Hof 's-Gravenhage, 18-08-2009, nr. 105.006.423/01

De kantonrechter heeft onder 1. t/m 4. een aantal feiten vastgesteld. Daartegen is in hoger beroep niet opgekomen, zodat ook het hof daarvan uitgaat.

Het gaat in deze zaak, kort gezegd om het volgende.

Tussen partijen heeft van 1986 tot 1996 een arbeidsovereenkomst bestaan die is geëindigd doordat [appellant] ontslag heeft genomen. Op verzoek van Elopak zijn partijen opnieuw een arbeidsovereenkomst aangegaan per 1 mei 2001. Deze bevatte onder meer de volgende bepaling:

Vanaf januari 2005 bedroeg [appellant]'s salaris € 10.776,79 bruto per maand, exclusief vakantietoeslag en andere emolumenten.

Op verzoek van Elopak heeft de kantonrechter bij beschikking van 1 juni 2005 ("de beschikking") de arbeidsovereenkomst ontbonden met ingang van 2 juni 2005 onder toekenning aan [appellant] van een vergoeding van € 139.667,20 bruto. [appellant] had aanspraak gemaakt op een vergoeding volgens de kantonrechtersformule van € 480.000,=. Hij had daarbij de dienstjaren vóór 2001 meegeteld en de correctiefactor op 2. Ook verlangde hij een vergoeding van € 50.000,= wegens immateriële schade en € 18.966,63 wegens kosten.

De kantonrechter heeft in de beschikking onder meer overwogen:

[appellant] is in hoger beroep gekomen van de beschikking. Dit hof heeft op 25 november 2005 dit hoger beroep ongegrond verklaard. Volgens het hof kleven aan de beschikking gebreken doordat niet tot uitdrukking is gebracht dat de hoogte van de aan [appellant] toegekende vergoeding is bepaald onder meeweging van alle relevante factoren en doordat niet wordt gerept over omstandigheden die hij ter instructie van de (totale) hoogte van de door hem verzochte vergoeding had aangevoerd. Deze motiveringsgebreken leiden volgens het hof niet tot doorbreking van het appelverbod van artikel 7:685 BW.

In eerste aanleg vorderde [appellant] veroordeling van Elopak tot betaling van primair € 195.827,55 bruto en subsidiair € 57.160,35 bruto en proceskosten. Hij voerde daartoe aan naast de toegekende ontbindingsvergoeding recht te hebben op de contractuele vergoeding ter grootte van de tussen partijen overeengekomen opzegtermijn. In de beschikking heeft de kantonrechter bepaald dat de opzegtermijn van 12 maanden moet worden aangemerkt als een vooraf bepaalde vergoeding voor het mogelijk verlies van de arbeidsplaats. Dit oordeel heeft tussen partijen bindende kracht. Op grond van de Baijings-jurisprudentie bestaat er ruimte voor de vordering tot betaling van de contractuele vergoeding, aldus [appellant]. Inclusief de emo¬lumenten - zoals pensioenbijdrage, de bonusregeling, de bijdrage ziektekostenverzekering, de auto en de telefoon - beloopt de contractuele vergoeding het primair gevorderde bedrag. In het primaire standpunt van [appellant] moet op de contractuele vergoeding niet de bij de beschikking toegekende vergoeding in mindering worden gebracht. Subsidiair moet de ontbindingsvergoeding wel in mindering worden gebracht, zodat € 57.160,35 resteert.

In het bestreden vonnis heeft de kantonrechter de vorderingen van [appellant] afgewezen en hem in de kosten veroordeeld.

Met de grieven en de toelichting daarop wordt het geschil in volle omvang - afgezien van hetgeen hierboven sub 1. en 2.1. t/m 2.5. is overwogen - aan het hof voorgelegd. De grieven lenen zich voor gezamenlijke behandeling. Het hof zal de met de grieven en de toelichting daarop aan de orde gestelde vragen hieron¬der behandelen en overweegt daartoe als volgt.

Naar het oordeel van het hof heeft de kantonrechter terecht beslist zoals in het vonnis is weergegeven. Het hof neemt dit oordeel - met inbegrip van de motivering - hierbij over en maakt dit tot het zijne. Naar vaste rechtspraak heeft het oordeel van de kantonrechter over het karakter van een "afvloeiingsregeling" gegeven in de ontbindingsprocedure ex artikel 7: 685 BW, geen bindende kracht in deze bodemprocedure. Er is een wezenlijk verschil tussen een beëindigingsvergoeding en een (langere dan de wettelijk minimaal voorgeschreven) opzegtermijn, dat daarin is gelegen dat voor aanspraak op betaling tijdens de opzegtermijn in beginsel de verplichting bestaat om daarvoor arbeid te verrichten; bij de beëindigingsvergoeding is dat per definitie niet het geval. Nu in de schriftelijke arbeidsovereenkomst voor een opzegtermijn is gekozen, behoefde Elopak er in beginsel geen rekening mee te houden dat bij [appellant] verwachtingen bestonden zoals hij in deze procedure aanvoert. De omstandigheid dat Elopak in de ontbindingsprocedure een vergoeding heeft aangeboden gelijk aan het loon over de opzegtermijn, maakt dat niet anders. [appellant] heeft niet - concreet onderbouwd - gesteld dat de afspraak met Elopak tevens inhield dat hij tijdens de opzegtermijn zou worden vrijgesteld van de verplichting om te werken. Mede gelet daarop kan niet gezegd worden dat hij voldoende concrete feiten heeft gesteld die - bij bewezenverklaring - tot toewijzing van de vordering kunnen leiden, zodat het hof aan het bewijsaanbod voorbij gaat. De grieven stuiten op het bovenstaande af.

Het bovenstaande leidt er toe dat het bestreden vonnis zal worden bekrachtigd. Daarbij past het om [appellant] te veroordelen in de kosten van het geding in hoger beroep.

bekrachtigt het betreden vonnis;

veroordeelt [appellant] in de kosten van het geding in hoger beroep, tot op dit arrest aan de zijde van Elopak begroot op € 251,= aan verschotten en € 3.263,= aan salaris advocaat;

verklaart voormelde kostenveroordeling uitvoerbaar bij voorraad.

Dit arrest is gewezen door mrs. M.H. van Coeverden, C.G. Beyer-Lazonder en R.C. Schlingemann en is uitgesproken ter openbare terechtzitting van 18 augustus 2009 in aanwezigheid van de griffier.