ABRvS, 27-03-2013, nr. 201113344/1/A3

Ingevolge artikel 8:75, eerste lid, eerste volzin, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) is de rechtbank bij uitsluiting bevoegd een partij te veroordelen in de kosten die een andere partij in verband met de behandeling van het beroep bij de rechtbank, en van het maken van bezwaar of van het administratief beroep redelijkerwijs heeft moeten maken.

Ingevolge artikel 2, eerste lid, aanhef en onder a, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit), wordt bij de uitspraak het bedrag ten aanzien van de kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand overeenkomstig het in de bijlage opgenomen tarief vastgesteld.

Ingevolge het derde lid kan in bijzondere omstandigheden van het eerste lid worden afgeweken.

Ingevolge de bijlage, onder C, is de wegingsfactor 0,25 voor een zaak met een zeer licht gewicht.

De rechtbank heeft geoordeeld dat [appellante] geen belang meer heeft bij een inhoudelijke beoordeling van haar beroep gericht tegen het met een besluit gelijk te stellen uitblijven van een besluit op haar aanvraag. Zij heeft daartoe overwogen dat het college bij besluit van 17 november 2010 ambtshalve aan [appellante] een drank- en horecavergunning heeft verleend. Zij heeft het beroep gericht tegen het met een besluit gelijk te stellen niet tijdig nemen van een besluit niet-ontvankelijk verklaard.

De rechtbank heeft vervolgens aanleiding gezien het college in de proceskosten te veroordelen, waarbij zij een wegingsfactor van 0,25 heeft gehanteerd. Daarnaast heeft zij het verzoek om schadevergoeding van [appellante] waarbij zij mede verzocht om integrale vergoeding van proceskosten afgewezen, omdat het volgens de rechtbank niet is onderbouwd.

[appellante] voert aan dat de rechtbank ten onrechte een wegingsfactor van 0,25 heeft toegepast. Volgens haar moeten de kosten voor beroep worden vermenigvuldigd met een factor 2, omdat zij twee beroepschriften heeft moeten indienen. De rechtbank heeft haar bovendien ten onrechte geen schadevergoeding toegekend voor de door haar geleden schade in de vorm van vergoeding van kosten voor professionele bijstand die zij gedurende de gehele procedure heeft moeten maken. Als gevolg van het onzorgvuldig handelen van het college heeft de procedure bovendien onnodig lang geduurd, hetgeen tot spanning en frustratie bij haar heeft geleid, aldus [appellante].

Naar het oordeel van de Afdeling heeft de rechtbank op goede gronden een punt voor het indienen van een beroepschrift gericht tegen het met een besluit gelijk te stellen niet tijdig nemen van een besluit en een punt voor het verschijnen ter zitting toegekend. Zij heeft daarbij terecht een wegingsfactor van 0,25 gehanteerd. Nu geen materiële beoordeling van het geschil behoefde plaats te vinden, was de zaak, anders dan [appellante] betoogt, van een zeer licht gewicht, hetgeen ingevolge artikel 2, eerste lid, aanhef en onder a, van het Besluit proceskosten bestuursrecht, gelezen in verbinding met de daarbij behorende bijlage, aanleiding geeft tot toepassing van een wegingsfactor van 0,25 bij de vaststelling van de hoogte van de kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. De Afdeling wijst in dit verband op overweging 2.4.1 van haar uitspraak van 15 december 2010 in zaak nr. 201004631/1/H3.

De rechtbank heeft verder terecht geen aanleiding gezien om toepassing te geven aan artikel 2, derde lid, van het Besluit en [appellante] niet in aanmerking gebracht voor een integrale vergoeding van de daadwerkelijk door haar gemaakte proceskosten. De rechtbank heeft in dit verband met juistheid overwogen dat niet is gebleken van bijzondere omstandigheden, als bedoeld in artikel 2, derde lid, van het Besluit, die een afwijking van het in de bijlage bij het Besluit neergelegde forfaitaire vergoedingsstelsel, rechtvaardigen.

Het betoog faalt.

Voor zover [appellante] met haar betoog dat de procedure onnodig lang heeft geduurd, beoogt aan te voeren dat een overschrijding van de redelijke termijn heeft plaatsgevonden als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: EVRM), overweegt de Afdeling als volgt.

In het geval van het uitblijven van een besluit, als hier aan de orde, vangt volgens vaste rechtspraak van de Afdeling (onder meer de uitspraak van de Afdeling van 3 juni 2009 in zaak nr. 200804819/1/H2) de redelijke termijn, anders dan [appellante] voorstaat, aan bij het indienen van het bezwaar of beroep tegen het uitblijven van een besluit. Dat betekent in dit geval dat de redelijke termijn aanvangt met het instellen van het beroep tegen het niet tijdig nemen van een besluit, door de rechtbank ontvangen op 18 augustus 2010. De periode tussen de ontvangst van het beroepschrift door de rechtbank en de aangevallen uitspraak van 23 november 2011 bedraagt ruim een jaar. De behandeling van de zaak bij de Afdeling bedraagt ongeveer anderhalf jaar.

Nu, zoals de Afdeling onder meer heeft overwogen in haar uitspraak van 24 december 2008 in zaak nr. 200802629/1, in een zaak als deze, in beginsel een lengte van de procedure van ten hoogste vijf jaar redelijk is, bestaat gelet op het voorgaande geen grond voor het oordeel dat de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het EVRM is overschreden.

Het betoog faalt.

Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.