HvJ EU, 25-03-2021, nr. C-307/19

Obala en de Kroatische regering betogen dat het verzoek om een prejudiciële beslissing niet-ontvankelijk is en voeren ter onderbouwing daarvan in wezen aan dat de verwijzende rechter onvoldoende heeft uiteengezet waarom prejudiciële vragen moesten worden gesteld en wat voor het hoofdgeding de relevantie is van een eventueel antwoord van het Hof op de vragen, die volgens hen feitelijk van aard zijn. Bovendien kan volgens Obala de aanname gelden dat er in casu geen werkelijk geschil hangende is, aangezien de eerste rechterlijke instantie waarbij de zaak in het hoofdgeding aanhangig is gemaakt volgens de nationale procesregels het verzet tegen het op basis van een bewijskrachtig document gegeven dwangbevel had moeten afwijzen. Niet alleen was dit verzet volgens Obala namelijk gedaan door een persoon die niet bevoegd was om de bij de tenuitvoerlegging betrokken verweerster te vertegenwoordigen, maar het was ook opgesteld in een andere taal dan het Kroatisch.

De Commissie stelt dat de verwijzende rechter uitspraak moet doen in een procedure die uitsluitend betrekking heeft op een bevoegdheidsconflict tussen twee rechterlijke instanties. Bij deze rechter is dus enkel de vraag aan de orde welk van de twee betrokken rechterlijke instanties territoriaal bevoegd is. Bijgevolg zijn volgens deze instelling alleen de vragen over de uitlegging van verordening nr. 1215/2012 relevant om dit bevoegdheidsconflict op te lossen. De andere vragen over de betekening of kennisgeving van stukken en over de vaststelling van het toepasselijke recht, houden geen verband met het voorwerp van het hoofdgeding en zijn daarom niet-ontvankelijk.

In dit verband moet eraan worden herinnerd dat er volgens vaste rechtspraak een vermoeden van relevantie rust op vragen betreffende de uitlegging van het Unierecht die de nationale rechter heeft gesteld binnen het onder zijn eigen verantwoordelijkheid geschetste wettelijke en feitelijke kader, waarvan de juistheid niet ter beoordeling van het Hof staat. Het Hof kan enkel weigeren uitspraak te doen op een door een nationale rechter gestelde prejudiciële vraag in de zin van artikel 267 VWEU wanneer met name de vereisten met betrekking tot de inhoud van een verzoek om een prejudiciële beslissing als vermeld in artikel 94 van het Reglement voor de procesvoering van het Hof niet zijn nageleefd, wanneer de door de nationale rechterlijke instantie gevraagde uitlegging of beoordeling van de geldigheid van een Unierechtelijk voorschrift klaarblijkelijk geen verband houdt met een reëel geschil of met het voorwerp van het hoofdgeding, of wanneer het vraagstuk van hypothetische aard is (zie in die zin arresten van 9 juli 2020, Verein für Konsumenteninformation, C-343/19, EU:C:2020:534, punt 19, en 3 september 2020, Supreme Site Services e.a., C-186/19, EU:C:2020:638, punt 42 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Het is tevens vaste rechtspraak dat de nationale rechter wegens het vereiste om tot een voor hem nuttige uitlegging van het Unierecht te komen, een omschrijving dient te geven van het feitelijke en wettelijke kader waarin de gestelde vragen moeten worden geplaatst, of ten minste de feiten moet uiteenzetten waarop die vragen zijn gebaseerd. Voorts moet de verwijzingsbeslissing de precieze redenen vermelden waarom de nationale rechter twijfelt over de uitlegging van het Unierecht en het noodzakelijk acht om een prejudiciële vraag aan het Hof voor te leggen (arrest van 1 oktober 2020, Elme Messer Metalurgs, C-743/18, EU:C:2020:767, punt 41 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Deze vereisten met betrekking tot de inhoud van een verzoek om een prejudiciële beslissing staan uitdrukkelijk vermeld in artikel 94 van het Reglement voor de procesvoering, dat de verwijzende rechter in het kader van de bij artikel 267 VWEU ingestelde samenwerking in acht moet nemen. Zij worden tevens in herinnering gebracht in de aanbevelingen van het Hof aan de nationale rechterlijke instanties over het aanhangig maken van prejudiciële procedures (PB 2018, C 257, blz. 1) (zie in die zin arrest van 13 december 2018, Rittinger e.a., C-492/17, EU:C:2018:1019, punten 38 en 39).

Wat de uitlegging van verordening nr. 1393/2007 betreft, waarop de eerste en de derde vraag betrekking hebben, moet in casu worden vastgesteld dat de verwijzende rechter, die is aangezocht in het kader van een negatief bevoegdheidsconflict, niet overeenkomstig artikel 94 van het Reglement voor de procesvoering bij het Hof heeft uiteengezet in welk opzicht de beslechting van het hoofdgeding afhangt van de uitlegging van die verordening. In het bijzonder heeft verweerster in het hoofdgeding zich, zoals uit de verwijzingsbeslissing blijkt, tot de Kroatische rechterlijke instanties gewend en verzet aangetekend tegen het dwangbevel waarvan haar kennis is gegeven.

Wat de vierde vraag en het eerste onderdeel van de negende vraag betreft, legt de verwijzende rechter evenmin uit waarom hij zich afvraagt of het vermoeden dat door het parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg een overeenkomst tot stand komt, verenigbaar is met de bepalingen inzake het vrij verrichten van diensten als bedoeld in artikel 56 VWEU, en welke invloed de omstandigheid dat de eigenaar van het betrokken voertuig een natuurlijke persoon of rechtspersoon is, in deze context kan hebben.

Hieruit volgt dat de eerste, de derde en de vierde vraag en het eerste onderdeel van de negende vraag niet-ontvankelijk zijn.

In de achtste vraag en het tweede onderdeel van de negende vraag, die eerst moeten worden onderzocht, vraagt de verwijzende rechter zich af hoe bepaald moet worden welk recht, gelet op de bepalingen van de Rome I-verordening of de Rome II-verordening, van toepassing is op een rechtsbetrekking die is ontstaan doordat een voertuig op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg wordt geparkeerd in een situatie waarin dat parkeren heeft plaatsgevonden vóór de toetreding van de betrokken lidstaat tot de Unie.

Artikel 2 van de Akte betreffende de voorwaarden voor de toetreding van de Republiek Kroatië en de aanpassing van het Verdrag betreffende de Europese Unie, het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie en het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap voor Atoomenergie (PB 2012, L 112, blz. 21) bepaalt dienaangaande dat de oorspronkelijke Verdragen en de door de instellingen vóór de toetreding van de Republiek Kroatië vastgestelde besluiten verbindend zijn voor die lidstaat en in die staat slechts van toepassing zijn vanaf de toetredingsdatum, dat wil zeggen vanaf 1 juli 2013.

Uit de rechtspraak van het Hof blijkt dat voor de toepasselijkheid van de Rome I-verordening de datum waarop de betrokken overeenkomst is gesloten, ingevolge artikel 28 van deze verordening bepalend is (zie in die zin beschikking van 13 januari 2016, Raiffeisen Privatbank Liechtenstein, C-397/15, niet gepubliceerd, EU:C:2016:16, punt 16).

Wat de Rome II-verordening betreft, heeft het Hof geoordeeld dat overeenkomstig artikel 31 ervan het enige tijdstip dat in aanmerking moet worden genomen om de temporele werkingssfeer van die verordening te bepalen, het tijdstip is waarop de schadeveroorzakende gebeurtenis zich heeft voorgedaan (zie in die zin arrest van 17 november 2011, Homawoo, C-412/10, EU:C:2011:747, punt 36).

In het onderhavige geval blijkt uit het verzoek om een prejudiciële beslissing dat het in het hoofdgeding aan de orde zijnde voertuig werd geparkeerd op 30 juni 2012, dus vóór de toetreding van de Republiek Kroatië tot de Unie. Hieruit volgt dat de Rome I-verordening en de Rome II-verordening ratione temporis niet van toepassing zijn en het Hof niet bevoegd is om de achtste vraag en het tweede onderdeel van de negende vraag te beantwoorden.

Met zijn tweede vraag wenst de verwijzende rechter in essentie te vernemen of artikel 1, lid 1, van verordening nr. 1215/2012 aldus moet worden uitgelegd dat er sprake is van ‘burgerlijke en handelszaken’ in de zin van deze bepaling bij een vordering die strekt tot inning van het voor een dagkaart verschuldigde parkeergeld wegens parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg en die is ingesteld door een vennootschap die door een territoriaal lichaam gemachtigd is om dergelijke parkeerplaatsen te beheren.

Wat het begrip ‘burgerlijke en handelszaken’ in artikel 1, lid 1, van verordening nr. 1215/2012 betreft, heeft het Hof herhaaldelijk geoordeeld dat dit begrip, teneinde de grootst mogelijke gelijkheid en eenvormigheid te verzekeren van de rechten en verplichtingen die voor de lidstaten en de belanghebbende personen uit deze verordening voortvloeien, niet als een eenvoudige verwijzing naar het nationale recht van een der betrokken lidstaten mag worden opgevat. Dit begrip moet worden beschouwd als een zelfstandig begrip, dat dient te worden uitgelegd aan de hand van het doel en het systeem van de genoemde verordening alsook aan de hand van de algemene beginselen die voortvloeien uit de nationale rechtsordes (arrest van 28 februari 2019, Gradbeništvo Korana, C-579/17, EU:C:2019:162, punt 46 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Voorts moet het begrip ‘burgerlijke en handelszaken’ ruim worden opgevat om de goede werking van de interne markt te waarborgen en om, met het oog op een harmonische rechtsbedeling, te voorkomen dat in de lidstaten onverenigbare beslissingen worden gegeven (zie in die zin arrest van 10 september 2009, German Graphics Graphische Maschinen, C-292/08, EU:C:2009:544, punten 22 en 23).

Om te bepalen of een rechtsvordering al dan niet onder het begrip ‘burgerlijke en handelszaken’ in de zin van artikel 1, lid 1, van verordening nr. 1215/2012 en dus binnen de werkingssfeer van deze verordening valt, moeten ofwel de rechtsbetrekking tussen de procespartijen en het voorwerp van het geschil worden vastgesteld ofwel de grondslag van de vordering en de wijze waarop die wordt ingesteld (arrest van 16 juli 2020, Movic e.a., C-73/19, EU:C:2020:568, punt 37 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Hoewel bepaalde geschillen tussen een overheidsinstantie en een particulier binnen de werkingssfeer van verordening nr. 1215/2012 kunnen vallen wanneer het beroep in rechte betrekking heeft op acta jure gestionis, is dit dan ook anders wanneer het overheidsorgaan handelt in de uitoefening van openbaar gezag (zie in die zin arrest van 7 mei 2020, Rina, C-641/18, EU:C:2020:349, punt 33 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Het feit dat door een van de partijen bij een geding bevoegdheden van openbaar gezag worden uitgeoefend door gebruikmaking van bevoegdheden die buiten het bestek vallen van de voor betrekkingen tussen particulieren geldende regels, sluit een dergelijk geding immers uit van ‘burgerlijke en handelszaken’ in de zin van artikel 1, lid 1, van verordening nr. 1215/2012 (arrest van 3 september 2020, Supreme Site Services e.a., C-186/19, EU:C:2020:638, punt 57 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Daarnaast volstaat het openbare doel van bepaalde activiteiten op zich niet om die activiteiten als acta jure imperii te kwalificeren, voor zover zij niet gepaard gaan met de uitoefening van bevoegdheden die buiten het bestek van de voor betrekkingen tussen particulieren geldende regels vallen (arrest van 3 september 2020, Supreme Site Services e.a., C-186/19, EU:C:2020:638, punt 66 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In het onderhavige geval heeft de vordering in het hoofdgeding betrekking op de inning van een schuld die overeenkomt met de prijs van een dagkaart voor het parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg, vermeerderd met de procedurekosten.

Ook al is deze vordering, zoals uit de aan het Hof overgelegde stukken blijkt, door Obala ingesteld overeenkomstig de machtiging die haar is verleend bij een overheidsbesluit, aan die vordering ligt een privaatrechtelijke rechtsverhouding ten grondslag waarbij voor partijen de rechten en verplichtingen uit de algemene voorwaarden van het parkeerbesluit Zadar gelden, waaronder de verplichting om als betaling ofwel het uurtarief te voldoen, ofwel de prijs van een dagkaart. Wanneer het uurtarief niet wordt betaald, worden partijen geacht een overeenkomst voor een dagkaart te hebben gesloten.

Uit de schriftelijke antwoorden van de Kroatische regering op de door het Hof gestelde vragen volgt bovendien dat de verplichting om bij niet-betaling van de dagparkeerkaart de werkelijke kosten en de wettelijke vertragingsrente te voldoen, haar grondslag vindt in het Kroatische verbintenissenrecht, dat voorziet in het recht op volledige schadeloosstelling van de schuldeiser.

Uit de gegevens in het aan het Hof overgelegde dossier blijkt ook dat de dagkaart geen sanctie voor een verkeersovertreding is.

Wat de grondslag en de wijze van instellen van de vordering in het hoofdgeding betreft, moet tevens worden opgemerkt dat Obala het parkeergeld int volgens de regels van gemeen recht, aangezien zij overeenkomstig de wet op de gedwongen tenuitvoerlegging eerst een procedure bij een notaris heeft ingesteld waarop pas een procedure bij een rechterlijke instantie volgde nadat verweerster ter betwisting van de tenuitvoerlegging verzet had aangetekend tegen het door die notaris uitgevaardigde dwangbevel.

Net als in de situatie die aan de orde was in de zaak die heeft geleid tot het arrest van 9 maart 2017, Pula Parking (C-551/15, EU:C:2017:193), kent Obala zich bovendien, waar zij aan de betrokkenen een dagparkeerkaart afgeeft, niet zelf een executoriale titel toe, en is er dus geen sprake van een afwijking van de gemeenrechtelijke regels, aangezien deze vennootschap zich na de afgifte van een dergelijke kaart enkel kan beroepen op een bewijskrachtig document op grond waarvan zij eventueel een procedure kan inleiden overeenkomstig de bepalingen van de wet op de gedwongen tenuitvoerlegging, of, in geval van betwisting, een gerechtelijke procedure aanhangig kan maken.

Uit het voorgaande volgt dat noch de rechtsbetrekking tussen de partijen bij een vordering als die in het hoofdgeding, noch de grondslag en de wijze van instellen ervan, kunnen worden beschouwd als een aanwijzing dat er bevoegdheden van openbaar gezag in de zin van het Unierecht zijn uitgeoefend, zodat een dergelijke vordering geacht moet worden onder het begrip ‘burgerlijke en handelszaken’ in de zin van artikel 1, lid 1, van verordening nr. 1215/2012 en binnen de werkingssfeer van deze verordening te vallen.

Gelet op een en ander dient op de tweede vraag te worden geantwoord dat artikel 1, lid 1, van verordening nr. 1215/2012 aldus moet worden uitgelegd dat er sprake is van ‘burgerlijke en handelszaken’ in de zin van deze bepaling bij een vordering die strekt tot inning van het voor een dagkaart verschuldigde parkeergeld wegens parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg en die is ingesteld door een vennootschap die door een territoriaal lichaam gemachtigd is om dergelijke parkeerplaatsen te beheren.

