Rb. Groningen, 20-12-2006, nr. 85682/HA ZA 06-263

de dagvaarding

de conclusie van antwoord

de conclusie van repliek

de conclusie van dupliek.

Ten slotte is vonnis bepaald.

heeft ons deze week laten weten dat er een keuze gemaakt moet worden tussen gesloten behandeling of behandeling in een open setting van [de minderjarige]. Hij mag niet langer op twee wachtlijsten staan. (..) Moeder kiest voor de behandeling in Harreveld. En daarmee komt tegelijkertijd de grond voor de gesloten crisisplaatsing te vervallen.

[de minderjarige] heeft op 17 maart 2004 Het Poortje verlaten en is bij zijn moeder gaan wonen.

[de minderjarige] is op 8 april 2004 opgenomen in de Omegagroep van de open sector Prisma van JJI Harreveld.

Bij brief van 23 september 2005 heeft drs. D.G. Dirkse, psycholoog, naar aanleiding van door mr. Poortman-de Boer gestelde vragen het volgende gerapporteerd:

een bedrag van EUR 16.240,-- ter vergoeding van immateriële schade vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 29 juli 2003 tot aan de dag der algehele voldoening;

de door [de minderjarige] te betalen kosten voor rechtsbijstand ad EUR 2.425,17, vermeerderd met de wettelijke rente daarover vanaf de dag der dagvaarding tot aan de dag der algehele voldoening;

een bedrag van EUR 750,00 zijnde de ten behoeve van [de minderjarige] gemaakte kosten voor het inschakelen van een (onafhankelijke) psycholoog, vermeerderd met de wettelijke rente daarover vanaf de dag der dagvaarding tot aan de dag der algehele voldoening;

met veroordeling van de Staat in de kosten van de procedure.

Eiseres qq onderbouwt haar vordering als volgt. Het verblijf van [de minderjarige] in een jeugdgevangenis was onrechtmatig.

Het is weliswaar zo dat op grond van artikel 9 Beginselenwet justitiële jeugdinrichtingen (hierna: BJJ) jeugdigen op civielrechtelijke en strafrechtelijke titel in dezelfde JJI kunnen worden geplaatst, maar een dergelijk verblijf dient spoedig opgevolgd te worden door een overplaatsing van de jeugdige in een behandelinrichting. Het verblijf van een onder toezicht gestelde in een JJI is in strijd met nationale wet- en regelgeving en diverse verdragsbepalingen, te weten:

Artikel 9 Verdrag inzake de rechten van het kind (hierna te noemen: IVRK): het verblijf van [de minderjarige] in een jeugdgevangenis, zonder enige vorm van behandeling, was niet in zijn belang.

[de minderjarige] viel daar onder hetzelfde regime als de strafrechtelijk geplaatsten waardoor hij zijn verblijf als een straf heeft ervaren. Voorts werd [de minderjarige] het recht ontnomen contact met zijn moeder te onderhouden.

Artikel 20 IVRK: de Staat heeft [de minderjarige] onvoldoende (alternatieve) vormen van behandeling geboden. Als gevolg van jarenlange bezuinigingen in de jeugdzorg is er te weinig capaciteit om jeugdigen op een behandelplek te kunnen plaatsen en door zijn langdurige verblijf in Het Poortje, wachtend op een behandelplek, werd de continuïteit in de opvoeding van [de minderjarige] niet gewaarborgd.

Artikel 37 IVRK: de plaatsing van [de minderjarige] in een jeugdgevangenis kan worden gekwalificeerd als foltering of een andere wrede, onmenselijk of onterende behandeling of bestraffing. [de minderjarige]s verblijf in Het Poortje was onwettig en willekeurig aangezien de civiele machtiging was afgegeven teneinde [de minderjarige] te behandelen. Ten tijde van de plaatsing van [de minderjarige] in Het Poortje was het overduidelijk dat [de minderjarige] in een open setting moest worden opgenomen. Tengevolge van capaciteitsproblemen aldaar is [de minderjarige] in Het Poortje opgenomen. Het recht van [de minderjarige] op contact met zijn moeder werd beperkt, zodat de Staat onvoldoende tegemoet is gekomen aan zijn behoefte, namelijk intensief en frequent contact met zijn moeder. Bovendien moest [de minderjarige] vanaf medio januari 2004 verlofuren inruilen voor therapie-uren. Hierover heeft [de minderjarige] geklaagd bij BJZ en Het Poortje.

