CBb, 04-10-2002, nr. AWB 01/414, 01/708 en 01/806

Op 23 mei 2001 heeft het College van appellanten een beroepschrift ontvangen, waarbij beroep wordt ingesteld tegen een besluit van de raad van de gemeente Bussum (hierna: de gemeenteraad) van 10 april 2001, welk besluit is verzonden op 25 april 2001 (zaak 01/414).

Bij dit besluit heeft de gemeenteraad beslist op het bezwaar van A, gericht tegen een besluit van 14 december 2000 tot vaststelling van de Verordening speelautomatenhallen Bussum.

De gemeenteraad heeft op 27 november 2001 een verweerschrift ingediend.

Op 3 september 2001 heeft het College van appellanten in zaak 01/708 een beroepschrift ontvangen, gericht tegen het besluit van de burgemeester van Bussum (hierna: de burgemeester) van 31 juli 2001 tot ongegrondverklaring van hun bezwaar tegen de verlening aan E van een vergunning tot het houden van een speelautomatenhal.

Op 16 oktober 2001 heeft het College van appellanten in de zaak 01/806 een beroepschrift ontvangen, gericht tegen het besluit van de burgemeester van 7 september 2001, waarbij is beslist op hun bezwaar tegen de beslissing op de vergunningaanvraag van A tot het houden van een speelautomatenhal.

De burgemeester heeft in de zaken 01/708 en 01/806 op onderscheidenlijk 5 november 2001 en 4 december 2001 verweerschriften ingediend.

Het College heeft de zaken ter behandeling gevoegd en onderzocht ter zitting van 19 april 2002. Bij die gelegenheid hebben appellanten en E hun standpunten bij monde van hun hiervoor vermelde gemachtigden nader toegelicht. Voor verweerders heeft hun gemachtigde mr C.N.J. Kortmann het woord gevoerd.

Artikel 8:2 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) luidt als volgt:

Ingevolge artikel 30b, eerste lid, van de Wet op de kansspelen (hierna: de Wet) is het verboden op daarbij aangeduide plaatsen of in bepaalde inrichtingen zonder vergunning van de burgemeester speelautomaten aanwezig te hebben.

Artikel 30c van de Wet luidt als volgt:

In de Verordening speelautomatenhallen Bussum van 14 december 2000 (hierna: de Verordening) is onder meer het volgende bepaald:

Op grond van de stukken en het onderzoek ter zitting zijn in deze zaken de volgende feiten en omstandigheden voor het College komen vast te staan.

Het bestreden besluit van de gemeenteraad van 10 april 2001 houdt - samengevat - het volgende in.

Ingevolge artikel 8:2 van de Awb staat geen beroep - en dus ook geen bezwaar - open tegen een besluit, inhoudende een algemeen verbindend voorschrift. Uit de literatuur en jurisprudentie blijkt dat een algemeen verbindend voorschrift een naar buiten werkende, voor de daarbij betrokkenen bindende regel is, die zich voor herhaalde toepassing leent en is uitgegaan van het openbaar gezag dat de bevoegdheid daartoe aan de wet ontleend. De Verordening dient gelet op die criteria te worden aangemerkt als een algemeen verbindend voorschrift. De Verordening geldt voor het concentratiegebied rond het station Naarden-Bussum en bevat rechten en verplichtingen voor alle huidige en toekomstige belanghebbenden binnen dit gebied. Uit de jurisprudentie van diverse rechterlijke instanties blijkt dat een gebiedsaanwijzing een besluit van algemene strekking is. Telkens als een vergunningaanvraag voor de exploitatie van een speelautomatenhal binnen het concentratiegebied wordt ingediend, wordt toepassing gegeven aan de algemene regels van de Verordening. De Verordening bevat derhalve algemene regels, die zich lenen voor herhaalde toepassing en een externe werking hebben. Het bezwaar van A tegen het besluit tot vaststelling van de Verordening is derhalve gelet op artikel 8:2, aanhef en onder a, van de Awb niet-ontvankelijk, zodat aan een beoordeling van de inhoudelijke bezwaren niet wordt toegekomen.

Het bestreden besluit van de burgemeester van 31 juli 2001 tot ongegrondverklaring van de bezwaren van appellanten tegen de vergunningverlening aan E houdt - samengevat - het volgende in.

Anders dan door appellanten is betoogd, is de Verordening waarop het besluit tot vergunningverlening aan E is gebaseerd, niet onverbindend. Weliswaar staat het de gemeenteraad vrij om de bevoegdheid tot het aanwijzen van een gebied, waarbinnen een speelautomatenhal kan worden gevestigd, te delegeren aan burgemeester (en wethouders), doch er is geen rechtsregel die de raad daartoe verplicht. Het is voorts niet zo dat de gemeenteraad tot gebiedsaanwijzing is overgegaan om belanghebbenden de mogelijkheid van rechtsbescherming daartegen te onthouden; uit de onderhavige bezwaarprocedure blijkt dat toetsing van de rechtmatigheid van de Verordening bij toetsing van een daarop gebaseerde vergunning aan de orde komt.

Ook het bezwaar van appellanten dat de verordening onverbindend is omdat deze de kennelijke strekking heeft vergunningverlening aan E mogelijk te maken, faalt. De gemeenteraad heeft een algemeen verbindende regeling vastgesteld met de strekking tot het verlenen van één vergunning binnen het aangewezen horeca-concentratiegebied rond het station. Bij de keuze voor dit gebied hebben toezichts-, handhavings- en bereikbaarheidsaspecten een rol gespeeld. Zowel feitelijk als juridisch komen andere rechthebbenden met betrekking tot de panden in het aangewezen gebied in beginsel voor een halvergunning in aanmerking. Uit een gedetailleerde kaart van dit gebied blijkt dat het 29 panden omvat, die geen van alle per definitie ongeschikt zijn voor de vestiging van een speelautomatenhal. Slechts vier van deze panden zijn eigendom van E, terwijl het pand waarop de vergunning van E betrekking heeft eigendom is van een derde. Bovendien wordt de bewering van appellanten weersproken door het feit dat ook een derde partij een aanvraag voor een speelautomatenhal binnen het aangewezen gebied heeft ingediend.

Gezien de invloed van een speelautomatenhal op de omgeving, wordt voorts vestiging voorgestaan in een gebied waar reeds een aanmerkelijke verkeersdrukte heerst; hiervan is behoudens in het centrum slechts sprake in het stationsgebied. Bovendien is gelet op potentiële bezoekers van buiten Bussum goede bereikbaarheid met het openbaar vervoer van belang. Gelet op deze omstandigheden is de keuze voor het onderhavige gebied niet in strijd met artikel 3:2 Awb. Het besluit tot vergunningverlening aan E is niet in strijd met het gelijkheidsbeginsel. Het stond en staat appellanten - evenals E destijds - vrij de gemeente ervan te overtuigen dat ook aan hen de exploitatie van een speelautomatenhal moet worden toegestaan en in dat kader een overeenkomst met de gemeente aan te gaan. De gestelde onrechtmatigheid in de aan de vaststelling van de Verordening voorafgaande gemeentelijke besluitvorming kan voorts, wat daar overigens van zij, naar de opvatting van de burgemeester niet leiden tot onverbindendheid van de Verordening.

Vergunningverlening aan E is gelet op het vorenstaande evenmin in strijd met het beginsel van fair play, noch met het verbod van détournement de pouvoir van artikel 3:3 Awb. Nu het besluit tot het verlenen van de vergunning aan E niet gebaseerd is op gegevens over feiten of belangen, die appellanten betreffen, kan van schending van artikel 4:8 Awb evenmin sprake zijn.

De samenwerkingsovereenkomst tussen de gemeente en E is niet aan te merken als een op de onderhavige zaak betrekking hebbend stuk, zodat artikel 7:4 van de Awb de burgemeester niet noopte een afschrift van die overeenkomst voorafgaand aan de hoorzitting ter inzage te leggen. Zelfs indien daarover anders moet worden geoordeeld, is het achterwege laten van inzage van de overeenkomst op grond van het zesde lid van evengenoemd artikel gerechtvaardigd. Appellanten hebben bovendien tegen het besluit van 16 maart 2001 van burgemeester en wethouders tot weigering inzage te geven in de samenwerkingsovereenkomst een afzonderlijk bezwaarschrift ingediend.

Bij het besluit van 7 september 2001 heeft de burgemeester het bezwaar van A, gericht tegen de niet-ontvankelijkverklaring van haar aanvraag, ongegrond verklaard. Hiertoe heeft de burgemeester - samengevat - overwogen dat het op de weg van een aanvrager van een vergunning ligt om bij de aanvraag zodanige gegevens te verstrekken, dat blijkt dat aan alle in de toepasselijke regelgeving gestelde eisen wordt voldaan. Ten tijde van de primaire beslissing op de onderhavige aanvraag was door A nog niet aangetoond dat werd voldaan aan de eis, dat de bedrijfsleider(s) en beheerder(s) over voldoende kennis en inzicht met betrekking tot het gebruik van speelautomaten en de daaraan verbonden risico's van gokverslaving beschikken. Het lidmaatschap van de VAN en de KEMA-certificatie van C ontslaan de burgemeester immers niet van zijn verantwoordelijkheid om na te gaan of in concreto aan de voorwaarden voor vergunningverlening wordt voldaan.

De omstandigheid dat A bij aanvullend bezwaarschrift van 3 juli 2001 alsnog de bij de aanvraag ontbrekende documenten heeft overgelegd, kan er gelet op artikel 4:5 Awb niet toe leiden dat de aanvraag zelf alsnog ontvankelijk is.

Ingevolge het vierde lid van artikel 4:5 dient een besluit om een aanvraag niet te behandelen te worden genomen binnen vier weken nadat de aanvraag is aangevuld of nadat de daarvoor gestelde termijn ongebruikt is verstreken. Aangezien de

In de verweerschriften en ter zitting hebben verweerders nog het volgende aangevoerd.

Verweerders vragen zich in verband met het belang van appellanten bij de onderhavige procedures af wat zij met hun beroepen willen bereiken. Immers, zelfs als sprake zou zijn van de door appellanten gestelde onrechtmatigheid van de gebiedsaanwijzing, kan dit naar de opvatting van verweerders niet leiden tot aantasting van de rechtmatigheid van de aan E verleende vergunning. Gelet op het feit dat op grond van de Verordening slechts één speelautomatenhal kan worden toegestaan, is daarmee ook de rechtmatigheid van de weigering aan A een vergunning tot het houden van een hal gegeven.

De beroepsgronden van appellanten betreffen in wezen één juridische klacht, namelijk dat - een deel van - de Verordening onverbindend is en koppelen aan hun standpunt dat de gebiedsaanwijzing geen algemeen verbindend voorschrift is een tweeledige conclusie; enerzijds stellen zij zich op het standpunt dat hun bezwaar tegen de vaststelling van - het litigieuze artikelonderdeel van - de Verordening ten onrechte niet-ontvankelijk is verklaard, en anderzijds is de Verordening naar hun opvatting op voormelde grond onverbindend.

In de jurisprudentie, in het bijzonder van de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State (ABRS), kan geen steun worden gevonden voor het betoog dat een gebiedsaanwijzing als de onderhavige het karakter van algemeen verbindend voorschrift ontbeert. Veeleer blijkt daaruit dat een gebiedsaanwijzing, die deel uitmaakt van een samenstel van algemeen verbindende voorschriften, het karakter van die voorschriften deelt. De beperking tot het horecaconcentratiegebied rond het station ontneemt rechtens noch feitelijk het algemene karakter aan de Verordening.

