Hof Den Haag, 16-07-2020, nr. 22-000394-17

Algemeen

Het is de (beoogd) werkgever op grond van de Wet arbeid vreemdelingen verboden om een vreemdeling in Nederland arbeid te laten verrichten zonder TWV van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekering, divisie WERKbedrijf, voorheen het Centrum voor Werk en Inkomen, (hierna te noemen: UWV).

Het hof stelt vast dat [rechtspersoon 1], als de agent in Nederland van [rechtspersoon 2], belast was met het voor de uitzendkrachten indienen van aanvragen bij het UWV ter afgifte van een TWV voor het verrichten van werkzaamheden aan boord van Nederlandse binnenvaartschepen.

In de in feit 3 van de tenlastelegging genoemde, door de [medeverdachte 2] ondertekende, aanvraagformulieren voor de in de tenlastelegging genoemde personen is onder het kopje ‘gegevens arbeidsplaats’ telkens ingevuld dat de uitzendkracht bij een 40-urige werkweek een bruto maandloon zou gaan verdienen van een in de aanvraag nader genoemd bedrag. Dat bedrag was naar het hof begrijpt telkens afgestemd op het op dat moment geldende bruto minimumloon per maand conform de Wet minimumloon en minimumvakantiebijslag (hierna ook te noemen: het minimumloon).

In de aanvragen is daarbij telkens verwezen naar een bijgevoegd contract of employment waarin dezelfde gegevens staan vermeld. Het hof stelt vast dat de zes in de tenlastelegging genoemde personen de in de respectievelijke contracts of employment vermelde bedragen echter nooit met [naam samenwerkingsverband] zijn overeengekomen. Het hof overweegt hieromtrent het volgende.

[betrokkene 6], [betrokkene 1], [betrokkene 4] en [betrokkene 5] hebben allen verklaard de contracts of employment nooit (zelf) te hebben ondertekend. Gevraagd naar hun contract met [naam samenwerkingsverband] hebben deze vier uitzendkrachten en [betrokkene 2] telkens verklaard dat zij alleen het (Filipijnse) POEA-contract hadden en dat zij alleen dat contract in Manilla hebben ondertekend.

[betrokkene 3] heeft weliswaar verklaard het Nederlandse contract in Manilla te hebben ondertekend, maar dat was nadat hem was verteld dat dit contract een formaliteit was voor de Nederlandse overheid en dat hij volgens het zogenaamde POEA-contract zou worden betaald. Hij heeft in dit verband verklaard dat hij gewoon overal een handtekening onder heeft gezet, omdat hij werk nodig had.

Weliswaar werd de genoemde personen in Manilla voorgehouden dat zij een salaris zouden gaan ontvangen dat méér bedroeg dan het maandelijkse salaris dat (in dollars) stond vermeld in de met de uitzendkrachten afgesloten, en door hen ondertekende, POEA-contracten (hierna ook: het POEA-salaris), welk salaris telkens een beduidend lager bedrag betrof dan het in het contract of employment vermelde bedrag, maar over de vraag hoeveel meer dat precies was, of tot welk concreet bedrag het POEA-salaris maandelijks zou worden aangevuld, is aan deze personen bij het aangaan van de arbeidsovereenkomst geen duidelijkheid verschaft.

Ook indien wordt aangenomen dat aan voornoemde personen bij het zetten van hun digitale handtekening op een tablet via een formulier te kennen zou zijn gegeven dat deze onder meer zou worden gaan gebruikt voor de ondertekening van ‘a Dutch employment contract, as per attached sample, which complies with the Dutch national (gross) minimum wage’, zoals door de verdediging is gesteld, kan dat aan het voorgaande niet af doen, nu de betreffende Filipijnse uitzendkrachten met de omvang van het alsdan in Nederland geldende bruto minimumloon niet bekend kunnen worden verondersteld.

Conclusie ten aanzien van de valsheid met betrekking tot het (bruto) maandloon

Naar het oordeel van het hof staat daarmee vast dat zowel in de TWV-aanvragen, als in de bij die aanvragen meegezonden contracts of employment, valselijk en in strijd met de waarheid is vermeld dat met de desbetreffende zes in de tenlastelegging genoemde personen was overeengekomen, dat zij het daarin genoemde bruto maandloon zouden verdienen, zoals onder feit

3 primair ten laste is gelegd, respectievelijk het daarin genoemde maandelijks salaris zouden ontvangen, zoals onder feit 4 primair ten laste is gelegd.

Aanvullende overweging met betrekking tot het onder feit 4 tenlastegelegde

In de onder feit 4 genoemde contracts of employment van [betrokkene 6], [betrokkene 1] en [betrokkene 5] zijn onder het kopje ‘signed at Manila (…).’ tevens de handtekeningen van deze personen opgenomen. Op grond van de zich in het dossier bevindende bewijsmiddelen, waaronder met name de getuigenverklaringen van de [naam samenwerkingsverband]-medewerkers [getuige 1] en [getuige 2], stelt het hof vast dat het een of meer medewerker(s) van [rechtspersoon 1] is/zijn geweest die de onder dit feit genoemde contracts of employment bij het uitprinten daarvan al dan niet automatisch heeft/hebben voorzien van de digitale handtekeningen van deze uitzendkrachten, welke handtekeningen zich bevonden in de database van [naam samenwerkingsverband] ten behoeve van de vervaardiging van de (overige) voor de uitzending benodigde documenten.

Daarnaast is in de onder feit 4 genoemde contracts of employment van [betrokkene 6], [betrokkene 2], [betrokkene 1], [betrokkene 3] en [betrokkene 4] telkens aan het slot achter de zinsnede ‘signed at Manila’ een (toekomstige) datum vermeld, die gelegen is na de datum van de bijbehorende TWV-aanvraag.

Uit het voorgaande volgt dat tevens valselijk en in strijd met de waarheid:

- de in de tenlastelegging onder 4 genoemde contracts of employment van [betrokkene 6], [betrokkene 2], [betrokkene 1], [betrokkene 3] en [betrokkene 4] zijn voorzien van een valse datum;

- de in de tenlastelegging onder 4 genoemde contracts of employment van [betrokkene 6], [betrokkene 1] en [betrokkene 5] zijn voorzien van een digitale handtekening die moest doorgaan voor een door die personen telkens eigenhandig in Manilla op de in die contracten genoemde datum geplaatste handtekening.

Oogmerk tot misleiding

Bruto maandloon

Het hof overweegt dat op grond van de Wet arbeid vreemdelingen het voor de verkrijging van een TWV essentieel is dat de vreemdeling met de desbetreffende werkzaamheden een bedrag gaat verdienen dat ten minste gelijk is aan het minimumloon en dat [naam samenwerkingsverband] als professionele uitzendorganisatie, werkzaam op de Nederlandse arbeidsmarkt, daarmee bekend verondersteld mag worden.

Tegen de achtergrond daarvan kan het naar het oordeel van het hof niet anders zijn dan dat de verwijzing in de TWV-aanvragen naar de contracts of employment en het daarin vermelde bruto maandloon is geschied met het oogmerk om het UWV, dat wist noch kon weten dat hetgeen in deze contracts of employment ten aanzien van het bruto maandloon stond vermeld niet met de uitzendkrachten was overeengekomen, op dat punt te misleiden.