Met zijn zesde vraag wenst de verwijzende rechter in essentie te vernemen of artikel 24, punt 1, van verordening nr. 1215/2012 aldus moet worden uitgelegd dat een vordering tot inning van het voor een dagkaart verschuldigde parkeergeld wegens parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg, onder het begrip ‘huur en verhuur, pacht en verpachting van onroerende goederen’ in de zin van deze bepaling valt.

Volgens vaste rechtspraak berust het in hoofdstuk II van verordening nr. 1215/2012 neergelegde gemeenschappelijke stelsel van toewijzing van bevoegdheden op de in artikel 4, lid 1, van deze verordening vervatte algemene regel dat personen die hun woonplaats hebben op het grondgebied van een lidstaat, ongeacht hun nationaliteit, worden opgeroepen voor de gerechten van die staat (arrest van 4 oktober 2018, Feniks, C-337/17, EU:C:2018:805, punt 35).

Hoofdstuk II, afdeling 6, van verordening nr. 1215/2012 voorziet slechts als afwijking van de algemene regel dat de gerechten van de woonplaats van de verwerende partij bevoegd zijn, in een aantal regels betreffende exclusieve bevoegdheid, waaronder die van artikel 24, punt 1, van die verordening, op grond waarvan de gerechten van de lidstaat waar het betrokken onroerend goed gelegen is, bevoegd zijn om uitspraak te doen over huur en verhuur, pacht en verpachting van onroerende goederen (zie in die zin arrest van 10 juli 2019, Reitbauer e.a., C-722/17, EU:C:2019:577, punt 38). Aangezien de bepalingen van artikel 24, punt 1, van deze verordening een afwijking van de algemene regel vormen, mogen zij niet ruimer worden uitgelegd dan vereist is voor het doel ervan (zie in die zin arrest van 16 november 2016, Schmidt, C-417/15, EU:C:2016:881, punt 28 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Wat het door deze bepalingen nagestreefde doel betreft, zij eraan herinnerd dat, zoals uit vaste rechtspraak van het Hof blijkt, de voornaamste reden voor de exclusieve bevoegdheid van de gerechten van de lidstaat waar het onroerend goed is gelegen, de omstandigheid is dat het gerecht van de plaats waar het onroerend goed is gelegen vanwege zijn nabijheid het best in staat is om zich op de hoogte te stellen van de feitelijke situatie en om de ter zake geldende voorschriften en gebruiken — in de regel die van de staat waar het onroerend goed is gelegen — toe te passen (zie in die zin arrest van 16 november 2016, Schmidt, C-417/15, EU:C:2016:881, punt 29 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Wat in het bijzonder huur en verhuur, pacht en verpachting van onroerende goederen betreft, volgt uit de rechtspraak van het Hof dat deze exclusieve bevoegdheid wordt gerechtvaardigd door de complexiteit van de huurverhouding die, behalve de verplichting om de huur te betalen, nog een reeks andere rechten en verplichtingen met zich meebrengt. Deze verhouding wordt beheerst door bijzondere, gedeeltelijk dwingende wettelijke voorschriften van de staat waar het verhuurde onroerend goed is gelegen, zoals voorschriften die bepalen wie verantwoordelijk is voor het onderhoud van het onroerend goed en voor de betaling van de onroerendgoedbelastingen en waarin ook de verplichtingen van de bewoner van het onroerend goed tegenover zijn buren is vastgelegd, alsmede bepalingen die het recht van de eigenaar om na afloop van de huurovereenkomst het onroerend goed weer in bezit te nemen, regelen of beperken (beschikking van 15 mei 2019, MC, C-827/18, niet gepubliceerd, EU:C:2019:416, punt 27 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In het onderhavige geval heeft de procedure in het hoofdgeding, zoals blijkt uit de verwijzingsbeslissing, geen betrekking op de voorwaarden voor het genot van een onroerend goed, maar op de inning van parkeergeld dat verschuldigd is wegens parkeren op een daartoe afgebakende plaats op de openbare weg. Ongeacht de kwalificatie van de aldus in het nationale recht ontstane rechtsverhouding, kan een dergelijke vordering, gelet op het voorwerp ervan en rekening houdend met de strekking van de verificaties die de nationale rechter zal dienen te verrichten, niet onder de exclusieve bevoegdheidsregel van artikel 24, punt 1, van verordening nr. 1215/2012 vallen.

