Hof 's-Hertogenbosch, 20-08-2020, nr. 20-003723-19

Parketnummer : 20-003723-19

Uitspraak : 20 augustus 2020

TEGENSPRAAK

's-Hertogenbosch

gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de politierechter in de rechtbank Zeeland-West-Brabant, zittingsplaats Breda, van 19 november 2019 in de strafzaak met parketnummer 02-056945-18 tegen:

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] ,

wonende te [woonplaats] .

Hoger beroep

De politierechter heeft de verdachte veroordeeld ter zake van:

het wederrechtelijk in een besloten lokaal/besloten erf vertoevende, zich niet op de vordering van/vanwege de rechthebbende aanstonds verwijderen, tezamen en in vereniging met een of meer anderen gepleegd.

Aan de verdachte is een geldboete ter hoogte van € 200,00, subsidiair 4 dagen hechtenis, opgelegd.

Van de zijde van de verdachte is tegen voormeld vonnis hoger beroep ingesteld.

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting in hoger beroep en in eerste aanleg.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door de verdachte naar voren is gebracht.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het hof het vonnis van de politierechter zal vernietigen, de verdachte partieel zal vrijspreken ten aanzien van het medeplegen en de verdachte ter zake van het feit zal veroordelen conform de door de politierechter opgelegde straf, te weten een geldboete ter hoogte van € 200,00, subsidiair 4 dagen hechtenis.

Door de verdachte is vrijspraak bepleit.

Vonnis waarvan beroep

Het hof kan zich op onderdelen niet met het beroepen vonnis verenigen. Om redenen van efficiëntie zal het hof evenwel het gehele vonnis vernietigen.

Tenlastelegging

Aan de verdachte is tenlastegelegd dat:

hij op of omstreeks 3 december 2017 te [adres camping] , gemeente Zundert, tezamen en in vereniging met een of meer anderen, althans alleen, in/op het besloten lokaal en/of het erf, gelegen aan [adres camping] ('' [naam camping] '') bij [beheerder] , althans bij een ander of anderen dan bij verdachte en/of zijn mededader(s), in gebruik, wederrechtelijk aldaar vertoevende, zich met zijn mededader(s), althans alleen, niet op de vordering van of vanwege de rechthebbende aanstonds heeft verwijderd.

De in de tenlastelegging voorkomende taal- en/of schrijffouten of omissies zijn verbeterd. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat, verdachte:

op 3 december 2017 te [adres camping] , gemeente Zundert, op het besloten erf, gelegen aan [adres camping] ('' [naam camping] ''), bij [beheerder] in gebruik, wederrechtelijk aldaar vertoevende, zich niet op de vordering van of vanwege de rechthebbende aanstonds heeft verwijderd.

Het hof acht niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders ten laste is gelegd dan hierboven bewezen is verklaard, zodat hij daarvan zal worden vrijgesproken.

Bewijsmiddelen

Omwille van de leesbaarheid zijn de bewijsmiddelen opgenomen in de aan dit arrest gehechte bijlage.

Bewijsoverwegingen

De beslissing dat het bewezenverklaarde door de verdachte is begaan, berust op de feiten en omstandigheden als vervat in de hierboven bedoelde bewijsmiddelen in onderlinge samenhang beschouwd.

Standpunten verdachte

De verdachte heeft zich in hoger beroep (wederom) op het standpunt gesteld dat de tenlastegelegde bestanddelen van artikel 138 van het Wetboek van Strafrecht (WvSr) niet bewezen kunnen worden.

(a1) Hij, de verdachte, was als -kort gezegd- gemachtigde van de hypotheekhouder van de camping niet wederrechtelijk op het terrein.

(a2) Hij, de verdachte, was niet wederrechtelijk op het terrein omdat de voorlopige voorzieningenrechter bij beslissing van 30 november 2017 een publiekrechtelijk gebiedsverbod jegens hem had geschorst

( b) De [beheerder] had niet de bevoegdheid om de camping (te sluiten en) het beheer over te nemen en als ‘beheerder’ hem de toegang tot het terrein van [naam camping] te ontzeggen, omdat dit terrein met onder meer individuele huisjes (en een kantine) niet een terrein is waarover de gemeente op grond van artikel 13b van de Woningwet het beheer kan overnemen.

( c) Voorts heeft de verdachte aangevoerd dat er sprake is van een onrechtmatige handeling van de gemeente door de verdachte op basis van het privaatrecht een gebiedsverbod op te leggen en dit strafrechtelijk te handhaven, terwijl de bestuursrechter als voorlopige voorziening het bestuursrechtelijk gebiedsverbod terzijde heeft gesteld. De gemeente maakt misbruik van haar bevoegdheden door een dergelijke uitspraak te passeren en misbruikt haar macht.

( d) Daarnaast betoogt de verdachte dat hij zich niet heeft bevonden in een besloten lokaal of op een besloten erf, daar hij vóór de slagbomen van [naam camping] is aangehouden.