De gemeenteraad is ingevolge de Wet bevoegd - door geen verordening vast te stellen - het vestigen van een speelautomatenhal in zijn geheel verboden te laten. Indien de raad er echter voor kiest speelautomatenhallen toe te staan, kan hij vervolgens bij verordening regels stellen met betrekking tot onder meer het aantal en de plaats van de toe te laten hal(len). Weliswaar speelt bij de door de raad vast te stellen verordening het tegengaan van gokverslaving tegenover het belang van de kanalisatie van de aanwezige speelbehoefte een rol, maar voormelde belangen zijn niet exclusief. Bij het vaststellen van de algemene regels moet een veel ruimere kring van belangen worden betrokken, waaronder de belangen bij een adequaat toezicht en effectieve handhaving, alsmede de in artikel 30 e van de Wet genoemde belangen. Deze belangen hebben voor de gemeenteraad bij de vaststelling van de Verordening, inclusief de gebiedsbeperking, ook alle een rol gespeeld. De stelling van appellanten dat de in artikel 30 e, tweede lid, van de Wet genoemde belangen slechts in het kader van de vergunningverlening door de burgemeester een rol zouden mogen spelen, faalt. Dit artikellid geeft aan de burgemeester een aanvullende weigeringsbevoegdheid, indien hij een aanvraag tot het aanwezig hebben van speelautomaten niet reeds moet afwijzen op de in het eerste lid van dit artikel vermelde gronden, en is met name van belang voor het reguleren van de aanwezigheid van speelautomaten in hoog- en laagdrempelige inrichtingen. Voor hallen ligt dit echter anders; dienaangaande kan de gemeenteraad in de vorm van een algemene regeling bepalen of, en zo ja, voor welke delen van de gemeente vestiging van een speelautomatenhal toelaatbaar wordt geacht. Verweerders achten het ondenkbaar dat voor de gemeenteraad bij de vaststelling van de Verordening de in artikel 30 e, tweede lid, van de Wet genoemde belangen geen rol zouden (hebben) mogen spelen. De hiertoe strekkende stelling van appellanten zou immers leiden tot het ongewenste resultaat dat de burgemeester, ondanks zijn vrees voor ernstig gevaar van de openbare orde, op grond van artikel 30c, eerste lid en onder c, van de Wet een vergunning tot het houden van een speelautomatenhal niet zou kunnen weigeren, terwijl hij al weet dat hij voor de aanwezigheid van speelautomaten in die hal op grond van artikel 30 e, tweede lid, van de Wet om die reden geen vergunning zal kunnen verlenen. Verweerders komen op grond van het vorenstaande tot de slotsom dat bij de vaststelling van - het gebied in - de Verordening noch van détournement de pouvoir noch van détournement de procedure sprake is geweest. Overigens achten verweerders het goed verdedigbaar dat de in artikel 30c, eerste lid en onder c, van de Wet bedoelde verordening geen medebewinds- is, maar een autonome verordening is. Als het College dit standpunt deelt ontvalt de grondslag aan het aan het specialiteitsbeginsel ontleende betoog van appellanten.

Het bij de Verordening aangewezen gebied valt samen met het op grond van de algemene plaatselijke verordening (APV) geldende horecaconcentratiegebied. De keuze voor een beperkt gebied, dat toch al verscherpte aandacht krijgt, behoeft, zeker nu de gemeente Bussum nog geen ervaring heeft met een speelautomatenhal, gelet op de daaraan verbonden voordelen nauwelijks toelichting. Van strijd met het bepaalde in de artikelen 3:2 en 3:3 van de Awb is bij de keuze van dit gebied geen sprake. Bovendien komt aan de gemeenteraad bij de vaststelling van een dergelijk gebied een grote beleidsvrijheid toe. Aanwijzing van een bepaald gebied schept voor de raad geen verplichting tot gelijktijdige aanwijzing van andere mogelijk geschikte gebieden en in artikel 3:4 van de Awb valt geen verplichting voor de gemeenteraad te lezen te bewijzen dat zwaarwegende belangen zich verzetten tegen vestiging van een hal buiten het aangewezen gebied.

