Hof Leeuwarden, 01-12-2011, nr. 200.095.633/01

Bij beschikking van 25 mei 2010 heeft dit hof de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de minderjarige [de minderjarige] (hierna: [de minderjarige]), geboren op [geboortedatum] te [geboorteplaats], onder meer met ingang van 27 juli 2010 bepaald op € 395,- per maand. Die beschikking is uitvoerbaar bij voorraad verklaard.

Bij beschikking waarvan de man hoger beroep heeft ingesteld, heeft de rechtbank zijn verzoek tot wijziging van de beschikking van het hof van 25 mei 2010 afgewezen. Daardoor geldt de beschikking van het hof van 25 mei 2010 nog steeds. De man verzoekt om schorsing van de werking van laatstgenoemde beschikking.

De man heeft art. 438 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) aangevoerd als reden waarom zijn verzoek bij het hof ontvankelijk is. Absoluut bevoegd is echter steeds de rechtbank, ook al betreft het geschil een vonnis of arrest van een kantonrechter, de Hoge Raad of een gerechtshof.

Het executiegeschil betreft hier niet voornoemde beschikking waarvan beroep maar genoemde beschikking van dit hof van 25 mei 2010.

Art. 438 Rv geeft het hof dan ook geen bevoegdheid om over het hier in geding zijnde incidentele verzoek van de man te oordelen.

Het verzoek van de man betreft overigens niet een verzoek tot schorsing op de voet van artikel 360 lid 2 Rv, omdat hier geen schorsing wordt verzocht van de beschikking waarvan beroep.

Voorts is voor het treffen van een voorlopige voorziening op basis van analoge toepassing van artikel 223 Rv evenmin plaats. Dat artikel staat in titel 2 van Boek 1 van genoemd wetboek, welke titel uitsluitend van toepassing is op dagvaardingsprocedures. Noch in de algemene bepalingen van titel 1 van Boek 1, noch in de bepalingen betreffende de verzoekschriftprocedure van titel 3 van Boek 1, noch in titel 7 betreffende hoger beroep is de mogelijkheid opgenomen om in een verzoekschriftprocedure - anders dan een scheidingsprocedure - een voorlopige voorziening te verzoeken. Daaruit moet worden afgeleid dat het niet de bedoeling van de wetgever is geweest dat in een verzoekschriftprocedure een voorlopige voorziening kan worden verzocht.

De man kan dan ook niet worden ontvangen in zijn verzoek tot schorsing.

Proceskostenveroordeling

Nu het verzoek van de man niet toegewezen wordt, zal hij als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van deze procedure. Het hof ziet geen aanleiding de proceskosten te compenseren zoals gebruikelijk in familiezaken omdat het verzoek van de man niet is gebaseerd op de wet. Ten aanzien van de procedure in hoger beroep worden de proceskosten van de vrouw overeenkomstig het forfaitaire liquidatietarief begroot op € 894,-. Het hof waardeert de werkzaamheden (het verweerschrift en de mondelinge behandeling van het rekest) op 2 punten. In de omstandigheid dat deze zaak niet de hoofdzaak betreft maar een incidenteel verzoek ziet het hof aanleiding om het tarief te matigen naar het tarief dat geldt voor een incidenteel appel oftewel de helft van het tarief van € 894,- per punt.

Slotsom

Op grond van het vorenstaande zal het hof beslissen als na te melden.

te schorsen;

veroordeelt de man in de proceskosten van dit geding en begroot die tot aan deze uitspraak aan de zijde van de vrouw op € 894,-, aan salaris voor de advocaat;

verklaart deze proceskostenveroordeling uitvoerbaar bij voorraad.

Deze beschikking is gegeven door mrs. J.G. Idsardi, voorzitter, M.P. den Hollander en K.R. Kuiken, raden, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van dit hof van 1 december 2011 in bijzijn van de griffier.