ABRvS, 24-03-2010, nr. 200907145/1/H3

Bij besluit van 25 mei 2009 heeft de burgemeester van Heerlen de algehele sluiting bevolen van de woning aan de [locatie] te Heerlen (hierna: de woning) met ingang van 3 juni 2009 voor de duur van twaalf maanden.

Bij besluit van 17 juli 2009 heeft de burgemeester het door [verhuurder] daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.

Bij uitspraak van 9 september 2009, verzonden op dezelfde dag, heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank Maastricht, voor zover thans van belang, het door [verhuurder] daartegen ingestelde beroep gegrond verklaard, het besluit van 17 juli 2009 vernietigd en de burgemeester opgedragen binnen zes weken na verzending van de uitspraak met inachtneming daarvan een nieuw besluit op het bezwaar te nemen en het besluit van 25 mei 2009 tot zes weken na de bekendmaking van het nieuwe besluit op het bezwaar geschorst. Deze uitspraak is aangehecht.

Tegen deze uitspraak heeft de burgemeester bij brief, bij de Raad van State ingekomen op 15 september 2009, hoger beroep ingesteld.

[verhuurder] heeft een verweerschrift en nadere stukken ingediend.

De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 15 februari 2010, waar de burgemeester, vertegenwoordigd door mr. N.J.H.M. Lucassen en M.A.M.A. Hupperz, beiden werkzaam bij de gemeente, zijn verschenen.

Ingevolge artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet, zoals dat luidde ten tijde van belang, is de burgemeester bevoegd tot toepassing van bestuursdwang indien in woningen of lokalen dan wel in of op bij woningen of zodanige lokalen behorende erven een middel als bedoeld in lijst I of II wordt verkocht, afgeleverd of verstrekt dan wel daartoe aanwezig is.

In lijst I is amfetamine, zijnde een harddrug, vermeld.

Voor de uitvoering van zijn bevoegdheid krachtens artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet heeft de burgemeester het Handhavingsbeleid drugs en overige (woon)overlast (hierna: het handhavingsbeleid) vastgesteld. In dit handhavingsbeleid staat onder het kopje Harddrugs vermeld dat de regels ten aanzien van harddrugs zowel voor lokalen die voor het publiek toegankelijk zijn als voor woningen gelden. Bij constatering van verkoop, aflevering, verstrekking of daartoe aanwezig zijn van middelen als bedoeld in artikel 2 van de Opiumwet (harddrugs) vanuit een locatie die onder het bereik van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet valt, wordt deze locatie zonder waarschuwing voor de duur van twaalf maanden gesloten.

De burgemeester heeft aan het besluit van 25 mei 2009 ten grondslag gelegd dat bij controle van de woning op 22 april 2009 91,7 gram bruto positief geteste amfetamine, een fijnweegschaaltje en verpakkingsmaterialen in de woning zijn aangetroffen. Bij een bezoeker van de woning is 0,5 gram positief geteste amfetamine aangetroffen. Daarop zijn de toenmalige bewoner van de woning [toenmalige bewoner] en een bezoeker van die woning aangehouden en verhoord. Tijdens dit verhoor heeft [toenmalige bewoner] verklaard dat in de woning regelmatig in harddrugs wordt gehandeld.

De voorzieningenrechter heeft het bestreden besluit vernietigd wegens strijd met artikel 3:4, tweede lid, van de Awb. Hij acht de nadelige gevolgen van sluiting van de woning voor de duur van twaalf maanden niet evenredig in verhouding tot de met die maatregel te dienen doelen. Daarbij heeft de voorzieningenrechter overwogen dat [verhuurder] slechts verantwoordelijk kan worden gehouden voor het gedrag van een huurder waarvoor hij ook in feite verantwoordelijkheid kan dragen. Uit het dossier en het verhandelde ter zitting volgt volgens de voorzieningenrechter niet dat [verhuurder] op de hoogte was van de drugsactiviteiten in en rond de woning. Daarnaast acht de voorzieningenrechter het van belang dat [verhuurder], kort nadat hem bekend was geworden dat in de woning harddrugs zijn aangetroffen, het huurcontract met [toenmalige bewoner] heeft beëindigd. Voorts heeft de voorzieningenrechter overwogen dat door de sluiting van de woning [verhuurder] een groot financieel nadeel zal lijden. Gelet op het aantal en de inhoud van de in het dossier genoemde meldingen van overlast alsmede op de periode waarin deze hebben plaatsgevonden, acht de voorzieningenrechter een sluitingsduur van twaalf maanden langer dan noodzakelijk om de "loop naar de woning" definitief te beëindigen.

De burgemeester betoogt, mede onder verwijzing naar de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet, dat de voorzieningenrechter heeft miskend dat deze bepaling hem ten aanzien van woningen dezelfde bevoegdheid geeft als die hij reeds heeft ten aanzien van lokalen. De bestendige jurisprudentie van de Afdeling over de persoonlijke verwijtbaarheid van de exploitant van lokalen dient derhalve analoog te worden toegepast op de situatie waarin het gaat om een eigenaar van een woning die wordt gesloten op grond van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet, aldus de burgemeester. De door de voorzieningenrechter genoemde omstandigheden die zien op de situatie van [verhuurder] zijn onvoldoende om aan te nemen dat vorengenoemde jurisprudentie in dit geval niet van toepassing is. Deze omstandigheden doen zich immers ook voor bij een sluiting van een lokaal op grond van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet, aldus de burgemeester.

Daarnaast voert de burgemeester aan dat dezelfde voorzieningenrechter in uitspraken van 10 en 21 augustus 2009, toen de huurder opkwam tegen de sluiting van een woning voor de duur van twaalf maanden, heeft geoordeeld dat deze sluiting gerechtvaardigd was. Aldus leidt de uitspraak van de voorzieningenrechter van 9 september 2009 tot rechtsongelijkheid en rechtsonzekerheid, nu het oordeel over de vraag of een sluiting gerechtvaardigd is, afhangt van de omstandigheid of tegen een sluiting door een huurder of door een verhuurder wordt opgekomen, aldus de burgemeester.

Ten slotte betoogt de burgemeester dat de voorzieningenrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat de sluiting van de woning voor de duur van twaalf maanden niet noodzakelijk is om het met die sluiting beoogde doel te bereiken.

de wet van 27 september 2007 tot wijziging van de Opiumwet in verband met het creëren van de mogelijkheid voor de burgemeester om bestuursdwang toe te passen ter handhaving van de artikelen 2 en 3 van de Opiumwet in woningen en lokalen of bij woningen of lokalen behorende erven (Stb. 2007, 355) is de werkingssfeer van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet uitgebreid naar woningen. Deze zijn voor de toepassing van deze bepaling nu op één lijn gesteld met overige lokalen. Blijkens de jurisprudentie van de Afdeling (bijvoorbeeld de uitspraak van 25 mei 2005 in zaak nr. <a target="_blank" href="http://www.raadvanstate.nl/uitspraken/zoeken_in_uitspraken/zoekresultaat/?verdict_id=10612">200407569/1a> en 10 juni 2009 in zaak nr. <a target="_blank" href="http://www.raadvanstate.nl/uitspraken/zoeken_in_uitspraken/zoekresultaat/?verdict_id=36078">200807739/1a>) dient de rechter sluitingsbevelen die zijn genomen krachtens artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet op terughoudende wijze te toetsen.

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State

Recht doende in naam der Koningin: