HvJ EU, 18-01-2017, nr. C-189/15

De Consiglio di Stato verlangt te vernemen of een stelsel van voordelen voor ‘energie-intensieve’ bedrijven als in de Italiaanse regeling valt onder het begrip ‘belastingverlagingen’ van artikel 17, lid 1, van richtlijn 2003/96.

De partijen die schriftelijke opmerkingen hebben ingediend, nemen daarover verschillende standpunten in. Volgens de Fondazione Santa Lucia moeten de voordelen voor de energieverslindende bedrijven worden opgevat als een belastingverlaging in de zin van artikel 17, lid 1, van richtlijn 2003/96, omdat zij gevolgen hebben die vergelijkbaar zijn met een belastingvoordeel.

De Commissie erkent dat het in het Unierecht moeilijk is een onderscheid te maken tussen directe en indirecte belastingen, maar meent dat het stelsel van voordelen voor de energieverslindende bedrijven een verlaging bevat van een indirecte belasting (nogmaals, in de zin van het Unierecht) die in wezen door de eindgebruiker van de stroom wordt betaald.

Om uit te maken of die voordelen kunnen worden beschouwd als belastingverlagingen in de zin van artikel 17 van richtlijn 2003/96, beroept de Commissie zich op artikel 1 van richtlijn 2008/118, waarvan lid 1 betrekking heeft op de geharmoniseerde accijns op bepaalde producten, onder andere elektriciteit. Artikel 1, lid 2, maakt het bovendien mogelijk dat de lidstaten (op accijnsgoederen) nog andere indirecte belastingen met specifieke doeleinden heffen. De Commissie is van mening dat de voordelen die door Italië aan de energieverslindende bedrijven zijn toegekend, in die categorie passen (de categorie van de niet-geharmoniseerde indirecte belastingen). De wettigheid daarvan moet worden onderzocht tegen de achtergrond van de voorwaarden die richtlijn 2008/118 voor de vaststelling van dergelijke belastingen stelt.

Toch twijfelt de Commissie of de bijdrage aan bepaalde onderdelen van de algemene stroominfrastructuurkosten een indirecte belasting is. Volgens haar zijn de voordelen in bepaalde gevallen verlagingen van de accijns op elektriciteit. Het staat aan de nationale rechter uit te maken op welke onderdelen van de algemene stroominfrastructuurkosten richtlijn 2003/96 en artikel 17 daarvan van toepassing zijn en op welke onderdelen niet. De betaling van die andere onderdelen zou als een indirecte belasting met specifieke doeleinden kunnen worden gekwalificeerd, waarop richtlijn 2008/118 van toepassing is, maar niet richtlijn 2003/96 of artikel 17 ervan.

De Italiaanse regering stelt een oplossing voor die tegenovergesteld is aan die van de Commissie. Naar haar zienswijze zijn de aan de energieverslindende bedrijven toegekende voordelen tariefmaatregelen, die buiten de werkingssfeer van richtlijn 2003/96 vallen en daarom geen ‘belastingverlaging’ in de zin van artikel 17 zijn. Een belastingverlaging is een voordeel op belastingniveau dat voor degene die dat voordeel geniet een verlaging veroorzaakt van de fiscale lasten, en dat is in de Italiaanse wetgeving niet het geval.

Volgens de Italiaanse regering is de verdeling8. van de algemene stroominfrastructuurkosten over de gebruikers van het elektriciteitsnet het mechanisme dat in Italië wordt gebruikt om, overeenkomstig richtlijn 96/92/EG9., de kosten voor de transitie naar een markt met vrije mededinging (de zogenoemde ‘niet-marktconforme kosten’, ‘stranded costs’, ‘coûts échoués’) te financieren die bij de liberalisering van de elektriciteitsmarkt in veel lidstaten van de Unie werden veroorzaakt. De Italiaanse wetgeving verplicht de distributiebedrijven deze kosten te betalen, waarna die ze doorberekenen aan de eindgebruikers.

De distributiebedrijven dragen het geïncasseerde geld over aan een openbare instantie, de Cassa conguaglio per il settore elettrico (hierna: ‘Compensatiefonds’), die het geld toedeelt aan elk doel van algemeen belang dat door dit systeem wordt gefinancierd.10. Overeenkomstig haar nationale recht stelt de Italiaanse regering dat de verplichting tot betaling van een bijdrage voor de algemene stroominfrastructuurkosten een verplichte bijdrage is, die evenwel geen fiscaal karakter heeft. Bepalend om die bijdrage niet als een belasting te kwalificeren, is dat de geïncasseerde bedragen niet in de schatkist verdwijnen om openbare voorzieningen mee te financieren, maar door het Compensatiefonds volgens een wettelijke verdeelsleutel worden toegedeeld aan alle onderdelen die van het stelsel deel uitmaken. Het doel is niet een openbare voorziening te financieren, maar een uitgave te compenseren.

Hoewel de Italiaanse regering erkent dat deze uitlegging niet automatisch kan worden aangenomen, meent zij dat het Unierecht daarvan uitgaat, omdat de Commissie het Italiaanse stelsel van compensatie van algemene kosten als een toegestane steunmaatregel heeft aanvaard.11. Bovendien wordt het onderscheid tussen indirecte belastingen en verplichte bijdragen, zoals voor de algemene kosten, uiteengezet in de punten 167 en 181 van de richtsnoeren van de Commissie inzake staatssteun ten behoeve van milieubescherming en energie.12.

De Italiaanse regering merkt ook op dat het stelsel van dekking van de algemene stroominfrastructuurkosten niet past binnen het begrip accijns van richtlijn 2008/118. Zij meent dat uit richtlijn 2008/118 is af te leiden dat een accijns een indirecte belasting is die drukt op het verbruik van een goed vanwege de productie daarvan en die door degene die het goed verhandelt dient te worden voldaan wanneer het goed aan de consument ter beschikking wordt gesteld. Deze belasting moet altijd een algemeen doel hebben en de opbrengst kan niet worden bestemd voor exploitanten die vooraf zijn aangewezen.

Kan de verdeling van de algemene stroominfrastructuurkosten over de consumenten van stroom als een belasting worden beschouwd, zodat daarop de richtlijnen 2003/96 en 2008/118 van toepassing zijn? Als het antwoord op die vraag bevestigend is, dan luidt het antwoord op de eerste prejudiciële vraag dat de voordelen voor de energieverslindende bedrijven een belastingverlaging zijn (daarna zal worden bezien of dat verenigbaar is met artikel 17 van richtlijn 2003/96). Als het antwoord op die vraag daarentegen ontkennend is, dan brengt de niet-fiscale aard van de bijdrage met zich dat de individuele voordelen die aan bepaalde bedrijven zijn toegekend evenmin het karakter van een belastingverlaging hebben, zodat zij niet vallen onder de richtlijnen inzake de indirecte belasting op elektriciteit.

Om deze vraag te beantwoorden moet eerst duidelijk worden gemaakt hoe deze belastingen in de richtlijnen 2003/96 en 2008/118 zijn geregeld.13. Uitgangspunt is artikel 1, lid 1, van richtlijn 2008/118, dat voorziet in de heffing van een accijns op energieproducten en elektriciteit, die gedeeltelijk is geharmoniseerd bij richtlijn 2003/96. Het betreft een belasting die in feite niet het voorwerp van deze zaak is, omdat de voordelen die de Italiaanse Staat in de regelgeving inzake de doorberekening van de algemene stroominfrastructuurkosten heeft toegekend aan de energieverslindende bedrijven, geen invloed hebben op de geharmoniseerde accijns.

Artikel 39 van het decreto-legge van 2012 heeft twee soorten maatregelen voor energieverslindende bedrijven mogelijk gemaakt, namelijk:

Het decreto ministeriale van 2013 heeft alleen deze laatste maatregel uitgewerkt, en heeft dus geen wijziging aangebracht in de tarieven van de accijns op elektriciteit voor energieverslindende bedrijven of andere verlagingen van deze belasting vastgesteld.

