Hof 's-Hertogenbosch, 28-05-2013, nr. HD 200.109.168/01 T

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Het gaat in deze zaak om het volgende.

Partijen zijn broers van elkaar. Zij waren samen eigenaar van het landhuis [landhuis], [straatnaam] [huisnummer] te [plaats]. Bij akte van verdeling van 6 juli 1995 kwamen partijen overeen dat de eigendom van [landhuis] werd toegedeeld aan [geïntimeerde] tegen betaling van f 900.000,--.

Artikel 5 van deze akte luidt:

Tussen partijen is in geschil of [geïntimeerde] is tekort geschoten in de nakoming van zijn verplichtingen uit de voormelde overeenkomst.

[appellant] vorderde in eerste aanleg, samengevat:

primair:

Indien de grieven van [appellant] slagen, zal het hof een oordeel moeten geven omtrent het verweer van [geïntimeerde] dat [appellant] gebonden is aan het bindend advies dat door de bindend adviseur mr. [bindend adviseur] op 30 juni 2011 is gegeven met betrekking tot een aantal geschillen tussen partijen, waaronder het geschil tussen partijen omtrent de vraag of [geïntimeerde] jegens [appellant] schadeplichtig is wegens het niet-nakomen van zijn verplichtingen ingevolge de hiervoor vermelde overeenkomst tussen partijen met betrekking tot het landgoed [landhuis]. De bindend adviseur heeft het niet billijk geacht dat [geïntimeerde] aan [appellant] schade zou moeten vergoeden ter zake van die kwestie.

De vraag of [appellant] al dan niet gebonden is aan het bindend advies van mr.[bindend adviseur] is onderwerp van geschil in een procedure die tussen partijen aanhangig is geweest bij de rechtbank ’s-Gravenhage onder de nummers 400240 / HA ZA 11-2200 (verstekprocedure) en 404772 / HA ZA 11-2521 (verzetprocedure). In die procedure vorderde [geïntimeerde] de veroordeling van [appellant] tot betaling van het bedrag waartoe [appellant] jegens [geïntimeerde] in het bindend advies schuldig was verklaard. [appellant] heeft zich in de procedure bij de rechtbank ’s-Gravenhage verweerd met de stelling dat het bindend advies uit hoofde van zijn inhoud en/of wijze van totstandkoming zozeer indruist tegen de redelijkheid en billijkheid dat het naar de uit de goede trouw voortvloeiende maatstaven onaanvaardbaar is hem aan de inhoud daarvan te houden. De rechtbank ’s-Gravenhage heeft dit verweer van [appellant] bij vonnis van 21 maart 2012 verworpen.

[appellant] heeft tegen die beslissing hoger beroep ingesteld bij het gerechtshof ’s-Gravenhage. De zaak is bij dat hof aanhangig onder nr. HD 200.109.202/01. De grieven van [appellant] in die procedure zijn gericht tegen de verwerping van zijn verweer dat hij niet gebonden is aan het bindend advies van mr.[bindend adviseur].

[geïntimeerde] verzoekt de thans bij dit hof aanhangige procedure tussen partijen te verwijzen naar het gerechtshof ’s-Gravenhage, dit in verband met de verknochtheid van de beide voormelde zaken.

Het hof overweegt hieromtrent het volgende.

Ingevolge artikel 220 lid 1 Rv kan, ingeval een zaak verknocht is aan een zaak die reeds bij een andere gewone rechter van gelijke rang aanhangig is, de verwijzing naar die andere rechter worden gevorderd. Ingevolge artikel 353 Rv is deze bepaling van overeenkomstige toepassing in hoger beroep.

Van verknochtheid is sprake wanneer de feitelijke of juridische geschilpunten in deze zaak identiek zijn aan die in de andere, dan wel daarmee zodanige samenhang vertonen dat consistentie van de uitspraken wenselijk is.

Naar het oordeel van het hof is ten aanzien van de zaken tussen partijen die bij dit hof en bij het hof ’s-Gravenhage aanhangig zijn sprake van verknochtheid in de zin van artikel 220 lid 1 Rv, dit gelet op hetgeen hiervoor in de rechtsoverwegingen 6.2 en 6.3 is overwogen.

[appellant] heeft tegen de incidentele vordering tot verwijzing nog aangevoerd dat niet door [geïntimeerde] is gesteld dat de procedure bij het gerechtshof ’s-Gravenhage eerder aanhangig is gemaakt dan de procedure bij dit hof.

Op zichzelf is deze stelling van [appellant] juist; uit de overgelegde appeldagvaardingen blijkt echter dat beide procedures op dezelfde dag, namelijk 18 juni 2012, aanhangig zijn gemaakt (artikel 125 lid 1 Rv).

Naar het oordeel van het hof staat deze omstandigheid verwijzing naar het gerechtshof ’s-Gravenhage niet in de weg; het zou onwenselijk zijn artikel 220 lid 1 Rv aldus uit te leggen dat, in het geval twee zaken die verknocht zijn op dezelfde datum aanhangig zijn gemaakt, nimmer verwijzing wegens connexiteit zou kunnen plaatsvinden.

[appellant] heeft nog gewezen op het risico van vertraging van de onderhavige zaak en onnodige complicaties.

Het hof overweegt hieromtrent dat het belang van verwijzing is gelegen in het tegengaan van mogelijke tegenstrijdige beslissingen in het geschil tussen partijen omtrent de gebondenheid van [appellant] aan het tussen hen gegeven bindend advies.

Het belang dat [appellant] heeft bij een snelle beslissing in de procedure die bij dit hof aanhangig is moet hiervoor wijken, waarbij het hof opmerkt dat van een langdurige vertraging geen sprake hoeft te zijn omdat de zaak immers wordt verwezen in de stand waarin deze zich thans bevindt.

De conclusie is dat de incidentele vordering tot verwijzing toewijsbaar is.

[appellant] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van het incident.

In het incident:

Het hof wijst de vordering tot verwijzing toe en veroordeelt [appellant] in de kosten van het incident, welke kosten aan de zijde van [geïntimeerde] worden begroot op € 894,- voor salaris van de advocaat;

In de hoofdzaak:

verwijst de zaak in de stand waarin deze zich thans bevindt naar het gerechtshof ’s-Gravenhage voor verdere afdoening.

Dit arrest is gewezen door mrs. N.J.M. van Etten, B.A. Meulenbroek en I.B.N. Keizer en in het openbaar uitgesproken door de rolraadsheer op 28 mei 2013.