HvJ EU, 07-02-2018, nr. C-49/18

Er zij aan herinnerd dat het volgens vaste rechtspraak van het Hof in het kader van de bij artikel 267 VWEU ingestelde procedure van samenwerking tussen de nationale rechterlijke instanties en het Hof, aan het Hof staat om de nationale rechter een nuttig antwoord te geven aan de hand waarvan hij het bij hem aanhangige geding kan beslechten. Daartoe dient het Hof de voorgelegde vragen indien nodig te herformuleren. De omstandigheid dat een nationale rechterlijke instantie bij de formulering van een prejudiciële vraag formeel heeft verwezen naar bepaalde voorschriften van het Unierecht, belet het Hof niet om deze rechterlijke instantie alle uitleggingsgegevens te verschaffen die van nut kunnen zijn voor de beslechting van de bij haar aanhangige zaak, ongeacht of deze instantie er in haar vragen melding van heeft gemaakt. Het staat in dit verband aan het Hof om uit alle door de nationale rechter verschafte gegevens, met name uit de motivering van de verwijzingsbeslissing, de elementen van het Unierecht te putten die, gelet op het voorwerp van het geschil, uitlegging behoeven (arrest van 27 juni 2017, Congregación de Escuelas Pías Provincia Betania, C-74/16, EU:C:2017:496, punt 36 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In de onderhavige zaak is het, met name gelet op alle door de verwijzende rechter verstrekte informatie en op de opmerkingen van de Spaanse regering en de Commissie, noodzakelijk de gestelde vragen te herformuleren teneinde de verwijzende rechter dergelijke nuttige uitleggingsgegevens te verschaffen.

In de eerste plaats, en voor zover de eerste vraag betrekking heeft op een uitlegging van het ‘algemene Unierechtelijke beginsel dat iedere discriminatie verboden is’, volgt namelijk uit de verwijzingsbeslissing dat de verwijzende rechter meer bepaald wenst te vernemen of artikel 21 van het Handvest en artikel 2, lid 1 en lid 2, onder b), van richtlijn 2000/78 aldus moeten worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een nationale regeling als die welke in het hoofdgeding aan de orde is.

In de tweede plaats, en voor zover de eerste vraag specifiek betrekking heeft op de salarisverlagingen van ‘de minstverdienende leden van de zittende magistratuur’, blijkt uit die beslissing, ten eerste, dat deze groep bestaat uit de zittende magistraten van de tweede graad, die vallen onder salarisgroep 5, en, ten tweede, dat Escribano Vindel niet tot die groep behoort. Hoewel de Spaanse regering en de Commissie van mening zijn dat uit de door de verwijzende rechter verstrekte feitelijke gegevens blijkt dat Escribano Vindel tot salarisgroep 1 behoort, lijkt de verwijzende rechter namelijk van mening te zijn dat deze tot salarisgroep 4 behoort.

In de derde plaats heeft de tweede vraag volgens de bewoordingen ervan weliswaar betrekking op een uitlegging van het ‘algemene Unierechtelijke beginsel volgens hetwelk de rechterlijke onafhankelijkheid wordt gewaarborgd door middel van een billijke en stabiele bezoldiging die in verhouding staat tot de functies die de leden van de zittende magistratuur uitoefenen’, maar blijkt uit de verwijzingsbeslissing dat de verwijzende rechter in wezen wenst te vernemen of artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU aldus moet worden uitgelegd dat het beginsel van de rechterlijke onafhankelijkheid zich verzet tegen een nationale regeling als die welke in het hoofdgeding aan de orde is.

In de vierde plaats moet, aangezien Escribano Vindel uitsluitend optreedt voor zichzelf, bij de beantwoording van deze vraag alleen rekening worden gehouden met zijn situatie (zie in die zin arrest van 27 februari 2018, Associação Sindical dos Juízes Portugueses, C-64/16, EU:C:2018:117, punt 28).

Met zijn eerste vraag wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of artikel 21 van het Handvest en artikel 2, lid 1 en lid 2, onder b), van richtlijn 2000/78 aldus moeten worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een nationale regeling als die in het hoofdgeding, waarbij, in het kader van algemene salarisverlagingsmaatregelen in verband met de verplichting tot wegwerking van een buitensporig begrotingstekort, voor de basissalarissen en aanvullende salarissen van de leden van de zittende magistratuur verschillende salarisverlagingspercentages zijn vastgesteld, hetgeen volgens de verwijzende rechter voor degenen die behoren tot twee salarisgroepen van de lagere categorieën van die magistratuur procentueel grotere salarisverlagingen blijkt in te houden dan voor degenen die behoren tot een salarisgroep van een hogere categorie van die magistratuur, terwijl de eerstgenoemde categorieën een lager salaris ontvangen, over het algemeen jonger zijn en doorgaans minder anciënniteit hebben dan de laatstgenoemde categorie.

