Rb. Arnhem, 08-03-2006, nr. 398368\CV EXPL 05-2074

het tussenvonnis van 21 september 2005

het proces-verbaal van de comparitie van partijen van 1 november 2005.

[eiser] is, hoewel deugdelijk opgeroepen, niet ter comparitie verschenen. [eiser] heeft geen gebruik gemaakt van de gelegenheid om zich na de comparitie uit te laten.

voor recht verklaart dat sprake is van een nietig ontslag;

[gedaagde] veroordeelt om aan [eiser] tegen behoorlijk bewijs van kwijting te betalen:

[gedaagde] veroordeelt in de proceskosten.

[eiser] onderbouwt zijn vordering verkort weergegeven als volgt. Volgens [eiser] is de onduidelijk geformuleerde ontbindende voorwaarde alleen al niet geldig omdat daarmee het gesloten stelsel van het ontslagrecht wordt doorbroken. Daarbij komt dat het hier gaat om een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd waarin de mogelijkheid van tussentijdse opzegging nadrukkelijk is uitgesloten. De voorwaarde is niet objectief. Volgens [eiser] kon hij, ondanks het ontbreken van de taxipas gewoon blijven werken en kon hij de pas binnen afzienbare tijd alsnog halen. [eiser] was zich niet bewust van de mogelijke gevolgen die ondertekening van de nadere overeenkomst voor hem zou kunnen hebben, bijvoorbeeld voor zijn recht op een sociale uitkering. Hij is door [gedaagde] ook niet gewezen op die mogelijke consequenties.

[gedaagde] voert verweer. Dit verweer wordt hierna zonodig besproken.

De beoordeling

[gedaagde] heeft onweersproken gesteld dat [eiser] vanaf de aanvang van de eerste arbeidsovereenkomst op de hoogte was van het vereiste van het verkrijgen van een taxipas en dat het volstrekt redelijk was om nadere afspraken te maken met [eiser], zoals is neergelegd in de nadere overeenkomst van partijen van 21 oktober 2004. [gedaagde] heeft eveneens onweersproken gesteld dat zij er niet van op de hoogte was dat [eiser] bij het aangaan van de tweede arbeidsovereenkomst de chauffeurspas nog niet in zijn bezit had en dat [eiser] suggereerde dat dat wel zo was. Ten slotte heeft [gedaagde] onweersproken gesteld dat [eiser] zijn functie van taxichauffeur niet kan verrichten zolang hij niet in het bezit is van een taxidiploma en dat [gedaagde] er niet voor kan zorgen dat [eiser] wel in het bezit komt van een chauffeurspas.

Naar het oordeel van de kantonrechter is er daarom sprake van een rechtsgeldige ontbindende voorwaarde, voor zover daar al sprake van is. Er is echter veeleer sprake van een, gelet op de omstandigheden van het geval, in beginsel ook rechtsgeldige voorwaardelijke beëindigingsovereenkomst. Vast staat echter dat [gedaagde] [eiser] niet heeft gewezen op de consequenties die het aangaan van deze beëindigsovereenkomst zou kunnen hebben voor bijvoorbeeld het recht van [eiser] op een WW-uitkering. Dit betekent dat [gedaagde] er niet op mocht vertrouwen dat de verklaring van [eiser] door middel van zijn handtekening onder de voorgestelde overeenkomst een uiting was van zijn werkelijke wil. Daarom kan [gedaagde] [eiser] niet houden aan de voorwaardelijke beëindigingsovereenkomst, zodat de arbeidovereenkomst ook na 21 december 2004 is blijven bestaan.

In wezen heeft [gedaagde] zich tevens op het standpunt gesteld dat [eiser], ook als de arbeidsovereenkomst na 21 december 2004 nog in stand is gebleven, geen recht heeft op betaling van loon omdat [eiser] door eigen toedoen niet voldeed aan de voorwaarden om nog als taxichauffeur te mogen werken. Dit standpunt van [gedaagde] treft naar het oordeel van de kantonrechter op zich genomen wel doel, maar leidt er toch niet toe dat [gedaagde] wordt bevrijd van iedere betalingsverplichting ten opzichte van [eiser]. De reden daarvoor is dat [eiser] zich op 17 december 2004 ziek heeft gemeld en volgens zijn stellingen onafgebroken artbeidsongeschikt is geweest tot het contractuele einde van de arbeidsovereenkomst op 12 juni 2005. De kantonrechter gaat er vanuit dat deze stelling juist is, omdat [gedaagde] die stelling niet gemotiveerd heeft weersproken, bijvoorbeeld door middel van het overleggen van een verklaring van haar arbo-arts.

De conclusie is dat [gedaagde] ook na 21 december 2004 verplicht is om aan [eiser] loon te betalen. Uit de CAO leidt de kantonrechter af dat [eiser] gedurende 10 weken van arbeidsongeschiktheid recht heeft op volledige betaling van het laatstverdiende loon en daarna op 70% daarvan. [eiser] heeft gesteld dat op het door [gedaagde] nog te betalen loon de door hem ontvangen uitkering op basis van de Ziektewet in mindering kan strekken. [eiser] is verzocht om zich na de comparitie, waar hij niet is verschenen, uit te laten over zijn uitkeringspositie gedurende de periode van 21 december 2004 tot 12 juni 2005. [eiser] heeft dat niet gedaan. De kantonrechter moet zijn oordeel daarom baseren op de stukken die zich al in het dossier bevonden. Uit de daarin door [eiser] geponeerde stellingen maakt de kantonrechter op dat de Ziektewetuitkering die [eiser] ontving eveneens 70% bedroeg van het conform de CAO berekende laatstverdiende loon. Dit leidt tot de conclusie dat [gedaagde] aan [eiser] alleen over de eerste tien weken van diens arbeidsongeschiktheid nog 30% van het laatstverdiende loon van [eiser] op basis van de CAO moet betalen.

[eiser] heeft onweersproken gesteld dat UWV geen vakantietoeslag betaalt als de arbeidsovereenkomst van partijen nog bestaat. Dit brengt mee dat [eiser] terecht aanspraak maakt op betaling van 8% vakantietoeslag berekend over zijn laatstverdiende loon op basis van de CAO gedurende de eerste 10 weken na 21 december 2004 en over 70% daarvan over de periode daarna tot 12 juni 2005.

[eiser] heeft onweersproken gesteld dat hij recht heeft op een vergoeding voor 176 niet-genoten vakantie-uren als de arbeidsovereenkomst van partijen voortduurde tot 12 juni 2005. [gedaagde] heeft gemotiveerd en ook onweersproken gesteld dat het bruto uurloon van [eiser] € 8,59 bedraagt en geen € 10,73 zoals aanvankelijk door [eiser] gesteld. Dit deel van de vordering wijst de kantonrechter daarom toe tot het bedrag van € 1.511,84 bruto.

De kantonrechter leest in de stellingen van [gedaagde] tevens een verweer tegen de vordering terzake van de wettelijk verhoging. De kantonrechter acht termen aanwezig om dit deel van de vordering te matigen tot nihil, gezien het debat van partijen over de verschuldigdheid van loon en het feit dat ook wettelijk rente is gevorderd. De vordering terzake van wettelijke rente wordt toegewezen, zoals hierna is vermeld.

Partijen worden beide voor een deel in het ongelijk gesteld en moeten daarom hun eigen kosten dragen.