De gebiedsaanwijzing in de Verordening is wel degelijk aan te merken als - onderdeel van - een algemeen verbindend voorschrift. De omstandigheid dat de gemeente reeds in een vroeg stadium onderhandelingen met E heeft gevoerd, kan hier niet aan afdoen. Binnen het eenmaal vastgestelde gebied stond het immers een ieder vrij met E te concurreren.

Anders dan appellanten stellen, valt aan de wetsgeschiedenis geen aanknopingspunt te ontlenen dat de gemeenteraad bij diens beslissing omtrent het in beperkte mate toelaten van een speelautomatenhal geen acht zou mogen slaan op criteria als openbare orde en veiligheid. De aan een andere opvatting door appellanten ontleende argumenten van strijd met de Wet, de artikelen 3:2 tot en met 3:4 van de Awb en het verbod van détournement de procedure kunnen derhalve niet slagen. Nu vergunningverlening aan E heeft plaatsgevonden met inachtneming van de - verbindende - Verordening, was de burgemeester gehouden de aanvraag van A af te wijzen.

De ontvankelijkheid van C

Met betrekking tot het beroep in de zaak 01/414 stelt het College voorop dat uitsluitend door A bezwaar is gemaakt tegen de vaststelling van de Verordening. Reeds op grond hiervan concludeert het College dat het beroep van C in deze zaak op grond van artikel 6:13 Awb niet-ontvankelijk moet worden verklaard. Dienovereenkomstig zal worden beslist.

Bij het bestreden besluit in zaak 01/708 heeft de burgemeester het bezwaar van beide appellanten ongegrond verklaard en daarmee kennelijk geoordeeld dat ook het tegen de vergunningverlening aan E door C gemaakte bezwaar ontvankelijk is.

Het bezwaar van C is slechts ontvankelijk te achten als deze als bezwaarde een rechtstreeks belang heeft bij die vergunningverlening, in die zin dat daarmee de mogelijkheid zelf een speelautomatenhal te houden - door het in de Verordening bepaalde maximum van één - onmogelijk wordt gemaakt. Nu C geen eigen aanvraag voor het houden van een speelautomatenhal in de gemeente Bussum heeft ingediend, is haar belang uitsluitend gelegen in de samenwerkingsovereenkomst met A. Het College komt op deze grond tot de slotsom dat het belang van C zelf bij de bezwaarprocedure tegen de vergunningverlening aan E slechts een afgeleid belang is. Nu C zelf door die vergunningverlening niet rechtstreeks in haar belang is getroffen, heeft de burgemeester haar ten onrechte ontvankelijk geacht in dit bezwaar.

Het beroep in zaak 01/708 is derhalve gegrond en het besluit van 31 juli 2001 komt in zoverre voor vernietiging in aanmerking.

Het College ziet om redenen die hierna zullen blijken, aanleiding niet met vernietiging van evengenoemd besluit te volstaan, maar met toepassing van het bepaalde in artikel 8:72, vierde lid, van de Awb het bezwaar van C tegen de vergunningverlening aan E niet-ontvankelijk te verklaren en te bepalen dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van het besluit van 31 juli 2001.

Ter zitting is namens appellanten gesteld dat het beroep in zaak 01/806 geacht moet worden mede gericht te zijn tegen de niet-ontvankelijkverklaring van C in haar bezwaar tegen de beslissing van de burgemeester op de vergunningaanvraag van A. Gelet op hetgeen hiervoor met betrekking tot zaak 01/708 is overwogen heeft de burgemeester C in het onderhavige bezwaar terecht niet-ontvankelijk verklaard.

Het beroep tegen de - gebiedsaanwijzing in de - Verordening.

Het College stelt voorop dat artikel 30c, eerste lid, aanhef en onder c, van de Wet voor de gemeenteraad als gemeentelijke wetgever de mogelijkheid opent - door geen verordening vast te stellen - het exploiteren van speelautomatenhal geheel verboden te laten, dan wel door het vaststellen van een halverordening in beperkte mate toe te staan.

Ook in het licht van de toelichting bij het voorstel voor de Verordening valt niet in te zien dat de gemeenteraad van Bussum met het bepalen van artikel 2, onder b, buiten de grenzen van zijn verordenende bevoegdheid is getreden. De gebiedsaanwijzing ingevolge dit artikelonderdeel is, gezien deze toelichting, naar het oordeel van het College niet aan te merken als een besluit in een concreet geval, maar is kennelijk bedoeld als noodzakelijk bestanddeel van de algemene norm van artikel 2 van de Verordening. Anders dan appellanten stellen is hier derhalve geen sprake van een besluit tot het bepalen van de werkingssfeer van een reeds bestaande algemeen verbindende norm, maar van een onderdeel van een algemeen verbindend voorschrift.

De gemeenteraad heeft bij het besluit van 10 april 2001 het bezwaar van appellanten tegen de vaststelling van de Verordening, in het bijzonder de daarin vervatte gebiedsaanwijzing, gelet op artikel 8:2, aanhef en onder a, Awb dan ook terecht niet-ontvankelijk verklaard.

Het beroep van appellanten tegen dit besluit is derhalve ongegrond.

De argumenten van A inzake de (on)verbindendheid van de Verordening.

Uiteraard sluit het vorenoverwogene niet uit dat bij de beoordeling van het beroep van A inzake de op de Verordening gebaseerde weigering van een vergunning, wordt getoetst of de Verordening in zoverre verbindende kracht mist wegens strijd met de Wet of omdat de Verordening op dit punt een toetsing aan algemene rechtsbeginselen niet kan doorstaan.

Hetgeen A dienaangaande heeft aangevoerd stelt het College ten eerste voor de vraag of het bepaalde bij artikel 30c, eerste lid, onder c, van de Wet toelaat dat de daarbij bedoelde gemeentelijke verordening een gebiedsaanwijzing als in geding bevat.

Naar vermeld in de memorie van toelichting bij het wetsontwerp tot opneming van deze bepaling in de Wet, is hiermee beoogd de gemeentelijke wetgever te laten bewerkstelligen dat het exploiteren van een speelautomatenhal geheel verboden blijft dan wel in beperkte mate wordt toegestaan. Naar het oordeel van het College ziet de tekst van genoemde bepaling niet alleen op de mogelijkheid van een kwantitatieve beperking, namelijk van het aantal speelautomatenhallen, maar ook op het bij verordening beperken tot een bepaald gebied waarbinnen exploitatie van speelautomatenhallen kan worden toestaan.

Voorts overweegt het College dat de stelling van appellanten dat de gemeenteraad bij het vaststellen van zodanige verordening geen acht zou mogen slaan op andere belangen dan het tegengaan van goklust tegenover het tegemoet te komen aan speelbehoefte van het publiek, in tegenspraak is met de wetsgeschiedenis. Hieruit blijkt immers dat de wetgever ten algemene heeft beoogd een bestaande speelbehoefte in geordende banen te leiden, en voor de regeling inzake speelautomaten een viertal uitgangspunten heeft genomen, waaronder een redelijke mate van zekerheid omtrent naleving en handhaafbaarheid.

Voorts heeft de toenmalige staatssecretaris Scheltema op een door de SGP gestelde vraag naar de mogelijkheid via bestemmingsplannen concentratie van hallen te voorkomen, geantwoord dat de gemeenteraad middels een halverordening in ruime mate de mogelijkheid heeft onder meer inrichting en verspreiding - en daarmee kennelijk de locatie - van hallen over de gemeente te regelen (Hand. TK, 28/10/82, blz 538) en heeft het toenmalig Tweede Kamerlid Schutte (GPV) in het kader van de onderhavige verordenende bevoegdheid gewezen op het belang van orde en veiligheid in de naaste omgeving (Hand. TK, 27/10/82, blz 502).