Dienaangaande zij er in de eerste plaats aan herinnerd dat het verbod van elke discriminatie op grond van, met name, leeftijd is opgenomen in artikel 21 van het Handvest, dat sinds 1 december 2009 dezelfde juridische waarde heeft als de Verdragen, en dat dit verbod door richtlijn 2000/78 is geconcretiseerd voor het gebied van arbeid en beroep (zie in die zin arrest van 8 september 2011, Hennigs en Mai, C-297/10 en C-298/10, EU:C:2011:560, punt 47).

In de tweede plaats is het vaste rechtspraak dat de beloningsvoorwaarden voor ambtenaren, met inbegrip van magistraten, binnen de werkingssfeer van die richtlijn vallen (zie in die zin arresten van 19 juni 2014, Specht e.a., C-501/12C-506/12, C-540/12 en C-541/12, EU:C:2014:2005, punt 37, en 9 september 2015, Unland, C-20/13, EU:C:2015:561, punt 29).

In de derde plaats zij erop gewezen dat indirecte discriminatie ‘met betrekking tot arbeid en beroep […] op grond van godsdienst of overtuiging, handicap, leeftijd of seksuele geaardheid’ krachtens artikel 1 en artikel 2, lid 1 en lid 2, onder b), van richtlijn 2000/78 verboden is.

In de vierde plaats zij, met betrekking tot de hypothese van indirecte discriminatie op grond van leeftijd, in herinnering gebracht dat volgens artikel 2, lid 2, onder b), van richtlijn 2000/78 sprake is van indirecte discriminatie wanneer een ogenschijnlijk neutrale bepaling, maatstaf of handelwijze personen met een bepaalde leeftijd in vergelijking met andere personen bijzonder benadeelt, tenzij die bepaling, maatstaf of handelwijze objectief wordt gerechtvaardigd door een legitiem doel en de middelen voor het bereiken van dat doel passend en noodzakelijk zijn (arrest van 14 maart 2018, Stollwitzer, C-482/16, EU:C:2018:180, punt 22).

Onderzocht moet dus worden of een werknemer als Escribano Vindel vanwege zijn leeftijd ongunstiger wordt behandeld dan een ander die zich in een vergelijkbare situatie bevindt, dan wel of de in het hoofdgeding aan de orde zijnde bepaling de leeftijdscategorie waartoe hij behoort, bijzonder benadeelt in de zin van artikel 2, lid 2, onder b), van die richtlijn (zie naar analogie arrest van 28 februari 2018, John, C-46/17, EU:C:2018:131, punt 22).

In dit verband zij om te beginnen opgemerkt dat de verwijzende rechter niet heeft gepreciseerd wat de leeftijd is van Escribano Vindel, noch een andere persoon heeft aangewezen die zich in een vergelijkbare situatie bevindt als die van Escribano Vindel, maar enkel heeft vastgesteld dat de in het hoofdgeding aan de orde zijnde regeling voor de leden van de zittende magistratuur die vallen onder de salarisgroepen 4 en 5 minder gunstige gevolgen heeft dan voor hen die vallen onder salarisgroep 1.

Verder volgt hieruit dat Escribano Vindel, indien hij onder salarisgroep 1 zou vallen, zoals de Spaanse regering en de Commissie menen, niet als slachtoffer van discriminatie op grond van leeftijd kan worden beschouwd, aangezien hij dan tot de magistraten zou behoren die volgens de verwijzende rechter door de in het hoofdgeding aan de orde zijnde nationale regeling worden bevoordeeld ten opzichte van de andere magistraten.

Ten slotte moet, indien Escribano Vindel onder salarisgroep 4 zou vallen, zoals de verwijzende rechter lijkt te menen, worden nagegaan of die salarisgroep magistraten omvat van een bepaalde leeftijdscategorie die verschilt van de leeftijdscategorie van de magistraten die vallen onder salarisgroep 1.

In dit verband heeft de verwijzende rechter ten eerste enerzijds geen enkele specifieke leeftijdscategorie aangewezen die benadeeld zou worden, maar in wezen enkel opgemerkt dat de magistraten in salarisgroep 5 gemiddeld jonger zijn dan de magistraten in de salarisgroepen 4 en 1. Uit de verwijzingsbeslissing blijkt met name niet dat de verwijzende rechter een specifiek leeftijdsverschil heeft vastgesteld tussen salarisgroep 4 en salarisgroep 1.

Ten tweede betoogt de Spaanse regering dat de genoemde salarisgroepen geen magistraten omvatten van een bepaalde leeftijdscategorie, aangezien de enige leeftijdsgrens voor toetreding tot de zittende magistratuur is dat de gegadigden niet vóór de ambtsaanvaarding de voor die magistratuur geldende pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt en de leden van de zittende magistratuur niet verplicht zijn over te gaan naar hogere posten, categorieën of groepen, maar ongeacht hun leeftijd deel kunnen blijven uitmaken van de categorie van magistraten van de tweede graad.

Het staat echter aan de verwijzende rechter, die als enige rechtstreeks kennis heeft van het bij hem aanhangige geding, om de nodige verificaties te verrichten teneinde vast te stellen of de voornoemde groepen bestaan uit magistraten van een bepaalde leeftijdscategorie.

In de vijfde plaats moet ten aanzien van het vereiste van vergelijkbaarheid van situaties worden gepreciseerd dat ten eerste niet is vereist dat de situaties identiek zijn, maar alleen dat zij vergelijkbaar zijn, en ten tweede dat de vergelijkbaarheid niet algemeen en abstract, maar specifiek en concreet voor de betrokken prestatie dient te worden onderzocht (arrest van 19 juli 2017, Abercrombie & Fitch Italia, C-143/16, EU:C:2017:566, punt 25).

Het staat aan de verwijzende rechter, die als enige bevoegd is om de feiten te beoordelen, om na te gaan of de leden van de zittende magistratuur die vallen onder salarisgroep 4 zich in een situatie bevinden die vergelijkbaar is met die van de leden van de zittende magistratuur die vallen onder salarisgroep 1 (zie naar analogie arrest van 5 juni 2018, Grupo Norte Facility, C-574/16, EU:C:2018:390, punt 49).

Uit de gegevens waarover het Hof beschikt, blijkt dat vaststaat dat de basissalarissen van de verschillende categorieën waaruit de zittende magistratuur bestaat op uniforme wijze met 9,73 % zijn verlaagd en dat het gestelde, in het hoofdgeding aan de orde zijnde verschil in behandeling enerzijds voortvloeit uit de geringere verlaging van de aanvullende salarissen van de leden van de zittende magistratuur en anderzijds uit verschillen — naargelang van de salarisgroep — in de verhouding van het aandeel van de basissalarissen en de aanvullende salarissen in het totaal van de beloning.

Binnen deze context preciseren de Spaanse regering en de Commissie dat het aanvullende salaris is opgebouwd uit een anciënniteitspremie, een standplaatsvergoeding, waarbij met name rekening wordt gehouden met de locatie van de standplaats en met objectieve representatievoorwaarden in verband met de uitgeoefende functies, en een bijzondere vergoeding die een beloning vormt voor de specifieke verantwoordelijkheden, opleiding, complexiteit of moeilijkheidsgraad die deze functies impliceren. De Spaanse regering en de Commissie zijn van mening dat de verschillende categorieën van de zittende magistratuur zich niet in vergelijkbare situaties bevinden, aangezien het aanvullende salaris bijgevolg varieert naargelang van objectieve elementen waarin die categorieën verschillen.

Bovendien heeft de verwijzende rechter er zelf op gewezen dat de Tribunal Constitucional in voltallige zitting bij beschikking van 15 december 2015 heeft geoordeeld dat de betrokken personen zich niet in een objectief vergelijkbare situatie bevinden, aangezien de leden van de magistratuur zijn onderverdeeld in afzonderlijke categorieën en verschillende functies bekleden.

Onder voorbehoud van verificaties, die evenwel door de verwijzende rechter moeten worden verricht, lijkt het in het hoofdgeding aan de orde zijnde verschil in behandeling derhalve geen betrekking te hebben op vergelijkbare situaties, noch indirect verband te houden met de leeftijd.

Bijgevolg moet ervan worden uitgegaan dat uit de door de verwijzende rechter gemelde omstandigheden niet blijkt dat de in het hoofdgeding aan de orde zijnde nationale regeling discriminatie op grond van leeftijd inhoudt.

Wat, in de zesde plaats, de hypothese betreft van discriminatie op grond van anciënniteit, moet enerzijds worden opgemerkt dat dit criterium niet voorkomt onder de criteria die worden genoemd in het verbod dat is neergelegd in artikel 2, lid 1 en lid 2, onder b), van richtlijn 2000/78. Dit criterium wordt daarentegen wel genoemd in artikel 6, lid 1, onder b), van deze richtlijn, als een van de criteria die een verschil in behandeling op grond van leeftijd kunnen rechtvaardigen.

Anderzijds zij opgemerkt dat de verwijzende rechter, gesteld al dat artikel 21 van het Handvest in casu buiten de werkingssfeer van die richtlijn zou kunnen worden toegepast, noch de anciënniteit van Escribano Vindel heeft gepreciseerd, noch een andere persoon heeft aangewezen die zich in een situatie bevindt die vergelijkbaar is met die van Escribano Vindel, noch een specifieke anciënniteitscategorie heeft aangewezen die benadeeld zou worden. Met name in het licht van de in punt 48 van dit arrest samengevatte opmerkingen van de Spaanse regering kan niet worden aangenomen dat de verschillende salariscategorieën een weerspiegeling vormen van specifieke anciënniteitscategorieën.

In die omstandigheden moet ervan worden uitgegaan dat de door de verwijzende rechter vermelde omstandigheden niet aantonen dat de in het hoofdgeding aan de orde zijnde nationale regeling een verschil in behandeling op grond van anciënniteit inhoudt waartegen artikel 21 van het Handvest of artikel 2, lid 1 en lid 2, onder b), van richtlijn 2000/78 zich zou kunnen verzetten.

Gelet op het voorgaande dient op de eerste vraag te worden geantwoord dat artikel 21 van het Handvest en artikel 2, lid 1 en lid 2, onder b), van richtlijn 2000/78 aldus moeten worden uitgelegd dat zij zich, onder voorbehoud van door de verwijzende rechter te verrichten verificaties, niet verzetten tegen een nationale regeling als die in het hoofdgeding, waarbij, in het kader van algemene salarisverlagingsmaatregelen in verband met de verplichting tot wegwerking van een buitensporig begrotingstekort, voor de basissalarissen en aanvullende salarissen van de leden van de zittende magistratuur verschillende salarisverlagingspercentages zijn vastgesteld, hetgeen volgens de verwijzende rechter voor degenen die behoren tot twee salarisgroepen van de lagere categorieën van die magistratuur procentueel grotere salarisverlagingen blijkt in te houden dan voor degenen die behoren tot een salarisgroep van een hogere categorie van die magistratuur, terwijl de eerstgenoemde categorieën een lager salaris ontvangen, over het algemeen jonger zijn, en doorgaans minder anciënniteit hebben dan de laatstgenoemde categorie.

Met zijn tweede vraag wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU aldus moet worden uitgelegd dat het beginsel van rechterlijke onafhankelijkheid zich verzet tegen de toepassing op verzoeker in het hoofdgeding van een nationale regeling als die welke in het hoofdgeding aan de orde is, waarbij, ongeacht de aard van de uitgeoefende functie, de anciënniteit of het belang van de verrichte taken, in het kader van algemene salarisverlagingsmaatregelen in verband met de verplichting tot wegwerking van een buitensporig begrotingstekort, voor de basissalarissen en aanvullende salarissen van de leden van de zittende magistratuur verschillende salarisverlagingspercentages zijn vastgesteld, hetgeen volgens de verwijzende rechter voor degenen die behoren tot twee salarisgroepen van de lagere categorieën van die magistratuur procentueel grotere salarisverlagingen blijkt in te houden dan voor degenen die behoren tot een salarisgroep van een hogere categorie van die magistratuur, terwijl de eerstgenoemde categorieën een lager salaris ontvangen dan de laatstgenoemde categorie.

In dit verband zij eraan herinnerd dat artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU bepaalt dat de lidstaten voor de justitiabelen voorzien in de nodige rechtsmiddelen om een daadwerkelijke rechtsbescherming op de onder het Unierecht vallende gebieden te verzekeren. De lidstaten moeten dus voorzien in een stelsel van beroepsmogelijkheden en procedures dat de eerbiediging van het fundamentele recht op daadwerkelijke rechtsbescherming op de voornoemde gebieden kan verzekeren (arrest van 27 februari 2018, Associação Sindical dos Juízes Portugueses, C-64/16, EU:C:2018:117, punt 34).

Hieruit volgt dat elke lidstaat moet garanderen dat de instanties die als ‘rechterlijke instantie’ — in de zin van het Unierecht — deel uitmaken van zijn stelsel van beroepsmogelijkheden, voldoen aan de vereisten van een daadwerkelijke rechtsbescherming op de onder het Unierecht vallende gebieden (arrest van 27 februari 2018, Associação Sindical dos Juízes Portugueses, C-64/16, EU:C:2018:117, punt 37).

In het kader van de beoordeling van de hoedanigheid van ‘rechterlijke instantie’ dient onder meer rekening te worden gehouden met de wettelijke grondslag van het orgaan, het permanente karakter, de verplichte rechtsmacht, de procedure op tegenspraak, de toepassing door het orgaan van de regels van het recht en de onafhankelijkheid van het orgaan (arrest van 27 februari 2018, Associação Sindical dos Juízes Portugueses, C-64/16, EU:C:2018:117, punt 38).

De waarborg van onafhankelijkheid, die onlosmakelijk verbonden is met de rechterlijke opdracht, is niet alleen geboden op het niveau van de Unie — met betrekking tot de rechters van de Unie en de advocaten-generaal van het Hof, zoals artikel 19, lid 2, derde alinea, VEU bepaalt — maar ook op het niveau van de lidstaten, met betrekking tot de nationale rechterlijke instanties (arrest van 27 februari 2018, Associação Sindical dos Juízes Portugueses, C-64/16, EU:C:2018:117, punt 42).

Het aspect van onafhankelijkheid veronderstelt met name dat de betrokken instantie haar rechtsprekende taken volledig autonoom uitoefent, zonder enig hiërarchisch verband en zonder aan wie dan ook ondergeschikt te zijn of van waar dan ook bevelen of instructies te ontvangen, en aldus beschermd is tegen tussenkomsten of druk van buitenaf die de onafhankelijkheid van de oordeelsvorming van haar leden in aan hen voorgelegde geschillen in gevaar zouden kunnen brengen. Net zoals de onafzetbaarheid van de leden van de betrokken instantie is de ontvangst door deze leden van een salaris dat qua omvang evenredig is aan het belang van de functies die zij uitoefenen, een aan de rechterlijke onafhankelijkheid inherente waarborg (arrest van 27 februari 2018, Associação Sindical dos Juízes Portugueses, C-64/16, EU:C:2018:117, punten 44 en 45).

In de onderhavige zaak blijkt om te beginnen uit de door de verwijzende rechter verstrekte informatie dat de in het hoofdgeding aan de orde zijnde salarisverlagingsmaatregelen, net als in de zaak die aanleiding gaf tot het arrest van 27 februari 2018, Associação Sindical dos Juízes Portugueses (C-64/16, EU:C:2018:117, punten 46-49), zijn vastgesteld in verband met de verplichting om het buitensporige begrotingstekort van de betrokken lidstaat weg te werken, en voorzagen in een beperkte verlaging van het salarisbedrag met een percentage dat varieerde naargelang van het salarisniveau. Zij zijn niet alleen toegepast op de leden van de Spaanse rechterlijke instanties maar, in ruimere zin, op verschillende ambtsdragers en personen die werkzaam zijn in de publieke sector, waaronder de vertegenwoordigers van de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. Zij lijken dus op algemene maatregelen die bedoeld zijn om de gezamenlijke leden van de nationale openbare dienst te doen bijdragen in de bezuinigingsinspanning die noodzakelijk is om het buitensporige begrotingstekort van de Spaanse Staat terug te dringen.

Vervolgens is, aangezien alleen rekening moet worden gehouden met de situatie van Escribano Vindel, zoals in punt 37 van dit arrest in herinnering is gebracht, het onderzoek dat in deze zaak krachtens artikel 19, lid 1, tweede alinea, van het VEU moet worden verricht, beperkt tot een onderzoek om na te gaan of de betrokkene na toepassing van de in het hoofdgeding aan de orde zijnde salarisverlaging een salaris ontvangt dat qua omvang evenredig is aan het belang van de door hem uitgeoefende functie.

Zoals de Commissie terecht stelt, lijkt de methode van de in het hoofdgeding aan de orde zijnde salarisverlaging, waarvoor volgens de verwijzende rechter geen rekening wordt gehouden met de aard van de uitgeoefende functies, de anciënniteit of het belang van de verrichte taken, of het feit dat die methode voor leden van de zittende magistratuur die behoren tot twee salarisgroepen van de lagere categorieën van die magistratuur volgens die rechter procentueel grotere salarisverlagingen blijkt in te houden dan voor degenen die behoren tot een salarisgroep van een hogere categorie van die magistratuur, dus niet relevant te zijn voor de door de verwijzende rechter in de onderhavige zaak te verrichten beoordeling.

Ten slotte moet met betrekking tot de vraag of Escribano Vindel na toepassing van de in het hoofdgeding aan de orde zijnde salarisverlaging een salaris ontvangt dat qua omvang evenredig is aan het belang van de door hem uitgeoefende functie, worden opgemerkt dat de verwijzingsbeslissing geen nauwkeurige informatie bevat over het salaris van Escribano Vindel. In haar opmerkingen betoogt de Commissie in wezen dat de hoogte van het salaris dat een zittende magistraat in een enkelvoudige kamer in Barcelona, zoals Escribano Vindel, en die valt onder salarisgroep 4, volgens het verslag van het ministerie van Justitie na toepassing van deze salarisverlaging ontvangt, gelet op de sociaal-economische context van deze stad en het gemiddelde salaris van Spaanse ambtenaren, waar dit verslag eveneens naar verwijst, voldoende is om hem te beschermen tegen het risico dat mogelijke tussenkomsten of druk van buitenaf de neutraliteit van de beslissingen die hij moet nemen, zouden kunnen ondermijnen.

Hieraan moet worden toegevoegd dat indien zou worden aangenomen dat Escribano Vindel onder salarisgroep 1 valt, zoals de Spaanse regering en de Commissie betogen, het argument van de Commissie zelfs a fortiori moet gelden, aangezien het salaris van de leden van die groep hoger is dan dat van de leden van salarisgroep 4, zoals in punt 12 van dit arrest in herinnering is gebracht.

Het staat echter aan de verwijzende nationale rechter, die als enige rechtstreeks kennis heeft van het bij hem aanhangige geding, om het nodige onderzoek te verrichten om vast te stellen of het salaris dat Escribano Vindel na toepassing van de in het hoofdgeding aan de orde zijnde salarisverlaging ontvangt, qua omvang evenredig is aan het belang van de door hem uitgeoefende functie en dus de onafhankelijkheid van zijn oordeel waarborgt.

Uit de door de verwijzende rechter aangevoerde omstandigheden blijkt echter niet dat de in het hoofdgeding aan de orde zijnde nationale regeling een schending inhoudt van het beginsel van rechterlijke onafhankelijkheid, zoals gewaarborgd door artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU.

Gelet op het voorgaande dient op de tweede vraag te worden geantwoord dat artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU aldus moet worden uitgelegd dat het beginsel van rechterlijke onafhankelijkheid zich niet verzet tegen de toepassing op verzoeker in het hoofdgeding van een nationale regeling als die welke in het hoofdgeding aan de orde is, waarbij, ongeacht de aard van de uitgeoefende functies, de anciënniteit of het belang van de verrichte taken, in het kader van algemene salarisverlagingsmaatregelen in verband met de verplichting tot wegwerking van een buitensporig begrotingstekort, voor de basissalarissen en aanvullende salarissen van de leden van de zittende magistratuur verschillende salarisverlagingspercentages zijn vastgesteld, hetgeen volgens de verwijzende rechter voor degenen die behoren tot twee salarisgroepen van de lagere categorieën van die magistratuur procentueel grotere salarisverlagingen blijkt in te houden dan voor degenen die behoren tot een salarisgroep van een hogere categorie van die magistratuur, terwijl de eerstgenoemde categorieën een lager salaris ontvangen dan de laatstgenoemde categorie, voor zover het salaris dat verzoeker in het hoofdgeding na toepassing van de in het hoofdgeding aan de orde zijnde salarisverlaging ontvangt, qua omvang evenredig is aan het belang van de door hem uitgeoefende functie en dus de onafhankelijkheid van zijn oordeel waarborgt, hetgeen aan de verwijzende rechter staat om na te gaan.