( e) Ten slotte heeft de verdachte aangevoerd dat het terrein niet bij een ander in gebruik was, omdat beheer niet het gebruik van het terrein omvat.

Standpunt van de advocaat-generaal

De advocaat-generaal heeft betoogd dat in deze zaak sprake is van een civielrechtelijke ontzegging die de strafrechter slechts bij evidente onrechtmatigheid terzijde kan stellen. Het eigendomsrecht kán, aldus de advocaat-generaal, worden ingeperkt en dat is in deze zaak gebeurd, met toepassing van artikel 13b van de Woningwet.

Gelet op de omheining en bordjes waarover het aanvullend proces-verbaal spreekt, bevond verdachte zich op het besloten erf.

Overwegingen van het hof

(b) Kon de gemeente ex artikel 13b Woningwet het beheer van het campingterrein overnemen?

Alvorens het hof kan toekomen aan de beoordeling van de overige verweren en de tenlastegelegde bestanddelen van de delictsomschrijving, ziet het zich voor de vraag gesteld of de [beheerder] (het college van burgemeester en wethouders) op basis van de Woningwet bevoegd was het beheer van de [naam camping] over te nemen. Immers, indien daartoe op 23 juni 20171.onbevoegd is besloten, ontbrak ook op 6 juli 2017 de bevoegdheid voor de gemeente om verdachte (en medeverdachte [medeverdachte] ) een privaatrechtelijk gebiedsverbod te geven, en kan ook geen sprake zijn van een strafbare lokaal- of erfvredebreuk op het moment dat de verdachte zich, ondanks vordering van of vanwege de gemeente, niet verwijderde.

In de brief van 6 juli 2017 wordt aan verdachte kenbaar gemaakt dat -kort gezegd- de [beheerder] sinds 23 juni 2017 op grond van artikel 13b van de Woningwet is aangewezen als beheerder van het terrein [naam camping] . De gemeente acht zich op grond van artikel 13b lid 1 Woningwet bevoegd tot het verrichten van alle handelingen met betrekking tot [naam camping] die volgens het burgerlijk recht tot de rechten en plichten van een eigenaar behoren. Tot de bevoegdheden die krachtens artikel 5:1 Burgerlijk Wetboek (BW) aan de eigenaar toekomen, behoort ook de bevoegdheid om toegang tot het perceel te verlenen of te ontzeggen. De gemeente acht zich derhalve privaatrechtelijk bevoegd om te bepalen wie toegang heeft tot het terrein van [naam camping] . Op grond van deze privaatrechtelijke bevoegdheid heeft de gemeente de verdachte de toegang ontzegd tot de percelen waarop [naam camping] is gevestigd. De gemeente heeft de verdachte derhalve verboden zich vanaf 6 juli 2017 tot nader order op [naam camping] te begeven.

In voormelde brief is verwezen naar het besluit van het college van burgemeester en wethouders van de [beheerder] van 23 juni 2017 dat ziet op (onder meer) de overname van het beheer van [naam camping] per 23 juni 2017, 15.00 uur, voor de duur van één jaar.

Het hof stelt vast dat tegen dit onderdeel van het besluit rechtsmiddelen zijn ingesteld en dat daarop nog niet ten gronde is beslist.

Wel heeft de voorzieningenrechter van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State het verzoek om dit besluit van 23 juni 2017 te schorsen, na afweging van alle betrokken belangen, bij beslissing van 20 oktober 2017 afgewezen.2.Deze afwijzing betekende dat zowel de sluiting van de camping als de door het college getroffen beheermaatregelen in stand bleven.

Laatstelijk heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State op 18 september 2019 geoordeeld dat de rechtbank bevoegd is kennis te nemen van de beroepen tegen de besluiten op de bezwaren, reden waarom de beroepen zijn doorgezonden aan de rechtbank.3.Volgens de verdachte is nog geen behandeling van de zaak bij de bestuursrechter van rechtbank Zeeland-West-Brabant gepland.

Naar het oordeel van het hof betekent dit evenwel niet dat daarop in de onderhavige procedure moet worden gewacht. Het hof moet zelf in zijn oordeel betrekken of sprake is van een onrechtmatige besluitvorming aan de zijde van de gemeente op 23 juni 2017 die ten grondslag lag aan de aan verdachte ontzegde toegang (het privaatrechtrechtelijk gebiedsverbod) bij brief van 6 juli 2017 en aan de vordering zich te verwijderen. Bij de beoordeling van die vraag betrekt het hof de volgende feiten en omstandigheden.

Voorafgaand aan het besluit van 23 juni 2017, werd op 9 juni 2017 vanuit de [beheerder] het voornemen kenbaar gemaakt om [naam camping] te sluiten vanwege -kort gezegd- de slechte woon- en leefsituatie ter plaatse.