Gelet op een en ander dient op de zesde vraag te worden geantwoord dat artikel 24, punt 1, van verordening nr. 1215/2012 aldus moet worden uitgelegd dat een vordering tot inning van het voor een dagkaart verschuldigde parkeergeld wegens parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg, niet onder het begrip ‘huur en verhuur, pacht en verpachting van onroerende goederen’ in de zin van deze bepaling valt.

Met zijn vijfde en zevende vraag, die samen moeten worden onderzocht, wenst de verwijzende rechter in essentie allereerst te vernemen of artikel 7, punt 1, van verordening nr. 1215/2012 aldus moet worden uitgelegd dat een vordering die wordt ingesteld tot inning van het voor een dagkaart verschuldigde parkeergeld wegens parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg, onder het begrip ‘verbintenis uit overeenkomst’ in de zin van die bepaling valt, en zo ja, of een in dergelijke omstandigheden gesloten parkeerovereenkomst vervolgens een overeenkomst inzake het verstrekken van diensten in de zin van artikel 7, punt 1, onder b), tweede streepje, van deze verordening vormt, of zo nee, of een dergelijke vordering dan onder de bijzondere bevoegdheidsregel ten aanzien van verbintenissen uit onrechtmatige daad van artikel 7, punt 2, van deze verordening valt.

Wat in de eerste plaats de vraag betreft of de vordering in het hoofdgeding een verbintenis uit overeenkomst of een verbintenis uit onrechtmatige daad is, zij eraan herinnerd dat de begrippen ‘verbintenissen uit overeenkomst’ en ‘verbintenissen uit onrechtmatige daad’ in de zin van respectievelijk punt 1 en punt 2 van artikel 7 van verordening nr. 1215/2012 autonoom moeten worden uitgelegd, waarbij vooral moet worden uitgegaan van de opzet en de doelstellingen van deze verordening, teneinde de uniforme toepassing daarvan in alle lidstaten te verzekeren. Deze begrippen kunnen derhalve niet worden geacht te verwijzen naar de kwalificatie die de toepasselijke nationale wet geeft aan de rechtsbetrekking die aan de orde is bij de nationale rechter (zie in die zin arrest van 14 juli 2016, Granarolo, C-196/15, EU:C:2016:559, punt 19 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In dit verband heeft het Hof geoordeeld dat het begrip ‘verbintenissen uit onrechtmatige daad’ in de zin van artikel 7, punt 2, van verordening nr. 1215/2012 elke rechtsvordering omvat die beoogt de aansprakelijkheid van een verweerder in het geding te brengen en die geen verband houdt met een verbintenis uit overeenkomst in de zin van artikel 7, punt 1, onder a), van die verordening omdat die vordering niet is gebaseerd op een vrijwillig aangegane juridische verbintenis van een persoon jegens een ander (arrest van 24 november 2020, Wikingerhof, C-59/19, EU:C:2020:950, punt 23 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Het Hof heeft verduidelijkt dat de toepasselijkheid van hetzij artikel 7, punt 1, hetzij artikel 7, punt 2, van verordening nr. 1215/2012 afhangt van, ten eerste, de keuze van de verzoeker om zich al dan niet op een van deze regels inzake bijzondere bevoegdheid te beroepen en, ten tweede, het onderzoek door de aangezochte rechter of er sprake is van de specifieke in die bepalingen genoemde omstandigheden (arrest van 24 november 2020, Wikingerhof, C-59/19, EU:C:2020:950, punt 29).