Als uitzondering op de algemene regel dat slechts drie types geharmoniseerde accijnzen zijn toegestaan, geeft artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118 de lidstaten de mogelijkheid ‘indirecte belastingen’ op elektriciteit in het leven te roepen of te handhaven (dat wil zeggen: ándere indirecte belastingen, die dus niet geharmoniseerd zijn), mits aan twee voorwaarden wordt voldaan:

Deze indirecte belastingen met specifieke doeleinden worden voor de toepassing van richtlijn 2003/96 samengeteld met de geharmoniseerde accijns, omdat krachtens artikel 4, lid 1, van die richtlijn de belastingniveaus die de lidstaten op elektriciteit toepassen niet onder het bij deze richtlijn voorgeschreven minimum mogen liggen. Lid 2 bepaalt dat onder ‘belastingniveau’ wordt verstaan het totaal van alle geheven indirecte belastingen (uitgezonderd btw), rechtstreeks of niet-rechtstreeks berekend over de hoeveelheid elektriciteit op het tijdstip van uitslag tot verbruik.

Deze uitlegging vindt ook steun in overweging 10 van richtlijn 2003/96, die luidt: ‘[Het] moet […] de lidstaten toegestaan zijn om voor de naleving van de communautaire minimumbelastingniveaus alle door hen geheven indirecte belastingen (de btw uitgezonderd) samen te tellen.’ Daaruit kan worden afgeleid dat de belastingverlagingen van artikel 17 van richtlijn 2003/96 zowel toelaatbaar zijn voor de geharmoniseerde accijns op elektriciteit, als voor de niet-geharmoniseerde indirecte belastingen met specifieke doeleinden waarmee de lidstaten elektriciteit kunnen belasten.

Het geschil is dus beperkt tot de vraag of het stelsel van verdeling van de algemene stroominfrastructuurkosten, in het algemeen, het karakter heeft van een belasting en zo ja, of de aan de gebruikers van het elektriciteitsnet opgelegde betalingsverplichting kan vallen onder de categorie indirecte belastingen met specifieke doeleinden in de zin van artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118.

Vanuit het eerste gezichtspunt (het algemene gezichtspunt) legt het Italiaanse recht de verplichting tot betaling van dit soort algemene kosten uit als een financiële bijdrage die niet het karakter van een belasting heeft.15. Ook in de Italiaanse rechtspraak wordt geoordeeld dat het geen belasting betreft.

Wanneer het Hof moet oordelen over de vraag of er sprake is van een belasting, recht of heffing vanuit Unierechtelijk oogpunt, dient het deze echter te kwalificeren aan de hand van de objectieve kenmerken ervan, onafhankelijk van de wijze waarop deze naar nationaal recht worden gekwalificeerd.16. De kwalificatie van een stelsel van verdeling van de algemene stroominfrastructuurkosten over de stroomverbruikers als indirecte belasting met specifieke doeleinden in de zin van artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118, moet daarom geschieden tegen de achtergrond van het Unierecht.

Het Unierecht bevat geen definitie van indirecte belasting. Ook de rechtspraak van het Hof biedt die niet, hoewel in enkele arresten bepaalde karakteristieke kenmerken van indirecte belastingen worden genoemd: zij worden niet geheven over het inkomen of het vermogen van een natuurlijke of rechtspersoon (hetgeen kenmerkend is voor de directe belastingen), maar over het verbruik van een goed of de levering van een dienst17. en zijn meestal opgenomen in de facturen van de consumenten.18.

Het Hof heeft in zijn arrest Kernkraftwerke Lippe-Ems19. gewezen op artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118 en overwogen dat die bepaling rekening beoogt te houden met het feit dat de fiscale tradities van de lidstaten op dit gebied sterk uiteenlopen en dat indirecte belastingen vaak worden aangewend als instrument van ander beleid dan begrotingsbeleid, en de lidstaten zodoende toestaat om naast de minimumaccijns andere indirecte belastingen in te voeren waarmee specifieke doeleinden worden nagestreefd.

Artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118 voegt een uitzondering toe op de algemene regel dat het verbruik van elektriciteit enkel wordt belast met de geharmoniseerde accijns en met btw. Omdat het een uitzondering betreft, moet deze strikt worden uitgelegd. De vrijheid van de lidstaten is bovendien beperkt door het feit dat artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118 twee voorwaarden stelt waar de indirecte belastingen met specifieke doeleinden cumulatief aan moeten voldoen (namelijk hun specifieke doel én de inachtneming van de basisvoorschriften van de Unie met betrekking tot accijns en btw).20.

