ABRvS, 21-12-2007, nr. 200706402/1 en 200706402/2

Bij besluit van 14 maart 2006 heeft het college van burgemeester en wethouders van Ede (hierna: het college) aan [vergunninghouder] bouwvergunning verleend voor het oprichten van zes woningen en bergingen op het perceel [locatie], ongenummerd (naast nummer […]), te [plaats].

Bij besluit van 4 oktober 2006 heeft het college het door [appellant] e.a. (hierna: het Comité) daartegen gemaakte bezwaar op advies van de commissie voor de bezwaarschriften van de gemeente Ede ongegrond verklaard.

Bij uitspraak van 26 juli 2007, verzonden op dezelfde dag, heeft de rechtbank Arnhem (hierna: de rechtbank) het daartegen door het Comité ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht.

Tegen deze uitspraak heeft het Comité bij brief, bij de Raad van State ingekomen 6 september 2007, hoger beroep ingesteld. Voorts heeft het de Voorzitter verzocht een voorlopige voorziening te treffen.

Bij brief van 30 oktober 2007 heeft het college een verweerschrift ingediend.

Bij brief van 12 oktober 2007 heeft [vergunninghouder] een schriftelijke uiteenzetting gegeven.

De Voorzitter heeft de zaak ter zitting behandeld op 13 december 2007, waar het Comité, vertegenwoordigd door [gemachtigden], bijgestaan door mr. F.F. Scheffer, advocaat te Zutphen, en het college, vertegenwoordigd door G.G.H. Rijkse, ambtenaar in dienst van de gemeente, zijn verschenen. Voorts is daar [vergunninghouder], vertegenwoordigd door [gemachtigde], gehoord.

In dit geval kan nader onderzoek redelijkerwijs niet bijdragen aan de beoordeling van de zaak en bestaat ook overigens geen beletsel om met toepassing van artikel 8:86, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht onmiddellijk uitspraak te doen in de hoofdzaak.

Op de gronden waarop het bouwplan is voorzien, rusten ingevolge het ter plaatse geldende bestemmingsplan "Ede, omgeving Arnhemseweg/Park Paasberg" (hierna: het bestemmingsplan) onderscheidenlijk de bestemmingen "woondoeleinden" en "erf".

Ingevolge artikel 9, eerste lid, aanhef en onder d, van de planvoorschriften zijn de gronden met de bestemming erf bestemd voor gebruik als erf en tuin; deze gronden mogen in functionele relatie met woningen en met in achtneming van het in lid 2 bepaalde worden bebouwd met praktijk-/kantoor, woonruimten (uitbreiding van de woning).

Ingevolge het tweede lid, aanhef en onder B, sub 2, mag de gezamenlijke oppervlakte van de in lid 1, onder d, bedoelde bebouwing ten hoogste 10% van het bouwperceel met een maximum van 40 m2 bedragen.

Het bouwplan voorziet in het realiseren van zes woningen en bergingen en diverse terrassen. De verdiept aan te leggen terrassen bevinden zich op kelderniveau, aansluitend op de woningen, zullen worden omsloten door keermuren van 1,40 meter hoog en zijn gedeeltelijk voorzien op de bestemming "erf".

Het Comité betoogt dat de rechtbank heeft miskend dat de bouwplannen in strijd zijn met het bestemmingsplan, omdat de aan te leggen terrassen weliswaar onderdeel uitmaken van de woningen, doch buiten het gebouwenvlak zullen worden gerealiseerd.

Of de aan te leggen terrassen deel uitmaken van de woningen, kan in het midden blijven. Ook indien dat zou worden aangenomen, bestaat geen strijd met het bestemmingsplan, omdat de maximum toegestane oppervlakte, bestaande uit het gezamenlijke oppervlak van de verdiepte terrassen en de kelders op de bestemming "erf", als bedoeld in artikel 9, tweede lid, aanhef en onder B, sub 2, van de planvoorschriften, in dat geval niet wordt overschreden.

Voor zover het Comité betoogt dat de rechtbank heeft miskend dat de terrassen die aan de zijkant van de woningen zijn voorzien de maximum toegestane oppervlaktemaat, neergelegd in artikel 9, tweede lid, aanhef en onder B, sub 2, overschrijden, faalt ook dat betoog, reeds omdat deze terrassen zijn voorzien op de bestemming "woondoeleinden".

Nu geen vrijstelling is verleend om het verlenen van de bouwvergunning mogelijk te maken, behoeft hetgeen het Comité heeft aangevoerd omtrent een eventuele belangenafweging geen bespreking.

Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient, voor zover aangevallen, te worden bevestigd.

Gelet hierop, bestaat aanleiding het verzoek om het treffen van een voorlopige voorziening af te wijzen.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

De Voorzitter van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State

Recht doende in naam der Koningin: