Hof 's-Hertogenbosch, 26-01-2021, nr. 200.170.868, 02

2. mr. [curator] q.q.,

in zijn hoedanigheid van curator in het faillissement van

[B.V.] B.V., gevestigd te [vestigingsplaats] ,

geïntimeerden in het principaal appel,

appellanten in het incidenteel appel,

verder gezamenlijk: [geïntimeerde] ,

advocaat: mr. M.J. Ubbens te Groningen,

als vervolg op de door het hof gewezen tussenarresten van 31 juli 2018, 12 februari 2019, 7 mei 2019, 3 december 2019 en 4 februari 2020 in het hoger beroep van het door de rechtbank Limburg, zittingsplaats Maastricht, onder zaaknummer C/03/106396/HA ZA 05/1191 gewezen vonnis van 3 december 2014.

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Het hof heeft daarna een datum voor arrest bepaald.

in principaal en incidenteel hoger beroep

Het hof:

op het principaal en incidenteel hoger beroep

vernietigt de vonnissen waarvan beroep voor zover [geïntimeerde] is veroordeeld om aan [appellant] een vergoeding voor 58 niet-opgenomen vakantiedagen te betalen, vermeerderd met een verhoging van 50% hierover;

in zoverre opnieuw rechtdoende:

wijst dit deel van de vordering af;

bekrachtigt de vonnissen waarvan beroep voor het overige;

en

veroordeelt [appellant] tot betaling van € 6.804,01 aan [geïntimeerde] ten titel van vergoeding voor de gemaakte beslagkosten, vermeerderd met de wettelijke rente hierover vanaf 18 december 2014;

veroordeelt [appellant] in de proceskosten van het principaal hoger beroep, en begroot die kosten tot op heden aan de zijde van [geïntimeerde] op € 5.213,00 aan griffierecht en op € 18.712,00 aan salaris advocaat;

compenseert de kosten van het incidenteel hoger beroep in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt;

verklaart de uitgesproken veroordelingen uitvoerbaar bij voorraad;

wijst af het meer of anders gevorderde.

Dit arrest is gewezen door mrs. J.P. de Haan, M.E. Smorenburg en J.M.H. Schoenmakers en in het openbaar uitgesproken door de rolraadsheer op 26 januari 2021.

griffier rolraadsheer

2. mr. [curator] q.q.,

in zijn hoedanigheid van curator in het faillissement van

[B.V.] B.V., gevestigd te [vestigingsplaats] ,

geïntimeerden in het principaal appel,

appellanten in het incidenteel appel,

verder gezamenlijk: [geïntimeerde]

advocaat: mr. M.J. Ubbens te Groningen,

als vervolg op de door het hof gewezen tussenarresten van 31 juli 2018, 12 februari 2019, 7 mei 2019 en 3 december 2019 in het hoger beroep van het door de rechtbank Limburg, zittingsplaats Maastricht, onder zaaknummer C/03/106396/HA ZA 05/1191 gewezen vonnis van 3 december 2014.

Het verdere verloop van de procedure blijkt uit:

- het tussenarrest van 3 december 2019;

Het hof heeft daarna een datum voor arrest bepaald.

Het hof:

bepaalt ingevolge het dictum onder 13.10 van het tussenarrest van 3 december 2019 het voorschot op de kosten van de deskundige op het door de deskundige begrote bedrag van€ 15.950,00 exclusief btw, in totaal € 19.299,50;

handhaaft hetgeen voorts in het arrest van 3 december 2019 is bepaald maar verwijst de zaak naar de rol van 2 juni 2020 in plaats van 7 april 2020;

houdt iedere verdere beslissing aan.

Dit arrest is gewezen door mrs. J.P. de Haan, M.E. Smorenburg en J.M.H. Schoenmakers en in het openbaar uitgesproken door de rolraadsheer op 4 februari 2020.

griffier rolraadsheer

2. mr. [curator] q.q.,

in zijn hoedanigheid van curator in het faillissement van

[B.V.] B.V. , gevestigd te [vestigingsplaats] ,

geïntimeerden in het principaal appel,

appellanten in het incidenteel appel,

verder gezamenlijk: [geïntimeerde] ,

advocaat: mr. M.J. Ubbens te Groningen,

als vervolg op de door het hof gewezen tussenarresten van 31 juli 2018, 12 februari 2019 en 7 mei 2019 in het hoger beroep van het door de rechtbank Limburg, zittingsplaats Maastricht, onder zaaknummer C/03/106396/HA ZA 05/1191 gewezen vonnis van 3 december 2014.

Het verdere verloop van de procedure blijkt uit:

Het hof heeft daarna een datum voor arrest bepaald.

Bij genoemd tussenarrest van 7 mei 2019 heeft het hof overwogen voornemens te zijn een deskundige te benoemen en aan deze de vragen voor te leggen die de rechtbank in het tussenvonnis van 18 juni 2014 heeft opgenomen. Het hof heeft partijen in de gelegenheid gesteld om zich daarover uit te laten alsmede over de vraag of de destijds benoemde deskundige, [deskundige 1] , opnieuw hiervoor kan worden benaderd.

[geïntimeerde] heeft aangegeven dat zij geen bezwaar heeft tegen de voorgestelde benoeming van de deskundige en geen bezwaar heeft tegen de voorgestelde vraagstelling.

[appellant] heeft bezwaar zowel tegen de persoon van de deskundige als tegen de voorgestelde vraagstelling. [deskundige 1] is verbonden aan [accountantskantoor 1] en [accountantskantoor 1] is de accountant van [B.V.] . [appellant] stelt voor de registeraccountant [registeraccountant 1] tot deskundige te benoemen.

[appellant] stelt de volgende vraag voor:

“Kan de resultaatberekening door [accountantskantoor 2] juist worden geacht en kan deze worden gebruikt voor de berekening van de bonus of moeten deze cijfers worden aangepast in achtgenomen de door [geïntimeerde] vastgestelde jaarcijfers (en/of andere cijfers) en in achtgenomen de wijze van vaststelling van de jaarcijfers in eerdere jaren.”

[geïntimeerde] stelt in reactie hierop dat [accountantskantoor 1] in 2012 haar accountant was en dat het hier gaat om de periode 2003 en eerste kwartaal 2004. Hierover kan de deskundige, die in het zuiden van het land werkzaam is, geheel onafhankelijk berichten. Bovendien was [appellant] het in eerste aanleg eens met de benoeming van deze deskundige. De door [appellant] voorgestelde heer [registeraccountant 1] zal hij kennen zodat deze reeds daarom niet voor benoeming in aanmerking komt.

Tegen de vraagstelling zoals eerder door de rechtbank voorgesteld had [appellant] destijds geen bezwaar. Hij heeft er ook geen grief tegen gericht.

[appellant] stelt bij nader inzien dat primair moet worden uitgegaan van de concept jaarcijfers en dat de informatie van [geïntimeerde] moet worden genegeerd. Hij stelt voorts dat hij de kosten van de deskundige niet behoeft te dragen omdat eerst de juiste cijfers op tafel moeten komen te liggen. Hij is bovendien niet in staat om hoge kosten te dragen.

Het hof stelt voorop dat, zoals in het laatste tussenarrest is overwogen, partijen zich enkel mochten uitlaten over de deskundige en de te stellen vragen. Hetgeen [appellant] in zijn laatste akte nader inhoudelijk over het geschil heeft gesteld, valt buiten dit kader. Het hof zal deze stellingen om deze reden buiten beschouwing laten.

De stelling van [geïntimeerde] dat de beslissing van de rechtbank omtrent de benoeming van de deskundige en de aan hem te stellen vragen, tussen partijen vast staat nu [appellant] hiertegen geen grief heeft gericht, verwerpt het hof. Het gaat hier om een interlocutoir vonnis waarin geen oordeel over het inhoudelijke geschil is gegeven. Partijen zijn in hoger beroep niet aan deze beslissing gebonden. Bovendien heeft [appellant] het recht om zich over de persoon van de deskundige en over de aan deze te stellen vragen anders uit te laten dan hij in eerste aanleg heeft gedaan. Het hoger beroep biedt in die zin een herstelmogelijkheid.

Nu partijen ieder een andere deskundige voorstaan zal het hof een derde, de heer drs. ing. [deskundige 2] RA, werkzaam bij [accountantskantoor 3] in [vestigingsplaats] , tot deskundige benoemen. De heer [deskundige 2] heeft bevestigd dat hij geen van de partijen kent en in staat is om de vraagstelling te beantwoorden.

Ten aanzien van de vraagstelling overweegt het hof als volgt.

Tussen partijen is nog in geschil of [appellant] recht heeft op een bonusbedrag over het jaar 2003 en het eerste kwartaal van 2004 en, indien dit het geval blijkt te zijn, hoe hoog het bonusbedrag of de bonusbedragen dan moet respectievelijk moeten zijn. De hoogte van de bonus moet worden vastgesteld aan de hand van de criteria gegeven in de brief van 6 juni 2002 van mr. [mr.] aan [appellant] , gevoegd bij productie 2 van de dagvaarding in eerste aanleg (met name de punten 4 t/m 8). Dit is ook het uitgangspunt voor de deskundige. Voor de wijze waarop de criteria moeten worden ingevuld, verwijst het hof naar de gang van zaken betreffende de vaststelling van het bonusbedrag over 2002. Deze is gebaseerd op de brief van [registeraccountant 2] RA van [accountantskantoor 2] van 10 juli 2003, overgelegd als productie 25 bij de conclusie van antwoord in reconventie van 22 maart 2006. Daaruit blijkt dat er correcties op het resultaat worden doorgevoerd. Het is aan de deskundige om op een daarmee overeenkomende wijze na te gaan of en zo ja welke correcties moeten worden doorgevoerd. Het is aan de deskundige om te bezien in hoeverre hij de volgende gegevens daarbij betrekt.

De accountant heeft een aantal voorlopige berekeningen gemaakt voor de bonus over 2003. Deze zijn als producties 26 en 27 bij voormelde conclusie overgelegd. De vastgestelde en goedgekeurde jaarrekening 2003 is als productie 28 overgelegd; het betreft versie 3, gedateerd op 13 juli 2004. Voorts heeft [appellant] als productie 3 ten behoeve van de comparitie van partijen, gehouden op 13 november 2018, voorlopige cijfers overgelegd.

Het hof ziet geen reden om de vraagstelling die het hof bij tussenarrest heeft voorgesteld te wijzigen. Wel verzoekt het hof de deskundige om gemotiveerd aan te geven welke correctieposten al dan niet zijn meegenomen en daarin de stellingen van partijen te betrekken.

De kosten voor het deskundigenbericht worden door de deskundige begroot op een bedrag van € 15.950,00 exclusief btw. Gesteld noch gebleken is dat in dit geval toepassing kan worden gegeven aan artikel 195 derde volzin Rv in verbinding met artikel 199 lid 3 Rv.

Het hof houdt iedere verdere beslissing aan.

Het hof:

bepaalt dat een deskundigenonderzoek wordt verricht naar de volgende vragen:

1. Of en, zo ja, tot welk bedrag rechtvaardigen de resultaten van de [geïntimeerde] -groep, berekend volgens de in de voorgaande jaren gehanteerde uitgangspunten voor het jaar 2003 en de periode van 1 januari 2004 tot 1 april 2004, de uitkering van een bonus aan [appellant] , uitgaande van het gegeven dat bonussen als brutobedragen worden vastgesteld?

2. Wilt u aangeven of u correctieposten in uw berekening betrekt en zo ja, welke? Wilt u motiveren waarom u wel/geen correctieposten in uw berekening betrekt?

3. Geeft de onderhavige zaak u overigens nog aanleiding tot het maken van opmerkingen?

benoemt tot deskundige ter beantwoording van deze vragen:

de heer drs. Ing. [deskundige 2] RA,

[adres] ,

[postcode] [vestigingsplaats] ,

tel: [telefoonnummer] ;

bepaalt dat de griffier van dit hof een afschrift van dit arrest aan de deskundige toezendt;

bepaalt dat partijen binnen één week na de datum van dit arrest (een afschrift van) de verdere processtukken aan de deskundige ter beschikking zullen stellen en alle door deze gewenste inlichtingen zullen verstrekken;

bepaalt dat de deskundige eerst met het onderzoek begint nadat daartoe van de griffier bericht is ontvangen;

bepaalt dat de deskundige bij het onderzoek – en ten aanzien van het concept-rapport – partijen in de gelegenheid stelt opmerkingen te maken en verzoeken te doen, en dat uit het rapport van de deskundige moet blijken of aan dit voorschrift is voldaan, terwijl in het rapport tevens melding wordt gemaakt van de inhoud van zodanige opmerkingen en verzoeken;

bepaalt dat partijen binnen vier weken dienen te reageren op het concept-rapport van de deskundige nadat dit aan partijen is toegezonden en dat partijen bij de deskundige geen gelegenheid hebben op elkaars opmerkingen en verzoeken naar aanleiding van het concept-rapport te reageren;

verzoekt de deskundige een schriftelijk en met redenen omkleed rapport, met een duidelijke conclusie, in te leveren ter griffie van dit hof en tegelijkertijd een afschrift van het rapport aan de advocaten van partijen toe te zenden;

bepaalt de termijn waarbinnen het schriftelijke, ondertekende rapport ter griffie van dit hof (postbus 70583, 5201 CZ 's-Hertogenbosch) moet worden ingeleverd op drie maanden nadat door de griffier is bericht dat met het onderzoek kan worden begonnen;

bepaalt het voorschot op de kosten van de deskundige op het door de deskundige begrote bedrag van € 15.950,00 exclusief btw, in totaal € 19.299,50, tenzij (één van) partijen binnen veertien dagen na deze uitspraak bij brief aan de griffier van dit hof met afschrift aan de wederpartij (die binnen twee dagen hierop kan reageren bij brief aan de griffier van dit hof met afschrift aan de wederpartij) tegen de hoogte van het voorschot bezwaar heeft/hebben gemaakt, in welk geval het hof op het bezwaar/de bezwaren zal beslissen en de hoogte van het voorschot zal bepalen;

bepaalt dat de griffier een specificatie van het voorschot bij het afschrift van dit arrest meezendt aan de advocaten van partijen;

bepaalt dat [appellant] het genoemd voorschot van € 19.299,50 zal voldoen na ontvangst van de nota met betaalinstructies die door het Landelijk Dienstencentrum voor de Rechtspraak zal worden verzonden;

verzoekt de deskundige, indien zijn kosten het voorschot te boven mochten gaan, het hof daarover tijdig in te lichten;

benoemt mr. J.M.H. Schoenmakers tot raadsheer-commissaris, tot wie de deskundige zich, door tussenkomst van de griffier (het Bureau Deskundigen van dit hof) dient te wenden met (procedurele) vragen en verzoeken indien het onderzoek daartoe aanleiding geeft;

verwijst de zaak naar de rol van 7 april 2020 in afwachting van het deskundigenrapport;

verstaat dat de zaak na ontvangst van het deskundigenrapport naar de rol wordt verwezen voor memorie na deskundigenrapport aan de zijde van [appellant] ;

houdt iedere verdere beslissing aan.

Dit arrest is gewezen door mrs. J.P. de Haan, M.E. Smorenburg en J.M.H. Schoenmakers en in het openbaar uitgesproken door de rolraadsheer op 3 december 2019.

griffier rolraadsheer

2. mr. J.C.M. Silvius q.q.,

in zijn hoedanigheid van curator in het faillissement van

[de vennootschap] , gevestigd te [vestigingsplaats 1] ,

geïntimeerden in het principaal appel,

appellanten in het incidenteel appel,

verder gezamenlijk: [geintimeerde] ,

advocaat: mr. M.J. Ubbens te Groningen,

als vervolg op de tussenarresten van dit hof van 31 juli 2018 en 12 februari 2019 in het hoger beroep van het door de rechtbank Limburg, zittingsplaats Maastricht, onder zaaknummer C/03/106396/HA ZA 05/1191 tussen partijen gewezen vonnis van 3 december 2014.

Het verdere verloop van de procedure blijkt uit:

- het tussenarrest van 12 februari 2019;

- de akte van [geintimeerde] van 26 februari 2019.

[geintimeerde] heeft arrest gevraagd.

In het principaal appel en in het incidenteel appel

Bij tussenarrest van 12 februari 2019 heeft het hof partijen verzocht om zich bij akte uit te laten over de wijze waarop zij de procedure willen voortzetten, door voortzetting van de schikkingscomparitie, door verwijzing naar mediation dan wel door het vragen van arrest eventueel onder overlegging van ontbrekende stukken (r.o. 3.2 tussenarrest 31 juli 2018).

Naar aanleiding hiervan heeft [geintimeerde] bij akte laten weten dat de verschillen van inzicht tussen partijen dermate groot zijn dat een minnelijke regeling niet tot de mogelijkheden behoort en ook een mediationtraject niet zinvol is. Volgens [geintimeerde] heeft [appellant] voldoende gelegenheid gekregen om ontbrekende stukken, waaronder de aangifte inkomstenbelasting, in het geding te brengen, zodat hij in dit stadium van de procedure niet alsnog tot deze nadere bewijslevering toegelaten moet worden.

[appellant] heeft geen akte genomen. Het hof heeft daarop uitspraak bepaald.

Het gaat in deze zaak, samengevat, om het volgende:

Bij dagvaarding van 15 november 2005 heeft [geintimeerde] de onderhavige procedure tegen [appellant] aanhangig gemaakt. In deze procedure stelt [geintimeerde] dat [appellant] ervoor heeft gezorgd dat zijn bonussen bruto-netto werden uitbetaald en dat zijn privé nota’s door [geintimeerde] werden betaald zonder dat daaraan een afspraak ten grondslag lag. [appellant] heeft doordat hij ten onrechte gelden aan [geintimeerde] heeft onttrokken zijn taak onbehoorlijk vervuld, waarvan hem een ernstig verwijt gemaakt worden, zodat hij op grond van artikel 2:9 BW jegens [geintimeerde] aansprakelijk is.

Op grond daarvan vorderde [geintimeerde] in eerste aanleg in conventie, samengevat, veroordeling van [appellant] tot betaling van € 320.381,74 aan schadevergoeding, met de wettelijke rente vanaf 26 april 2005, en van € 23.900,= aan kosten ter vaststelling van de schade, € 315,01 aan beslagkosten en € 4.162,62 aan buitengerechtelijke incassokosten, deze bedragen met de wettelijke rente vanaf 15 november 2005. Het bedrag van € 320.381,74 bestaat uit een bedrag van € 156.162,08 aan naheffingen/boete Belastingdienst en een bedrag van in totaal € 164.219,66 aan onttrekkingen/betalingen.

[appellant] heeft de vorderingen van [geintimeerde] bestreden. Volgens hem heeft hij zich op buitengewoon zorgvuldige wijze van zijn taak gekweten en steeds correct gehandeld.

In reconventie vorderde [appellant] in eerste aanleg jegens de holding verklaringen voor recht inzake de hem toekomende bonussen, de uitbetaling van niet genoten vakantiedagen en afwikkeling van vliegtickets, en veroordeling van de holding om binnen 30 dagen met hem af te rekenen, op verbeurte van een dwangsom, en tot betaling van verhogingen conform de CAO, tot betaling van in totaal € 495.864,= aan bonussen (met verrekening van betaalde voorschotten), tot uitbetaling van niet genoten vakantiedagen en vakantietoeslag, een en ander met een verhoging van 50%, en tot betaling van € 13.923,= aan kosten ter vaststelling van de schade, van € 5.758,= aan vliegtickets, en van € 1.000,= aan vergoeding van immateriële schade vanwege diffamerende omschrijving van [appellant] in de dagvaarding.

[geintimeerde] heeft de vorderingen van [appellant] op haar beurt bestreden.

De rechtbank heeft een comparitie van partijen bepaald, die op 27 maart 2006 heeft plaatsgevonden.

Bij tussenvonnis van 6 september 2006 heeft de rechtbank de verschillende onderdelen van de vorderingen besproken en aan beide partijen bewijsopdrachten verstrekt. Nadat in de eerste helft van 2007 de getuigenverhoren waren gehouden, hebben partijen in september/oktober 2012 conclusies na enquête genomen en heeft op 16 april 2012 pleidooi plaatsgevonden.

Bij tussenvonnis van 28 november 2012 heeft de rechtbank het geleverde bewijs besproken en het voornemen geuit een deskundigenbericht in te winnen over de bonusrechten van [appellant] in 2003 en 2004 (tot 1 april).

Bij tussenvonnis van 18 juni 2014 heeft de rechtbank daartoe een deskundige benoemd en bepaald dat het voorschot voor de deskundige door [appellant] betaald dient te worden. Dat heeft [appellant] niet gedaan, zodat het deskundigenbericht niet is doorgegaan.

Bij eindvonnis van 3 december 2014 heeft de rechtbank in conventie [appellant] veroordeeld tot betaling van een bedrag van in totaal € 227.443,91 te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 26 april 2005, met veroordeling van [appellant] in de proceskosten en met afwijzing van het meer of anders gevorderde. Het toegewezen bedrag bestaat uit de volgende posten:

In reconventie heeft de rechtbank voor recht verklaard dat [geintimeerde] de reeds uitgekeerde bruto bonussen over 2001 (€ 78.000,=) en 2002 (132.000,=) aan [appellant] verschuldigd is en haar veroordeeld om binnen 30 dagen tot afrekening over te gaan. Verder is [geintimeerde] veroordeeld tot betaling van verhogingen conform de CAO, tot vergoeding van 58 niet genoten vakantiedagen en vakantietoeslag met een verhoging van 50%, en tot betaling van € 750,= aan vergoeding van immateriële schade, een en ander te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 11 januari 2006, met veroordeling van [geintimeerde] in de proceskosten en met afwijzing van het meer of anders gevorderde.

De grieven van partijen betreffen niet alleen het eindvonnis van 3 december 2014 dat door hen is vermeld in de conclusie van de appeldagvaarding respectievelijk de memorie van grieven in het incidenteel appel, maar ook de daaraan voorafgaande tussenvonnissen van 6 september 2006, 28 november 2012 en 18 juni 2014.

[de vennootschap] is op 24 december 2013 failliet verklaard met benoeming van mr. Silvius tot curator. In hoger beroep treedt hij naast de holding op als procespartij.

In hoger beroep heeft [appellant] vier grieven aangevoerd en zijn vordering in reconventie gewijzigd, zodat hij thans vordert:

een en ander met veroordeling van [geintimeerde] in de kosten van beide instanties, met de wettelijke rente en nakosten.

Het bedrag van € 495.864,= dat in de vordering van [appellant] onder A. 1 is vermeld, bestaat uit de volgende bonussen (memorie van grieven punt 74):

2001 € 78.000,=

2002 € 132.000,=

2003 € 150.864,=

2004 € 35.000,=

2002-2004 € 100.000,=

totaal € 495.864,=.

Zijn vordering in hoger beroep omschrijft [appellant] daarna als volgt (memorie van grieven punt 88):

50% over € 33.429,= € 16.714,=

de wettelijke rente p.m.

totaal € 459.370,= + p.m.

Het bedrag van € 223.046,= betreft betalingen van [geintimeerde] aan [appellant] , in diens visie bij wijze van voorschot op de bonussen, zoals vermeld in het tweede onderdeel van de gevorderde verklaringen voor recht.

[geintimeerde] heeft deze vorderingen bestreden en geconcludeerd tot vernietiging van het eindvonnis van 3 december 2014 in reconventie. In hoger beroep vordert [geintimeerde] de bedragen die in eerste aanleg in conventie zijn toegewezen en daarnaast een bedrag van € 6.804,01 aan beslagkosten. Het hof merkt op dat de rechtbank dit bedrag wel toewijsbaar heeft geoordeeld in het eindvonnis (r.o. 2.43) maar niet heeft toegewezen in het dictum daarvan. In het incidenteel appel heeft [geintimeerde] vier grieven aangevoerd, deels over dezelfde kwesties als waarop de grieven van [appellant] betrekking hebben.

[appellant] heeft op zijn beurt de grieven in het incidenteel appel en de vorderingen van [geintimeerde] in conventie bestreden.

In dit hoger beroep concentreert het geschil zich met name op de bonussen die de holding aan [appellant] dient te betalen. Basis hiervoor is de arbeidsovereenkomst van 1 februari 2001, zoals aangepast per 1 januari 2002 bij brief van 6 juni 2002. In de arbeidsovereenkomst is hierover het volgende opgenomen:

“1.2. Aan de heer [appellant] komt een bonus toe van ƒ 45.000,= bruto indien in het betrokken boekjaar de in onderling overleg gebudgetteerde winst voor [de holding 1] en de onder deze holding ressorterende drie dealerbedrijven te [vestigingsplaats 1] , [vestigingsplaats 2] en [vestigingsplaats 3] wordt behaald.

Indien in het betrokken boekjaar minimaal 80% van de voor [de holding 1] en de drie bovengenoemde dealerbedrijven gebudgetteerde winst is behaald komt aan de heer [appellant] een bonus toe van ƒ 22.500,= bruto.

Voor het geval in het betrokken boekjaar een hogere winst wordt behaald dan de voor [de holding 1] en de drie dealerbedrijven gebudgetteerde winst komt aan de heer [appellant] boven de hiervoor genoemde bonus van ƒ 45.000,= bruto nog een bonus toe van het netto resultaat van de Holding en de drie dealerbedrijven, voor zover dit resultaat de gebudgetteerde winst te boven gaat.”

In de brief van 6 juni 2002 is hierover het volgende opgenomen:

“2. Uw bonus over het jaar 2001 bedraagt € 78.000,=. (…)

4. Voor wat betreft uw bonus over de jaren 2002, 2003 en 2004 is met u afgesproken dat u bij een netto resultaat voor belasting van [de holding 1] , daarin begrepen de drie dealerbedrijven in [vestigingsplaats 1] (exclusief EPI), [vestigingsplaats 2] en [vestigingsplaats 3] alsmede ALG, van € 1.200.000,= per kalenderjaar u recht hebt op een bonus van € 100.000,=. Voor ieder procent meer of minder nettoresultaat dan € 1.200.000,= wordt uw bonus verhoogd of verlaagd met hetzelfde percentage met dien verstande dat bij een resultaat van € 600.000,= of lager u geen recht hebt op een bonus.(…)

Aldus de gemaakte nadere afspraken. Voor het overige blijft de bestaande overeenkomst van kracht.”

Tussen partijen is in geschil of de aan [appellant] toekomende bonussen die in de overeenkomst van 1 februari 2001 als brutobedragen zijn aangeduid, hem door de brief van 6 juni 2002 als nettobedragen moeten worden uitgekeerd. Volgens [appellant] is onderdeel van de nadere afspraken dat de genoemde bonus hem netto uitbetaald zou worden en dat de hierover verschuldigde loonbelasting voor rekening van [geintimeerde] zou komen. Volgens [geintimeerde] is dat niet het geval en is de berekening van de bonus aangepast maar niet het uitgangspunt dat het gaat om een bruto bedrag, waarover [appellant] zelf nog inkomstenbelasting moet betalen.

In het tussenvonnis van 6 september 2006 heeft de rechtbank over deze vraag geoordeeld, kort gezegd, dat het gelijk aan de zijde van [appellant] is en [geintimeerde] is de gelegenheid gesteld tegen deze aanname tegenbewijs te leveren (r.o. 14). De getuigenverklaringen die naar aanleiding hiervan zijn afgelegd heeft de rechtbank in het daarop volgende tussenvonnis van 28 november 2012 besproken en geoordeeld dat [geintimeerde] op dit onderdeel is geslaagd in het bewijs (r.o. 2.7). Op grond daarvan concludeerde de rechtbank dat de bewuste bonussen als bruto bonussen moeten worden aangemerkt (r.o. 2.8).

Over de bewijslastverdeling en de bewijswaardering hebben partijen in hoger beroep over en weer bezwaren kenbaar gemaakt. Het hof onderschrijft de conclusie van de rechtbank over het karakter van de bonussen, zodat het niet nodig is nader in te gaan op de bezwaren van [geintimeerde] . Het hof stelt vast dat de rechtbank de bewijslast bij [appellant] heeft gelegd, zijn stelling voorshands aannemelijk heeft geoordeeld en vervolgens [geintimeerde] tot tegenbewijs hiertegen heeft toegelaten. Het hof is het ermee eens dat de bewijslast op [appellant] rust. Zijn vordering is immers gebaseerd op de stelling dat [geintimeerde] hem bonussen als netto bedragen diende te betalen en niet als bruto bedragen, terwijl die stelling door [geintimeerde] gemotiveerd is bestreden. Uit de tekst van de brief van 6 juni 2002 blijkt niet dat het - in tegenstelling tot de arbeidsovereenkomst van 1 februari 2001 - verder om netto bedragen gaat, aangezien van een dergelijke wijziging geen melding wordt gemaakt. Bij de waardering van het geleverde bewijs brengt de omstandigheid dat [appellant] partij is in deze procedure mee dat voor hem de beperking van artikel 164 lid 2 Rv geldt, ook wanneer sprake is van tegenbewijs aan de zijde van de wederpartij, zoals hier het geval is.