Wat betreft de ‘specifieke doeleinden’ van de indirecte belastingen met specifieke doeleinden heeft het Hof aangegeven dat deze andere indirecte belastingen een specifiek, dat wil zeggen niet louter begrotingstechnisch, doel moeten nastreven.21. In het arrest Transportes Jordi Besora22. heeft het geoordeeld dat de versterking van de autonomie van een territoriale overheid door het verlenen van een bevoegdheid tot belastingheffing, een louter begrotingstechnisch doel uitmaakt dat op zichzelf geen specifiek doel kan vormen.23. Wil deze belasting vallen in de categorie van indirecte belastingen met specifieke doeleinden, dan moet de opbrengst ervan worden gebruikt voor de vermindering van de sociale en milieukosten die specifiek verband houden met het verbruik van de minerale oliën waarover deze belasting wordt geheven, zodat een rechtstreeks verband bestaat tussen het gebruik van de opbrengst en het doeleinde van de betrokken belasting.24.

Als de verdeling van de algemene stroominfrastructuurkosten over de Italiaanse consumenten binnen de categorie ‘indirecte belastingen met specifieke doeleinden’ zou kunnen vallen, dan zou aan de voorwaarde van specificiteit zijn voldaan omdat — zo is af te leiden uit de verwijzingsbeschikking en de opmerkingen van de Italiaanse regering — de door de elektriciteitsleveranciers geheven bijdragen worden overgemaakt aan het Compensatiefonds, dat ze op zijn beurt verdeelt over alle in de Italiaanse wetgeving vastgestelde doelen van algemeen belang.25. In elk geval zou het de taak van de nationale rechter zijn, de bestanddelen van de regeling betreffende de algemene stroominfrastructuurkosten te onderzoeken en na te gaan of zij inderdaad worden toegewezen aan het wettelijk vastgestelde doel en niet als openbare inkomsten terechtkomen in de staatsbegroting, dus zonder te hebben bijgedragen tot de verwezenlijking van het doel waarvoor deze bijdrage is geïnd.

Ik meen daarentegen dat er gegronde argumenten bestaan voor het Hof om te oordelen dat de Italiaanse regeling ter financiering van de algemene stroominfrastructuurkosten niet voldoet aan de tweede voorwaarde om onder artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118 te vallen. Deze voorwaarde verlangt dat het een indirecte belasting betreft waarvan de kenmerken in overeenstemming zijn met26. hetzij de door de Unie geharmoniseerde accijnzen, hetzij de btw.27.

Voordat ik mijn argumenten uiteenzet, is het misschien dienstig kort in te gaan op enkele zaken waarin het Hof aan het Italiaanse stelsel verwante regelingen heeft onderzocht, zij het vanuit hun verenigbaarheid met de bepalingen inzake staatssteun. Daarom heeft het Hof zich toen niet rechtstreeks uitgesproken over de vraag of die regelingen tot doorberekening van de algemene stroominfrastructuurkosten aan de consumenten al of niet als belastingregelingen moeten worden gezien.

In het arrest Association Vent De Colère! e.a.28. heeft het Hof overwogen dat een regeling strekkende tot compensatie van de meerkosten, welke compensatie wordt gefinancierd door alle eindverbruikers van elektriciteit op het nationale grondgebied, volgens welke de op die wijze geïnde bedragen overeenkomstig de wetgeving van die lidstaat door een openbaar lichaam worden verdeeld en uitgekeerd aan de betrokken marktdeelnemers, als een steunmaatregel van de staat of een met staatsmiddelen bekostigde maatregel in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU moet worden aangemerkt.

In de beschikking in de zaak Elcogás29. heeft het Hof die lijn doorgetrokken en geoordeeld dat ‘het hierbij niet van belang [is] dat de bijdragen die bestemd zijn voor de compensatie van de meerkosten, niet afkomstig zijn van een specifieke toeslag op het elektriciteitstarief en dat de betrokken financieringsregeling krachtens het nationale recht niet in strikte zin behoort tot de categorie belasting, belastingheffing of parafiscale heffing.’30.