Artikel 40 IVRK: de Staat heeft onvoldoende alternatieven gecreëerd voor een gesloten plaatsing van [de minderjarige]. Het verblijf in een strafinrichting schaadt het welzijn van de onder toezicht gestelde en de plaatsing staat in geen verhouding tot de omstandigheden waarin deze minderjarige verkeert.

Artikel 5 EVRM: een strafinrichting is niet geschikt voor opvoedkundige doeleinden, Het Poortje voldoet niet aan de veiligheidseisen die [de minderjarige] redelijkerwijs had mogen stellen en de opsluiting van [de minderjarige] was niet in lijn met het doel van de maatregel, te weten behandeling.

Artikel 2 BJJ: de tenuitvoerlegging van de machtiging uithuisplaatsing is in het geheel niet afgestemd op de opvoeding en behandeling van [de minderjarige].

Artikel 29 BJJ: omdat [de minderjarige] onder hetzelfde regime als de strafrechtelijk geplaatsten viel, heeft hij slechts in zeer beperkte mate verlof gekregen. Bovendien moest hij zijn verlofuren grotendeels inleveren voor therapie.

Wet op de Jeugdzorg: [de minderjarige] heeft recht op zorg die zo dicht mogelijk bij huis moet plaatsvinden en zo kort en zo licht mogelijk als verantwoord moet zijn. De Staat heeft daarmee in strijd gehandeld.

Gelet op het voorgaande, is het verblijf van [de minderjarige] in Het Poortje, van meet af aan, te weten vanaf 29 juli 2003 tot en met 16 maart 2004, onrechtmatig geweest. Uit het rapport van psycholoog drs. D.G. Dirkse volgt dat [de minderjarige] ernstige psychische schade heeft geleden door zijn verblijf in een JJI alwaar hij, hoewel geïndiceerd, geen behandeling heeft gekregen. De door [de minderjarige] geleden schade bestaat uit immateriële schade - waarbij aansluiting dient te worden gezocht bij de vergoeding van EUR 70,00 per dag die wordt uitgekeerd aan personen die ten onrechte gedetineerd hebben gezeten - uit kosten van rechtsbijstand ad EUR 2.425,17 en uit kosten van het inschakelen van een psycholoog ad EUR 750,00.

Het verweer

De Staat concludeert tot afwijzing van de vordering van [de minderjarige], met veroordeling van [de minderjarige] in de kosten van de procedure, uitvoerbaar bij voorraad.

Primair is de Staat van oordeel dat er voor de burgerlijke rechter geen ruimte is om zich zelfstandig een oordeel te vormen over de (on)rechtmatigheid en de duur van de plaatsing van [de minderjarige], nu [de minderjarige] de in de Bjj geopende rechtsgang bij de Raad voor de Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (hierna: RSJ) niet heeft gevolgd. Er moet daarom worden uitgegaan van de juistheid van het plaatsingsbesluit en de verlengingsbesluiten van de selectiefunctionaris. De in de BJJ geopende rechtsgang is met voldoende waarborgen omgeven, maar ook als dat niet zo zou zijn had [de minderjarige] eerst die rechtsgang moeten volgen, althans kan aan hem worden tegengeworpen dat hij geen verzoek tot overplaatsing heeft gedaan.

Daarnaast is de Staat van oordeel, dat nu tegen de beschikking van de kinderrechter van 25 juli 2003, de bekrachtiging van die beschikking bij beslissing van 6 augustus 2003 en tegen de beschikking van de kinderrechter van 5 november 2003 geen hoger beroep is ingesteld, in deze procedure moet worden uitgegaan van de juistheid van voormelde beslissingen van de kinderrechter. Dat betekent dat de bezwaren van eiseres qq tegen plaatsing van [de minderjarige] in een gesloten setting moeten worden afgewezen.

Subsidiair is de Staat van oordeel dat niet kan worden gezegd dat [de minderjarige] gedurende een aan de Staat te wijten onrechtmatig lange termijn in de crisisopvang van Het Poortje heeft verbleven en hem een behandeling is onthouden. De crisisopvang is toegestaan en heeft voortgeduurd op gronden die een gesloten crisisopvang konden rechtvaardigen. Gedurende de wachttijd was er geen reëel alternatief voor de gesloten (crisis)plaatsing en niet kan worden gezegd dat [de minderjarige] gedurende het verblijf in Het Poortje geheel van behandeling verstoken is gebleven. De Staat heeft op de snelheid waarmee de vervolgplaatsing kon worden gerealiseerd geen invloed kunnen uitoefenen. Op het moment dat [de minderjarige] bij de selectiefunctionaris is aangemeld voor de gesloten crisisopvang stond hij reeds op de wachtlijst van de Harreveld; een particuliere instantie waarbij de Staat geen plaatsing kan afdwingen. Harreveld bepaalt in beginsel zelf wie zij opneemt.

Behandelinginrichtingen zijn niet in staat een jeugdige onmiddellijk na aanmelding op te nemen en zijn daartoe ook niet verplicht. Van een zorgplicht van de Staat of een rechtens afdwingbare aanspraak op zorg jegens de Staat is geen sprake. De klachten van eiseres qq omtrent de wijze waarop [de minderjarige] vanuit Harreveld naar Het Poortje is overgebracht kunnen niet aan de Staat worden tegengeworpen nu een en ander onder de taak van de gezinsvoogd valt.

Meer subsidiair voert de Staat aan dat voor de bepaling van de hoogte van immateriële schade de situatie niet kan worden gelijkgesteld met die van een gewezen verdachte die ten onrechte voorlopige hechtenis heeft ondergaan. In het geval van een jeugdige die op basis van een machtiging gesloten setting in een JJI wacht op een behandelplaats - en de onrechtmatigheid aldus niet is gelegen in de vrijheidsbeneming als zodanig - kan niet worden uitgegaan van een vergoeding per dag. De gevorderde buitengerechtelijke kosten en kosten van rechtsbijstand vallen onder een eventuele kostenveroordeling en komen daarom niet voor afzonderlijke vergoeding in aanmerking. Aan de door eiseres qq ingeschakelde deskundige zijn suggestieve vragen voorgelegd en het oordeel van de deskundige is gegeven zonder dat [de minderjarige] is onderzocht. De door de deskundige geopperde schade zou met name zijn veroorzaakt door de wijze van overplaatsing van Harreveld naar Het Poortje en het “losweken” van [de minderjarige] en zijn moeder. Daarvoor valt de Staat geen verwijt te maken. De kosten van de rapportage van de deskundige zijn nodeloos gemaakt en dienen voor rekening van [de minderjarige] te blijven.

De beoordeling

De kern van het geschil is de vraag of de Staat onrechtmatig heeft gehandeld door [de minderjarige] zeveneneenhalve maand zonder (adequate) behandeling in Het Poortje te laten verblijven alvorens hem te plaatsen in de Omegagroep van de open sector Prisma van de JJI Harreveld om daar te worden behandeld voor zijn gedragsproblemen.

De Staat heeft zich primair op het standpunt gesteld, dat [de minderjarige] geen gebruik heeft gemaakt van de mogelijkheid om via de daarvoor bestaande procedure bij de RSJ een oordeel uit te lokken over de (on)rechtmatigheid van de gesloten plaatsing in Het Poortje, zodat van de rechtmatigheid van de plaatsing en duur daarvan moet worden uitgegaan. De rechtbank is echter van oordeel dat de door de Staat bedoelde rechtsgang zoals deze volgt uit de artikelen 18 en 19 BJJ niet (primair) beoogt de (on)rechtmatigheid van plaatsings- en verlengingsbesluiten van de selectiefunctionaris noch de duur van het verblijf van een betrokkene in een bepaalde instelling te toetsen. Vorenbedoelde rechtsgang vormt voor betrokkenen een mogelijkheid om een plaatsing dan wel overplaatsing naar (andere) behandelinrichtingen middels een verzoekschrift aan de orde te stellen en kent in dat licht een eigen belangenafweging en toetsingskader. Gelet daarop is de rechtbank van oordeel dat het door [de minderjarige] niet gebruik maken van deze rechtsgang niet belet dat de rechtbank zich een oordeel vormt omtrent de (on)rechtmatigheid van de plaatsing van [de minderjarige] in Het Poortje noch omtrent de (on)rechtmatigheid van de duur van die plaatsing.

Vast staat evenwel, dat de kinderrechter bij beschikkingen van 6 augustus 2003 en 5 november 2003 heeft getoetst of in het geval van [de minderjarige] aan de criteria voor gesloten plaatsing is voldaan.

Nu [de minderjarige] niet in hoger beroep is gegaan tegen deze beschikkingen is de rechtbank met de Staat van oordeel, dat in deze procedure moet worden uitgegaan van de juistheid van die beschikkingen, zodat in zoverre geen sprake is van een onrechtmatige plaatsing in gesloten setting.

Eiseres qq legt aan haar vordering ten grondslag dat de Staat verschillende nationale en internationale bepalingen heeft geschonden en daardoor inbreuk heeft gemaakt op verschillende aan [de minderjarige] toekomende rechten. De rechtbank zal in het navolgende aan de hand van de door eiseres qq genoemde verdragrechtelijke bepalingen de stellingen van eiseres qq in dat verband behandelen. De rechtbank overweegt dat verdragen rechtstreeks toepasbare rechten voor burgers kunnen bevatten en zij is met partijen van oordeel dat, voor zover relevant voor deze zaak, de artikelen 9, 37, 40 IVRK en artikel 5 EVRM rechtstreekse werking hebben. De rechtbank laat in het midden of dat ook voor artikel 20 IVRK geldt.

Onwettig en onnodig verblijf in gesloten behandelkliniek, artikelen 2 en 9 BJJ, 20 en 40 IVRK en 5 EVRM

Eiseres qq stelt zich op het standpunt dat [de minderjarige] ten onrechte in een gesloten kliniek heeft verbleven, aangezien van meet af aan duidelijk was dat [de minderjarige] moest worden behandeld in de open behandelinrichting Harreveld. Het verblijf van [de minderjarige] in Het Poortje was onwettig en onnodig.

De rechtbank constateert dat de kinderrechter bij beschikking van 5 november 2003 de termijn van de machtiging uithuisplaatsing gesloten voor de duur van drie maanden heeft verlengd met ingang van 25 november 2003. Nu niet gesteld of gebleken is dat deze machtiging uithuisplaatsing nadien is verlengd, moet worden aangenomen dat [de minderjarige] vanaf 26 februari 2004 tot en met 17 maart 2004 zonder toereikende machtiging in Het Poortje heeft verbleven. In zoverre is in ieder geval sprake geweest van onwettig verblijf van [de minderjarige] in Het Poortje. De rechtbank is van oordeel dat de Staat daarmee onrechtmatig jegens [de minderjarige] heeft gehandeld aangezien de Staat ter zake als eindverantwoordelijke is aan te merken.

