CBb, 19-12-2003, nr. AWB 99/1030 en 00/43

Op 17 december 1999 heeft het College van appellante 1 een beroepschrift ontvangen, gericht tegen verweerders besluit van 8 november 1999.

Bij dit besluit is beslist op het bezwaar tegen de afwijzing van een verzoek om teruggaaf van betaalde aanvullende invoerrechten. Het beroep hiertegen is geregistreerd onder nummer AWB 99/1030.

Het College heeft op 18 januari 2000 een beroepschrift van appellante 2 ontvangen, gericht tegen verweerders besluit van 13 december 1999.

Bij dit besluit is beslist op het bezwaar tegen de afwijzing van een verzoek om terugbetaling van betaalde aanvullende invoerrechten. Het beroep hiertegen is geregistreerd onder nummer AWB 00/43.

De gemachtigde van appellanten heeft bij overwegend gelijkluidende brieven van

Artikel 5 van Verordening (EEG) nr. 2777/75 van de Raad van 29 oktober 1995 houdende een gemeenschappelijke ordening der markten in de sector slachtpluimvee, zoals gewijzigd bij Verordening (EG) nr. 3290/94 (Pb. nr. L 349/105), (hierna: de Basisverordening) luidt - voor zover van belang - als volgt:

Bij Verordening (EG) nr. 1484/95 van de Commissie van 28 juni 1995 houdende bepalingen voor de toepassing van de aanvullende invoerrechten in de sectoren slachtpluimvee (…) en houdende vaststelling van deze rechten (…) (PB EG van 29.6.95, nr. L 145/47; hierna de Uitvoeringsverordening) is uitvoering gegeven aan onder meer artikel 5, vierde lid, van de Basisverordening. Artikel 3 van de Uitvoeringsverordening luidt als volgt:

Bij zijn arrest van 13 december 2001, C 317/99 (Jur. 2001, blz. I-9863) heeft het Hof van Justitie onder meer overwogen respectievelijk voor recht verklaard:

De Verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad van 12 oktober 1992 tot vaststelling van het communautair douanewetboek (PB EG L 302, hierna: CDW) bevat onder meer de volgende bepalingen:

Op grond van de stukken en het onderzoek ter zitting zijn in deze zaak de volgende feiten en omstandigheden voor het College komen vast te staan.

Bij besluit van 8 november 1999 heeft verweerder het bezwaar van appellante 1 ongegrond verklaard. Verweerder heeft bij besluit van 13 december 1999 het bezwaar van appellante 2 ongegrond verklaard. Verweerder heeft daartoe - samengevat - het volgende overwogen.

Het opleggen van de in geding zijnde aanvullend invoerrechten vloeit voort uit de Uitvoeringsverordening. Die is weliswaar op 5 maart 1999 gewijzigd door de Verordening (EG) nr. 493/99, maar de gewijzigde bepalingen hebben geen terugwerkende kracht. De door appellanten ingevoerde producten zijn en moeten worden belast naar de tot 25 maart 1999 geldende maatstaven.

Er is geen sprake van met artikel 4.2 van strijd met de GATT-agreement on Agriculture.

In de nadere reactie van 30 oktober 2002 is namens verweerder onder meer het volgende naar voren gebracht.

Appellanten hebben verzoeken om terugbetaling van betaalde rechten bij invoer gedaan. Verweerder heeft zowel het reguliere douanerecht als het aanvullend recht geheven.

De aangegeven cif-invoerprijs ligt onder de representatieve prijs en/of de reactieprijs. Deze constatering maakt dat het aanvullend invoerrecht terecht is geheven.

Ter zitting is namens verweerder nog het volgende verklaard.

Gelet op het arrest van het Hof van Justitie dient verweerder de juistheid van de cif-invoerprijs te controleren. Na vaststelling van de juistheid dient hij deze, wanneer deze prijs ligt onder de reactieprijs, af te zetten tegen de reactieprijs van deze goederen. Het verschil tussen de cif-invoerprijs van de zendingen en de reactieprijs is de maatstaf van heffing van het aanvullend invoerrecht.

Bij de in deze procedures in geding zijnde zendingen bedroeg de reactieprijs f. 714,-, de representatieve prijs f. 466,14 en de cif-invoerprijs respectievelijk f. 430,94 en f. 426,88. Dat betekent dat zeker niet te veel maar mogelijk zelfs te weinig aanvullend recht is geheven. Het aanvullend recht is immers berekend aan de hand van het verschil tussen de reactieprijs en de representatieve prijs en niet aan de hand van het verschil tussen de reactieprijs en de cif-invoerprijs. Nu de cif-invoerprijs lag onder de representatieve prijs is het verschil van de reactieprijs met de cif-invoerprijs hoger dan het verschil met de representatieve prijs, waarvan verweerder bij de berekening is uitgegaan.

Namens appellanten is ter ondersteuning van hun beroepen - samengevat - het volgende aangevoerd.

De aanvullende rechten zijn opgelegd als gevolg van een onjuist gebruik van haar bevoegdheid door de Europese Commissie en voorts opgelegd in strijd met de algemene communautaire rechtsbeginselen. Er is sprake van willekeur, terwijl ook het evenredigheidsbeginsel en het beginsel van non-discriminatie worden geschonden.

De Uitvoeringsverordening is daarnaast in strijd met de regels van de World Trade Organization (WTO). In dit verband wordt een beroep gedaan op het arrest van het Hof van Justitie van 5 oktober 1995, C-280/93. De wijze waarop de aanvullende rechten zijn vastgesteld door de douane is in strijd met de GATT-agreement on Agriculture. Voorts wordt gewezen op het oordeel van de Appelate Body van de WTO dat de hoogte van de aanvullende rechten slechts kan worden gesteld op basis van de cif-prijzen.

Tenslotte is aangevoerd dat de hoogte van de reactieprijs in de zin van artikel 1 van de Uitvoeringsverordening niet juist is vastgesteld. De vaststelling van een te hoge reactieprijs moet worden gezien als een misbruik van de bevoegdheid van de Europese Commissie.

Ter zitting is namens appellanten het volgende verklaard.

Verweerder heeft bij brief van 30 oktober 2002 gereageerd op het arrest van het Hof van Justitie. Daarbij wordt gesteld dat de aangegeven cif-invoerprijs ligt beneden de representatieve prijs, zodat het aanvullend recht terecht is opgelegd. Deze stelling kan geen standhouden, aangezien uit het arrest van het Hof van Justitie blijkt dat er geen rechtsbasis is voor het opleggen van een aanvullend recht. Het feit dat de representatieve prijs hoger lag dan de cif-invoerprijs kan daaraan niet afdoen.

Desgevraagd heeft de gemachtigde van appellanten voorts verklaard dat hij de door de gemachtigde van verweerder ter zitting aangegeven prijzen niet heeft kunnen verifiëren.

In geschil is of verweerder terecht heeft besloten om zijn afwijzing van de verzoeken van appellanten tot teruggaaf van betaalde aanvullende rechten te handhaven.

Ingevolge artikel 235 en 236 van het CDW wordt tot volledige of gedeeltelijke teruggave van rechten bij invoer overgegaan indien het bedrag van de rechten op het tijdstip van betaling niet wettelijk verschuldigd was.

Ingevolge artikel 5 van de Basisverordening is onder bepaalde voorwaarden een aanvullend invoerrecht verschuldigd, te berekenen op grondslag van de cif-invoerprijs van de betrokken zending. Aan verweerders verplichting overeenkomstig genoemd artikel 5 aanvullende invoerrechten op te leggen en aan de wettelijke verschuldigheid daarvan, heeft de ongeldigverklaring van de Uitvoeringsverordening door het Hof van Justitie niet afgedaan. De grieven van appellanten treffen in zoverre dan ook geen doel.

Derhalve treft geen doel het argument van appellanten dat op het tijdstip van betaling geen enkel aanvullend recht bij invoer verschuldigd was zodat ingevolge artikel 236 CDW zonder meer tot volledige terugbetaling moet worden overgegaan.

Wel betekent voornoemd arrest van het Hof van Justitie dat verweerder de hoogte van het door appellanten verschuldigde aanvullend invoerrecht op onjuiste wijze heeft berekend. Verweerder heeft terzake gesteld dat appellanten, gezien de respectievelijke hoogte van de cif-invoerprijs, de representatieve prijs en de reactieprijs, in ieder geval niet te veel aanvullend invoerrecht hebben betaald en dat het verzoek om teruggaaf derhalve toch terecht is afgewezen. In verweerders visie dienen de beroepen dan ook ongegrond te worden verklaard.

Dit verweer faalt. Het College is van oordeel dat de bestreden besluiten doordat zij zijn gebaseerd op een onjuiste berekeningsgrondslag, aan een motiveringsgebrek leiden, op grond waarvan de beroepen gegrond dienen te worden verklaard en de bestreden besluiten dienen te worden vernietigd.

Het College ziet zich vervolgens voor de vraag geplaatst of er aanleiding bestaat om zelf in de zaak te voorzien. Gelet op de vaste jurisprudentie kan het College daar in de onderhavige beroepen slechts toe overgaan, indien thans reeds vast staat dat nieuwe beslissingen op bezwaar niets anders zouden kunnen inhouden dan de handhaving van de afwijzing van de verzoeken tot teruggaaf, op de grond dat appellanten in ieder geval niet te veel aan aanvullend invoerrecht hebben betaald. Voor deze vaststelling ontbreekt evenwel thans de grondslag. Dienaangaande wordt als volgt overwogen.

Verweerder heeft zijn hiervoor in kantnummer 5.3 weergegeven verweer voor het eerst betrokken in zijn schrijven van 30 oktober 2002. Eerst ter zitting is concreet aangegeven hoe hoog de verschillende prijzen precies zouden zijn, echter zonder deze nader te onderbouwen. Appellanten is door deze handelwijze de mogelijkheid onthouden om de juistheid van de gestelde prijzen te verifiëren en zo nodig met redenen omkleed te bestrijden.

Het voorgaande betekent dat verweerder een nieuwe beslissing op bezwaar zal dienen te nemen, waarbij hij steeds de juiste, op de cif-invoerprijs van de betrokken zending gebaseerde berekening dient te maken en aan de hand hiervan vast te stellen of de bedragen, genoemd in de UTB's, te hoog zijn vastgesteld en in zoverre voor gedeeltelijke teruggaaf in aanmerking komen. Het College tekent hierbij aan dat de uitkomst van zodanige nadere beschouwing op zich niet kan zijn dat een hoger aanvullend invoerrecht zal worden opgelegd.

Het College acht termen aanwezig voor nadere beslissingen als hierna in het dictum van deze uitspraak vermeld. Ten aanzien van de proceskosten overweegt het College overeenkomstig het Besluit proceskosten het volgende. De twee onderhavige zaken zijn onderling samenhangend, maar hangen niet samen met de - gelijktijdig behandelde zaken -zes beroepen van appellante 1 in de zaken AWB 99/663-666, 99/768 en 99/769, reeds omdat die beroepen zijn gericht tegen besluiten die gedeeltelijk op een andere juridische grondslag berusten.

Het te vergoeden bedrag van de kosten van rechtsbijstand is vast te stellen onder toekenning van 1 punt voor de indiening van de beroepschriften, 0,5 punt voor de schriftelijke reactie op het arrest van het Hof van Justitie en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, waarbij 1 punt een waarde heeft van € 322.