Het Hof heeft ook andere tariefregelingen in de elektriciteitssector getoetst aan het Unierecht inzake staatssteun. Soms heeft het deze regelingen als parafiscale heffingen aangemerkt en heeft het daarop zijn rechtspraak inzake het verbod van heffingen van gelijke werking en discriminerende binnenlandse belastingen toegepast. In de zaak Alcoa Transformazioni/Commissie31. heeft het Hof de toeslag die aan de Italiaanse consumenten in rekening werd gebracht met het doel een gunstig stroomtarief toe te kennen aan energie-intensieve industrieën in Italië, in het bijzonder aan aluminiumfabrieken van Alcoa, in algemene en vage bewoordingen aangemerkt als een parafiscale heffing. De opbrengst van deze parafiscale heffing werd overgedragen aan het Compensatiefonds, dat het verschil tussen het aan ENEL betaalde tarief en het speciale tarief rechtstreeks aan Alcoa vergoedde.

In de zaak Régis Network32. heeft het Hof de beschikking van de Commissie ongeldig verklaard waarin zij de staatssteun die door Frankrijk aan lokale radiozenders was toegekend, had aangemerkt als verenigbaar met het Unierecht. Die staatssteun werd gefinancierd door toepassing van een parafiscale heffing ten behoeve van het steunfonds voor de radio-omroep, welke heffing in de Franse wetgeving als een echte belasting was vormgegeven. De berekening, de afwikkeling en de inning van de heffing ten behoeve van dat fonds waren bovendien de taak van de direction générale des impôts [directoraat-generaal belastingen], die daarvoor dezelfde regels, waarborgen en sancties toepaste als voor de btw.

Doordat zijn definities van de begrippen ‘heffingen van gelijke werking’ en ‘discriminerende binnenlandse belastingen’ zo ruim zijn, heeft het Hof elke eenzijdig door de lidstaten opgelegde financiële bijdrage daaronder kunnen laten vallen, ongeacht of de bijdrage het karakter van een belasting had.33. Ik acht het bijgevolg dienstig dat het Hof naar aanleiding van deze prejudiciële verwijzing een duidelijker positie inneemt (en zo mogelijk strikter, ook vanuit het gezichtspunt van zijn uitspraken inzake het belastingrecht) bij de kwalificatie van parafiscale heffingen, zodat het echte belastingen niet zonder meer gelijkstelt met door de overheid opgelegde financiële bijdragen die niet het karakter van een belasting hebben.

Misschien is deze verduidelijking niet strikt noodzakelijk voor de toepassing van de bepalingen inzake staatssteun of voor het verbod van heffingen van gelijke werking of discriminerende binnenlandse belastingen, maar zij is volgens mij wél nodig bij de uitlegging van richtlijnen voor harmonisering op belastinggebied, zoals in deze zaak.

Naar mijn mening zijn er twee kernargumenten voor de stelling dat de meebetaling aan de algemene stroominfrastructuurkosten naar rato van de hoeveelheid afgenomen stroom, die aan de stroomverbruikers is opgelegd, niet de nakoming van een fiscale verplichting vormt. Het eerste argument daarvoor is gebaseerd op de aard van de betaling, die de aard is van een financiële bijdrage, die weliswaar is opgelegd door de Italiaanse wet, maar geen fiscaal karakter heeft.34. Zelfs als wordt geoordeeld dat de totale opbrengst van die bijdrage het karakter heeft van staatsmiddelen, wat ertoe kan leiden dat uitkeringen daaruit kunnen worden aangemerkt als staatssteun, wil dat nog niet zeggen dat die bijdrage de trekken (of de aard) van een belasting vertoont.

De bijdrage ter dekking van de algemene stroominfrastructuurkosten kan niet als een belasting worden gekwalificeerd in de zin die hier van belang is (namelijk met betrekking tot de richtlijnen 2003/96 en 2008/118), want die bijdrage heeft geen belastingstructuur zoals de accijnzen of de btw. Ik herinner eraan dat deze laatste voorwaarde bepalend is om te vallen onder de categorie van indirecte belastingen met specifieke doeleinden in de zin van artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118.

Door de overheid opgelegde financiële bijdragen genereren, in tegenstelling tot belastingen, geen inkomsten die deel zullen uitmaken van de staatsbegroting om daarmee algemene of specifieke behoeften van algemeen belang te bekostigen die de nationale autoriteiten moeten financieren. Dit aspect (het genereren van inkomsten voor de overheid) is door het Hof gezien als een typisch kenmerk van belastingheffing.35.

Het Italiaanse stelsel voor de productie en distributie van elektriciteit (en niet de fiscus) ontvangt van de stroomverbruikers een bijdrage om bepaalde kosten te dekken die aan dat stelsel inherent zijn, naar aanleiding van een besluit daartoe van de wetgever. De openbare instantie die die gelden beheert (het Compensatiefonds) fungeert slechts als een kassa waarin de gelden worden gedeponeerd en van waaruit deze vervolgens op de door de Italiaanse wet vastgelegde wijze worden verdeeld. De begunstigden van de geïnde inkomsten zijn geen overheden, maar bepaalde bedrijven of andere begunstigden die bedragen ontvangen ten behoeve van door hen gemaakte kosten die door deze regeling worden gedekt. De als bijdrage aan de algemene stroominfrastructuurkosten geïnde bedragen zijn dus geen inkomsten die deel uitmaken van de begroting van de staat of van een van zijn instellingen en vervolgens worden aangewend voor de financiering van specifieke uitgaven.36. De bijdragen kunnen dus moeilijk als belastingen in technisch-juridische zin worden aangemerkt.

Het tweede argument voor deze stelling is, dat in de regeling ter verdeling van de algemene stroominfrastructuurkosten geen plaats is ingeruimd voor interventie van de nationale belastingautoriteiten, en dat deze de gebruikelijke bevoegdheden van de fiscus niet kunnen uitoefenen. Wanneer een consument het bedrag niet betaalt dat de distributeur ter dekking van de algemene stroominfrastructuurkosten in diens elektriciteitsrekening opneemt (welk bedrag vervolgens aan het Compensatiefonds wordt overgedragen), komen niet de belastingautoriteiten in actie: elk geschil tussen het bedrijf en de consument moet voor de gewone rechter worden beslecht, ook als het betrekking heeft op dat bedrag.

Een dergelijke financiële bijdrage kan niet als een indirecte belasting met specifieke doeleinden in de zin van artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118 worden aangemerkt, als zij niet wordt ondersteund door een stelsel van inning en sancties in het kader waarvan de bevoegdheden van de fiscus kunnen worden uitgeoefend, die een doelmatige inning van de btw en de — al of niet geharmoniseerde — accijnzen garanderen. Het Italiaanse stelsel voor de dekking van de algemene stroominfrastructuurkosten mist een systeem voor ‘controle van de belasting’ dat vergelijkbaar is met dat voor de btw en de geharmoniseerde accijnzen, zoals lid 2 van artikel 1 van die richtlijn dat uitdrukkelijk verlangt, willen de lidstaten nog andere indirecte belastingen met specifieke doeleinden kunnen heffen op accijnsgoederen, zoals elektriciteit.

Ik meen dus, kortom, dat: a) de regeling ter financiering van de algemene stroominfrastructuurkosten niet aangemerkt kan worden als een indirecte belasting met specifieke doeleinden in de zin van artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118 en dat b) in het verlengde daarvan, een systeem van voordelen ten gunste van energieverslindende bedrijven, zoals dat is vastgesteld in de regeling die door de verwijzende rechter is voorgelegd, niet valt onder het begrip ‘belastingverlagingen’ van artikel 17, lid 1, van richtlijn 2003/96. Een lidstaat kan dus kiezen voor een stelsel van voordelen voor energieverslindende bedrijven, mits dat verenigbaar is met de bepalingen van het Unierecht inzake staatssteun.37.

Als het Hof zou oordelen, in tegenstelling tot hetgeen ik in overweging geef, dat de door Italië gehanteerde regeling tot dekking van de algemene stroominfrastructuurkosten wél de aard van een belasting heeft, dan moet zij worden beschouwd als een indirecte belasting met specifieke doeleinden in de zin van artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118, in welk geval richtlijn 2003/96 daarop van toepassing is. In dat geval kunnen de energieverslindende bedrijven de belastingverlagingen van artikel 17 van richtlijn 2003/96 genieten, want volgens die bepaling — en natuurlijk binnen de grenzen die daarin worden gesteld — is het mogelijk om zowel de belastingdruk afkomstig van de geharmoniseerde accijns op elektriciteit als van de niet-geharmoniseerde indirecte belastingen te verminderen.