De rechtbank overweegt dat voor zover [de minderjarige] op basis van door de kinderrechter verleende en op de door de wet voorgeschreven wijze tot stand gekomen machtigingen in Het Poortje heeft verbleven formeel geen sprake is geweest van een onwettig of onnodig verblijf. Niettemin kan, hoewel voor het verblijf in Het Poortje een wettelijke grondslag aanwezig was, het nog langer doen voortduren van dat verblijf onder omstandigheden onrechtmatig zijn. De rechtbank komt daar in het navolgende op terug.

Onderwerping aan een strafrechtelijk regime, artikel 9 IVRK

Contact met moeder, artikelen 9 en 37 IVRK, 29 BJJ en 5 EVRM

De rechtbank constateert dat de Staat niet heeft weersproken dat [de minderjarige] in Het Poortje aan een strafrechtelijk regime werd onderworpen en dat er beperkingen hebben gegolden ten aanzien van zijn contacten met zijn moeder. Wel heeft de Staat erop gewezen dat [de minderjarige] gebaat was bij de strakke structuur en regelmaat die hem in Het Poortje werd geboden.

Uit het tweede lid van artikel 9 BJJ volgt dat in een opvanginrichting zowel civiel- als strafrechtelijk geplaatsten kunnen worden ondergebracht.

De rechtbank is van oordeel dat de onderwerping aan een strafrechtelijk regime en aan vorenbedoelde beperkingen in beginsel gerechtvaardigd kan zijn door hetgeen ten grondslag heeft gelegen aan de uithuisplaatsing van een jeugdige. De enkele stelling van eiseres qq dat [de minderjarige] is onderworpen aan een strafrechtelijk regime, dat zijn contacten met zijn moeder zijn beperkt en dat een en ander schadelijk voor [de minderjarige] is geweest, is naar het oordeel van de rechtbank aldus onvoldoende om aan te kunnen nemen dat op die gronden sprake is geweest van een onrechtmatige situatie. De rechtbank overweegt wel dat naarmate een uithuisplaatsing langer voortduurt en (adequate) behandeling van een jeugdige uitblijft, de rechtvaardiging van de onderwerping aan een dergelijk regime onder omstandigheden kan ontbreken. De rechtbank komt daar in het navolgende op terug.

Foltering, artikel 37 IVRK

Volgens het Europese Hof voor de Rechten van de Mens is er pas sprake van schending van het verbod op foltering of een andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing indien de gewraakte behandeling "attains a minimum level of severity, the assessment of which depends on all the circumstances of the case". Naar het oordeel van de rechtbank heeft de voor die kwalificatie vereiste zeer ernstige aantasting van de persoon hoe dan ook ontbroken - eiseres qq voert in dit kader ook geen omstandigheden aan waaruit volgt dat een "minimum level" is bereikt - en de stelling van eiseres qq dat het verblijf van [de minderjarige] in Het Poortje als foltering of een andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing kan worden bestempeld, zal derhalve worden gepasseerd.

Veiligheidseisen, artikel 5 EVRM

Eiseres qq stelt dat Het Poortje niet voldoet aan de te stellen veiligheidseisen aangezien [de minderjarige] geen behandeling kreeg. Eiseres qq heeft echter niet onderbouwd op welke wijze het gebrek aan behandeling tot een onveilige situatie voor [de minderjarige] heeft geleid. Daarnaast heeft eiseres qq aangegeven dat uit het feit dat [de minderjarige] tussen strafrechtelijk geplaatste jeugdigen verbleef volgt dat sprake is van een onveilige situatie. Naar het oordeel van de rechtbank is dit gegeven echter onvoldoende om zonder nadere onderbouwing tot een dergelijke conclusie te kunnen komen, zodat het beroep van eiseres qq op artikel 5 EVRM in dat kader zal worden verworpen.

Duur wachttijd en ontbreken behandeling, artikelen 20 en 40 IVRK, 2 BJJ, 5 EVRM, Wet op de Jeugdzorg

Vast staat dat [de minderjarige] al gedurende lange tijd ernstige gedragsproblemen had, dat behandeling nodig was, dat [de minderjarige] gelet daarop in april 2003 door GGZ is aangemeld voor opname in de Omegagroep van Harreveld, dat spoedige opname aldaar in verband met een wachtlijst niet te verwachten was, dat [de minderjarige] niet alleen en zonder begrenzende begeleiding kon leven en niet naar moeders gezin terug kon zodat ter overbrugging tot aan zijn opname in de Omegagroep van Harreveld een gesloten crisisopvang noodzakelijk was.

De vraag is vervolgens of de duur van het verblijf van [de minderjarige] in Het Poortje, in afwachting van behandeling en plaatsing in de Omegagroep van Harreveld, onrechtmatig is geweest.

De rechtbank overweegt dat in de BJJ geen maximumtermijn wordt gegeven voor de periode die een jeugdige op civielrechtelijke titel, in afwachting van plaatsing in een behandelinrichting, in een (crisis)opvanginrichting kan verblijven. Naar het oordeel van de rechtbank dient de vraag of in een specifieke zaak sprake is van een onrechtmatig lange wachttijd te worden beantwoord aan de hand van de omstandigheden van dat specifieke geval. Ter beantwoording van de vraag of de onderhavige wachttijd van zeveneneenhalve maand als onrechtmatig moet worden gekwalificeerd dienen naar het oordeel van de rechtbank in het bijzonder de volgende omstandigheden in aanmerking te worden genomen.

Reeds vanaf het moment van plaatsing van [de minderjarige] in Het Poortje was duidelijk dat [de minderjarige] gespecialiseerde behandeling nodig had, waarvoor hij was aangemeld bij Harreveld. Onderzoek naar de vorm van behandeling en het zoeken van een bij [de minderjarige] passende voorziening was niet noodzakelijk en heeft ook niet plaatsgevonden. [de minderjarige] heeft de facto zeveneneenhalve maand in Het Poortje gewacht op behandeling in de Omegagroep van Harreveld en heeft vóór zijn definitieve plaatsing aldaar nog 3 weken bij zijn moeder verbleven. Hoewel plaatsing van [de minderjarige] in gesloten setting waar Het Poortje in voorzag geïndiceerd was, de plaatsing in Het Poortje wettig was, [de minderjarige] baat heeft gehad bij de structuur die Het Poortje hem bood en [de minderjarige] (eerst) vanaf januari 2004 gedragstherapie in Het Poortje heeft genoten, is de rechtbank van oordeel dat voormelde wachttermijn van zeveneneenhalve maand, gedurende welke termijn aan [de minderjarige] de voor hem reeds vanaf de aanvang bekende en geëigende behandeling is onthouden, in de gegeven omstandigheden onrechtmatig lang is. De rechtbank overweegt dat met de gesloten (crisis)plaatsing in Het Poortje aanvankelijk sprake is geweest van een noodzakelijke - ter bescherming van het belang van [de minderjarige] - en aldus gerechtvaardigde inbreuk op het gezinsleven van [de minderjarige], maar dat die inbreuk in de gegeven omstandigheden later niet meer in de lijn lag met het doel van de maatregel en haar rechtvaardiging heeft verloren. De rechtbank betrekt enerzijds in haar oordeel, dat de Staat enige tijd moet worden gegund om een plaatsing in een behandelinrichting te bewerkstelligen, maar anderzijds ook dat niet gesteld of gebleken is dat de Staat - geconfronteerd met de lange wachttijd van [de minderjarige] voor plaatsing in de Omegagroep van Harreveld - extra inspanningen heeft verricht om voor [de minderjarige] een passende alternatieve behandelplaats te vinden.

De rechtbank is anders dan de Staat van oordeel, dat de Staat als eindverantwoordelijke is aan te merken voor de tenuitvoerlegging van de machtiging ondertoezichtstelling en uithuisplaatsing. De omstandigheid dat er in het geval van [de minderjarige] - zoals de Staat zelf ook erkent - geen reëel alternatief voor de gesloten (crisis)plaatsing in Het Poortje voorhanden was, moet naar het oordeel van de rechtbank voor risico van de Staat te komen. De rechtbank onderkent dat de wet noch voormelde door eiseres qq aangehaalde verdragen een expliciete en onvoorwaardelijke verplichting aan de Staat oplegt om te allen tijde te zorgen voor een voldoende aanbod van voorzieningen en instellingen op het terrein van de jeugdhulpverlening en jeugdbescherming. Immers, de in dat verband noodzakelijke verplichting voor de begrotingswetgever tot het ter beschikking stellen van een bepaald (minimum)budget ontbreekt. De rechtbank is echter van oordeel dat met een vanwege de Staat gegeven machtiging ondertoezichtstelling en uithuisplaatsing, de Staat de belangen van een minderjarige aan zich heeft getrokken.

Het publiekrechtelijke karakter van de maatregelen van kinderbescherming brengt met zich mee dat de Staat in beginsel verantwoordelijk kan worden gehouden voor hetgeen - ook vanwege door haar ingeschakelde particuliere dan wel semi-overheidsinstellingen - met de minderjarige in het kader van de ondertoezichtstelling en uithuisplaatsing gebeurt.

Schade en kosten

De rechtbank ziet geen aanleiding om voor de bepaling van de hoogte van de door [de minderjarige] tengevolge van voormeld onrechtmatig handelen geleden immateriële schade aan te sluiten bij, zoals eiseres qq dat voorstaat, een vergoeding die toekomt aan iemand die ten onrechte gedetineerd is geweest. De onrechtmatigheid van het voortgezette verblijf van [de minderjarige] in Het Poortje schuilt immers niet zozeer in de voortgezette vrijheidsbeneming die immers - met uitzondering van de periode van 26 februari tot en met 17 maart 2004 - was gebaseerd op door de kinderrechter verleende machtigingen, maar veeleer in het niet tijdig doen aanvangen van de behandeling van [de minderjarige] in een daartoe bestemde inrichting. De door eiseres qq gebezigde vergelijking past naar het oordeel van de rechtbank niet bij de aard van onrechtmatigheid en de daaruit voortvloeiende immateriële schade. Met deze aard strookt het om de omvang van de schade vast te stellen naar billijkheid en met inachtneming van alle omstandigheden van het geval.

De door [de minderjarige] geleden immateriële schade tengevolge van het onrechtmatig handelen door de Staat stelt de rechtbank ex equo et bono vast op een bedrag van EUR 3.500,-. De rechtbank zal de Staat veroordelen tot betaling aan [de minderjarige] van voormeld bedrag, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum dat het verblijf in Het Poortje werd beëindigd.

Met betrekking tot de door eiseres qq gevorderde vergoeding van de door [de minderjarige] gemaakte kosten voor het inschakelen van een (onafhankelijke) psycholoog ad EUR 750,- overweegt de rechtbank dat het in de gegeven omstandigheden redelijk is dat [de minderjarige] dergelijke deskundige bijstand heeft ingeschakeld en de rechtbank acht de in dat kader gemaakte kosten ook redelijk, zodat de vordering zal worden toegewezen.

De vordering tot vergoeding van buitengerechtelijke kosten zal worden afgewezen. Eiseres qq heeft - gelet op het verweer in dat kader van de Staat - niet voldoende onderbouwd gesteld dat zij deze kosten daadwerkelijk heeft gemaakt en dat die kosten betrekking hebben op verrichtingen die meer omvatten dan een enkele aanmaning, het enkel doen van een schikkingsvoorstel, het inwinnen van eenvoudige inlichtingen of het op gebruikelijke wijze samenstellen van het dossier.

De Staat zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld.

Omdat een aanzienlijk deel van het gevorderde bedrag wordt afgewezen, begroot de rechtbank de proceskosten aan de zijde van eiseres qq op basis van het toegewezen bedrag op: