HvJ EU, 06-06-2019, nr. C-58/18

Volgens zijn bewoordingen ziet artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48 op een verplichting tot het verstrekken van een passende toelichting op de ingevolge lid 1 van dit artikel te verstrekken informatie, op de voornaamste kenmerken van de voorgestelde producten en de specifieke gevolgen hiervan voor de consument, met inbegrip van de gevolgen indien de consument niet betaalt. Deze toelichting, die zowel kredietgevers als kredietbemiddelaars dienen te verstrekken, moet de consument in staat stellen ‘te beoordelen of de voorgestelde kredietovereenkomst aan zijn behoeften en financiële situatie beantwoordt’.

Uit deze bewoordingen kan om te beginnen worden afgeleid dat het in beginsel aan de consument staat om te beoordelen welke kredietovereenkomst het best aan zijn behoeften en financiële situatie beantwoordt. Dienovereenkomstig heeft het Hof reeds vastgesteld dat het aan de consument is om op basis van de verstrekte informatie te beslissen of hij gebonden wenst te zijn door de voorwaarden die de verkoper tevoren heeft vastgelegd.27. Deze vaststelling wordt tevens onderbouwd door de verwijzing, in artikel 5, lid 1, van richtlijn 2008/48, naar ‘verschillende aanbiedingen’ en een ‘gefundeerd besluit’ van de consument over het sluiten van een kredietovereenkomst.

Terzelfder tijd is het echter onmiskenbaar dat alleen sprake kan zijn van een nuttige en doelmatige consumentenvoorlichting wanneer er precontractuele informatie wordt verstrekt en toegelicht met betrekking tot producten die op de financiële toestand van de consument en het concrete doel van het krediet zijn afgestemd. In die zin heeft het Hof in het arrest CA Consumer Finance28. geoordeeld dat ‘afgezien van de precontractuele informatie die op grond van artikel 5, lid 1, van die richtlijn moet worden verstrekt, de consument, alvorens de kredietovereenkomst te sluiten, aanvullende bijstand nodig kan hebben om uit te maken welke kredietovereenkomst voor zijn behoeften en financiële situatie het meest geschikt is’.

De Belgische regering merkt in dit verband terecht op dat een persoonlijke advisering van de consument, waarin bijvoorbeeld de aan de orde zijnde bepaling van nationaal recht voorziet, de keuzevrijheid van de consument onverlet laat en hem hoe dan ook niet ontslaat van zijn verantwoordelijkheid om over zijn eigen belangen te waken. Met name staat het hem vrij om het advies van de kredietgever respectievelijk kredietbemiddelaar al dan niet te volgen. Ook staat het hem vrij om in voorkomend geval voor een product van een andere aanbieder te kiezen.

Het lijdt dan ook geen twijfel dat de aan de orde zijnde verplichting van de kredietgever uit hoofde van artikel 15, eerste lid, van de wet op het consumentenkrediet geschikt is om bij te dragen aan de verwezenlijking van het door richtlijn 2008/48 beoogde doel om ‘te waarborgen dat alle consumenten […] een hoog en gelijkwaardig niveau van bescherming van hun belangen genieten’29.. Met een dergelijke verplichting wordt immers gewaarborgd dat de consument de keuze heeft uit de meest gepaste soorten krediet en de meest gepaste kredietbedragen, rekening houdend met zijn financiële situatie. Deze afweging komt ook tot uiting in de rechtspraak van het Hof volgens welke de verplichting tot het verstrekken van een passende toelichting tot doel heeft de consument in staat te stellen een geïnformeerd besluit te nemen over het afsluiten van een bepaald soort kredietovereenkomst.30.

Niettemin moet worden benadrukt dat richtlijn 2008/48, net als ettelijke andere instrumenten van afgeleid recht die voordien al werden vastgesteld ter voltooiing van de interne markt, zoals de voorafgaande regeling van richtlijn 87/102, op de idee zijn gestoeld dat maatregelen voor consumentenvoorlichting niet uitsluitend gericht zijn op consumentenbescherming.

Richtlijn 2008/48, bijvoorbeeld, is vastgesteld op grond van artikel 95 EG (thans artikel 114 VWEU) in samenhang met artikel 251 EG. Hieruit blijkt duidelijk dat richtlijn 2008/48 erop gericht is om het waarborgen van een hoog niveau van consumentenbescherming in overeenstemming te brengen met de belangen van een goed functionerende interne markt door de onderlinge aanpassing van de wetgevingen van de lidstaten op de door haar specifiek bestreken materies. Naar de opvatting van de Uniewetgever komt het de concurrentie ten goede wanneer geïnformeerde consumenten in staat worden gesteld om uit verschillende productaanbiedingen te kiezen.31.

Ook al lijkt een persoonlijke advisering van de consument die verder reikt dan een toelichting op precontractuele informatie geen afbreuk te doen aan deze doelstelling, toch leert een vergelijking met andere instrumenten van afgeleid recht ter regulering van de verkoop van financiële diensten dat de Uniewetgever een onderscheid maakt tussen het verstrekken van precontractuele informatie en toelichting daarop enerzijds en persoonlijke adviesverlening anderzijds. Richtlijn 2014/1732. voorziet bijvoorbeeld ook in informatieverplichtingen en precontractuele verplichtingen, maar maakt daarbij een strikter onderscheid tussen de personen op wie deze verplichtingen rusten33. en legt in een afzonderlijk artikel een toelichtingsplicht op die overeenkomt met die in artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48. Adviesverlening daarentegen maakt het voorwerp uit van een afzonderlijk artikel.34. In een andere bedrijfstak wordt ‘beleggingsadvies’ in het kader van de bepalingen inzake beleggersbescherming van de zogeheten MiFID II-richtlijn35. omschreven als een gereglementeerde activiteit. Een soortgelijke benadering ligt ten grondslag aan de zogeheten IDD-richtlijn36. die adviesverlening37. eveneens aanmerkt als een gereglementeerde activiteit van de verzekeringsdistributie. Dit lijkt terecht, voor zover een verplichting tot persoonlijke advisering van de consument respectievelijk de belegger of verzekeringnemer moet aanknopen bij de specifieke kenmerken van de rechtspositie van de personen op wie deze verplichting rust. De toelichtingsplicht volgens artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48 geldt daarentegen in gelijke mate voor kredietgevers en kredietbemiddelaars.

Als tussenresultaat moet daarom worden geconstateerd dat een verplichting tot persoonlijke advisering van de consument, zoals die in het onderhavige geval aan de orde is, bijdraagt aan de precontractuele voorlichting van de consument zonder hem de mogelijkheid te ontnemen om tussen verschillende kredietproducten te kiezen. Bijgevolg is zij niet in strijd met de wezenlijke doelstelling van artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48.

De totstandkomingsgeschiedenis van artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48 werpt meer licht op de nauwe band tussen adviesplicht en andere precontractuele informatie- en toelichtingsplichten.

In het eerste voorstel voor een richtlijn38. schreef artikel 6 onder het opschrift ‘Wederzijdse en voorafgaande informatieverstrekking en adviesplicht’ in zijn lid 3 bijvoorbeeld voor dat ‘[u]it de kredietovereenkomsten die zij gewoonlijk aanbieden of waarbij zij gewoonlijk bemiddelen, […] de kredietgever en de eventuele kredietbemiddelaar de meest gepaste soort krediet en het meest gepaste kredietbedrag [kiezen], rekening houdend met de financiële situatie van de consument, de risico's en voordelen die aan het voorgestelde product verbonden zijn, en het doel van het krediet’.

Pas in het gewijzigde voorstel voor een richtlijn van 200539. is afgezien van deze bewoordingen, en daarmee uiteindelijk ook van een als zodanig aangeduide adviesplicht van de kredietgever respectievelijk de kredietbemiddelaar. De thans geldende versie van artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48 stemt in wezen overeen met de bewoordingen van het herziene artikel 5, lid 6, van het gewijzigde voorstel dat in de plaats is getreden van artikel 6, lid 3, van het oorspronkelijke voorstel.

De Commissie motiveerde deze wijziging als volgt: ‘Het begrip ‘adviesplicht’ werd gewijzigd. Enkele verzoeken van de banksector ten spijt, blijft de Commissie erbij dat een kredietgever niet alleen aan de voorschriften inzake precontractuele informatie moet voldoen, maar aanvullende toelichting moet verstrekken om de consument in staat te stellen een goed geïnformeerde beslissing te nemen. Naar aanleiding van een verzoek van de banksector en sommige lidstaten werd echter verduidelijkt dat de consument steeds verantwoordelijk is voor zijn uiteindelijke beslissing om een kredietovereenkomst te sluiten. Daarom houdt de adviesplicht in dat de consument in staat moet worden gesteld de voor- en nadelen van een lening tegen elkaar af te wegen. Voorts krijgen de lidstaten meer speelruimte om hun omzettingsmaatregelen aan te passen aan de situatie op hun markt.’40.

Uit deze totstandkomingsgeschiedenis van artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48 blijkt bijgevolg dat de toelichtingsplicht waarin de bepaling thans voorziet, moet worden begrepen als een gewijzigde versie van het begrip adviesplicht van de kredietgever respectievelijk de kredietbemiddelaar.

Onderzocht moet dus worden welke conclusies hieraan moeten worden verbonden met betrekking tot de door richtlijn 2008/48 beoogde harmonisatie.

In dit verband heeft het Hof in zijn arrest SC Volksbank România41. reeds gepreciseerd dat uit artikel 22, lid 1, van richtlijn 2008/48, uitgelegd tegen de achtergrond van de overwegingen 9 en 10 ervan, voortvloeit dat deze richtlijn voorziet in een volledige harmonisatie voor de kredietovereenkomsten die onder de werkingssfeer ervan vallen. Voorts stelt het Hof onder verwijzing naar het opschrift van artikel 22 vast dat deze harmonisatie dwingend is. Dit moet aldus worden begrepen dat de lidstaten voor de door die harmonisatie specifiek bestreken materies42. geen nationale bepalingen mogen handhaven of invoeren die afwijken van die welke in deze richtlijn zijn vastgesteld.

Aangezien in het hoofdgeding niet is betwist dat de litigieuze kredietovereenkomst binnen de werkingssfeer van richtlijn 2008/48 valt, moet voor de beoordeling van een plicht zoals hier aan de orde bijgevolg eerst worden nagegaan of de naar nationaal recht op de kredietgever respectievelijk kredietbemiddelaar rustende plicht onder een materie valt die specifiek wordt bestreken door de harmonisatie die door richtlijn 2008/48 wordt beoogd.

In dit verband volstaat het om de normatieve inhoud van richtlijn 2008/18 als uitgangspunt te nemen. Een vergelijking met andere richtlijnen die eveneens een volledige harmonisatie beogen voor de materies die zij bestrijken43., laat immers niet toe om uitspraken te doen over de harmonisatie die een bepaalde richtlijn voor de erdoor bestreken materies beoogt.44. Doorslaggevend is echter of de desbetreffende richtlijn de lidstaten een discretionaire marge toekent in door de harmonisatie specifiek bestreken materies — door het gebruik van opties of open bepalingen of door een bijzondere toestemmingsbepaling zoals die van artikel 5, lid 6, tweede volzin, van richtlijn 2008/48.45. Daarbij mag overigens ook niet over het hoofd worden gezien dat een dergelijke discretionaire marge, die uiteindelijk rekening houdt met de grenzen van de regelgevende bevoegdheid van de Unie op grond van artikel 114 VWEU, gepaard gaat met een blijvende juridische versnippering, hetgeen juist in strijd is met de doelstelling van de desbetreffende richtlijn.46.

Deze discretionaire marge is bovendien verschillend in de diverse materies die worden bestreken door de harmonisatie die de desbetreffende richtlijn beoogt. Dienaangaande is de desbetreffende richtlijnbepaling van doorslaggevend belang.

Volgens zijn bewoordingen schrijft artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48 een ‘toelichtingsplicht’ voor met betrekking tot de precontractuele informatie waarop dit artikel ziet. Bij de aan de orde zijnde bepaling van nationaal recht wordt de toelichtingsplicht in artikel 11, § 4, van de wet op het consumentenkrediet, waarbij artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48 is omgezet, aangevuld met een plicht voor de kredietgever die nagenoeg woordelijk overeenstemt met de adviesplicht volgens artikel 6, lid 3, van het oorspronkelijke voorstel voor een richtlijn. Uit de totstandkomingsgeschiedenis van artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48 kan echter worden opgemaakt47. dat de Uniewetgever bewust van de invoering van een dergelijke plicht heeft afgezien en in plaats daarvan een toelichtingsplicht heeft vastgesteld. Hiermee is in ieder geval duidelijk dat de aan de orde zijnde bepaling van nationaal recht tot een materie behoort die specifiek wordt bestreken door de harmonisatie die door richtlijn 2008/48 wordt beoogd.

Bijgevolg dient nog te worden onderzocht of de aan de orde zijnde bepaling van nationaal recht onder de verbodsbepaling van artikel 22, lid 1, van richtlijn 2008/48 valt. In dit opzicht is het van doorslaggevend belang in hoeverre zij bepalingen bevat die afwijken van artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48.

De aan de orde zijnde bepaling van nationaal recht legt de kredietgever weliswaar een plicht op die verder reikt dan hetgeen voorgeschreven wordt door artikel 5, lid 6, eerste volzin, van richtlijn 2008/48. De tweede volzin van deze richtlijnbepaling kent de lidstaten evenwel — met behoud van het fundamentele streven naar een volledige harmonisatie — een zekere speelruimte48. toe door hun uitdrukkelijk toe te staan om ‘de wijze waarop en de mate waarin dergelijke bijstand wordt verleend, alsmede de identiteit van degene door wie de bijstand wordt verleend, [aan te passen] aan de specifieke omstandigheden waarin de overeenkomst wordt aangeboden, de persoon aan wie zij wordt aangeboden, en het soort krediet dat wordt aangeboden’.

Teneinde de aan de orde zijnde plicht op grond van artikel 15, eerste lid, van de wet op het consumentenkrediet na te komen, moet de kredietgever volgens de bewoordingen van de bepaling rekening houden met de financiële toestand van de consument en met het doel van het krediet. Zodoende is het de plicht van de kredietgever om passend rekening te houden met de bijzondere omstandigheden van de persoon aan wie de kredietovereenkomst wordt aangeboden, alsook met het soort krediet dat wordt aangeboden. Zoals eerder opgemerkt49. geldt deze plicht echter in gelijke mate voor kredietgevers en kredietbemiddelaars, hoewel het advies dat deze onderscheiden marktdeelnemers kunnen aanbieden, op grond van hun verschil in rechtspositie niet dezelfde reikwijdte kan hebben. Bijgevolg heeft de nationale wetgever bij de regeling van de aan de orde zijnde plicht nagelaten om een onderscheid te maken naar de personen op wie deze plicht rust. Dit hoeft op zich echter niet problematisch te zijn, aangezien artikel 5, lid 6, tweede volzin, van richtlijn 2008/48 de lidstaten een discretionaire marge toekent, zonder hen evenwel te verplichten daarvan gebruik te maken.

In dit verband moet ook in gedachten worden gehouden dat de lidstaten volgens overweging 26 ‘passende maatregelen [moeten] nemen ter bevordering van verantwoordelijke praktijken in alle stadia van de kredietrelatie, rekening houdend met de specifieke kenmerken van hun kredietmarkt’.50. De aan de orde zijnde plicht van de kredietgever uit hoofde van artikel 15, eerste lid, van de wet op het consumentenkrediet is zonder twijfel aan te merken als een dergelijke nationale maatregel ter bevordering van verantwoordelijke praktijken in alle stadia van de kredietrelatie.

Op grond van het bovenstaande kom ik tot de conclusie dat artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48 niet in de weg staat aan een bepaling van nationaal recht, zoals artikel 15, eerste lid, van de wet op het consumentenkrediet, waarin is bepaald dat de kredietgever en de kredietbemiddelaar verplicht zijn om voor de kredietovereenkomsten die zij gewoonlijk aanbieden of waarvoor zij gewoonlijk bemiddelen, het krediet te zoeken dat qua soort en bedrag het best is aangepast, rekening houdend met de financiële toestand van de consument op het ogenblik van het sluiten van de kredietovereenkomst en met het doel van het krediet.

De eerste prejudiciële vraag, onder b), heeft uitsluitend betrekking op artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48. Vooraf moet er echter op worden gewezen dat deze bepaling blijkens haar bewoordingen en normatieve context51. precontractuele verplichtingen tot voorwerp heeft. Haar werkingssfeer strekt zich derhalve niet uit tot vragen in verband met het sluiten van een kredietovereenkomst, zoals de onderhavige vraag over de in voorkomend geval verplichte inaanmerkingneming van eventuele informatie over de toekomstige solvabiliteit van de consument op het ogenblik van het sluiten van de kredietovereenkomst, zoals kennelijk is voorgeschreven door artikel 15, tweede lid, van de wet op het consumentenkrediet.

Niettemin is het de taak van het Hof om de nationale rechter een nuttig antwoord te geven aan de hand waarvan deze het bij hem aanhangige geding kan beslechten. Daartoe dient het Hof de voorgelegde vragen indien nodig te herformuleren, waarbij het bepalingen van het Unierecht in aanmerking kan nemen waarvan de nationale rechter in de formulering van zijn vraag geen melding heeft gemaakt.52.

De Belgische regering en de Commissie hebben zich in hun schriftelijke opmerkingen beroepen op artikel 8, lid 1, van richtlijn 2008/48 en de aldaar opgelegde verplichting om de kredietwaardigheid van de consument voor het sluiten van de overeenkomst te beoordelen. Of en in hoeverre deze precontractuele verplichting gevolgen kan hebben voor het sluiten van de kredietovereenkomst, moet bijgevolg aan de hand van deze richtlijnbepaling worden onderzocht.

Zoals de Belgische regering en de Commissie terecht opmerken, strekt de verplichting van de kredietgever om de kredietwaardigheid van de consument voor het sluiten van de kredietovereenkomst te beoordelen ertoe de kredietgevers verantwoordelijkheidsbesef bij te brengen en te voorkomen dat leningen worden verstrekt aan consumenten die niet kredietwaardig zijn.53.

Artikel 8, lid 1, van richtlijn 2008/48 bevat echter geen uitdrukkelijke regeling over de wijze hoe de kredietgever zich dient te gedragen wanneer in het kader van de beoordeling van de kredietwaardigheid van de consument redelijke twijfels rijzen over het toekomstige vermogen van de consument om de uit de kredietovereenkomst voortvloeiende verbintenissen blijvend na te komen, of wanneer dergelijke twijfels tenminste hadden moeten rijzen.

Het Hof heeft reeds verduidelijkt dat het volgens artikel 23 van richtlijn 2008/48 aan de lidstaten staat om sancties vast te stellen, ook voor inbreuken op overeenkomstig artikel 8 van deze richtlijn vastgestelde nationale bepalingen inzake de precontractuele beoordeling van de kredietwaardigheid van de kredietnemer vóór het sluiten van de kredietovereenkomst.54. Volgens artikel 23, tweede volzin, van richtlijn 2008/48 moeten dergelijke sancties doeltreffend, evenredig en afschrikkend zijn. De aan de orde zijnde plicht van de kredietgever om af te zien van het sluiten van een kredietovereenkomst wanneer er redelijke twijfels over de toekomstige solvabiliteit van de consument bestaan, kan echter niet als een dergelijke sanctie worden beschouwd. De aan de orde zijnde bepaling van nationaal recht knoopt veeleer aan bij de verplichte beoordeling van de kredietwaardigheid van de consument volgens artikel 8, lid 1, van richtlijn 2008/48.

De door richtlijn 2008/48 beoogde — gerichte — volledige harmonisatie staat naar mijn mening echter niet in de weg aan een dergelijke plicht in hoofde van de kredietgever, aangezien de aan de orde zijnde plicht niet valt onder de door de harmonisatie specifiek bestreken materies.

Bij de uiteenzettingen over de eerste vraag, onder a), is reeds naar voren gekomen dat een precieze afbakening tussen de door de harmonisatie specifiek bestreken materies en andere materies waarvoor de lidstaten hun regelgevende bevoegdheid behouden, een moeilijke oefening is. Met betrekking tot de aan de orde zijnde plicht van de kredietgever moet evenwel worden opgemerkt dat richtlijn 2008/48 bijvoorbeeld geen coherente regeling inzake de totstandkoming van een kredietovereenkomst bevat. Dienaangaande moeten de bepalingen van nationaal recht worden toegepast.

Duidelijk is echter dat het onderliggende concept van richtlijn 2008/48 — met name een mondige en goed geïnformeerde consument die op basis van de verstrekte informatie, eventueel aangevuld met een passende toelichting, kan beslissen om een contractuele verbintenis al dan niet aan te gaan55. — de op grond van de contractvrijheid aan de kredietgever toekomende mogelijkheid onverlet laat om in voorkomend geval — bijvoorbeeld bij toepassing van zijn kredietverleningsbeleid — af te zien van het sluiten van een kredietovereenkomst.

De afwijzing van een kredietaanvraag wordt weliswaar door artikel 9, lid 2, van richtlijn 2008/48, gelezen in samenhang met overweging 29 ervan, verondersteld doordat deze bepaling in een dergelijk geval een bijzondere kennisgevingsplicht aan de kredietgever oplegt, maar richtlijn 2008/48 bevat geen andere voorschriften met betrekking tot de afwijzing van een kredietaanvraag.

Weinig overtuigend is het in dit verband door Belfius aangevoerde argument dat een negatieve beoordeling van de kredietwaardigheid in het kader van de verplichte beoordeling volgens artikel 8, lid 1, van richtlijn 2008/48 hooguit tot gevolg kan hebben dat de consument overeenkomstig artikel 5, lid 6, van richtlijn 2008/48 voor een kredietopneming moet worden gewaarschuwd. De bepalingen van de richtlijn moeten weliswaar grotendeels waarborgen dat de consument ‘met kennis van zaken’ over het sluiten van een kredietovereenkomst kan beslissen56., maar artikel 9 van richtlijn 2008/48 verduidelijkt dat het mogelijk is om zijn kredietaanvraag af te wijzen op basis van een ‘raadpleging van een gegevensbestand’ die ertoe diende om ‘de kredietwaardigheid van de consument te beoordelen’.

Zodoende moet in de laatste plaats nog worden onderzocht of bepalingen van nationaal recht de kredietgever onder bepaalde omstandigheden ertoe kunnen verplichten om kredietaanvragen af te wijzen of in ieder geval van het sluiten van een kredietovereenkomst af te zien.

De plicht van de kredietgever om af te zien van het sluiten van een kredietovereenkomst wanneer er redelijke twijfels bestaan over de toekomstige solvabiliteit van de consument, zoals is neergelegd in de aan de orde zijnde bepaling van artikel 15, tweede lid, van de wet op het consumentenkrediet, is in overeenstemming met de doelstelling van artikel 8, lid 1, van richtlijn 2008/48 om de consument een doeltreffende bescherming te bieden tegen de onverantwoorde toekenning van kredieten die hun financiële capaciteit te boven gaan en tot hun insolvabiliteit kunnen leiden.

De Commissie wijst er niet ten onrechte op dat de in artikel 8, lid 1, van richtlijn 2008/48 vastgestelde plicht zinloos zou zijn als het de kredietgever vrijstaat om de kredietovereenkomst ook in het geval van een negatieve beoordeling te sluiten. Dienaangaande moet mijns inziens ook het parallellisme tussen de regelingen op het gebied van consumentenbescherming en op het gebied van toezicht in acht worden genomen: een adequaat kredietrisicobeheer door kredietgevers behoort immers tot de voornaamste aandachtspunten van dat toezicht.57. Een verantwoorde toekenning van kredieten draagt daar in beslissende mate toe bij.

Deze analyse wordt bevestigd door een vergelijking met de overeenkomstige vereisten voor woningkredietovereenkomsten voor consumenten in richtlijn 2014/17.58. Artikel 18, lid 5, onder a), daarvan verplicht de lidstaten ertoe er zorg voor te dragen dat ‘de kredietgever het krediet uitsluitend aan de consument beschikbaar stelt indien het resultaat van de kredietwaardigheidsbeoordeling uitwijst dat de uit de kredietovereenkomst voortvloeiende verplichtingen waarschijnlijk op de krachtens die overeenkomst vereiste wijze zullen worden nagekomen’.

Gelet op het bovenstaande geef ik het Hof in overweging om de eerste prejudiciële vraag, onder b), aldus te beantwoorden dat noch artikel 5, lid 6, noch artikel 8, lid 1, van richtlijn 2008/48 in de weg staat aan een bepaling van nationaal recht, zoals hier aan de orde, waarin is bepaald dat de kredietgever slechts een kredietovereenkomst mag sluiten wanneer hij, gelet op de gegevens waarover hij beschikt of zou moeten beschikken, redelijkerwijs moet aannemen dat de consument in staat zal zijn de uit de overeenkomst voortvloeiende verplichtingen na te komen.