Uit rapporten bleek dat sprake was van brandonveiligheid, gezondheids- en veiligheidsrisico’s en veel incidenten waarbij de politie betrokken was, onder meer betreffende zeden- en geweldsmisdrijven. Wat de gemeente betrof zou de sluiting op zijn vroegst op 4 augustus 2017 plaatsvinden en zouden de bewoners in een jaar tijd gefaseerd geherhuisvest worden. Nadat op 22 juni 2017 evenwel bekend werd dat de exploitatie van de camping (door medeverdachte [medeverdachte] ) al op 3 juli 2017 zou worden gestaakt, iedereen die dag na 12.00 uur het terrein verlaten diende te hebben en de water- en stroomvoorziening gestaakt zouden worden, werd gevreesd dat niet tijdig adequate opvang zou kunnen worden geregeld voor een groot aantal hulpbehoevende bewoners. Om het gemeentelijk opvangplan veilig te stellen en een aanstaande crisis te voorkomen heeft de gemeente -kort gezegd- de camping per 23 juni 2017 gesloten en het beheer ervan overgenomen.4.

Het hof is van oordeel dat in deze omstandigheden de gemeente kon oordelen dat zij het beheer moest overnemen.

De enkele betwisting van de verdachte, zonder nadere en concrete onderbouwing, dat de gemeente onbevoegd was tot het nemen van het besluit tot sluiting en overname van het beheer en de daarop gevolgde privaatrechtelijke ontzegging van de toegang tot het campingterrein, acht het hof daartoe onvoldoende.

De verdachte heeft nog wel aangevoerd dat de camping niet een terrein is als bedoeld in artikel 13b Woningwet.

Naar het oordeel van het hof moet het begrip ‘terrein’ dat in de Woningwet niet nader gedefinieerd is, worden begrepen in dezelfde zin als daaraan toekomt in het Bouwbesluit 2012, omdat uit oogpunt van rechtszekerheid en een uniforme wetstoepassing wenselijk is dat dezelfde term in twee nauw verwante wettelijke regelingen dezelfde betekenis heeft.

In artikel 1.1, eerste lid, van het Bouwbesluit 2012 is de term ‘terrein’ omschreven als: ‘bij een bouwwerk behorend onbebouwd perceel, of een gedeelte daarvan, niet zijnde een erf.’ De omschrijving ‘bij een bouwwerk behorend onbebouwd perceel’ veronderstelt volgens de Raad van State5.een relatie tussen het bouwwerk en het perceel, waarbij het perceel ten dienste van het bouwwerk staat.

Naar het oordeel van het hof kan een campingterrein met daarop individuele huisjes en een kantine en/of receptie gebouw worden aangemerkt als terrein in de zin van artikel 13b Woningwet. Nu niet is gesteld of gebleken dat het terrein (kadastraal) was verdeeld in afzonderlijke gedeelten die elk uitsluitend behoorden bij een van de huisjes of de kantine/het receptiegebouw kan het geheel als terrein, behorend bij de gezamenlijkheid van bouwwerken, worden aangemerkt.

Dit betekent dat het hof bij de verdere beoordeling ervan uit gaat dat de gemeente kon besluiten tot overname van het beheer van de camping.

Rechthebbende

Reeds uit het hiervoor overwogene leidt het hof af dat het bestanddeel ‘rechthebbende’ is vervuld voor zover de steller van de tenlastelegging daarmee heeft gedoeld op de [beheerder] . De gemeente was op basis van het besluit tot overname van het beheer bij uitsluiting bevoegd tot het gebruik van (het terrein van) [naam camping] .

(a)Was de verdachte wederrechtelijk op het terrein?

Voor zover de verdachte al zou gelden als gerechtigd vanwege de hypoheeknemer: met de overname van het beheer verkreeg de gemeente alle rechten en plichten van de eigenaar, behalve die tot vervreemden en bezwaren.

Tegelijkertijd houdt artikel 5:1 BW in:

Het staat de eigenaar met uitsluiting van een ieder vrij van de zaak gebruik te maken, mits dit gebruik niet strijdt met rechten van anderen en de op wettelijke voorschriften en regels van ongeschreven recht gegronde beperkingen daarbij in acht worden genomen.

De eigenaar (en terzake de eigendom zakelijk gerechtigde) mocht dus de zaak niet (meer) gebruiken waar dit zou strijden met het recht van de gemeente.

De schorsing van het bestuursrechtelijk gebiedsverbod bood die vrijbrief niet:

De door de burgemeester bij besluit van 21 september 2017 verlengde bestuursrechtelijke gebiedsverboden, waarbij (onder meer) verdachte is opgedragen zich te verwijderen en verwijderd te houden voor de duur van drie maanden van [naam camping] en de daaraan grenzende (gedeeltes van) openbare wegen, zijn door de voorzieningenrechter in de rechtbank Zeeland-West-Brabant bij beslissing van 30 november 2017 geschorst met ingang van 1 december 2017 tot twee dagen na de bekendmaking van de beslissing op bezwaar.

De voorzieningenrechter heeft daarbij echter benadrukt zich niet te hebben uitgesproken over de privaatrechtelijke ontzeggingen van de toegang tot het terrein door het college van burgemeester en wethouders van de [beheerder] , daar deze uitspraak uitsluitend tot gevolg heeft dat het op grond van het publiekrecht door de burgemeester opgelegde gebiedsverbod ten aanzien van (onder meer) verdachte wordt geschorst.6.

(c)Mocht de gemeente niet óók een privaatrechtelijk gebiedsverbod geven?

De gemeente trad door het overnemen van beheer als bedoeld in artikel 13b van de Woningwet in de civielrechtelijke positie van de eigenaar. Het hof ziet niet in dat door het strafrechtelijk optreden ten aanzien van het overtreden van het opgelegde privaatrechtelijke gebiedsverbod door de gemeente, naast een bestuursrechtelijk gebiedsverbod onrechtmatig jegens de verdachte is gehandeld en waarom dit aan strafvervolging in de weg zou moeten staan. De verdachte heeft ook deze gestelde onrechtmatigheid jegens hem niet nader geconcretiseerd.

(d)Besloten erf

Het hof stelt vast dat uit het dossier volgt dat [naam camping] is gelegen op een perceel dat geheel omheind is met een hekwerk. Voorts staan aan het begin van de toegangsweg zowel links als rechts van deze toegang blauwe borden met het witte opschrift: ‘verboden toegang voor onbevoegden, art. 461 wetb. v. straf.’ Deze borden stonden er ook al op 3 december 2017, verdachte is aan deze borden voorbijgegaan en is ongeveer 75 meter het campingterrein opgelopen.

Van een ‘besloten erf’ in de zin van artikel 138 Wetboek van Strafrecht is sprake indien dat erf kenbaar van de omgeving is afgescheiden. Dit erf hoeft niet geheel afgesloten te zijn om als ‘besloten’ aangemerkt te kunnen worden.

Het hof leidt uit het voorgaande af dat het gehele terrein waarop [naam camping] zich bevindt, valt onder een besloten erf in de zin van artikel 138 Wetboek van Strafrecht en dat dus de verdachte op 3 december 2017 vertoefde op het besloten erf toen hem werd gevorderd dit te verlaten.

(e)Bij een ander in gebruik

Het hof stelt vast dat de [beheerder] bij de brief van 6 juli 2017 op grond van artikel 5:1 BW in relatie tot artikel 13b, eerste lid, van de Woningwet als beheerder van [naam camping] de verdachte de toegang heeft ontzegd tot de percelen waarop [naam camping] is gevestigd.

In de zin van artikel 138 Wetboek van Strafrecht dient voor het bestanddeel ‘bij een ander in gebruik’ sprake te zijn van het feitelijke gebruik van het besloten erf van [naam camping] door een ander. Het gebruik dient extensief te worden uitgelegd, hetgeen mede inhoudt dat het feitelijke gebruik door een handeling van een beheerder kan worden geëffectueerd. Gelet op hetgeen het hof eerder heeft geoordeeld met betrekking tot de rechtmatigheid van voornoemd besluit van 23 juni 2017 onder meer strekkende tot overname van het beheer van de camping, gaat het hof ervan uit dat de [beheerder] het beheer had over het terrein van [naam camping] . Dit betekent dat de eigenaar van [naam camping] niet langer feitelijk kon beschikken over het eigendom, waaronder het desbetreffende terrein met daarop [naam camping] en in het verlengde daarvan aldus evenmin de verdachte en medeverdachte [medeverdachte] hierover feitelijk konden beschikken. In dit beheer door de gemeente lagen daarentegen bevoegdheden besloten waarvan de [beheerder] gebruik mocht maken. Door de verdachte bij brief van 6 juli 2017 de toegang tot het terrein van [naam camping] te ontzeggen, heeft de [beheerder] gebruik gemaakt van een bevoegdheid die haar toekwam uit hoofde van het feitelijk gebruik door de overname van het beheer van (het terrein) [naam camping] .

Het hof stelt derhalve vast dat er sprake was van een besloten erf dat bij een ander in gebruik was, en wel bij de [beheerder] .

Wederrechtelijk vertoeven en het zich op vordering door of vanwege de rechthebbende niet verwijderen

Het hof stelt vast dat ook de bestanddelen ‘wederrechtelijk vertoeven’ en ‘zich op vordering door of vanwege de rechthebbende niet verwijderen’ zijn vervuld.

Uit het vorenstaande volgt dat de gemeente als beheerder de verdachte tot nader order privaatrechtelijk de toegang had ontzegd tot het besloten erf van [naam camping] . De verdachte was daarvan op de hoogte. Van enig eigen, aan het objectieve recht te ontlenen bevoegdheid van de verdachte om op 3 december 2017 op het terrein van de camping te mogen verblijven, is niet gebleken. Voor zover de verdachte een beroep heeft gedaan op een bestaande bevoegdheid daartoe uit hoofde van zijn rol als gemachtigde van de hypotheekhouder, kon hij daaraan -zoals reeds hiervoor is overwogen- als gevolg van de overname van het beheer van [naam camping] door de gemeente op dat moment geen rechten ontlenen, nog daargelaten of een dergelijke rol hem zonder de overname van het beheer wel die bevoegdheid zou verschaffen. Nadat de verdachte is aangesproken door een beveiliger en hem herhaaldelijk is gevorderd het terrein te verlaten, heeft hij daaraan geen gehoor gegeven.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het bewezenverklaarde levert op:

wederrechtelijk op het besloten erf vertoevende, zich niet op de vordering van of vanwege de rechthebbende aanstonds verwijderen.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezenverklaarde uitsluiten. Het feit is strafbaar.

Strafbaarheid van de verdachte

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluiten. De verdachte is daarom strafbaar voor het hiervoor bewezenverklaarde.

Op te leggen sanctie

Het hof heeft bij de bepaling van de op te leggen straf gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezenverklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen. Daarnaast is gelet op de verhouding tot andere strafbare feiten, zoals onder meer tot uitdrukking komende in het hierop gestelde wettelijk strafmaximum en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd.

De politierechter heeft de verdachte ter zake van het bewezenverklaarde veroordeeld tot een geldboete ter hoogte van € 200,-. De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het hof dezelfde straf zal opleggen. De verdachte heeft tegen de strafmaat geen verweer gevoerd.

Verdachte heeft zich -kort gezegd- schuldig gemaakt aan erfvredebreuk. De verdachte heeft nadat hem door de [beheerder] een privaatrechtelijk gebiedsverbod was opgelegd toch het besloten erf van [naam camping] betreden. Bij het betreden van het besloten erf van [naam camping] heeft de verdachte tevens persfotografen meegenomen. Vervolgens heeft de verdachte zich welbewust niets aangetrokken van een vordering om dat besloten erf te verlaten en heeft hij dit alles laten vastleggen door de door hem uitgenodigde persfotografen. Niet alleen heeft de verdachte hiermee laten zien dat hij zich niets aantrekt van grenzen die hem rechtens worden gesteld, maar tevens dat verdachte bereid is publiekelijk een verbod te negeren om zijn gelijk te halen. De verdachte lijkt te menen dat hij zo voor eigen rechter mag spelen en dat hij zich niet aan de regels hoeft te houden. Nu dit onoorbare gedrag van de verdachte geen enkele rechtvaardiging vindt in de feiten en omstandigheden zoals die het hof zijn gebleken, rekent het hof dit de verdachte aan.

Ten aanzien van de persoon van de verdachte heeft het hof acht geslagen op de inhoud van het hem betreffende uittreksel uit de Justitiële Documentatie d.d. 26 mei 2020. Hieruit blijkt dat de verdachte niet eerder is veroordeeld ter zake van soortgelijke feiten. Het hof zal dit in het voordeel van de verdachte meenemen.

Alles overwegende ziet het hof geen aanleiding om tot een andere strafoplegging dan de politierechter te komen.

Het hof zal daarom aan de verdachte een geldboete ter hoogte van € 200,- subsidiair 4 dagen hechtenis opleggen. Bij de vaststelling van de hoogte van de geldboete heeft het hof rekening gehouden met de financiële draagkracht van de verdachte, voor zover daarvan ter terechtzitting is gebleken.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De beslissing is gegrond op de artikelen 23, 24, 24c en 138 van het Wetboek van Strafrecht, zoals deze luidden ten tijde van het bewezenverklaarde.

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het tenlastegelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het bewezenverklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een geldboete van € 200,00 (tweehonderd euro), bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 4 (vier) dagen hechtenis.

Aldus gewezen door:

mr. M.J. Grapperhaus, voorzitter,

mr. S. Riemens en mr. N.I.B.M. Buljevic, raadsheren,

in tegenwoordigheid van V.C. Minneboo, griffier,

en op 20 augustus 2020 ter openbare terechtzitting uitgesproken.

mr. N.I.B.M. Buljevic is buiten staat dit arrest mede te ondertekenen.

Bijlage

Bewijsmiddelen7.

1. Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 3 december 2017 (p. 06-07), betreffende het relaas van verbalisant [verbalisant 1] , voor zover inhoudende:

Op zondag 3 december 2017 om 14.48 uur arriveerde ik op [naam camping] , gevestigd op het adres [adres camping] . Ik maak deel uit van het kernteam [naam camping] en stond op het punt mijn middagdienst te beginnen.

Terwijl ik mijn auto parkeerde kwam er een beveiliger naar me toe die me zei dat de campingeigenaar [medeverdachte] alsmede zijn adviseur [verdachte] binnen in de receptie stonden.

Het was mij verbalisant ambtshalve bekend dat zowel [medeverdachte] als [verdachte] schriftelijk de toegang tot [naam camping] is ontzegd door middel van een aan hen verzonden aangetekende brief, opgesteld door de advocaat van de [beheerder] , [advocaat] .

Direct begaf ik mij naar de receptie van [naam camping] en zag daar een man aan de publiekszijde van de balie staan. Door mijn collega [Verbalisant] werd mij meegedeeld dat deze man de adviseur [verdachte] was van verdachte [medeverdachte] .

Ik hoorde dat deze man vroeg of hij ook kon worden aangehouden. Achter de balie zag ik een van de beheerders, genaamd [verdachte] staan. In mijn bijzijn hoorde ik [verdachte] tot twee maal toe in duidelijk verstaanbaar Nederlands vorderen het terrein te verlaten. Ik hoorde dat [verdachte] zei hieraan niet te voldoen.

Hierop heb ik [verdachte] aangemerkt als verdachte terzake huisvredebreuk en het niet voldoen aan bevel of vordering en hem meegedeeld dat hij werd aangehouden. Tijdstip aanhouding was zondag 3 december 2017, om 14.51 uur. Ik bracht verdachte direct over naar een ruimte gelegen achter het receptiegebouw alwaar ik de Salduz-procedure heb uitgelegd alsmede een veiligheidsfouillering heb uitgevoerd op verdachte.

Ten tijde van mijn ambtshandelingen was ik duidelijk herkenbaar als politieman. Ik was gekleed in uniform.

2. Het proces-verbaal aanhouding d.d. 3 december 2017 (p. 18-19), betreffende het relaas van verbalisant [verbalisant 1] , voor zover inhoudende:

Op zondag 3 december 2017 omstreeks 14:51 uur, hield ik op de locatie [adres camping] , binnen de [beheerder] (receptiegebouw [naam camping] ), als verdachte aan:

Verdachte

Achternaam: [verdachte]

Voornamen: [voornamen verdachte]

Geboren: [geboortedatum]

Grond aanhouding

Op heterdaad als verdachte van overtreding van artikel 138/1 Wetboek van Strafrecht.

Bevindingen

Verdachte bevond zich in het receptiegebouw van [naam camping] . Door beheerder Jeroen werd verdachte in mijn bijzijn tot twee maal toe gevorderd het terrein te verlaten, wat hij weigerde. Verdachte verzocht zelfs om zijn aanhouding. Beheerder [verdachte] deed zijn vordering aan verdachte op een voor ieder duidelijk verstaanbare wijze.

[verdachte] werd door beheerder [verdachte] gevorderd het terrein te verlaten naar aanleiding van een op 6 juli 2017 aan hem aangetekend toegezonden gebiedsverbod voor [naam camping] .

3. Het proces-verbaal van verhoor verdachte d.d. 3 december 2017 (p. 24-26), voor zover inhoudende:

V: U is schriftelijk de toegang tot [naam camping] ontzegd door middel van een

aan u verzonden aangetekende brief, opgesteld door de advocaat van de gemeente

Zundert, [advocaat] , klopt dat?

A: De beheerder. Ja dat klopt helemaal.

V: Woont u aan de [adres] .

A: Jazekers.

V: Klopt het dat u samen met dhr. [medeverdachte] en de pers naar [naam camping] bent gegaan?

A: Jazeker. Ja.

V: Een beveiliger van [beveiligingsbedrijf] heeft U tot drie maal gevorderd het terrein van

[naam camping] te verlaten en U heeft geantwoord dat u niet weg zou gaan,

klopt dat?

A: Ja natuurlijk niet. Dat is toch logisch.

V: U bent op het terrein geweest van [naam camping] .

A: Ik ben alleen bij de ingang geweest. Voor de slagbomen bij het kantoor.

4. Een geschrift, zijnde een aangetekende brief d.d. 6 juli 2017, ondertekend door [advocaat] advocaat te Breda, gericht aan verdachte (p. 36), voor zover inhoudende:

AANGETEKEND

AAN de heer [verdachte]

[adres]

DATUM 6 juli 2017

ONDERWERP [beheerder] / [medeverdachte]

Geachte heer [verdachte] ,

Namens mijn cliënten, de [beheerder] en het college van burgemeester en wethouders van de [beheerder] (hierna gezamenlijk: de 'gemeente'), bericht ik u als volgt.

De gemeente is sinds 23 juni 2017 op grond van artikel 13b Woningwet aangewezen als beheerder van het terrein [naam camping] . Op grond van artikel 13b, lid 1, Woningwet is de gemeente bevoegd tot het verrichten van alle handelingen met betrekking tot [naam camping] die volgens het burgerlijk recht tot de rechten en plichten van een eigenaar behoren. Tot de bevoegdheden die krachtens artikel 5:1 BW aan de eigenaar toekomen, behoort ook de bevoegdheid om toegang tot het perceel te verlenen, of te ontzeggen. De gemeente is derhalve privaatrechtelijk bevoegd om te bepalen wie toegang heeft tot het terrein van [naam camping] .

Thans bericht ik u dat de gemeente op grond van haar privaatrechtelijke bevoegdheid als beheerder op grond van artikel 5:1 BW jo. artikel 13b, lid 1, Woningwet u de toegang ontzegt tot de percelen waarop [naam camping] is gevestigd. Het is u derhalve verboden om zich vanaf heden, tot nader orde, op [naam camping] te begeven. Begeeft u zich ondanks dit verbod wel op het terrein, dan zal de gemeente aangifte doen van huisvredebreuk op grond van artikel 138 Wetboek van Strafrecht en de Politie verzoeken u van het terrein te verwijderen.

5. Een afzonderlijk opgemaakt proces-verbaal van bevindingen met proces-verbaalnummer PL2000-2017290922-11, d.d. 22 oktober 2019 (3 p’s), betreffende het relaas van verbalisant [verbalisant 2] , alsmede de bijbehorende bijlage (hof: luchtfoto [naam camping] ), voor zover inhoudende:

[naam camping] is gelegen op het perceel gelegen tussen de [adres camping] , [adres camping] en de [adres camping] in [adres camping] , [beheerder] . Rondom de gehele camping is een omheining in de vorm van een hekwerk.

Aan de zijde van de [adres camping] is de toegang tot het campingterrein.

De ingang voor campinggasten en/of bezoekers is te bereiken via de parallelweg van de [adres camping] waarbij men meteen het terrein van de camping betreedt.

Meteen aan het begin van de toegang staat zowel links als rechts van deze toegang blauwe borden met het witte opschrift:

Verboden toegang voor onbevoegden, art. 461 wetb. v. strafr.

De genoemde blauwe bordjes waren 3 december 2017 al aanwezig en zijn nog steeds aanwezig.

Bij deze ingang aan de zijde van de [adres camping] is het hekwerk onderbroken en staat er links van de ingang een groot bord met opschrift: [naam camping] .

Vanaf de openbare weg legt men een afstand af van ongeveer 75 meter over het terrein van de camping eer men bij de slagboom komt die bestemd is/was om het gemotoriseerde verkeer tegen te houden c.q. te controleren.

Ik, verbalisant, heb gezien dat de op 3 december 2017 aangehouden verdachten [medeverdachte] en [verdachte] , beiden te voet vanaf de openbare weg, ongeveer 75 meter het campingterrein op zijn gelopen.

Bij dit proces-verbaal heb ik een print van Google maps met daarop (…)aangegeven het traject dat de verdachte [medeverdachte] en [verdachte] op het terrein van de camping hebben afgelegd/gelopen.

6. De verklaringen van verdachte ter terechtzitting in eerste aanleg d.d. 26 juni 2018, voor zover inhoudende:

Politierechter:

U is op 3 december 2017 gevraagd om van [naam camping] af te gaan, dat klopt?

[verdachte] :

Dat klopt.

Politierechter:

U wist dat de toegang tot [naam camping] u bij brief van 6 juli 2017 ontzegd was, zo lees ik in het dossier. Nu gaat het om de privaatrechtelijke ontzegging zoals genoemd in de brief van 6 juli 2017, waarover de bestuursrechter niet heeft geoordeeld. De uitspraak van de bestuursrechter ziet op de schorsing van het bestuursrechtelijke gebiedsverbod, op basis van de Gemeentewet.

[verdachte] :

Ik was bekend met die brief van 6 juli 2017.

7. De verklaringen van verdachte ter terechtzitting in hoger beroep, d.d. 06 augustus 2020, voor zover inhoudende:

“De blauwe bordjes ‘Verboden toegang voor onbevoegden, art. 461 wetb. v. strafr.’ bij de toegang via de ventweg zijn door de eigenaar, de heer [medeverdachte] , aangebracht.

Het klopt dat ik net voor de slagbomen van [naam camping] aanwezig was op 3 december 2017. Het klopt ook dat de beveiliger mij toen herhaaldelijk heeft gezegd dat ik [naam camping] moest verlaten.”

