Rb. Haarlem, 02-12-2008, nr. AWB 08/980

Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 2004 een aanslag inkomstenbelasting/ premie volksverzekeringen (IB/PVV) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 106.346. Gelijktijdig met het vaststellen van de aanslag heeft verweerder bij beschikking (hierna: verliesvaststellingsbeschikking) het verlies uit werk en woning van het jaar 2004 vastgesteld op nihil.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 21 december 2007 de aanslag gehandhaafd.

Eiser heeft daartegen bij brief van 15 januari 2008, ontvangen bij de rechtbank op 16 januari 2008, beroep ingesteld.

Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 24 juli 2008 te Haarlem. Eiser is daar vertegenwoordigd door zijn gemachtigde mr. A. Namens verweerder is verschenen B.

Namens eiser heeft zijn gemachtigde een pleitnota voorgedragen en exemplaren overgelegd aan verweerder en aan de rechtbank.

In geschil is het antwoord op de vraag of eiser terecht een verlies van € 262.668 ten laste van zijn inkomen in box 1 heeft gebracht in verband met afwaarderingen van vorderingen op zijn BV.

Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar, vermindering van de aanslag tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van nihil en vaststelling van een verlies van € 156.322.

Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken en hetgeen door hen ter zitting is verklaard.

Tussen partijen is niet in geschil dat de geldverstrekkingen van eiser aan de BV voor de toepassing van artikel 3:92 van de Wet Inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) als leningen moet worden aangemerkt. Verweerder heeft voorts aangegeven dat de verstrekking van de leningen destijds op zich nog zakelijk was. Ook is niet in geschil dat de vorderingen geen waarde meer hadden in 2004. De rechtbank ziet geen reden voor andersluidende oordelen op deze punten.

Ingevolge artikel 3:92 van de Wet IB 2001 moet het aangaan van de leningen en het houden van de daaruit voortvloeiende vorderingen door eiser in beginsel worden aangemerkt als een terbeschikkingstelling. Nu de beginwaarde van de vorderingen noch de waarde hiervan in 2004 tussen partijen in geschil is, kan volgens de regels van de winstbepaling, de vordering worden afgewaardeerd. De afwaardering van de leningen vormt dan een negatief resultaat uit ter beschikking stellen van vermogensbestanddelen.

Verweerder stelt zich echter op het standpunt dat de voorwaarden waaronder de leningen zijn aangegaan onzakelijk zijn. Daarbij wijst verweerder op het rentepercentage van 4 - tegenover een percentage van 8 dat in 2001 bij de E bank kon worden verkregen -, het ontbreken van een borgstelling of hoofdelijke aansprakelijkstelling, het ontbreken van zekerheden en het ontbreken van een aflossingsschema. Verweerder concludeert hieruit dat de gevolgen van het onzakelijke handelen moeten worden geëlimineerd bij de bepaling van het resultaat uit overige werkzaamheden en dat om die reden de leningen in hun geheel niet ten laste van de winst mogen worden afgewaardeerd, althans, zo begrijpt de rechtbank, bij de vaststelling van winst uit aanmerkelijk belang (box II) in aanmerking moet worden genomen en niet bij de vaststelling van het inkomen en werk en woning (box I). Naar het oordeel van de rechtbank doen de door verweerder gestelde omstandigheden niet eraan af dat tussen eiser en de BV daadwerkelijk leningen zijn overgekomen. Voorts kan niet worden gezegd dat eiser de lening uit onzakelijke motieven aan de BV heeft verstrekt nu vaststaat dat de verstrekking van de leningen destijds op zich nog zakelijk was. In beginsel dient het er daarom voor te worden gehouden dat eiser aldus vermogen aan de BV ter beschikking heeft gesteld in de zin van artikel 3.92 Wet IB 2001. De rechtbank volgt verweerder niet in zijn stellingname dat in de gegeven omstandigheden afwaardering van de lening niet mogelijk is. Dat afwaardering gedeeltelijk – namelijk voor zover sprake is van onzakelijke voorwaarden – niet mogelijk is, is gesteld noch gebleken. Overigens moet, gelet op het bepaalde in artikel 2.14 Wet IB 2001, de lening allereerst in box I in aanmerking worden genomen en niet in box II.

Voor zover verweerder zich op het standpunt stelt dat de vordering al ultimo 2002 ver onder de nominale waarde, zo al niet tot nihil was gedaald, en meent dat eiser de vordering om die reden niet in het onderhavige jaar kan afwaarderen, kan de rechtbank hem daarin niet volgen. Ter zitting heeft de gemachtigde van eiser verklaard dat het faillissement van D pas op 1 november 2007 is opgeheven en dat eiser in de tussentijd getracht heeft zijn schade op de voormalige eigenaar te verhalen. Dat de BV de rentebetalingen in de loop van 2002 staakte en surseance van betaling had aangevraagd acht de rechtbank derhalve onvoldoende om aan te nemen dat eiser eerder had moeten overgaan tot afwaardering van de vordering. De rechtbank acht de gevolgde handelswijze niet in strijd met het goedkoopmansgebruik (voorzichtigheidsbeginsel).

Gelet op het vorenstaande dient het beroep gegrond te worden verklaard.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 644 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322,- en een wegingsfactor 1).

De rechtbank