Of uiteindelijk aan de betreffende uitzendkrachten bedragen zijn uitbetaald die overeenkomen met, of meer bedragen dan, de in de contracts of employment genoemde bedragen is, wat daar ook van zij, voor het voorgaande niet van belang. Immers, ook achteraf kunnen deze uitzendkrachten geen partij zijn geworden bij een (arbeids)contract waarvan zij de essentialia niet kenden.

De hierop betrekking hebbende verweren behoeven dan ook voor de beoordeling van de feiten 3 en 4 geen verdere bespreking.

Datering en ondertekening

De datering en de ondertekening van een contract zijn wezenlijke onderdelen van hetgeen een contract in het algemeen beoogt te bewijzen, namelijk dat op die datum door de in het contract genoemde partijen (is bekrachtigd dat) is overeengekomen hetgeen in het contract staat vermeld. Dit kan voor een ieder als bekend worden verondersteld.

Doordat desondanks in de betreffende contracten telkens opzettelijk een onjuiste datum en/of een valse handtekening is opgenomen en de contracten vervolgens zijn gebruikt ter onderbouwing van bij het UWV ingediende aanvragen, acht het hof het voor een bewezenverklaring van valsheid in geschrift vereiste oogmerk om de lezer van het contract op die punten te misleiden, wettig en overtuigend bewezen. Of het UWV tot op heden al dan niet specifieke gevolgen heeft verbonden aan de in het contract vermelde datum en/of handtekening, is voor deze beoordeling niet van belang.

Toerekening aan en opzet van [rechtspersoon 1]

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen ten aanzien van de feiten 3 en 4 en onder 1. ten aanzien van [naam samenwerkingsverband], is het hof van oordeel dat de betreffende gedragingen hebben plaatsgevonden in de sfeer van de uitzendorganisatie [naam samenwerkingsverband] en onder de gegeven omstandigheden in redelijkheid ook aan [rechtspersoon 1], de feitelijke uitvoerder van het uitzendwerk, kunnen worden toegerekend.

Het hof stelt vast dat de hiervoor vastgestelde valsheden rechtstreeks voortvloeiden uit een werkwijze die in de tenlastegelegde periode binnen de uitzendorganisatie [naam samenwerkingsverband] beleidsmatig voorgeschreven was en structureel werd toegepast. Dit beleid hield, kort gezegd, in dat geschriften, telkens voorstellende een (ondertekend) arbeidscontract, door een geautomatiseerd werk werden gefabriceerd, waarmee tewerkstellingsvergunningen en vervolgens verblijfsvergunningen werden aangevraagd. Gelet hierop acht het hof het opzet van [rechtspersoon 1] op het onder de feiten 3 en 4 tenlastegelegde wettig en overtuigend bewezen.

Partiële vrijspraak van het tenlastegelegde onder feit 4

Nu in de tenlastelegging onder feit 4 vermelde contracts of employment van de uitzendkrachten [betrokkene 2] en [betrokkene 4] geen (digitale) handtekening is gezet en de uitzendkracht [betrokkene 3] heeft verklaard zijn contract of employment zelf te hebben ondertekend (zij het dat hem daarbij was voorgehouden dat hij betaald zou worden volgens het POEA-contract) zal [rechtspersoon 1] (en daarmee ook de verdachte) partieel worden vrijgesproken van het onder feit 4 primair ten laste gelegde, te weten voor zover de daarin tenlastegelegde valsheid ziet op de handtekeningen van de uitzendkrachten [betrokkene 2], [betrokkene 4] en [betrokkene 3].

Verweer inzake de betrouwbaarheid van de verklaringen (feiten 3 en 4)

Standpunt van de verdediging

De verdediging heeft ter terechtzitting in hoger beroep onder verwijzing naar de door haar ingebrachte rapportage van 22 januari 2019 van de rechtspsycholoog dr. A. Vredeveldt – kort en zakelijk weergegeven en zoals nader toegelicht in de ter terechtzitting overgelegde pleitnotities – het verweer gevoerd dat de verklaringen die de in de tenlastelegging genoemde zes personen hebben afgelegd onbetrouwbaar zijn en dat hun verklaringen daarom niet voor het bewijs kunnen worden gebezigd.

Beoordeling door het hof In hetgeen de verdediging ter onderbouwing van haar verweer heeft aangevoerd ziet het hof geen aanleiding om te twijfelen aan de verklaringen van deze personen, voor zover die zien op hun ontkenning dat met hen ooit is overeengekomen dat zij, overeenkomstig hetgeen in het contract of employment staat opgenomen, bij een 40-urige werkweek het daarin vermelde bruto maandloon en 8 % vakantiegeld zouden gaan verdienen. Dat de verklaringen van sommigen van de uitzendkrachten op onderdelen tegenstrijdigheden bevatten over de loonbedragen die zij in de loop van hun tewerkstelling feitelijk ontvingen, maakt dat niet anders. Dat raakt immers niet aan de vraag of zij met [naam samenwerkingsverband] het in het contract of employment vermelde bruto maandloon waren overeengekomen. Bovendien verklaren de zes uitzendkrachten op dit punt eensluidend. Het verweer wordt daarom verworpen.

Feitelijke leiding door de verdachte (feit 4)

Bij de beoordeling van de vraag of bewezen is dat de [verdachte] aan deze verboden gedragingen van [rechtspersoon 1] feitelijke leiding heeft gegeven als bedoeld in artikel 51, lid 2 sub 2 Sr, stelt het hof voorop dat daarbij niet uitsluitend dient te worden betrokken de juridische positie, maar ook de feitelijke positie van de verdachte bij de rechtspersoon en het gedrag dat de verdachte heeft vertoond of nagelaten, op grond waarvan zij geacht moet worden aan die verboden gedragingen feitelijke leiding te hebben gegeven.

Bij het gedrag dat de verdachte heeft vertoond, kan worden gedacht aan actief en effectief gedrag dat onmiskenbaar binnen de gewone betekenis van het begrip feitelijke leiding geven valt, maar ook het algemene door de verdachte (bijvoorbeeld als bestuurder) gevoerde beleid, waarvan de verboden gedraging het onvermijdelijke gevolg is, dan wel het leveren van een zodanige bijdrage aan een complex van gedragingen dat heeft geleid tot de verboden gedraging en het daarbij nemen van een zodanig initiatief dat de verdachte geacht moet worden aan die verboden gedraging feitelijke leiding te hebben gegeven. Onder omstandigheden kan ook een meer passieve rol van de verdachte tot het oordeel leiden dat een verboden gedraging daardoor zodanig is bevorderd, dat van feitelijke leiding geven kan worden gesproken. In het bijzonder kan dat het geval zijn bij de verdachte die, hoewel hij/zij daartoe bevoegd en redelijkerwijs gehouden is, geen maatregelen heeft getroffen om verboden gedragingen te voorkomen of te beëindigen.2.

Voorts is voor bewezenverklaring van het feitelijk leidinggeven door de verdachte aan de verboden gedragingen van [rechtspersoon 1] vereist, dat de verdachte opzet heeft gehad, al dan niet in voorwaardelijke zin, op deze verboden gedragingen.3.

Het hof stelt in dit verband het volgende vast. De [verdachte] was in de tenlastegelegde periode werkzaam als operational manager, in dienst van [rechtspersoon 1] te [plaats 1B]. Zij was onder meer belast met het aanvragen van tewerkstellingsvergunningen, waaronder begrepen het afdrukken en als bijlage bij de aanvraag meesturen van het contract of employment, een en ander op de wijze als hiervoor ten aanzien van de feiten 3 en 4 is omschreven. De [verdachte] wist dat de betreffende werkwijze met zich bracht dat het afgedrukte geschrift op geautomatiseerde wijze zou kunnen worden voorzien van een digitale handtekening en dat de handtekening in dat geval derhalve niet (op de in het geschrift vermelde datum en plaats) door de betreffende uitzendkracht was gezet, hetgeen – zoals hiervoor is geoordeeld ten aanzien van [betrokkene 6], [betrokkene 1] en [betrokkene 5] – valsheid in geschrift oplevert. De [verdachte] voerde deze werkzaamheden niet alleen zelf uit, maar stuurde daarin tevens andere werknemers van [rechtspersoon 1] aan die deze werkzaamheden verrichtten en controleerde hen dan ook. In haar opdracht is de betreffende werkwijze door [naam samenwerkingsverband]-medewerker [getuige 1] gedocumenteerd, opdat alle medewerkers van [rechtspersoon 1] deze werkwijze zouden hanteren.

Op grond van het voorgaande is het hof van oordeel dat de [verdachte] feitelijke leiding heeft gegeven, in de zin die daaraan naar algemeen spraakgebruik wordt gegeven, aan de verboden gedragingen van [rechtspersoon 1] betreffende het plegen van valsheid in geschrift ten aanzien van de in de contracts of employment van [betrokkene 6], [betrokkene 1] en [betrokkene 5] geplaatste handtekeningen en/of ten aanzien van de daarbij vermelde datering daarvan.

Voorts acht het hof op grond van het voorgaande bewezen dat de verdachte het (voorwaardelijk) opzet had op deze verboden gedragingen. Immers, naar het oordeel van het hof herbergt de hiervoor beschreven en door de [verdachte] gevolgde en gepropageerde werkwijze de aanmerkelijke kans dat de aldus afgedrukte contracts of employment ten aanzien van de handtekening en/of de datering daarvan vals zouden zijn, van welke aanmerkelijke kans de [verdachte] zich bewust moet zijn geweest, doch desondanks kennelijk heeft aanvaard.

Slotsom ten aanzien van feit 4 Het hof is van oordeel dat de [verdachte] feitelijke leiding heeft gegeven, als bedoeld in artikel 51 lid 2 sub 2 Sr, aan de onder feit 4 primair van de tenlastelegging bedoelde verboden gedragingen van [rechtspersoon 1], voor zover die zien op de valsheid in geschrift betreffende de in de contracts of employment van [betrokkene 6], [betrokkene 1] en [betrokkene 5] geplaatste digitale handtekeningen en/of de daarin vermelde data.

Partiële vrijspraak

Voor de overige onder feit 4 primair omschreven verboden gedragingen wordt [verdachte] van het feitelijke leiding geven vrijgesproken, nu niet wettig en overtuigend kan worden bewezen dat zij het voor de bewezenverklaring vereiste opzet had, al dan niet in voorwaardelijke zin, op het door [rechtspersoon 1] plegen van valsheid in geschrift ten aanzien van de in de contracts of employment vermelde salarisbedragen. Het hof is van oordeel dat niet wettig en overtuigend is bewezen dat de [verdachte] ervan op de hoogte was dat de vermelde bedragen niet met de in de tenlastelegging genoemde personen waren overeengekomen, en evenmin dat zij de aanmerkelijke kans daarop bewust heeft aanvaard.

Standpunt verdediging

Ter terechtzitting in hoger beroep heeft de verdediging vrijspraak bepleit ten aanzien van het onder feit 1 tenlastegelegde feit, nu volgens de verdediging niet wettig en overtuigend kan worden bewezen dat sprake is geweest van uitbuiting. Daartoe is aangevoerd – zakelijk weergegeven en zoals weergegeven in de ter terechtzitting overgelegde pleitnotities - dat, anders dan door het openbaar ministerie is gesteld, aan de zes in de tenlastelegging bij naam genoemde personen conform het minimumloon en zelfs daarboven is betaald. Gesteld is dat de in de Filipijnse POEA-contracten achter ‘basic salary’ en ‘guaranteed overtime’ vermelde bedragen opgeteld, tezamen met andere bonussen en toelagen, het loon voor de genoemde zes personen vormden voor een 40-urige werkweek.

Beoordeling door het hof

Juridisch kader

De onder feit 1 aan de verdachte tenlastegelegde gedragingen zijn toegesneden op de in artikel 273f, lid 1 onder sub 1, sub 4 en sub 6 Sr neergelegde strafbare feiten van mensenhandel.

Deze bepaling luidde, voor zover hier van belang, in de periode waarop de tenlastelegging betrekking heeft als volgt:

Als schuldig aan mensenhandel wordt (…)gestraft:

1°. degene die een ander door dwang, geweld of een

andere feitelijkheid of door dreiging met geweld of een andere feitelijkheid, door afpersing, fraude, misleiding, dan wel door misbruik van een kwetsbare positie of door het geven of ontvangen van betalingen of voordelen om de instemming van een persoon te verkrijgen die zeggenschap over die ander heeft, werft, vervoert, overbrengt, huisvest of opneemt, met het oogmerk van uitbuiting van die ander of de verwijdering van diens organen; (…)4°. degene die een ander met een van de onder 1° genoemde middelen dwingt of beweegt zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van arbeid of diensten of zijn organen beschikbaar te stellen dan wel onder de onder 1° genoemde omstandigheden enige handeling onderneemt waarvan hij weet of redelijkerwijs moet vermoeden dat die ander zich daardoor beschikbaar stelt tot het verrichten van arbeid of diensten of zijn organen beschikbaar stelt; (…)6°. degene die opzettelijk voordeel trekt uit de uitbuiting van een ander;

Het strafbare feit van mensenhandel is gericht op de bescherming van de lichamelijke en psychische integriteit van een persoon.

Vooropgesteld moet worden dat het in artikel 273f, lid 1, Sr voorkomende bestanddeel ‘uitbuiting’ in de wet niet is gedefinieerd, anders dan door de niet-limitatieve opsomming in het tweede lid van een aantal vormen van uitbuiting, waaronder gedwongen of verplichte arbeid of diensten. Dit laat onverlet dat volgens vaste rechtspraak van uitbuiting in het kader van het verrichten van arbeid of diensten ook sprake kan zijn indien men daartoe niet is gedwongen of verplicht.

De vraag of - en zo ja, wanneer - sprake is van ‘uitbuiting’ in de zin van de onderhavige bepaling, is niet in algemene termen te beantwoorden, maar is sterk verweven met de omstandigheden van het geval. Bij de beantwoording van die vraag komt in een geval als het onderhavige onder meer betekenis toe aan de aard en duur van de tewerkstelling, de beperkingen die zij voor de betrokkene meebrengt en het economisch voordeel dat daarmee door de tewerksteller wordt behaald. Bij de weging van deze en andere relevante factoren dienen de in de Nederlandse samenleving geldende maatstaven als referentiekader te worden gehanteerd.4.

In dit verband is nog van belang dat ‘uitbuiting’ moet worden aangemerkt als een impliciet bestanddeel van artikel 273f, lid 1 aanhef en onder sub 4, Sr, nu de in die bepaling bedoelde gedragingen eerst dan als ‘mensenhandel’ kunnen worden bestraft indien uit de bewijsvoering volgt dat is voldaan aan de voorwaarde dat zij zijn begaan onder omstandigheden waarbij uitbuiting kan worden verondersteld.5.

Beoordeling van de tenlastelegging

Met de verdediging, en anders dan het openbaar ministerie, is het hof van oordeel dat ten aanzien van het onder 1 tenlastegelegde sprake is van een impliciet cumulatieve tenlastelegging met betrekking tot elk in de tenlastelegging bij naam genoemde persoon.

Het hof gaat op grond van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting uit van de volgende feiten en omstandigheden.

- De levensstandaard op de Filipijnen ligt aanzienlijk lager dan in Nederland. In de Filipijnse maatschappij is sprake van een scherpe tegenstelling tussen arm en rijk, waarbij een groot deel van de bevolking onder het bestaansminimum leeft. De gemiddelde inkomens liggen aanzienlijk lager dan in Nederland. Dat geldt ook voor de inkomens voor het werken op schepen als (licht)matroos of stuurman. - De zes in de tenlastelegging opgenomen personen, te weten: [betrokkene 1], [betrokkene 2], [betrokkene 3], [betrokkene 6], [betrokkene 4] en [betrokkene 5], zijn allen afkomstig uit de Filipijnen. Zij waren onbekend met de Nederlandse taal. Ze spraken wel (een mondje) Engels. - Deze zes personen zijn in de Filipijnen geworven door [naam samenwerkingsverband] om te gaan werken op Nederlandse binnenvaartschepen. Deze zes personen zijn ook daadwerkelijk naar Nederland afgereisd en hebben via [naam samenwerkingsverband] op Nederlandse binnenvaartschepen gewerkt in – in ieder geval - de tenlastegelegde periode. - Deze zes personen hebben bij [rechtspersoon 2] een Filipijns POEA-contract voor de te verrichten werkzaamheden op de Nederlandse binnenvaart getekend voor (delen van) de in de tenlastelegging opgenomen periode. - In deze POEA-contracten is onder andere opgenomen dat de betrokkene een daarin bepaald basissalaris in dollars voor een werkweek van 40-44 uren (‘basic salary’) en een daarin bepaald bedrag voor 85 afgekochte overuren per maand (‘guaranteed overtime’) zou gaan verdienen. Voorts blijkt daaruit dat voor sommigen van de uitzendkrachten bovendien een uurloon voor gewerkte ‘excessieve overuren’ (‘excessive overtime’) – dus bovenop de 85 afgekochte overuren – was afgesproken. - [rechtspersoon 1] heeft bij het aanvragen van de benodigde tewerkstellings- en verblijfsvergunningen voor de zes hiervoor genoemde personen gebruik gemaakt van fictieve (concept-) arbeidsovereenkomsten, te weten de zogenoemde contracts of employment. In deze fictieve overeenkomsten waren loonbedragen in euro’s opgenomen, welke bedragen waren afgestemd op het voor dat jaar geldende minimumloon. De uitzendkrachten zijn dergelijke contracten echter nooit overeengekomen met [naam samenwerkingsverband]. - Deze zes personen hebben in ieder geval

in 2009 – gelet op de rapportage forensisch boekenonderzoek van Contzé & Partners, uit welke rapportage kan worden afgeleid wat de girale en per cheque aan de uitzendkracht gedane betalingen zijn geweest en wat de eventuele, op verzoek van de uitzendkracht door de schipper aan boord van het schip gedane, contante loonbetalingen (‘Pay on board’) zijn geweest – netto loonbetalingen ontvangen die ongeveer tussen de 25 % en 35 % onder het in dat jaar geldende netto minimumloon lagen voor een werkweek van 40 uren.- Deze zes personen kregen niet maandelijks de beschikking over hun loonstroken met een specificatie van het aan hen uitbetaalde loon.- Niet kan worden verondersteld dat deze zes personen bekend waren met de ten tijde van de tenlastegelegde feiten in Nederland geldende regelgeving rondom het minimumloon en het maken van overuren, en de Nederlandse procedures rondom de verlening van tewerkstellings- en verblijfsvergunningen.

Voor de beoordeling van de vraag of sprake is geweest van uitbuiting dient het hof zich mede te buigen over de aard en de duur van de tewerkstelling en de overige arbeidsomstandigheden. In dat kader is onder meer van belang of er, naast de fulltime werkweek, overuren werden gemaakt en indien dat antwoord bevestigend luidt, in welke mate daarvan sprake was en hoe hoog het daartegenover staande loon bedroeg.

Het hof stelt dienaangaande het volgende vast.

De zes in de tenlastelegging genoemde personen zijn over het door hen verrichte overwerk en de daartegenover staande beloning meermalen gehoord, sommigen ook door de rechter-commissaris en/of de raadsheer-commissaris en/of op de terechtzitting in hoger beroep. Deze zes personen verklaren allemaal over zichzelf dat zij lange werkdagen moesten maken en dat ze meer uren hebben gewerkt dan de in Manilla afgesproken 40 à 44 uur per week. De verklaringen zijn daarover niet duidelijk bij alle personen, maar het hof begrijpt dat het de schipper moet zijn geweest die de opdracht daartoe gaf. Met betrekking tot de afspraken over eventueel te werken overuren lopen de verklaringen van deze personen uiteen. Sommigen zouden daarover afspraken hebben gemaakt met [naam samenwerkingsverband] (in de vorm van afgekochte overuren voor een vast bedrag waarbij de schipper kon bepalen of al dan niet werd overgewerkt), anderen zouden daarover geen afspraken met [naam samenwerkingsverband] hebben gemaakt, althans verklaren daar niet over. Sommige personen kregen voor overuren betaald door de schipper en weer anderen zouden (heel veel) extra moeten werken, maar kregen daar niet extra voor betaald, noch door [naam samenwerkingsverband] noch door de schipper. Soms verklaren de uitzendkrachten tegenstrijdig in hun verklaringen bij de SIOD en de rechter- en/of raadsheer-commissaris met betrekking tot de vragen of en door wie is uitbetaald voor de gewerkte overuren. Niet volgt uit de verklaringen van deze personen of anderszins, met uitzondering van één persoon, dat zij [naam samenwerkingsverband] in de tenlastegelegde periode op de hoogte hebben gesteld van hun (te) lange werkdagen tijdens hun verblijf op de schepen.

De slotsom voor het hof is dat de verklaringen van de zes personen onvoldoende duidelijk maken in welke mate er is overgewerkt, wat de gemaakte afspraken over de te maken overuren zijn geweest en de betaling ervan, door wie de betaling plaatsvond en in hoeverre [naam samenwerkingsverband] wetenschap had van de duur van de werkdagen en -weken.

De rapportage Forensisch boekenonderzoek en de aanvulling opgesteld door Contzé en Partners geeft, zoals reeds overwogen, onder andere inzicht in de door [naam samenwerkingsverband] (girale, contante en per cheque) gedane betalingen aan de zes personen per gewerkte dag over de jaren 2009, 2010, 2011 en 2012. Op basis van dit rapport kan echter niet worden vastgesteld hoeveel uren per dag werd gewerkt in die periode en in hoeverre de uitbetaalde bedragen (mede) zagen op – ten opzichte van een 40-urige of 44-urige werkweek – gemaakte overuren.

Uit het voorgaande volgt dat niet kan worden vastgesteld voor welke periode, op welk schip en bij welke schipper is overgewerkt, en of dat al dan niet is gebeurd in het kader van eventueel afgekochte overuren, dan wel in de vorm van daarbovenop nog gemaakte overuren. De verklaringen van getuige [getuige 3] (werkzaam op het kantoor in [plaats 1B] bij [rechtspersoon 1]) en de verdachte Lafeber lopen op dit punt uit elkaar en dit geldt ook voor de verklaringen van de zes hiervoor genoemde personen. De getuige [getuige 3] stelt dat er standaard 85 overuren per maand werden afgekocht, ongeacht of de betrokken personen die overuren nu maakten of niet. Daarentegen is door de [medeverdachte 1] ter terechtzitting in hoger beroep verklaard dat het bedrag dat in het POEA-contract stond vermeld onder het kopje ‘guaranteed overtime’ deel uitmaakte van het salaris dat met de betrokken werknemer was afgesproken en dat dat bedrag niet zag op afgekochte (eventueel te maken) overuren.

Naar het oordeel van het hof kan op grond van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting dan ook niet wettig en overtuigend worden bewezen dat bij de uitzendkrachten sprake was van overmatig overwerk waarvoor zij niet werden betaald conform de WML en evenmin dat (mede) daardoor ook buiten 2009 onderbetaling door [naam samenwerkingsverband] heeft plaatsgevonden.

Voorts kan, naar het oordeel van het hof, op grond van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting niet wettig en overtuigend worden bewezen dat de arbeidsomstandigheden onveilig waren en/of dat de huisvesting en sanitaire voorzieningen ondermaats waren. Het dossier biedt daarover (te) weinig informatie.

Evenmin is, nu het hof onvoldoende inzicht heeft kunnen krijgen in het verdienmodel van [naam samenwerkingsverband], het hof duidelijk geworden hoe groot het economisch voordeel is geweest dat door [naam samenwerkingsverband] is behaald als gevolg van het (in 2009) verrichten van betalingen die onder het voor de genoemde zes personen geldende minimumloon bleven. In meer algemene zin overweegt het hof dat de positie van de schippers in dit onderzoek onderbelicht is gebleven.

Nu naar het oordeel van het hof ook overigens niet is gebleken van omstandigheden die kunnen bijdragen aan het oordeel dat in de tenlastegelegde periode sprake is geweest van een situatie van uitbuiting in de zin van het onder feit 1 tenlastegelegde, is de enkele vaststelling dat in 2009 sprake is geweest van onderbetaling van de voornoemde zes personen – ofschoon deze voor sommigen van hen aanzienlijk was – onvoldoende om te komen tot het oordeel dat wettig en overtuigend kan worden bewezen dat sprake is geweest van uitbuiting.

Het hof acht derhalve niet wettig en overtuigend bewezen hetgeen aan de verdachte onder feit 1 en subsidiair ten laste is gelegd.

Feit 5: criminele organisatie

Het hof is op grond van hetgeen in het voorgaande is vastgesteld en overwogen van oordeel dat het onder

4 bewezenverklaarde feit een misdrijf betreft, dat rechtstreeks is voortgevloeid uit een werkwijze, die in de tenlastegelegde periode binnen de uitzendorganisatie [naam samenwerkingsverband] beleidsmatig voorgeschreven was en structureel werd toegepast. Dit beleid, kort gezegd inhoudende dat geschriften, telkens voorstellende een (ondertekend) arbeidscontract, door een geautomatiseerd werk werden gefabriceerd, waarmee tewerkstellingsvergunningen en vervolgens verblijfsvergunningen werden aangevraagd, diende de bedrijfsmatige belangen van de uitzendorganisatie [naam samenwerkingsverband], te weten een efficiënte bedrijfsvoering en winstmaximalisatie, maar had als intrinsiek en voorzienbaar gevolg dat misdrijven zoals het onder feit 4 bewezenverklaarde feit zouden worden gepleegd. Op grond van het voorgaande is het hof van oordeel dat sprake was van een organisatie die tot oogmerk had het plegen van misdrijven, als bedoeld in artikel 140 Sr.

Van deelneming aan een organisatie als bedoeld in artikel 140 Sr kan slechts dan sprake zijn, indien de verdachte behoort tot het samenwerkingsverband en een aandeel heeft in, dan wel ondersteunt, gedragingen die strekken tot of rechtstreeks verband houden met de verwezenlijking van het in dat artikel bedoelde oogmerk. Op dezelfde gronden als hiervoor is geoordeeld dat de verdachte kan worden aangemerkt als feitelijk leidinggever van de door [rechtspersoon 1] (in vereniging) gepleegde verboden gedragingen zoals onder feit 4 bewezen is verklaard, is het hof van oordeel dat de verdachte heeft deelgenomen aan de organisatie als bedoeld in artikel 140 Sr.

Het voorgaande leidt tot het oordeel dat het onder 5 ten laste gelegde wettig en overtuigend kan worden bewezen.

Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 4 primair en 5 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

4. [rechtspersoon 1] op één of meerdere tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 1 januari 2009 tot en met 1 juli 2011 te Delft en/of Werkendam en/althans (elders) in Nederland en/of in de Republiek Singapore en/of in de Republiek der Filipijnen, (telkens) tezamen en in vereniging met [rechtspersoon 3] en/of [rechtspersoon 4] en/of [rechtspersoon 2], althans met één of meer andere rechtspersonen en/of met een ander of anderen, althans alleen, (telkens) meerdere contracten of employment, - (elk) zijnde een geschrift dat bestemd was om tot bewijs van enig feit te dienen - valselijk heeft opgemaakt of vervalst, zulks (telkens) met het oogmerk om die/dat geschrift(en) als echt en onvervalst te gebruiken of door anderen te doen gebruiken,

immers heeft [rechtspersoon 1] tezamen en in vereniging met [rechtspersoon 3] en/of [rechtspersoon 4] en/of [rechtspersoon 2] en/of met die één of meer andere rechtspersonen en/of met die ander of anderen toen aldaar (telkens)

- (in) het contract of employment gedateerd 1 april 2009:

* valselijk en in strijd met de waarheid ingevuld of laten invullen dat [betrokkene 6] een maandelijks salaris zou ontvangen van EUR 1,381.20 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat contract of employment voorzien van een valse datum, immers werd (de inhoud van) dat contract of employment vermeld in de aanvraag van een vergunning als bedoeld in artikel 2 van de wet Arbeid Vreemdelingen van [betrokkene 6] gedateerd 10 februari2009 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat contract of employment voorzien van een digitale handtekening die moest doorgaan voor een door die [betrokkene 6] eigenhandig geplaatste handtekening, in elk geval voorzien van een niet door die [betrokkene 6] op dat contract of employment geplaatste handtekening en/of (ordner 6-blz. 2374 t/m 2378)

- in het contract of employment gedateerd 1 juni 2011:

* valselijk en in strijd met de waarheid ingevuld of laten invullen dat [betrokkene 2] een maandelijks salaris zou ontvangen van EUR 1,424.40 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat contract of employment voorzien of laten voorzien van een valse datum,immers werd (de inhoud van) dat contract of employment vermeld in de aanvraag van een vergunning als bedoeld in artikel 2 van de wet Arbeid Vreemdelingen van [betrokkene 2] van 25 mei 2011 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat contract of employment voorzien van een digitale handtekening die moest doorgaan voor een door die [betrokkene 2] eigenhandig geplaatste hantekening, in elk geval voorzien van een niet door die [betrokkene 2] op dat contract of employment geplaatste handtekening en/of (ordner 6-blz. 2184 t/m 2189)

- in het contract of employment gedateerd 1 juli 2010:

* valselijk en in strijd met de waarheid ingevuld of laten invullen dat [betrokkene 1] een maandelijks salaris zou ontvangen van EUR 1,658.63 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat

contract of employment voorzien of laten voorzien van een valse datum, immers werd (de inhoud van) dat contract of employment vermeld in de aanvraag van een vergunning als bedoeld in artikel 2 van de wet Arbeid Vreemdelingen van [betrokkene 1] van 7 juni 2010 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat contract of employment voorzien van een digitale handtekening die moest doorgaan voor een door die [betrokkene 1] eigenhandig geplaatste handtekening, in elk geval voorzien van een niet door die [betrokkene 1]op dat contract of employment geplaatste handtekening en/of (ordner 6-blz. 2244 t/m 2248)

- in het contract of employment gedateerd 1 juli 2009:

* valselijk en in strijd met de waarheid ingevuld of laten invullen dat [betrokkene 3] een maandelijks salaris zou ontvangen van EUR 1,613.76 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat

contract of employment voorzien of laten voorzien van een valse datum, immers werd (de inhoud van) dat contract of employment vermeld in de aanvraag van een vergunning als bedoeld in artikel 2 van de wet Arbeid Vreemdelingen van [betrokkene 3] van 11 juni 2009 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat contract of employment voorzien van een digitale handtekening die moest doorgaan voor een door die [betrokkene 3] eigenhandig geplaatste handtekening, in elk geval voorzien van een niet door die [betrokkene 3]op dat contract of employment geplaatste handtekening en/of (ordner 5-blz. 1961 t/m 1965)

- in het contract of employment gedateerd 1 juli 2011:

* valselijk en in strijd met de waarheid ingevuld of laten invullen dat [betrokkene 4] een maandelijks salaris zou ontvangen van EUR 1,642.63 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat contract of employment voorzien of laten voorzien van een valse datum, immers werd (de inhoud van) dat contract of employment vermeld in de aanvraag van een vergunning als bedoeld in artikel 2 van de wet Arbeid Vreemdelingen van [betrokkene 4] van 3 juni 2011 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat contract of employment voorzien van een digitale handtekening die moest doorgaan voor een door die [betrokkene 4] eigenhandig geplaatste handtekening, in elk geval voorzien van een niet door die [betrokkene 4] op dat contract of employment geplaatste handtekening en/of (ordner 5-blz. 2084 tot en met 2088)

- in het contract of employment gedateerd 23 november 2010:

* valselijk en in strijd met de waarheid ingevuld of laten invullen dat [betrokkene 5] een maandelijks salaris zou ontvangen van EUR 1,673.89 en/of

* valselijk en in strijd met de waarheid dat contract of employment voorzien van een digitale handtekening die moest doorgaan voor een door die [betrokkene 5] eigenhandig geplaatste handtekening, in elk geval voorzien van een niet door die [betrokkene 6]op dat contract of employment geplaatste handtekening (ordner 5-blz.1886),

zulks (telkens) met het oogmerk om die/dat geschrift(en) als echt en onvervalst te gebruiken of door anderen te doen gebruiken, zulks terwijl verdachte als operationeel manager van die [rechtspersoon 1] (telkens) tezamen en in vereniging met één of meer anderen tot bovenomschreven feit opdracht heeft gegeven en/of de feitelijke leiding heeft gegeven aan bovenomschreven verboden gedraging(en);

5. zij op één of meerdere tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 1 januari 2009 tot en met 5 oktober 2011 te Delft en/of Werkendam en/althans (elders) in Nederland en/of in de Republiek Singapore en/of in de Republiek der Filipijnen (telkens)heeft deelgenomen aan een organisatie, bestaande uit [rechtspersoon 1] en/of [rechtspersoon 3] en/of [rechtspersoon 4] en/of [rechtspersoon 2], althans met één of meer andere rechtspersonen en/of met [medeverdachte 2] en/of [medeverdachte 1] en/of met een ander of anderen, welke organisatie tot oogmerk had het plegen van misdrijven, namelijk:

- het (telkens) plegen van mensenhandel al dan niet tezamen en in vereniging, als bedoeld in artikel 273 F van het Wetboek van Strafrecht en/of

- het (telkens) plegen van mensensmokkel, al dan niet als beroep of gewoonte en/of tezamen en in vereniging, als bedoeld in artikel 197a Wetboek van Strafrecht en/of

- het (telkens) al dan niet tezamen en in vereniging opzettelijk vervalsen of valselijk opmaken van (een) aanvra(a)g(en) tewerkstellingsvergunningen en/of (een) arbeidscontract(en) en/of gebruik maken en/of doen of laten maken van die valselijk opgemaakte en/of vervalste aanvra(a)g(en) tewerkstellingsvergunningen en/of arbeidscontract(en), als bedoeld in artikel 225 lid 1 en/of 2 van het Wetboek van Strafrecht en/of

- het (telkens) al dan niet tezamen en in vereniging plegen van witwassen, al dan niet gepleegd als gewoonte, als bedoeld in artikel 420bis en/of 420ter van het Wetboek van Strafrecht.

Hetgeen meer of anders is tenlastegelegd, is niet bewezen. De verdachte moet daarvan worden vrijgesproken.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet geschaad in de verdediging.

Bewijsvoering

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezenverklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat en die reden geven tot de bewezenverklaring.

In die gevallen waarin de wet aanvulling van het arrest vereist met de bewijsmiddelen dan wel, voor zover artikel 359, derde lid, tweede volzin, van het Wetboek van Strafvordering wordt toegepast, met een opgave daarvan, zal zulks plaatsvinden in een aanvulling die als bijlage aan dit arrest zal worden gehecht.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het onder 4 primair bewezen verklaarde levert op:

medeplegen van valsheid in geschrift, gepleegd door een rechtspersoon, terwijl zij feitelijke leiding heeft gegeven aan de verboden gedraging, meermalen gepleegd.

Het onder 5 bewezen verklaarde levert op:

deelneming aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

Strafmotivering

Het hof heeft de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en op grond van de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan is gebleken uit het onderzoek ter terechtzitting.

Daarbij heeft het hof in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

Ernst van de feiten

[rechtspersoon 1] heeft, in vereniging met de overige vennootschappen die tezamen een uitzendorganisatie vormden die door het hof met de naam [naam samenwerkingsverband] wordt aangeduid, de volgende strafbare feiten gepleegd.

Ten aanzien van de zes in de bewezenverklaring bij naam genoemde Filipijnse uitzendkrachten die door [naam samenwerkingsverband] in de Nederlandse binnenvaart te werk waren gesteld, heeft [rechtspersoon 1] op de bewezenverklaarde wijze arbeidscontracten valselijk opgemaakt. Deze valselijk opgemaakte contracten zijn vervolgens gebruikt ten behoeve van de aanvragen voor tewerkstellings- en verblijfsvergunningen.

De verdachte heeft deze in de normale werkwijze van [naam samenwerkingsverband] besloten liggende handelwijze van, kort gezegd het met behulp van valse gegevens aanvragen van de benodigde vergunningen voor toegang, verblijf en tewerkstelling in Nederland, ondersteund, door het proces rondom het valselijk opmaken van de arbeidscontracten, als operationeel manager van [rechtspersoon 1], aan te sturen. Zij heeft zodoende, als operationeel manager, feitelijke leiding gegeven aan de door [rechtspersoon 1] in vereniging gepleegde valsheid in geschrift. Door op deze manier te handelen heeft de verdachte het vertrouwen dat in het maatschappelijk verkeer moet kunnen worden gesteld in de echtheid van dergelijke documenten ernstig beschaamd.

Het hof weegt in het nadeel van de verdachte mee dat op grond van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting kan worden vastgesteld dat deze werkwijze niet alleen is gevolgd met betrekking tot de in de bewezenverklaring met name genoemde uitzendkrachten, maar dat [naam samenwerkingsverband] op deze wijze gedurende meerdere jaren tientallen Filipijnse uitzendkrachten in Nederland tewerk heeft gesteld.

Anderzijds weegt het hof mee dat de verdachte vergeleken met de medeverdachten die in dit onderzoek zijn vervolgd een relatief beperkte rol heeft vervuld in de uitzendorganisatie [naam samenwerkingsverband].

Tot slot heeft de verdachte zich, door op de voornoemde wijze te handelen, ook schuldig gemaakt aan deelname aan een criminele organisatie. De uitzendorganisatie [naam samenwerkingsverband] vormde immers, samen met de verdachte en de medeverdachten [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2], een criminele organisatie, voor zover de organisatie mede was gericht op het plegen van, onder meer, het voornoemde misdrijf van valsheid in geschrift. Maar ook heeft die organisatie zich schuldig gemaakt aan het plegen van – kort gezegd – mensensmokkel, in de zin van het behulpzaam zijn bij het verschaffen van wederrechtelijke toegang tot Nederland, en voorts het behulpzaam zijn bij het verschaffen van wederrechtelijk verblijf aan de bewezenverklaarde personen. Bij het plegen van deze laatste strafbare feiten is de verdachte echter niet zelf strafrechtelijk betrokken geweest. Een en ander zal het hof dan ook meewegen bij het bepalen van de op te leggen straf.

Justitiële Documentatie De verdachte heeft acht geslagen op een de verdachte betreffend uittreksel Justitiële Documentatie d.d. 3 juni 2020, waaruit blijkt dat de verdachte niet eerder onherroepelijk is veroordeeld voor het plegen van strafbare feiten.

Persoonlijke omstandigheden Bij het bepalen van de op te leggen straf heeft het hof voorts rekening gehouden met het feit dat de onderhavige strafzaak, zoals ter terechtzitting in hoger beroep door de verdachte naar voren is gebracht, reeds de nodige impact op haar leven heeft gehad. Zij heeft aangegeven te kampen hebben gehad met een posttraumatische stressstoornis naar aanleiding van de door haar ondergane voorlopige hechtenis en zij heeft hiervoor verschillende behandelingen moeten ondergaan. Ook in andere zin waren de gevolgen van haar vervolging voelbaar: het is voor haar en haar gezin de afgelopen acht jaren niet mogelijk geweest om haar huis, vanwege het daarop rustende beslag, te verkopen.

Het hof weegt een en ander mee, als ook de omstandigheid dat de zij gedurende al deze jaren verdachte is geweest in een grootschalig strafrechtelijk onderzoek naar meerdere, ook zeer ernstige, strafbare feiten, maar uiteindelijk slechts schuldig wordt bevonden aan een beperkt aantal van deze strafbare feiten.

Op te leggen straf Het hof is – alles afwegende - van oordeel dat een geheel onvoorwaardelijke taakstraf voor de duur van 70 uren in beginsel een passende en geboden reactie vormt.

Het hof stelt evenwel vast dat de redelijke termijn, als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag voor de bescherming van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden is overschreden. Deze termijn vangt aan op het moment dat vanwege de Nederlandse Staat jegens de verdachte een handeling is verricht waaruit deze in redelijkheid de verwachting kan ontlenen dat tegen haar ter zake van een bepaald strafbaar feit door het openbaar ministerie een strafvervolging zal worden ingesteld.

De verdachte is op 24 april 2012 in verzekering gesteld. Het hof zal deze datum aanmerken als het moment waarop de redelijke termijn een aanvang heeft genomen.

Nu het hof arrest heeft gewezen op 16 juli 2020, bestrijkt de totale duur van de procedure een periode van ruim 8 jaren. Dat maakt dat de redelijke termijn in aanzienlijke mate is overschreden. Het hof is van oordeel dat deze overschrijding niet geheel voor rekening van het openbaar ministerie komt. Desalniettemin ziet het hof aanleiding een matiging van ongeveer 10% toe te passen en zal het hof in plaats van de hiervoor overwogen taakstraf voor de duur van 70 uren, een taakstraf voor de duur van 62 uren, opleggen.

Vordering tot schadevergoeding van [betrokkene 1]

In het onderhavige strafproces heeft [betrokkene 1] zich als benadeelde partij gevoegd en namens hem is een vordering ingediend tot vergoeding van geleden schade als gevolg van het aan de verdachte tenlastegelegde, tot een bedrag van in totaal € 17.462,00, bestaande uit

€ 14.962,- aan geleden materiële schade en € 2.500,- aan geleden immateriële schade.

In hoger beroep is deze vordering aan de orde tot dit in eerste aanleg gevorderde en in hoger beroep gehandhaafde bedrag.

De advocaten-generaal hebben geconcludeerd tot volledige toewijzing van de vordering van de benadeelde partij, met vermeerdering van de wettelijke rente en met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De vordering van de benadeelde partij is namens de verdachte betwist.

Beoordeling van de vordering

De benadeelde partij heeft aangevoerd dat zij (materiële en immateriële) schade heeft geleden ten gevolge van, zo begrijpt het hof, hetgeen de verdachte onder de feiten 1 tot en met 5 ten laste is gelegd.

Bij de beoordeling van de vordering stelt het hof voorop dat een benadeelde partij ingevolge het bepaalde in artikel 361, lid 2 aanhef en onder a en b, Sv in het strafproces alleen dan ontvankelijk is in haar vordering indien de verdachte enige straf of maatregel wordt opgelegd (dan wel toepassing wordt gegeven aan het bepaalde in artikel 9a Sr) en indien haar rechtstreeks schade is toegebracht door het bewezen verklaarde feit.

Voor de beantwoording van de vraag of sprake is van een zodanig ‘rechtstreeks’ verband tussen de geleden schade en het bewezen verklaarde feit als in dat artikel bedoeld zijn de concrete omstandigheden van het geval bepalend.6.

Voor zover de vordering ziet op schade geleden ten gevolge van hetgeen de verdachte onder 1, 2 en 3 is ten laste gelegd, dient de benadeelde partij daarin derhalve niet-ontvankelijk te worden verklaard nu de verdachte van de onder 1, 2 en 3 tenlastegelegde feiten integraal wordt vrijgesproken.

Voor het overige is op grond van de inhoud van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting in hoger beroep, waaronder mede begrepen de door de advocaat van de benadeelde partij gegeven toelichting op de vordering, naar het oordeel van het hof niet komen vast te staan dat de gestelde schade is aan te merken als een rechtstreeks gevolg van het onder 4 en/of 5 bewezenverklaarde, zodat zij ook in zoverre in haar vordering niet-ontvankelijk zal worden verklaard.

Vordering tot schadevergoeding van [betrokkene 6]

In het onderhavige strafproces heeft [betrokkene 6] zich als benadeelde partij gevoegd en namens hem is een vordering ingediend tot vergoeding van geleden schade als gevolg van het aan de verdachte tenlastegelegde, tot een bedrag van in totaal € 28.385,00, bestaande uit € 25.885,- aan geleden materiële schade en € 2.500,- aan geleden immateriële schade.

In hoger beroep is deze vordering aan de orde tot dit in eerste aanleg gevorderde en in hoger beroep gehandhaafde bedrag.

De advocaten-generaal hebben geconcludeerd tot gedeeltelijke toewijzing van de vordering van de benadeelde partij, te weten tot een bedrag van

€ 17.808,40 aan materiële schade en een bedrag van

€ 2.500,- aan immateriële schade, een en ander te vermeerderen met de wettelijke rente en met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel. Voorts heeft de advocaat-generaal geconcludeerd tot niet-ontvankelijkverklaring van de benadeelde partij in het overige deel van de vordering.

De vordering van de benadeelde partij is namens de verdachte betwist.

Beoordeling van de vordering

De benadeelde partij heeft aangevoerd dat zij (materiële en immateriële) schade heeft geleden ten gevolge van, zo begrijpt het hof, hetgeen de verdachte onder de feiten 1 tot en met 5 ten laste is gelegd.

Bij de beoordeling van de vordering stelt het hof voorop dat een benadeelde partij ingevolge het bepaalde in artikel 361, lid 2 aanhef en onder a en b, Sv in het strafproces alleen dan ontvankelijk is in haar vordering indien de verdachte enige straf of maatregel wordt opgelegd (dan wel toepassing wordt gegeven aan het bepaalde in artikel 9a Sr) en indien haar rechtstreeks schade is toegebracht door het bewezen verklaarde feit.

Voor de beantwoording van de vraag of sprake is van een zodanig ‘rechtstreeks’ verband tussen de geleden schade en het bewezen verklaarde feit als in dat artikel bedoeld zijn de concrete omstandigheden van het geval bepalend.7.

Voor zover de vordering ziet op schade geleden ten gevolge van hetgeen de verdachte onder 1, 2 en 3 is ten laste gelegd, dient de benadeelde partij daarin derhalve niet-ontvankelijk te worden verklaard nu de verdachte van de onder 1, 2 en 3 tenlastegelegde feiten integraal wordt vrijgesproken.

Voor het overige is op grond van de inhoud van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting in hoger beroep, waaronder mede begrepen de door de advocaat van de benadeelde partij gegeven toelichting op de vordering, naar het oordeel van het hof niet komen vast te staan dat de gestelde schade is aan te merken als een rechtstreeks gevolg van het onder 4 en/of 5 bewezenverklaarde, zodat zij ook in zoverre in haar vordering niet-ontvankelijk zal worden verklaard.

Kostenveroordeling

Dit brengt mee dat de benadeelde partijen dienen te worden veroordeeld in de kosten die de verdachte tot aan deze uitspraak in verband met de verdediging tegen die vorderingen heeft moeten maken, welke kosten het hof vooralsnog begroot op nihil.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

Het hof heeft gelet op de artikelen 9, 22c, 22d, 47, 51, 57, 140 en 225 van het Wetboek van Strafrecht, zoals zij rechtens gelden dan wel golden.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

Verklaart niet bewezen dat de verdachte het onder

1. primair, 1 subsidiair, 2 primair, 2 subsidiair, 3 primair, 3 subsidiair tenlastegelegde heeft begaan en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het onder 4 primair en 5 tenlastegelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het onder 4 primair en 5 bewezenverklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een taakstraf voor de duur van 62 (tweeënzestig) uren, indien niet naar behoren verricht te vervangen door 31 (eenendertig) dagen hechtenis.

Beveelt dat de tijd die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in enige in artikel 27, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht bedoelde vorm van voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde taakstraf in mindering zal worden gebracht, volgens de maatstaf van twee uren taakstraf per in voorarrest doorgebrachte dag, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Vordering van de benadeelde partij [betrokkene 1]

Verklaart de benadeelde partij [betrokkene 1] niet-ontvankelijk in de vordering tot schadevergoeding.

Verwijst de benadeelde partij in de door verdachte gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan de datum van deze uitspraak begroot op nihil.

Vordering van de benadeelde partij [betrokkene 6]

Verklaart de benadeelde partij [betrokkene 6] niet-ontvankelijk in de vordering tot schadevergoeding.

Verwijst de benadeelde partij in de door verdachte gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan de datum van deze uitspraak begroot op nihil.

Dit arrest is gewezen door mr. M.I. Veldt-Foglia,

mr. A.E.A.M. van Waesberghe en mr. M.A.J. van de Kar, in bijzijn van de griffiers mr. W. Jansen en mr. L.A. Haas.

Het is uitgesproken op de openbare terechtzitting van het hof van 16 juli 2020.