HvJ EU, 14-09-2023, nr. C-821/21

Ley 42/1998 sobre derechos de aprovechamiento por turno de bienes inmuebles de uso turístico y normas tributarias (wet 42/1998 betreffende gebruik in deeltijd van toeristische onroerende goederen en belastingvoorschriften) van 15 december 1998 (BOE nr. 300 van 16 december 1998, blz. 42076) is van toepassing op het hoofdgeding.

Met zijn eerste en zijn tweede vraag, die samen dienen te worden onderzocht, wenst de verwijzende rechter in essentie te vernemen of artikel 18, lid 1, van de Brussel I bis-verordening aldus moet worden uitgelegd dat de daarin gebruikte uitdrukking ‘wederpartij bij de overeenkomst’ moet worden geacht enkel betrekking te hebben op de natuurlijke of rechtspersoon die partij is bij de betrokken overeenkomst dan wel of daarmee ook andere personen worden bedoeld die buiten de overeenkomst staan maar met deze persoon verbonden zijn.

Vooraf zij eraan herinnerd dat de Brussel I bis-verordening volgens overweging 34 ervan strekt tot opheffing en vervanging van verordening nr. 44/2001 — die zelf in de plaats is gekomen van het Verdrag van 27 september 1968 betreffende de rechterlijke bevoegdheid en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken, zoals gewijzigd bij de opeenvolgende verdragen betreffende de toetreding van de nieuwe lidstaten tot dit verdrag —, zodat de uitlegging die door het Hof aan de bepalingen van laatstgenoemde rechtsinstrumenten is gegeven ook geldt voor de Brussel I bis-verordening voor zover die bepalingen als ‘gelijkwaardig’ kunnen worden beschouwd (arrest van 20 mei 2021, CNP, C-913/19, EU:C:2021:399, punt 30 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Tevens dient erop te worden gewezen dat de bevoegdheidsregels inzake door consumenten gesloten overeenkomsten die zijn vervat in de artikelen 17 tot en met 19 van de Brussel I bis-verordening, de consument de mogelijkheid bieden om zijn vordering aanhangig te maken hetzij bij het gerecht van zijn woonplaats hetzij bij de gerechten van de lidstaat op het grondgebied waarvan de wederpartij bij de overeenkomst woonplaats heeft (zie in die zin arrest van 26 maart 2020, Primera Air Scandinavia, C-215/18, EU:C:2020:235, punt 54).

Die regels moeten ervoor zorgen dat de consument, als contractpartij die wordt geacht economisch zwakker en juridisch minder ervaren te zijn dan zijn professionele medecontractant, passend wordt beschermd zodat hij er niet van wordt weerhouden een rechtsvordering in te stellen doordat hij zich verplicht ziet om zijn vordering aanhangig te maken voor de gerechten van de staat op het grondgebied waarvan zijn wederpartij woonplaats heeft (zie in die zin arrest van 20 januari 2005, Gruber, C-464/01, EU:C:2005:32, punt 34 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In dit verband maakt artikel 17 van de Brussel I bis-verordening de toepassing van die regels afhankelijk van de voorwaarde dat de overeenkomst door de consument is gesloten voor een gebruik dat wordt geacht los te staan van zijn beroepsactiviteit, met een persoon die commerciële of beroepsactiviteiten ontplooit in de lidstaat waar de consument woonplaats heeft, of dergelijke activiteiten met ongeacht welke middelen richt op die lidstaat, of op meerdere staten met inbegrip van die lidstaat, en de overeenkomst onder die activiteiten valt.

Aangezien deze regels afwijken van zowel de algemene bevoegdheidsregel van artikel 4, lid 1, van deze verordening, volgens welke de bevoegdheid toekomt aan de gerechten van de lidstaat op het grondgebied waarvan de verweerder woonplaats heeft, als de in artikel 7, punt 1, daarvan geformuleerde bijzonderebevoegdheidsregel voor verbintenissen uit overeenkomst, moeten zij noodzakelijkerwijs restrictief worden uitgelegd, en mag die uitlegging niet verder gaan dan de gevallen waarin zij voorzien (zie in die zin arresten van 8 mei 2019, Kerr, C-25/18, EU:C:2019:376, punt 22, en 26 maart 2020, Primera Air Scandinavia, C-215/18, EU:C:2020:235, punt 55 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Voorts moet aan de begrippen van de Brussel I bis-verordening, met name die van artikel 18, lid 1, ervan, een autonome uitlegging worden gegeven, waarbij vooral rekening moet worden gehouden met de systematiek en de doelstellingen van deze verordening, teneinde de uniforme toepassing daarvan in alle lidstaten te verzekeren (arrest van 28 januari 2015, Kolassa, C-375/13, EU:C:2015:37, punt 22).

In casu vraagt de verwijzende rechter zich af of de in punt 44 van het onderhavige arrest genoemde voorwaarden als vervuld kunnen worden beschouwd met betrekking tot een persoon die weliswaar buiten de door de betrokken consument gesloten overeenkomst staat maar op een andere manier met deze laatste is verbonden.

In dit verband is het voor de toepassing van de bevoegdheidsregels inzake door consumenten gesloten overeenkomsten die zijn neergelegd in de artikelen 17 tot en met 19 van de Brussel I bis-verordening, beslissend dat de partijen in het geding tevens de contractpartijen zijn (zie in die zin arrest van 26 maart 2020, Primera Air Scandinavia, C-215/18, EU:C:2020:235, punt 58).

In die artikelen 17 tot en met 19 wordt uitdrukkelijk verwezen naar ‘overeenkomsten gesloten door […] de consument’, de ‘wederpartij van de consument’, de ‘wederpartij bij de overeenkomst’ die de consument heeft gesloten, of naar de ‘tussen een consument en zijn wederpartij’ gesloten forumkeuzeovereenkomsten (zie in die zin arrest van 26 maart 2020, Primera Air Scandinavia, C-215/18, EU:C:2020:235, punt 59).

Deze verwijzingen pleiten voor een uitlegging volgens welke voor de toepassing van die artikelen 17 tot en met 19 een vordering die door een consument wordt ingesteld enkel tegen diens wederpartij kan worden gericht (zie in die zin arrest van 26 maart 2020, Primera Air Scandinavia, C-215/18, EU:C:2020:235, punt 60).

Zo heeft het Hof geoordeeld dat de bevoegdheidsregels die voor door consumenten gesloten overeenkomsten zijn neergelegd in artikel 18, lid 1, van de Brussel I bis-verordening volgens de bewoordingen van deze bepaling enkel van toepassing zijn op de vordering van de consument tegen de wederpartij bij de overeenkomst, hetgeen noodzakelijkerwijs impliceert dat de consument met de verwerende verkoper een overeenkomst heeft gesloten (zie in die zin arrest van 26 maart 2020, Primera Air Scandinavia, C-215/18, EU:C:2020:235, punt 61 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Een uitlegging volgens welke de in de artikelen 17 tot en met 19 van de Brussel I bis-verordening vastgelegde bevoegdheidsregels voor door consumenten gesloten overeenkomsten ook van toepassing zijn in een situatie waarin een overeenkomst tussen de consument en de verkoper ontbreekt, zou niet in overeenstemming zijn met de in overweging 15 van deze verordening uiteengezette doelstelling om een hoge mate van voorzienbaarheid met betrekking tot de toewijzing van bevoegdheid te waarborgen (zie in die zin arrest van 26 maart 2020, Primera Air Scandinavia, C-215/18, EU:C:2020:235, punt 62).

De mogelijkheid voor de consument om de verkoper voor het gerecht van zijn eigen woonplaats te dagen wordt immers gecompenseerd door het vereiste dat er tussen hen een overeenkomst bestaat, waaruit genoemde voorzienbaarheid voor de verweerder voortvloeit (zie in die zin arrest van 26 maart 2020, Primera Air Scandinavia, C-215/18, EU:C:2020:235, punt 63).

Voorts heeft het Hof weliswaar reeds geoordeeld dat het begrip ‘wederpartij bij de overeenkomst’ in artikel 18, lid 1, van de Brussel I bis-verordening aldus moet worden uitgelegd dat het ook betrekking heeft op de in de woonstaat van de consument gevestigde medecontractant van de marktdeelnemer waarmee die consument de overeenkomst heeft gesloten (arrest van 14 november 2013, Maletic, C-478/12, EU:C:2013:735, punt 32), maar die uitlegging berustte op specifieke omstandigheden waarin de consument vanaf het begin onlosmakelijk contractueel gebonden was aan twee medecontractanten (arrest van 26 maart 2020, Primera Air Scandinavia, C-215/18, EU:C:2020:235, punt 64 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In casu blijkt uit de verwijzingsbeslissing dat de litigieuze overeenkomst, waarvan de nietigverklaring wordt gevorderd door verzoeker in het hoofdgeding, is gesloten met één enkele onderneming, namelijk Club La Costa, en dat de andere verwerende vennootschappen in het hoofdgeding partij waren bij andere met deze verzoeker gesloten overeenkomsten, zodat zij niet onder het begrip ‘wederpartij bij de overeenkomst’ in de zin van artikel 18, lid 1, van de Brussel I bis-verordening kunnen vallen.

Wat betreft de vraag van de verwijzende rechter of het feit dat de ‘wederpartij bij de overeenkomst’ tot een groep van vennootschappen behoort relevant is voor de rechterlijke bevoegdheid krachtens de bepalingen van de Brussel I bis-verordening die zien op de bevoegdheid voor door consumenten gesloten overeenkomsten, zij erop gewezen dat — afgezien van artikel 17, lid 1, van deze verordening, dat voorziet in een alternatief criterium voor aanknoping wanneer de medecontractant van de consument op het grondgebied van een lidstaat geen woonplaats heeft maar een filiaal, een agentschap of enige andere vestiging — nergens uit de artikelen 17 tot en met 19 van die verordening blijkt dat het behoren tot een groep van vennootschappen een criterium voor aanknoping vormt.

Een uitlegging van die artikelen 17 tot en met 19 volgens welke rekening kan worden gehouden met het feit dat de wederpartij van een consument tot een groep van vennootschappen behoort en aan deze consument kan worden toegestaan een vordering in te stellen voor de gerechten van iedere lidstaat op het grondgebied waarvan een van de vennootschappen van die groep woonplaats heeft, zou bovendien kennelijk strijdig zijn met de doelstellingen die de in de Brussel I bis-verordening opgenomen bevoegdheidsregels nastreven op het vlak van voorspelbaarheid, en is dus onverenigbaar met het rechtszekerheidsbeginsel.

Gelet op alle voorgaande overwegingen dient op de eerste en de tweede vraag te worden geantwoord dat artikel 18, lid 1, van de Brussel I bis-verordening aldus moet worden uitgelegd dat de daarin gebruikte uitdrukking ‘wederpartij bij de overeenkomst’ moet worden geacht enkel betrekking te hebben op de natuurlijke of rechtspersoon die partij is bij de betrokken overeenkomst en niet op andere personen die buiten de overeenkomst staan, zelfs al zijn zij met die persoon verbonden.

Met zijn derde vraag wenst de verwijzende rechter in essentie te vernemen of artikel 63, leden 1 en 2, van de Brussel I bis-verordening aldus moet worden uitgelegd dat de overeenkomstig deze bepaling te verrichten vaststelling van de woonplaats van de ‘wederpartij bij de overeenkomst’ in de zin van artikel 18, lid 1, van deze verordening, het keuzerecht beperkt dat de consument volgens dat artikel 18, lid 1, kan uitoefenen. Verder stelt die rechter zich de vraag bij wie de bewijslast met betrekking tot de vaststelling van die woonplaats ligt.

Vooraf dient te worden onderstreept dat, anders dan de woonplaats van natuurlijke personen, met betrekking waartoe artikel 62 van de Brussel I bis-verordening uitdrukkelijk bepaalt dat de aangezochte rechter ze vaststelt overeenkomstig zijn intern recht, de woonplaats van vennootschappen en rechtspersonen bij gebreke van een dergelijke precisering wordt vastgesteld volgens een autonome uitlegging van het Unierecht.

Luidens overweging 15 van deze verordening moet de woonplaats voor rechtspersonen autonoom worden bepaald om de gemeenschappelijke regels doorzichtiger te maken en jurisdictiegeschillen te voorkomen.

Aldus worden in artikel 63, lid 1, onder a) tot en met c), van die verordening drie criteria genoemd aan de hand waarvan de woonplaats van vennootschappen en rechtspersonen kan worden bepaald, namelijk de plaats van hun statutaire zetel, hun hoofdbestuur of hun hoofdvestiging.

Aangezien dit artikel 63 geen hiërarchie vaststelt tussen deze drie criteria, kan de consument daaruit kiezen om te bepalen welke rechterlijke instantie overeenkomstig artikel 18, lid 1, van de Brussel I bis-verordening bevoegd is.

Gelet op de in punt 43 van het onderhavige arrest in herinnering gebrachte doelstelling van de bevoegdheidsregels inzake door consumenten gesloten overeenkomsten die in deze verordening zijn opgenomen, namelijk zorgen voor een passende bescherming van de consument die als de economisch zwakkere en juridisch minder ervaren partij wordt beschouwd, kan de vaststelling van de woonplaats van vennootschappen en rechtspersonen overeenkomstig artikel 63 van die verordening niet worden opgevat als een beperking van de twee bevoegde gerechten waartussen de consument overeenkomstig artikel 18, lid 1, van die verordening kan kiezen.

Voorts preciseert artikel 63, lid 2, van de Brussel I bis-verordening betreffende het in artikel 63, lid 1, onder a), genoemde begrip ‘statutaire zetel’ dat daar in Cyprus, Ierland en het Verenigd Koninkrijk ‘registered office’ onder wordt verstaan of, bij gebreke daarvan, de ‘place of incorporation’ (plaats van oprichting) of, bij gebreke daarvan, de plaats krachtens het recht waarvan de ‘formation’ (vorming) is geschied.

Daar artikel 63 van de Brussel I bis-verordening wordt geacht een autonome definitie van de woonplaats van vennootschappen en rechtspersonen te verschaffen, teneinde de gemeenschappelijke regels doorzichtiger te maken en de uniforme toepassing daarvan in alle lidstaten te verzekeren, kan evenmin worden aangenomen dat de preciseringen in dat artikel 63, lid 2, louter feitelijke vermoedens vestigen die kunnen worden weerlegd door het bewijs van het tegendeel. Anders zou afbreuk worden gedaan aan de doelstelling van voorspelbaarheid van de bevoegdheidsregels waarin deze verordening voorziet.

Gelet op het voorgaande dient op de derde vraag te worden geantwoord dat artikel 63, leden 1 en 2, van de Brussel I bis-verordening aldus moet worden uitgelegd dat de overeenkomstig dit artikel te verrichten vaststelling van de woonplaats van de ‘wederpartij bij de overeenkomst’ in de zin van artikel 18, lid 1, van deze verordening, het keuzerecht dat de consument volgens dat artikel 18, lid 1, kan uitoefenen niet beperkt. Dienaangaande vormen de preciseringen die in dit artikel 63, lid 2, worden verschaft betreffende het begrip ‘statutaire zetel’ autonome definities.

Met zijn vierde vraag wenst de verwijzende rechter in essentie te vernemen of artikel 3 van de Rome I-verordening aldus moet worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een rechtskeuzebeding dat is opgenomen in de algemene voorwaarden van een overeenkomst of in een afzonderlijk document waarnaar de overeenkomst verwijst en dat aan de consument is overhandigd.

Dienaangaande zij eraan herinnerd dat de Rome I-verordening in hoofdstuk II voorziet in eenvormige regels waarin het beginsel is neergelegd dat voorrang wordt verleend aan de wil van de partijen.

Aldus wordt de overeenkomst volgens de algemene regel van artikel 3 van de Rome I-verordening beheerst door het recht dat de partijen hebben gekozen. Lid 1 van dit artikel vereist evenwel dat de rechtskeuze uitdrukkelijk wordt gedaan of duidelijk blijkt uit de bepalingen van de overeenkomst of de omstandigheden van het geval.

Wat rechtskeuzebedingen betreft, geniet de consument een bijzondere bescherming die is ingevoerd bij richtlijn 93/13 en die op de gedachte berust dat de consument zich tegenover de verkoper in een zwakkere onderhandelingspositie bevindt en over minder informatie dan deze laatste beschikt, wat ertoe leidt dat hij met de door de verkoper vooraf opgestelde voorwaarden instemt zonder op de inhoud daarvan invloed te kunnen uitoefenen (zie in die zin arrest van 23 april 2015, Van Hove, C-96/14, EU:C:2015:262, punt 26 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In dat verband heeft het Hof reeds geoordeeld dat een rechtskeuzebeding in de algemene verkoopvoorwaarden van een verkoper waarover niet afzonderlijk is onderhandeld en volgens hetwelk het recht van de lidstaat van de vestiging van deze verkoper de betrokken overeenkomst beheerst, oneerlijk is in de zin van artikel 3, lid 1, van richtlijn 93/13 wanneer het de consument misleidt door de indruk te wekken dat enkel dat recht op de overeenkomst van toepassing is, zonder hem erover in te lichten dat hij volgens artikel 6, lid 2, van de Rome I-verordening eveneens bescherming geniet op grond van de dwingende bepalingen van het recht dat bij gebreke van dit beding van toepassing zou zijn (zie in die zin arrest van 28 juli 2016, Verein für Konsumenteninformation, C-191/15, EU:C:2016:612, punt 71), namelijk deze van het recht van het land waar hij gewoonlijk verblijft.

Dienaangaande bepaalt artikel 6, lid 2, van de Rome I-verordening immers dat de partijen bij een door een consument en een verkoper gesloten overeenkomst het op die overeenkomst toepasselijke recht kunnen kiezen, maar dat die rechtskeuze er niet toe mag leiden dat de consument de bescherming verliest die hij geniet op grond van bepalingen waarvan niet bij overeenkomst kan worden afgeweken volgens het recht dat bij gebreke van rechtskeuze toepasselijk zou zijn geweest overeenkomstig artikel 6, lid 1, van die verordening, dat bepaalt dat een dergelijke overeenkomst wordt beheerst door het recht van het land waar de consument zijn gewone verblijfplaats heeft (zie in die zin arrest van 10 februari 2022, ShareWood Switzerland, C-595/20, EU:C:2022:86, punten 15 en 16).

Bijgevolg is een rechtskeuzebeding waarover niet afzonderlijk is onderhandeld slechts geldig voor zover het de betrokken consument niet misleidt door de indruk te wekken dat enkel het daarin aangewezen recht op de betrokken overeenkomst van toepassing is, zonder hem erover in te lichten dat hij volgens artikel 6, lid 2, van de Rome I-verordening eveneens bescherming geniet op grond van de dwingende bepalingen van het recht dat bij gebreke van dit beding van toepassing zou zijn, namelijk deze van het recht van het land waar hij zijn gewone verblijfplaats heeft.

In casu blijkt uit het aan het Hof overgelegde dossier dat in de litigieuze overeenkomst door middel van een vooraf opgesteld beding wordt bepaald dat het recht van Engeland en Wales van toepassing is, dat blijkt samen te vallen met het recht van het land waar verzoeker in het hoofdgeding zijn gewone verblijfplaats heeft, namelijk eveneens het recht van Engeland en Wales.

Gelet op het voorgaande dient op de vierde vraag te worden geantwoord dat artikel 3 van de Rome I-verordening aldus moet worden uitgelegd dat het zich niet verzet tegen een rechtskeuzebeding dat is opgenomen in de algemene voorwaarden van een overeenkomst of in een afzonderlijk document waarnaar die overeenkomst verwijst en dat aan de consument is overhandigd, op voorwaarde dat de consument er in dat beding over wordt ingelicht dat hij in ieder geval volgens artikel 6, lid 2, van die verordening bescherming geniet op grond van de dwingende bepalingen van het recht van het land waar hij zijn gewone verblijfplaats heeft.

Met zijn vijfde en zijn zesde vraag, die samen moeten worden onderzocht, wenst de verwijzende rechter in essentie te vernemen of artikel 6, lid 1, van de Rome I-verordening aldus dient te worden uitgelegd dat ingeval een rechtskeuzebeding in een consumentenovereenkomst ongeldig wordt verklaard, beide partijen bij die overeenkomst — dus ook de verkoper — zich op die bepaling kunnen beroepen om het op die overeenkomst toepasselijke recht vast te stellen, en of het aldus vastgestelde recht ook toepasselijk is wanneer het in artikel 6, lid 3, bedoelde recht, namelijk het recht dat overeenkomstig de artikelen 3 en 4 van die verordening op diezelfde overeenkomst toepasselijk is, mogelijk gunstiger is voor de consument.

In dit verband dient te worden opgemerkt dat artikel 6 van de Rome I-verordening niet alleen specifiek maar ook uitputtend is, zodat de collisieregels waarin dat artikel voorziet slechts door andere collisieregels van dezelfde verordening kunnen worden gewijzigd of aangevuld voor zover een bijzondere bepaling in dat artikel daar uitdrukkelijk naar verwijst (zie naar analogie arrest van 20 oktober 2022, ROI Land Investments, C-604/20, EU:C:2022:807, punten 40 en 41).

Zoals blijkt uit overweging 23 van de Rome I-verordening moeten de als zwakker beschouwde partijen bij de overeenkomst worden beschermd door collisieregels die gunstiger zijn voor hun belangen dan de algemene regels.

Aangezien de regels van artikel 6 van deze verordening de consument moeten beschermen is het overigens niet relevant door welke van de twee betrokken contractpartijen deze worden ingeroepen. Zij kunnen dus ook door de verkoper worden ingeroepen.

Zo bepaalt artikel 6, lid 1, van de Rome I-verordening dat een door een consument met een verkoper gesloten overeenkomst wordt beheerst door het recht van het land waar de consument zijn gewone verblijfplaats heeft, op voorwaarde dat aan de in dat artikel gestelde eisen is voldaan.

Verder bepaalt artikel 6, lid 2, van de Rome I-verordening uitdrukkelijk dat de partijen overeenkomstig artikel 3 van deze verordening het op een dergelijke overeenkomst toepasselijke recht kunnen kiezen, maar dat de rechtskeuze er niet toe mag leiden dat de consument de bescherming verliest die hij geniet op grond van de bepalingen waarvan niet bij overeenkomst kan worden afgeweken volgens het recht dat overeenkomstig artikel 6, lid 1, van die verordening toepasselijk zou zijn geweest bij gebreke van rechtskeuze.

Enkel wanneer de betrokken overeenkomst niet aan de voorwaarden van artikel 6, lid 1, onder a) of b), van de Rome I-verordening voldoet wordt het op die overeenkomst toepasselijke recht luidens artikel 6, lid 3, van deze verordening vastgesteld overeenkomstig de artikelen 3 en 4 ervan. In dat geval kan de aangezochte rechter bij de vaststelling van het toepasselijke recht met name rekening houden met het land waarmee die overeenkomst het nauwst verbonden is.

Hieruit volgt dat wanneer een consumentenovereenkomst aan die voorwaarden voldoet en de partijen geen geldige rechtskeuze hebben gemaakt, het op die overeenkomst toepasselijke recht moet worden vastgesteld overeenkomstig artikel 6, lid 1, van de Rome I-verordening.

Daar de regels van dat artikel 6 ter bepaling van het toepasselijke recht een specifiek en uitputtend karakter hebben, kan geen enkel ander recht worden toegepast, zelfs niet wanneer dat andere recht, dat met name op grond van de criteria voor aanknoping van artikel 4 van deze verordening is vastgesteld, voor de consument gunstiger zou zijn.

Een andere uitlegging, volgens welke voor de vaststelling van het op een consumentenovereenkomst toepasselijke recht kan worden afgeweken van de collisieregels die in de Rome I-verordening zijn opgenomen, op grond dat een ander recht voor de consument gunstiger zou zijn, zou onvermijdelijk ernstig afbreuk doen aan het algemene vereiste dat het toepasselijke recht voorzienbaar moet zijn, en bijgevolg ook aan het rechtszekerheidsbeginsel in contractuele betrekkingen met consumenten (zie naar analogie arrest van 12 september 2013, Schlecker, C-64/12, EU:C:2013:551, punt 35).

De Uniewetgever was namelijk van mening dat het recht van het land waar de consument zijn gewone verblijfplaats heeft deze laatste passend beschermt en heeft daarom dit recht als het toepasselijke recht aangewezen, maar dat hoeft er niet noodzakelijkerwijs toe te leiden dat in alle situaties het meest gunstige recht voor de consument wordt toegepast (zie naar analogie arrest van 12 september 2013, Schlecker, C-64/12, EU:C:2013:551, punt 34).

Gelet op het voorgaande dient op de vijfde en de zesde vraag te worden geantwoord dat artikel 6, lid 1, van de Rome I-verordening aldus moet worden uitgelegd dat wanneer een consumentenovereenkomst voldoet aan de voorwaarden van die bepaling en de partijen geen geldige rechtskeuze hebben gemaakt, het op die overeenkomst toepasselijke recht moet worden vastgesteld overeenkomstig die bepaling, die door beide partijen bij die overeenkomst — ook door de verkoper — kan worden ingeroepen, en dit niettegenstaande het feit dat het recht dat volgens de artikelen 3 en 4 van die verordening op diezelfde overeenkomst toepasselijk is, mogelijk gunstiger is voor de consument.