In dit licht is er geen grond voor het oordeel dat de gemeenteraad met de in geding zijnde gebiedsaanwijzing op grond van overwegingen van toezicht en handhaving bij vaststelling van de Verordening is getreden buiten de wettelijke doelstelling.

Ook overigens ziet het College geen grond dat de Verordening in zover wegens strijd met artikel 30c, eerste lid, onder c, van de Wet onverbindend zou zijn.

Toetsing van algemeen verbindende voorschriften als de in geding zijnde Verordening, aan algemene rechtsbeginselen verricht het College met inachtneming van de beoordelingsvrijheid die de gemeenteraad ter zake toekomt en derhalve met terughoudendheid (zie onder meer zijn uitspraken van 10 juni 1992 in zaak 91/2591/068/203, en van 1 november 2001 in zaak 00/758). Zodanige toetsing spitst zich toe op de vraag of sprake is van willekeur, in dier voege dat de gemeenteraad niet in redelijkheid tot vaststelling van de Verordening heeft kunnen komen, in aanmerking genomen de belangen die haar ten tijde van die vaststelling bekend waren of behoorden te zijn.

Gezien de voor de keuze van het horecaconcentratiegebied bij het voorstel voor de Verordening en in het bestreden besluit van 31 juli 2001 aangevoerde argumenten, valt niet in te zien dat de gemeenteraad niet in redelijkheid de mogelijkheid een speelautomatenhal te houden tot dit gebied heeft kunnen beperken. De omstandigheid dat ten tijde van de vaststelling van de Verordening reeds het voornemen bestond vergunning voor het houden van een speelautomatenhal tot één te beperken en, mits overigens aan de toepasselijke voorwaarden werd voldaan, aan E te verlenen, maakt dit niet anders. Ook aan deze voornemens lag immers een afweging van belangen ten grondslag, waarvan de behartiging tot de taak van de gemeenteraad onderscheidenlijk de burgemeester behoort.

In het bijzonder ziet het College geen plaats voor het oordeel dat de gemeenteraad niet in redelijkheid heeft kunnen menen dat de nadelige gevolgen voor ondernemers als A, niet onevenredig zijn in verhouding tot de met de Verordening te dienen doelen.

Evenmin ziet het College in hetgeen A heeft aangevoerd, grond voor het oordeel dat de Verordening toetsing aan andere rechtsbeginselen van zorgvuldigheid en belangenafweging, die hun neerslag hebben gevonden in hoofdstuk 3 van de Algemene wet bestuursrecht, niet zou kunnen doorstaan.

Op grond van het vorenstaande heeft de burgemeester met toepassing van de Verordening op goede gronden besloten tot vergunningverlening aan E en ongegrondverklaring van het bezwaar dat A hiertegen heeft gemaakt. Ten tijde van die vergunningverlening was, anders dan door A betoogd, van een volledige vergunningaanvraag van haar kant nog geen sprake.

De burgemeester heeft zich bij zijn besluit van 7 september 2001 terecht op het standpunt gesteld dat de op 20 maart 2001 door A nader toegezonden stukken, in het bijzonder de erkenningsvoorwaarden van de VAN en de informatie inzake de KEMA-certificering, geen uitsluitsel geven over de vraag of de (beoogd) bedrijfsleider en de beheerder van een door A te houden speelautomatenhal over de ingevolge de Wet vereiste kennis beschikten. Aangezien op het moment waarop de burgemeester wel in het bezit was gekomen van alle relevante informatie met betrekking tot de aanvraag van A, reeds een vergunning was verleend aan E, was de burgemeester op grond van artikel 2, onder c, van de Verordening gehouden de vergunningaanvraag van A af te wijzen, zoals hij bij het besluit van 7 september 2001 heeft gedaan.

Het beroep van A dient derhalve in alle drie zaken ongegrond te worden verklaard.

Het College acht geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling met toepassing van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Het College: