Rb. Arnhem, 22-03-2012, nr. 11/4974

de activiteit met betrekking tot het opslaan van autowrakken die nog niet zijn ontdaan van vloeistoffen of vloeistof bevattende onderdelen en het aftappen van vloeistoffen of het demonteren van vloeistof bevattende onderdelen slechts uit te voeren of te laten uitvoeren op een vloeistofdichte vloer ofwel op een aangebrachte voorziening die bestand is tegen inwerking van de desbetreffende vloeistoffen en tegen krachten die op de desbetreffende vloer of voorziening worden uitgeoefend.

Geen autowrakken te stapelen of te laten stapelen, die nog niet zijn ontdaan van de in vergunning voorschrift C.1 genoemde stoffen, preparaten of andere producten, zoals motorolie en remvloeistoffen.

Vaststaat dat nu door eisers niet is opgekomen tegen de bij besluiten van 7 december 2009 opgelegde lasten onder dwangsom, deze lasten onherroepelijk zijn geworden. Daarmee zijn de geconstateerde overtredingen en het overtrederschap van de 3 eisers een gegeven. De juistheid van de opgelegde lasten onder dwangsom en de inhoud en wijze van totstandkoming kunnen derhalve niet meer worden aangevochten. Daarnaast kan de hoogte van de dwangsom in deze procedure niet meer ter discussie gesteld worden. In de voorliggende procedure ligt alleen de vraag ter beoordeling voor of eisers wel of niet hebben voldaan aan de door verweerder opgelegde last.

Namens eisers is, kort samengevat, aangevoerd dat betwist wordt dat de vloer niet vloeistofdicht zou zijn. Het ontbreken van een certificaat is naar mening van eisers daarvoor niet voldoende. Verweerder heeft naar mening van eisers niet mogen concluderen dat de vloer nog steeds niet vloeistofdicht is omdat dat door verweerder niet is onderzocht. Eisers stellen dat pas sprake is van verbeurte van de opgelegde dwangsommen als geconstateerd is dat de lasten zijn overtreden. Eisers stellen tevens dat er nu wel een verklaring van Technoconsult is met betrekking tot de vloeistofdichtheid van de vloeren. Eisers stellen dat de vloeren in de tussentijd niet zijn aangepast zodat uit de later alsnog afgegeven verklaringen volgt dat geen sprake was van een overtreding van de voorschriften van de vergunning.

In het primaire invorderingsbesluit wordt verwezen naar overtreding van de artikelen A.1 en B.1 van de voorschriften van de milieuvergunning van 1 december 2004 in combinatie met de revisievergunning van 24 april 2009. Op grond van deze artikelen is voor bepaalde activiteiten een vloeistofdichte vloer vereist.

Uit de begrippenlijst die bij de milieuvergunning van 1 december 2004 hoort volgt dat onder het begrip vloeistofdichte vloer wordt verstaan: een vloer beoordeeld en goedgekeurd overeenkomstig CUR/PBV-aanbeveling 44.

De rechtbank heeft vastgesteld dat eisers gedurende de voorliggende procedure een aantal verklaringen vloeistofdichte voorzieningen van Technoconsult in geding hebben gebracht. Deze dateren voor wat betreft het buitenterrein echter van 20 juni 2011 en 4 juli 2011, zodat met deze verklaringen niet is aangetoond dat de vloer van het buitenterrein ten tijde van de controles op 30 juni 2010, 16 juli 2010 en 13 augustus 2010 was beoordeeld en goedgekeurd. Reeds hierom was ten tijde van die controles geen sprake van een vloeistofdichte vloer als bedoeld in de voorschriften van de milieuvergunning van 1 december 2004.

Ten overvloede merkt de rechtbank op dat uit de overgelegde verklaringen ook niet kan worden afgeleid dat de vloer ten tijde van de controles goedgekeurd zou zijn als toen reeds een beoordeling conform CUR/PBV-aanbeveling 44 had plaatsgevonden. Eisers hebben immers de aan deze verklaringen ten grondslag liggende inspectierapporten niet overgelegd, terwijl verweerder terecht heeft gewezen op de constateringen van scheuren in de vloer bij de controles, de verklaring van [een van de eisers] op 30 juni 2010 dat voor de vloer geen goedkeuring kon worden verkregen in verband met de toestand daarvan en de ter zitting door eisers bevestigde omstandigheid dat in de periode tussen het opleggen van de lasten onder dwangsom en de desbetreffende controles, geen wijzigingen aan de vloer zijn aangebracht.

Voorts is gesteld noch gebleken dat er ten tijde van de controles een aangebrachte voorziening aanwezig was die bestand is tegen inwerking van de desbetreffende vloeistoffen en tegen krachten die op de desbetreffende vloer of voorziening worden uitgeoefend.

De rechtbank is dan ook van oordeel dat verweerder terecht heeft geconstateerd en geconcludeerd dat de vloeren op dat moment niet als vloeistofdicht konden worden aangemerkt.

Verder acht de rechtbank met de controlerapporten voldoende aannemelijk gemaakt dat op die momenten sprake was van het stallen van natte wrakken op die vloer en van het stapelen van dergelijke natte wrakken. Dat, zoals door eisers is aangevoerd, verweerder niet heeft aangetoond dat sprake was van natte wrakken omdat veel van de op het terrein aanwezige auto’s handelsauto’s betreffen, volgt de rechtbank niet. De door eisers als handelsauto aangemerkte gestapelde auto waarover ter zitting nog nader is gesproken kan, gelet op de definitie van wrak zoals opgenomen in de milieuvergunning van 1 december 2004, niet anders dan als wrak worden aangemerkt. Dat eisers deze auto op dat moment naar zij stellen nog als handelauto hadden geregistreerd doet hieraan niet af. De overige gestapelde auto’s die op de desbetreffende foto’s zichtbaar zijn dienen eveneens als wrakken te worden aangemerkt. Ook overigens ziet de rechtbank geen aanleiding om aan de controlerapporten te twijfelen.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat verweerder terecht heeft geconstateerd dat eisers niet aan de opgelegde lasten hebben voldaan en derhalve tot invordering van de verbeurde dwangsommen heeft kunnen overgaan. Daarbij heeft verweerder tevens geconcludeerd dat geen sprake is van bijzondere omstandigheden die aanleiding geven om af te zien van het innen van de verbeurde dwangsommen. In hetgeen door eisers is aangevoerd ziet de rechtbank geen bijzondere omstandigheden op grond waarvan verweerder van de invordering had moeten afzien.

Op grond van het bovenstaande is de rechtbank van oordeel, dat de stellingen van eisers tegen het bestreden besluit geen doel treffen. Het beroep is dan ook ongegrond.

De rechtbank acht geen termen aanwezig over te gaan tot een proceskostenveroordeling als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.

Het hiervoor overwogene leidt de rechtbank tot de volgende beslissing.