU:C:2016:409, punt 57, en van 13 september 2017, Khir Amayry, C-60/16, EU:C:2017:675, punt 65).

Wat betreft de doeltreffende rechterlijke bescherming die met name wordt gewaarborgd door artikel 47 van het Handvest van de grondrechten, blijkt uit artikel 27, lid 1, van de Dublin III-verordening dat de persoon die om internationale bescherming verzoekt, het recht heeft tegen het overdrachtsbesluit bij een rechterlijke instantie een daadwerkelijk rechtsmiddel in te stellen in de vorm van een beroep of een bezwaar ten aanzien van de feiten en het recht. Een dergelijk rechtsmiddel, waarvan de omvang niet beperkt kan worden uitgelegd, dient zowel betrekking te hebben op de toepassing van diezelfde verordening — aangaande zowel de toepassing van de in hoofdstuk III genoemde criteria als de eerbiediging van de procedurele waarborgen waarin met name in hoofdstuk IV is voorzien — als op de juridische en feitelijke situatie in de lidstaat waaraan de verzoeker wordt overgedragen (zie in die zin arresten van 26 juli 2017, A.S., C-490/16, EU:C:2017:585, punten 26-28; van 26 juli 2017, Mengesteab, C-670/16, EU:C:2017:587, punten 43, 47 en 48, en van 25 oktober 2017, Shiri, C-201/16, EU:C:2017:805, punten 36 en 37).

Als werd aanvaard dat de betrokkene in kennis kan worden gesteld van een overdrachtsbesluit voordat de aangezochte lidstaat heeft geantwoord op het verzoek tot overname of terugname, zou hieruit kunnen volgen dat die persoon ter betwisting van dat besluit beroep zou moeten instellen binnen een termijn die verstrijkt op het moment dat de aangezochte lidstaat wordt geacht zijn antwoord te geven, of zelfs — zoals in de zaak in het hoofdgeding — voordat dat antwoord er is, daar overeenkomstig artikel 27, lid 2, van de Dublin III-verordening de lidstaten de termijn dienen vast te stellen waarbinnen de betrokkene zijn recht op het instellen van een daadwerkelijk rechtsmiddel kan uitoefenen, waarbij die bepaling als enige verplichting oplegt dat die termijn redelijk is.

In die omstandigheden zou de betrokkene in voorkomend geval preventief, zelfs voordat de aangezochte lidstaat op het verzoek tot overname of terugname van de betrokkene heeft geantwoord, zijn gedwongen op grond van artikel 27, lid 1, van de Dublin III-verordening een rechtsmiddel in te stellen tegen het overdrachtsbesluit in de vorm van een beroep of een bezwaar. Overigens heeft het Hof reeds geoordeeld dat, uit principe, van een dergelijk beroep of bezwaar slechts sprake kan zijn in een situatie waarin de aangezochte lidstaat met dat verzoek heeft ingestemd (zie naar analogie arrest van 26 juli 2017, Mengesteab, C-670/16, EU:C:2017:587, punt 60).

Daarnaast zou, zoals de advocaat-generaal heeft opgemerkt in de punten 46 tot en met 48 van zijn conclusie, de draagwijdte van het daadwerkelijke rechtsmiddel dat wordt bedoeld in artikel 27, lid 1, van de Dublin III-verordening, kunnen worden beperkt, aangezien een overdrachtsbesluit dat is vastgesteld en waarvan kennisgeving is gedaan aan de betrokkene voordat de aangezochte lidstaat heeft geantwoord op het verzoek tot overname of terugname, slechts kan worden gebaseerd op door de verzoekende lidstaat verzamelde bewijzen en aanwijzingen en niet op die welke afkomstig zijn van de aangezochte lidstaat, zoals de datum van het antwoord op het verzoek tot overname of terugname of de inhoud van de motivering die heeft geleid tot het aanvaarden van dat verzoek wanneer zijn antwoord expliciet is.

Zoals de advocaat-generaal ook in punt 48 van zijn conclusie heeft opgemerkt, moet worden benadrukt dat dergelijke van de aangezochte lidstaat afkomstige elementen van bijzonder belang zijn in het kader van de beroepen of bezwaren die zijn ingesteld tegen een overdrachtsbesluit dat is vastgesteld na een overnameverzoek, daar de aangezochte lidstaat uitvoerig zijn verantwoordelijkheid moet onderzoeken met betrekking tot de criteria van de Dublin III-verordening en ook rekening moet houden met informatie die de verzoekende lidstaat niet noodzakelijkerwijs kent (zie in die zin arrest van 7 juni 2016, Ghezelbash, C-63/15, EU:C:2016:409, punt 43).

Er zij ook aan herinnerd dat de aangezochte lidstaat ertoe kan worden gebracht — zelfs ingeval van een Eurodac-treffer — om negatief te reageren op een verzoek tot overname of terugname wanneer hij met name van oordeel is dat hij niet langer verantwoordelijk is uit hoofde van artikel 19 of artikel 20, lid 5, tweede alinea, van de Dublin III-verordening, zoals tevens wordt bevestigd door artikel 4 van de uitvoeringsverordening, en de asielzoeker de mogelijkheid moet hebben zich in het kader van zijn rechtsmiddel op een dergelijke omstandigheid te beroepen (zie in dit verband arrest van 7 juni 2016, Karim, C-155/15, EU:C:2016:410, punten 26 en 27).

Wat daarnaast de in punt 33 van dit arrest aangehaalde omstandigheid betreft dat in een situatie zoals in het hoofdgeding de uitvoering van een overdrachtsbesluit zou worden opgeschort totdat de aangezochte lidstaat heeft geantwoord, volstaat de opmerking dat in geen enkele bepaling van de Dublin III-verordening in een dergelijke opschorting is voorzien. De regels met betrekking tot de schorsende werking van de rechtsmiddelen — genoemd in artikel 27, leden 3 en 4, van die verordening — zien op de mogelijkheid tot opschorting van het overdrachtsbesluit voor de duur van het instellen van het beroep of bezwaar tot ten laatste de uitkomst van dat beroep of bezwaar, zonder dat het instellen ervan noodzakelijkerwijs de opschorting van het overdrachtsbesluit met zich meebrengt (zie in die zin arresten van 13 september 2017, Khir Amayry, C-60/16, EU:C:2017:675, punten 64 en 68, en 25 januari 2018, Hasan, C-360/16, EU:C:2018:35, punt 38).

Aldus zou het aanvaarden dat de kennisgeving van een dergelijk besluit in de zin van artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening kan voorafgaan aan het antwoord van de aangezochte lidstaat, in rechtsordes waarin, in tegenstelling tot die waarvan sprake is in het hoofdgeding, niet is voorzien in de opschorting van een dergelijk besluit vóór dat antwoord, erop neerkomen dat de betrokkene wordt blootgesteld aan het risico van een overdracht naar die lidstaat zelfs voordat die er in beginsel mee heeft ingestemd.

Voor zover de Dublin III-verordening tot doel heeft, zoals in herinnering is gebracht in punt 56 van dit arrest, een duidelijke en hanteerbare methode vast te stellen om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielaanvraag, kan overigens niet worden aanvaard dat de uitlegging van artikel 26, lid 1, van die verordening, waarmee de wetgever heeft beoogd de rechten van de betrokkene beter te beschermen, kan verschillen naargelang de regelgeving van de lidstaten die zijn betrokken bij de procedure tot vaststelling van de verantwoordelijke lidstaat.

Volgens deze logica kan de moeilijkheid met betrekking tot het feit dat het Franse recht niet zou toestaan dat de betrokkene in administratieve bewaring wordt gehouden voordat hij in kennis is gesteld van het overdrachtsbesluit — welke moeilijkheid zoals de verwijzende rechter bevestigt uitsluitend voortvloeit uit het nationale recht — niet afdoen aan de uitlegging van artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening zoals gegeven in punt 46 van dit arrest. Overigens volgt duidelijk uit artikel 28, leden 2 en 3, van deze verordening dat de lidstaten bevoegd zijn om de betrokkenen in bewaring te houden zelfs voordat de aangezochte lidstaat om overname of terugname is verzocht, wanneer aan de in dat artikel gestelde voorwaarden is voldaan en de kennisgeving van het overdrachtsbesluit aldus geen noodzakelijke voorwaarde voor een dergelijke bewaring vormt (zie in die zin arresten van 15 maart 2017, Al Chodor, C-528/15, EU:C:2017:213, punt 25, en 13 september 2017, Khir Amayry, C-60/16, EU:C:2017:675, punten 25–27, 30 en 31).

Aldus pleit het doel van de Dublin III-verordening ook voor de uitlegging in punt 47 van dit arrest in plaats van haar juist te weerleggen.

Daarnaast hebben de vragen van de verwijzende rechter niet alleen betrekking op het tijdstip van de kennisgeving van het overdrachtsbesluit, maar ook op het tijdstip waarop dat besluit moet worden vastgesteld.

In dit verband is het juist dat de tekst van artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening verwijst naar de kennisgeving van het overdrachtsbesluit en niet naar de vaststelling ervan. Artikel 5, lid 2, onder b), en artikel 5, lid 3, van die verordening, die respectievelijk de voorwaarden geven waaronder de lidstaat die nagaat welke lidstaat verantwoordelijk is, het onderhoud met de verzoeker achterwege kan laten en het tijdstip geven waarop dat moet plaatsvinden, vermelden evenwel dat een dergelijk onderhoud of enige andere mogelijkheid voor de verzoeker om relevante informatie te verstrekken moeten plaatsvinden voordat het overdrachtsbesluit overeenkomstig dat artikel 26, lid 1, wordt vastgesteld.

Daarnaast zij opgemerkt dat volgens artikel 26, lid 2, eerste alinea, van de Dublin III-verordening, het overdrachtsbesluit informatie moet bevatten over de beschikbare rechtsmiddelen, waaronder het recht om te verzoeken om opschortende werking, indien van toepassing, alsmede de termijnen om van de beschikbare rechtsmiddelen gebruik te maken; in het besluit wordt vermeld binnen welke termijn de overdracht zal plaatsvinden en, indien de betrokkene zich op eigen gelegenheid naar de verantwoordelijke lidstaat begeeft, waar en wanneer hij zich in die lidstaat moet melden.

Zoals de advocaat-generaal heeft opgemerkt in punt 44 van zijn conclusie, hangt dergelijke informatie af van zowel het tijdstip waarop de aangezochte lidstaat op het verzoek tot overname of terugname antwoordt als van de inhoud van dat antwoord, overeenkomstig de in artikel 6 van de uitvoeringsverordening vastgestelde wijzen wanneer het een uitdrukkelijk antwoord betreft.

In ieder geval kan een overdrachtsbesluit niet aan de betrokkene worden tegengeworpen voordat hij daarvan in kennis is gesteld, waarbij het tijdstip waarop de kennisgeving moet plaatsvinden — zoals blijkt uit de voorgaande overwegingen — nauwkeurig is omschreven in artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening. Hieruit volgt dat de vaststelling van een dergelijk besluit vóór het antwoord van de aangezochte lidstaat, zelfs al vindt de kennisgeving ervan pas na dat antwoord plaats, niet kan bijdragen aan de doelstelling om verzoeken om internationale bescherming snel te behandelen en ook niet aan de doelstelling om een doeltreffende rechterlijke bescherming van de rechten van die persoon te waarborgen, aangezien de instelling van een rechtsmiddel tegen een overdrachtsbesluit noodzakelijkerwijs na kennisgeving ervan gebeurt (zie in dit verband arrest van 26 juli 2017, A.S., C-490/16, EU:C:2017:585, punt 54).

In deze omstandigheden staat artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening tevens in de weg aan de vaststelling van een overdrachtsbesluit voordat de aangezochte lidstaat expliciet of impliciet op het over- of terugnameverzoek heeft geantwoord.

Uit het voorgaande volgt dat artikel 26, lid 1, van de Dublin III-verordening aldus moet worden uitgelegd dat het eraan in de weg staat dat de lidstaat die bij een andere lidstaat die hij beschouwt als verantwoordelijk voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming overeenkomstig de in deze verordening vastgestelde criteria een verzoek heeft ingediend tot overname of terugname van een persoon als bedoeld in artikel 18, lid 1, van die verordening, een overdrachtsbesluit vaststelt en die persoon daarvan in kennis stelt voordat de aangezochte lidstaat expliciet of impliciet met dat verzoek heeft ingestemd.

Ten aanzien van de partijen in het hoofdgeding is de procedure als een aldaar gerezen incident te beschouwen, zodat de verwijzende rechterlijke instantie over de kosten heeft te beslissen. De door anderen wegens indiening van hun opmerkingen bij het Hof gemaakte kosten komen niet voor vergoeding in aanmerking.

Het Hof (Tweede kamer) verklaart voor recht:

Artikel 26, lid 1, van verordening (EU) nr. 604/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming dat door een onderdaan van een derde land of een staatloze bij een van de lidstaten wordt ingediend, moet aldus worden uitgelegd dat het eraan in de weg staat dat de lidstaat die bij een andere lidstaat die hij beschouwt als verantwoordelijk voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming overeenkomstig de in deze verordening vastgestelde criteria een verzoek heeft ingediend tot overname of terugname van een persoon als bedoeld in artikel 18, lid 1, van die verordening, een overdrachtsbesluit vaststelt en die persoon daarvan in kennis stelt voordat de aangezochte lidstaat expliciet of impliciet met dat verzoek heeft ingestemd.

ondertekeningen