Het hof kan zich verder geheel vinden in de waardering door de rechtbank van de afgelegde getuigenverklaringen en sluit zich daarbij aan. Ook het hof ziet geen reden om te twijfelen aan de geloofwaardigheid van de verklaringen van de door [geintimeerde] voorgebrachte getuigen. Hetgeen [appellant] hierover naar voren heeft gebracht biedt daarvoor geen grond. [appellant] heeft zijn stelling in hoger beroep niet nader onderbouwd, bijvoorbeeld door het overleggen van bescheiden als zijn aangiften inkomstenbelasting (ondanks de suggestie daartoe in het tussenarrest van 31 juli 2018, r.o. 3.2). In hoger beroep heeft [appellant] weliswaar aangeboden een aantal met name genoemde getuigen te doen horen, maar hij heeft geen op deze kwestie toegespitst bewijsaanbod gedaan, zodat verdere bewijslevering niet aan de orde is. Bij deze stand van zaken behoeft de vraag of [appellant] zelf met het bewijs belast had moeten worden in plaats van [geintimeerde] met tegenbewijs geen bespreking.

Hiermee staat naar het oordeel van het hof vast dat tussen de holding en [appellant] is overeengekomen dat hij overeenkomstig de berekening in de brief van 6 juni 2002 bruto bonussen zou ontvangen. De volgende vraag is op welke bedragen [appellant] concreet aanspraak kon maken. De rechtbank heeft in eerste aanleg geoordeeld dat voor de beantwoording van deze vraag nodig is over een deskundigenbericht te beschikken. Dat is niet doorgegaan omdat [appellant] het voorschot van de deskundige niet voldeed. Ook in hoger beroep stelt [appellant] zich op het standpunt dat de kosten en het voorschot van een deskundige door de holding voldaan dient te worden. Hierop ziet het derde onderdeel van de door hem gevorderde verklaringen voor recht. Het hof volgt [appellant] hierin niet. Niet alleen ten aanzien van de aard van de bonussen maar ook ten aanzien van de hoogte ervan rust de bewijslast op [appellant] als eisende partij, zodat het aan hem is het voorschot te voldoen. Welke partij uiteindelijke de kosten van het deskundigenbericht zal moeten dragen, komt in een later stadium aan de orde.

Het hof is voornemens voor het deskundigenbericht de vraagstelling te hanteren die in het tussenvonnis van 18 juni 2014 is opgenomen. Het hof zal partijen in de gelegenheid stellen zich bij akte gelijktijdig uit te laten over dit voornemen en over de vraag of de destijds benoemde deskundige, G.N.W. Lenting, opnieuw benaderd kan worden om het onderzoek uit te voeren dan wel daarvoor - bij voorkeur gelijkluidend - een ander voorstel te doen. Deze aktes zijn niet voor enig ander doel bestemd.

Aangezien in de kwestie van de bonussen het zwaartepunt van de procedure is gelegen, acht het hof het raadzaam eerst deze kwestie af te doen en eerst daarna de overige kwesties die in dit hoger beroep nog aan de orde zijn gesteld.

Het hof zal iedere verdere beslissing aanhouden.

Het hof:

in het principaal appel en in het incidenteel appel

verwijst de zaak naar de rol van dinsdag 4 juni 2019 voor akte aan de zijde van beide partijen gelijktijdig;

houdt iedere verdere beslissing aan.

Dit arrest is gewezen door mrs. B.A. Meulenbroek, J.P. de Haan en J.M.H. Schoenmakers en in het openbaar uitgesproken door de rolraadsheer op 7 mei 2019.

griffier rolraadsheer

2. mr. J.C.M. Silvius q.q., in zijn hoedanigheid van curator in het faillissement van [de vennootschap] ,gevestigd te [vestigingsplaats] ,

geïntimeerden in principaal hoger beroep,

appellanten in incidenteel hoger beroep,

hierna gezamenlijk aan te duiden als [geintimeerden] ,

advocaat: mr. M.J. Ubbens te Groningen,

als vervolg op het door het hof gewezen tussenarrest van 31 juli 2018 in het hoger beroep van het door de rechtbank Limburg, zittingsplaats Maastricht, onder zaaknummer C/03/106396/HA ZA 05/1191 gewezen vonnis van 3 december 2014.

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Het hof heeft daarna een datum voor arrest bepaald.

in principaal en incidenteel hoger beroep

Bij genoemd tussenarrest heeft het hof een comparitie van partijen bevolen (artikel 87 lid 1 juncto artikel 353 lid 1 Rv). Daarbij heeft het hof overwogen dat de comparitie zal dienen om te onderzoeken of partijen geheel of ten dele tot een minnelijke regeling kunnen komen en dat ook de mogelijkheden van mediation via het hof zullen worden besproken. Voorts heeft het hof in het tussenarrest overwogen dat voor het geval de zaak niet buiten rechte wordt geregeld, met partijen de verdere voortgang van de procedure zal worden doorgenomen, waarbij ook aan de orde zal komen of er stukken ontbreken om tot een beslissing in deze zaak te komen, bijvoorbeeld de aangifte van de inkomstenbelasting van [appellant] zoals door [geintimeerden] gesteld.

Vervolgens heeft een comparitie van partijen plaatsgevonden. Blijkens het proces-verbaal van de comparitie hebben partijen onderzocht of zij tot een minnelijke regeling kunnen komen en heeft [geintimeerden] daartoe een voorstel gedaan, welk voorstel door [appellant] in overweging is genomen. Tijdens de comparitie hebben partijen afgesproken hierover nader van gedachten te wisselen en daarop is in overleg met partijen de zaak verwezen naar de rol voor akte uitlating royement dan wel voorzetting van de procedure.

Bij genoemd H16-formulier heeft [geintimeerden] het hof bericht voorzetting van de procedure te wensen. Daarbij is niet aangegeven op welke wijze [geintimeerden] voortzetting van de procedure wenst. [appellant] heeft geen akte genomen.

Het hof dient van partijen te vernemen op welke wijze zij voortzetting van de procedure willen. Het hof is bereid tot voortzetting van de schikkingscomparitie, in aanmerking genomen dat partijen tijdens de comparitie overeenstemming leken te hebben over een schikking en het niet duidelijk is waarom de zaak uiteindelijk niet geschikt is. Ook is, zoals in het proces-verbaal is vermeld, door de raadsheer-commissaris gewezen op de mogelijkheid van mediation via het mediationbureau van het hof voor het geval partijen niet zelf een minnelijke regeling komen. Het hof kan het mediationbureau in contact brengen met partijen. Ten slotte kunnen partijen arrest vragen, eventueel onder overlegging van ontbrekende stukken (zie rov. 3.2 van het tussenarrest). Het hof verzoekt partijen om zich bij akte uit te laten over de wijze waarop zij de procedure willen voortzetten zoals hierna in het dictum is vermeld.

Iedere verdere beslissing zal worden aangehouden.

op het principaal en incidenteel hoger beroep

Het hof:

verwijst de zaak naar de rol van 26 februari 2019 voor akte uitlating aan de zijde van beide partijen als bedoeld in rov. 6.4;

houdt iedere verdere beslissing aan.

Dit arrest is gewezen door mrs. J.P. de Haan, J.M.H. Schoenmakers en R.J. Voorink en in het openbaar uitgesproken door de rolraadsheer op 12 februari 2019.

griffier rolraadsheer

2. [curator] q.q., in zijn hoedanigheid van curator in het faillissement van [B.V.] B.V.,gevestigd en kantoorhoudende te Groningen,

geïntimeerden in principaal hoger beroep,

appellanten in incidenteel hoger beroep,

hierna gezamenlijk aan te duiden als [geïntimeerden] ,

advocaat: mr. M.J. Ubbens te Groningen,

op het bij exploot van dagvaarding van 27 februari 2015 ingeleide hoger beroep van het vonnis van 3 december 2014, door de rechtbank Limburg, zittingsplaats Maastricht, gewezen tussen [appellant] als gedaagde in conventie, eiser in reconventie en [geïntimeerden] als eiseressen in conventie, verweersters in reconventie.

Voor het geding in eerste aanleg verwijst het hof naar voormeld vonnis.

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Het hof heeft daarna een datum voor arrest bepaald. Het hof doet recht op bovenvermelde stukken en de stukken van de eerste aanleg.

in principaal en incidenteel hoger beroep

In dit hoger beroep ziet het hof aanleiding om op korte termijn een regiezitting te houden. Daartoe zal een comparitie van partijen te worden bevolen (artikel 87 lid 1 juncto artikel 353 lid 1 Rv). De comparitie zal dienen om te onderzoeken of partijen geheel of ten dele tot een minnelijke regeling kunnen komen. Ook zullen de mogelijkheden van mediation via het hof worden besproken.

Voor het geval de zaak niet buiten rechte wordt geregeld, zal met partijen de verdere voortgang van de procedure worden doorgenomen. Daarbij zal ook aan de orde komen of er stukken ontbreken om tot een beslissing in deze zaak te komen, bijvoorbeeld de aangifte van de inkomstenbelasting van [appellant] zoals door [geïntimeerden] gesteld.

Iedere verdere beslissing zal worden aangehouden.

Het hof:

op het principaal en incidenteel hoger beroep

bepaalt dat partijen – natuurlijke personen in persoon en rechtspersonen deugdelijk vertegenwoordigd door een persoon die tot het treffen van een minnelijke regeling bevoegd is – vergezeld van hun advocaten, zullen verschijnen voor mr. J.P. de Haan als raadsheer-commissaris, die daartoe zitting zal houden in het Paleis van Justitie aan de Leeghwaterlaan 8 te 's-Hertogenbosch op een door deze te bepalen datum, met de hiervoor onder rov. 3.1 en 3.2 vermelde doeleinden;

verwijst de zaak naar de rol van 14 augustus 2018 voor opgave van de verhinderdata van partijen zelf en hun advocaten in de periode van 4 tot 12 weken na de datum van dit arrest;

bepaalt dat de raadsheer-commissaris na genoemde roldatum dag en uur van de comparitie zal vaststellen;

houdt iedere verdere beslissing aan.

Dit arrest is gewezen door mrs. J.P. de Haan, J.M.H. Schoenmakers en R.J. Voorink en is in het openbaar uitgesproken door de rolraadsheer op 31 juli 2018.

griffier rolraadsheer