Hof Amsterdam, 15-02-2011, nr. 200.072.457/01

Vooreerst is aan de orde de vraag of de Nederlandse rechter bevoegd is ten aanzien van het onderhavige geschil.

In artikel 12 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) is onder meer bepaald dat indien een zaak voor een rechter van een vreemde staat aanhangig is gemaakt en daarin een beslissing is gegeven die voor erkenning en tenuitvoerlegging in Nederland vatbaar is, de Nederlandse rechter bij wie nadien een zaak tussen dezelfde partijen over hetzelfde onderwerp is aangebracht, zich onbevoegd verklaart.

De vrouw heeft door indiening van een verzoekschrift op 28 september 2009 een zaak aanhangig gemaakt bij de rechtbank in Amsterdam, en daarbij onder meer verzocht om vergoeding van een bruidsgave. Gebleken is dat de man over (onder meer) hetzelfde onderwerp op 28 augustus 2008 een procedure tussen partijen aanhangig heeft gemaakt bij de rechtbank te Nador, Marokko. Bij vonnis van die rechtbank van 16 juni 2010 is onder meer vastgesteld dat de vrouw recht heeft op een bedrag van 5.600 Marokkaanse dirham ter zake van vergoeding bruidsgave. Zolang niet één van partijen de exequaturprocedure op grond van artikel 431 Rv tot een eind heeft gebracht, en bij gebreke van een executieverdrag op basis waarvan bedoeld vonnis voor wat betreft vergoeding bruidgave in Nederland zou kunnen worden geëxecuteerd dan wel van rechterlijk verlof op grond van artikel 985 Rv, is echter niet voldaan aan het vereiste van een voor tenuitvoerlegging in Nederland vatbare beslissing, zodat artikel 12 Rv toepassing mist.

De Nederlandse rechter is dan ook bevoegd van het inleidend verzoek van de vrouw voor zover dit de vergoeding van de bruidsgave betreft, kennis te nemen.

De bruidsgave

Ter onderbouwing van haar verzoek de man te veroordelen tot betaling van een bedrag van € 2.000,- ter zake van bruidsgave verwijst de vrouw naar een tussen partijen gesloten huwelijksakte van 27 maart 2006 waarin onder meer staat vermeld dat de man haar nog een bedrag van € 2.000,- ter zake van bruidsgave verschuldigd is.

De man voert aan dat hij tijdens het huwelijk op genoemd bedrag reeds aflossingen heeft gedaan, en dat hij voor het overige ter zake van de bruidsgave bij voornoemd vonnis door de rechtbank in Marokko is veroordeeld tot betaling van een bedrag van 5.600 Marokkaanse dirham, het equivalent van ongeveer € 510,-. Ter terechtzitting heeft de man laten weten dat dit bedrag inmiddels via de kas van de rechtbank op een Marokkaanse bankrekening van de vrouw is gestort, zodat hij de vrouw thans ter zake de bruidsgave niets meer verschuldigd is.

Tegenover dit betoog van de man - met overlegging van vorenbedoeld vonnis van de rechtbank in Marokko, waarin onder meer is overwogen dat de vrouw recht heeft op de helft van de vastgestelde bruidsgave nu partijen gescheiden zijn vóór de consummatie van het huwelijk - heeft de vrouw haar stelling dat de man haar nog altijd een bedrag van € 2.000,- verschuldigd is, dan wel enig ander bedrag, niet dan wel onvoldoende onderbouwd. Het hof gaat er daarom vanuit dat de man aan zijn terugbetalingsverplichting ter zake van de bruidsgave, voor zover rechtens nog verschuldigd, jegens de vrouw heeft voldaan.

Het voorgaande leidt ertoe dat de beschikking van de rechtbank zal worden vernietigd voor zover dit de bruidsgave betreft. Het inleidend verzoek van de vrouw zal op dat punt alsnog worden afgewezen.