Hof 's-Gravenhage, 24-06-2008, nr. 105.012.622/01

[Appellanten] hebben op 21 januari 2008 bij de rechtbank een verzoek ingediend om toegelaten te worden tot de schuldsaneringsregeling. Volgens de aan het hof overgelegde verklaring ex artikel 285 lid 1 Fw is sprake van een totale schuldenlast van ruim € 76.400,--. De verklaring vermeldt bij de vraag “Minnelijk traject gestart?”: “Nee,…”.

De rechtbank heeft [Appellanten] in hun verzoek tot toepassing van de schuldsaneringsregeling niet ontvankelijk verklaard daar de verklaringen als bedoeld in artikel 285 Fw niet volledig zijn, aangezien er geen minnelijk traject is opgestart.

De grieven en argumenten van [Appellanten] kunnen als volgt worden samengevat. [Appellanten] betwisten dat er geen minnelijk traject door hen is opgestart. Dit is gebeurd door de Stadsbank te [Plaatsnaam], maar deze heeft geen overeenstemming kunnen bereiken met de crediteuren en daarmee is het minnelijk traject mislukt.

[Appellanten] hebben zich niet gerealiseerd dat men van een niet-ontvankelijkheidverklaring niet in hoger beroep kunnen. [Appellante] heeft op 25 juni 2008 een afspraak met een psychiater. [Appellanten] hebben in 2004 ook een verzoek tot toelating tot de schuldsaneringsregeling gedaan. Verder betaalt de stadsbank de vaste lasten en krijgen [Appellanten] een vast budget per week.

Alvorens het hof tot inhoudelijk behandeling van het beroepschrift van [Appellanten] kan overgaan, dient de vraag beantwoord te worden of [Appellanten] ontvankelijk zijn in het door hen ingestelde beroep. Hierbij neemt het hof het volgende in overweging.

Uit artikel 360 Fw volgt dat tegen beslissingen van de rechter, ingevolge de bepalingen van titel III Fw gegeven, er geen hogere voorziening openstaat, behalve in de gevallen, waarin het tegendeel is bepaald, en behoudens de mogelijkheid van cassatie in het belang der wet. Uit artikel 292 lid 3 Fw volgt dat de schuldenaar tegen de uitspraak tot afwijzing van het verzoek tot toepassing van de schuldsaneringsregeling gedurende acht dagen na de dag van de uitspraak in hoger beroep kan komen. Het gesloten stelsel van de Faillissementswet biedt echter niet de mogelijkheid om wanneer de rechtbank op grond van artikel 287 lid 2 Fw de niet-ontvankelijkheid heeft uitgesproken, van dit vonnis in hoger beroep te komen. Doorbreking van het appelverbod is volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad aan strenge regels gebonden. De mogelijkheid daartoe wordt slechts aangenomen wanneer het gaat om een schending van een zo fundamentele rechtsregel dat van een eerlijke en onpartijdige behandeling niet meer kan worden gesproken óf als de rechtbank met haar beslissing buiten het toepassingsgebied van art. 287 lid 2 Fw is getreden dan wel dit artikel ten onrechte heeft toegepast.

[Appellanten] hebben hun stelling dat de Stadsbank te [Plaatsnaam] wel een minnelijk traject is gestart niet onderbouwd. Niet aannemelijk is derhalve dat de verklaring die met hun verzoek tot toepassing van het schuldsaneringsregeling bij de rechtbank is ingediend ten onrechte vermeld dat geen minnelijk traject is gestart. De rechtbank heeft mitsdien op juiste groenden artikel 287 lid 2 Fw toegepast.

[Appellanten] hebben geen redenen aangevoerd waarom zij ondanks het appelverbod in hun beroep tegen het vonnis van de rechtbank ontvankelijk verklaard moeten te worden. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat [Appellanten] niet ontvankelijk verklaard dienen te worden in het door hen ingestelde beroep.