Wanneer een verzoeker zich op een van die regels beroept, is het dus noodzakelijk dat de aangezochte rechter nagaat of de aanspraken van de verzoeker, ongeacht hoe zij naar nationaal recht worden gekwalificeerd, van contractuele aard zijn dan wel voortvloeien uit een onrechtmatige daad in de zin van voornoemde verordening (arrest van 24 november 2020, Wikingerhof, C-59/19, EU:C:2020:950, punt 30).

Hieruit volgt dat eerst moet worden nagegaan of een vordering tot inning van het voor een dagkaart verschuldigde parkeergeld wegens parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg, ongeacht de kwalificatie ervan naar nationaal recht, contractueel van aard is.

Dienaangaande moet worden opgemerkt dat voor de toepassing van artikel 7, punt 1, van verordening nr. 1215/2012 weliswaar geen schriftelijke overeenkomst hoeft te zijn gesloten, maar dat deze bepaling slechts kan worden toegepast als er sprake is van een verbintenis uit overeenkomst. Een dergelijke verbintenis kan wel worden geacht stilzwijgend te zijn ontstaan, met name wanneer het gaat om ondubbelzinnige handelingen waaruit de wil van partijen blijkt (zie in die zin arrest van 14 juli 2016, Granarolo, C-196/15, EU:C:2016:559, punt 24 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In het onderhavige geval blijkt uit de gegevens van het dossier waarover het Hof beschikt dat de algemene voorwaarden voor het gebruik van openbare parkeerplaatsen, met name de vaststelling waar geparkeerd mag worden, op welke tijdstippen en tegen welke parkeertarieven, waaronder de verplichting om een dagkaart te betalen, zijn bekendgemaakt in het parkeerbesluit Zadar. Parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg heeft tot gevolg dat tussen de parkeerwachter en degene die hier tegen betaling van het uurtarief of een dagkaart gebruik van maakt, een als contractueel aan te merken rechtsverhouding tot stand komt.

De vordering tot inning van het voor een dagkaart verschuldigde parkeergeld is dus gebaseerd op een beweerde niet-nakoming van contractuele verplichtingen en valt onder een ‘verbintenis uit overeenkomst’ in de zin van artikel 7, punt 1, onder a), van verordening nr. 1215/2012, zodat de Kroatische rechterlijke instanties hun bevoegdheid aan deze bepaling kunnen ontlenen, los van de precieze aard van de parkeerovereenkomst die aan de orde is in het hoofdgeding.

Het door de Sloveense regering in haar antwoord op de schriftelijke vragen van het Hof aangevoerde argument dat de verwerende partij die opkomt tegen de tenuitvoerlegging niet vrijwillig heeft ingestemd met een verbintenis, aangezien in het onderhavige geval niet deze partij zelf, maar de leasingnemer het in het hoofdgeding aan de orde zijnde voertuig op de betrokken parkeerplaats heeft geparkeerd, doet niets af aan het feit dat de vordering in het hoofdgeding een contractuele vordering is. Dit argument valt immers onder het onderzoek ten gronde dat een rechterlijke instantie pas moet verrichten nadat zij uitspraak heeft gedaan over haar bevoegdheid.

Het Hof heef dienaangaande reeds voor recht verklaard dat een rechterlijke instantie waarbij een vordering tot uitvoering van een overeenkomst aanhangig is gemaakt, bevoegd is op grond van artikel 7, punt 1, van verordening nr. 1215/2012, zelfs wanneer de verweerder als verweermiddel aanvoert dat die overeenkomst niet bestaat (arrest van 4 maart 1982, Effer, 38/81, EU:C:1982:79, punt 8).

Wat in de tweede plaats de mogelijkheid betreft om de parkeerovereenkomst in het hoofdgeding als een overeenkomst voor de verstrekking van diensten te kwalificeren teneinde artikel 7, punt 1, onder b), van verordening nr. 1215/2012 te kunnen toepassen, moet erop worden gewezen dat een dergelijke kwalificatie de toepassing van de bevoegdheidsregel van artikel 7, punt 1, onder a), van deze verordening uitsluit. Gelet op de rangorde die artikel 7, punt 1, onder c), instelt tussen artikel 7, punt 1, onder a), en artikel 7, punt 1, onder b), is de bevoegdheidsregel van artikel 7, punt 1, onder a), immers slechts van toepassing wanneer de bevoegdheidsregels van artikel 7, punt 1, onder b), dat niet zijn (arrest van 8 maart 2018, Saey Home & Garden, C-64/17, EU:C:2018:173, punt 34 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Het begrip ‘diensten’ in de zin van artikel 7, punt 1, onder b), tweede streepje, van verordening nr. 1215/2012, houdt op zijn minst in dat de partij die ze verstrekt, een bepaalde activiteit verricht en als tegenprestatie een vergoeding ontvangt (zie in die zin arrest van 8 maart 2018, Saey Home & Garden, C-64/17, EU:C:2018:173, punt 38 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Het criterium dat er sprake is van een activiteit, vereist positieve handelingen en niet enkel het achterwege laten van een handeling (arrest van 8 maart 2018, Saey Home & Garden, C-64/17, EU:C:2018:173, punt 39). Zoals het Hof heeft geoordeeld, is er bij een overeenkomst waarbij de houder van een intellectuele-eigendomsrecht zijn medecontractant het recht verleent om tegen vergoeding gebruik te maken van dat recht, geen sprake van een dergelijke activiteit, want de houder van het intellectuele-eigendomsrecht verricht geen enkele prestatie door het gebruik ervan toe te staan, maar verbindt zich er alleen toe zijn medecontractant dit recht vrij te laten gebruiken (zie in die zin arrest van 23 april 2009, Falco Privatstiftung en Rabitsch, C-533/07, EU:C:2009:257, punten 30 en 31).

In het onderhavige geval blijkt uit de informatie waarover het Hof beschikt dat Obala zich toelegt op het beheer van openbare parkeerplaatsen, hetgeen betekent dat Obala een bepaalde activiteit verricht die op zijn minst inhoudt dat zij op de openbare weg parkeerplaatsen aanlegt, afbakent en markeert en de invordering van de parkeergelden beheert.

Wat het criterium van de als tegenprestatie voor een activiteit betaalde vergoeding betreft, wordt in het onderhavige geval niet betwist dat de betaling van een dagparkeerkaart als een vergoeding kan worden aangemerkt.

Zoals ook de advocaat-generaal in de punten 119 en 120 van zijn conclusie in essentie heeft opgemerkt, kan de in het hoofdgeding aan de orde zijnde parkeerovereenkomst dus worden gekwalificeerd als een ‘overeenkomst voor de verstrekking van diensten’ in de zin van artikel 7, punt 1, onder b), tweede streepje, van verordening nr. 1215/2012.

Derhalve dient op de vijfde en de zevende vraag te worden geantwoord dat artikel 7, punt 1, van verordening nr. 1215/2012 aldus moet worden uitgelegd dat, ten eerste, een vordering die wordt ingesteld tot inning van een parkeervergoeding die verschuldigd is op grond van een parkeerovereenkomst met betrekking tot een van de afgebakende parkeerplaatsen op de openbare weg die zijn opgezet en worden beheerd door een daartoe gemachtigde vennootschap, onder het begrip ‘verbintenis uit overeenkomst’ in de zin van die bepaling valt en, ten tweede, deze overeenkomst een overeenkomst inzake de verstrekking van diensten in de zin van artikel 7, punt 1, onder b), tweede streepje, van deze verordening vormt.