8. Een uitspraak van de Voorzieningenrechter van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (ECLI:NL:RVS:2017:2846) houdt onder meer in:

In een brief van de Brandweer Midden en West-Brabant van 2 februari 2017 is het resultaat van een integrale handhavingsactie beschreven waarbij is geconstateerd dat er geen sprake is van voldoende brandveilig gebruik van [naam camping] , onder meer omdat doorgaanswegen op diverse plaatsen zijn geblokkeerd, binnen vrij te houden zones bouwwerken zijn gerealiseerd en de aangetroffen brandkranen gedurende lange tijd niet zijn onderhouden. (…)Ten aanzien van de volksgezondheid heeft het college diverse rapporten overgelegd van de GGD West-Brabant, waaronder een rapport van maart 2017. In dat rapport zijn de bevindingen van op 17 januari en 14 februari 2017 uitgevoerde controles beschreven. Tijdens deze controles zijn de bewoners van de camping in beeld gebracht en is onderzoek gedaan naar de binnenmilieus van de caravans, de leefomgeving van de publieke ruimten en de hygiënezorg.

In het rapport wordt geconcludeerd dat het vanwege de vaak slechte gezondheids- en sociaalmaatschappelijke situatie van bewoners en veiligheidsrisico's ongezond is om te wonen op [naam camping] en dat de leefsituatie en leefomgeving van een deel van de bewoners niet in overeenstemming is met artikel 25 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.

Ten aanzien van de openbare orde is bij het besluit van 23 juni 2017 een overzicht gevoegd van het aantal incidenten op of rondom [naam camping] dat is vastgelegd in het politiesysteem BVH in de periode januari 2014 tot en met 20 maart 2017.

Dit overzicht bevat ruim 1700 mutaties waaronder meldingen van mensenhandel, illegale prostitutie, (kinder)misbruik, mishandeling, overlast, brandstichting en drugshandel.

9. Een uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant, voorzieningenrechter afdeling bestuursrecht van 30 november 2017 ( ECLI:NL:RBZWB:2017:7804), houdt onder meer in:

De burgemeester en het college van burgemeester en wethouders van de [beheerder] (het college) hebben op 9 juni 2017 vanwege de woon- en leefsituatie op [naam camping] aan de exploitante, [naam camping] , het voornemen kenbaar gemaakt om de camping te sluiten. Daarbij is aangegeven dat de sluiting op zijn vroegst op 4 augustus 2017 zal plaatsvinden en dat de bewoners, op dat moment in ieder geval de 535 in de gemeentelijke basisregistratie geregistreerde personen, in een jaar tijd gefaseerd herhuisvest zullen worden.

Op 22 juni 2017 heeft de exploitante bekend gemaakt dat de exploitatie van [naam camping] al op 3 juli 2017 gestaakt zal worden en dat iedereen op die dag na 12:00 uur het terrein verlaten dient te hebben en dat de water- en stroomvoorziening gestaakt zal worden.

Dit voornemen van de exploitante doorkruiste de herhuisvestingsplannen van de [beheerder] . Gevreesd werd dat niet tijdig adequate opvang geregeld zou kunnen worden voor een groot aantal hulpbehoevende bewoners. Dit vooruitzicht heeft geleid tot een bijeenkomst van het Regionaal Beleidsteam van de Veiligheidsregio Midden- en West- Brabant. Tijdens deze bijeenkomst heeft de voorzitter van de Veiligheidsregio Midden- en West-Brabant vastgesteld dat sprake was van ernstige vrees voor het ontstaan van een ramp of crisis van meer dan plaatselijke betekenis. De voorzitter van de Veiligheidsregio Midden- en West-Brabant heeft daarop het besluit genomen om op te schalen naar fase 4 van de

Gecoördineerde Regionale Incidentbestrijdings Procedure (GRIP).

Om het gemeentelijke opvangplan veilig te stellen en een aanstaande crisis te voorkomen hebben de burgemeester en het college de camping per 23 juni 2017 gesloten en het beheer ervan overgenomen.

(…)

Met betrekking tot de stelling van de burgemeester dat het spoedeisend belang tot het treffen van een voorlopige voorziening zou ontbreken gelet op het feit dat verzoekers ook privaatrechtelijk de toegang tot het terrein is ontzegd door het college als beheerder van het terrein, overweegt de voorzieningenrechter dat verzoekers ter zitting hebben aangegeven dat zij aan deze gebiedsontzeggingen geen waarde toekennen. Zij betwisten dat het college de bevoegdheid heeft om een eigenaar de toegang tot zijn eigendommen te ontzeggen. In de visie van verzoekers betekent schorsing van het bestreden besluit dan ook dat zij het terrein kunnen betreden. Het is dan eventueel aan de strafrechter om te beoordelen of sprake is van

huisvredebreuk, zoals door burgemeester is gesteld. De voorzieningenrechter is van oordeel dat de onderhavige procedure zich niet leent voor beantwoording van deze vraag. Het is niet aan de bestuursrechter, en al helemaal niet in haar hoedanigheid als voorzieningenrechter, om zich uit te spreken over de rechtmatigheid van een privaatrechtelijke ontzegging van de toegang.

(…)

De voorzieningenrechter herhaalt - wellicht ten overvloede - dat zij zich niet heeft

uitgesproken over de privaatrechtelijke ontzeggingen van de toegang tot het terrein door het college van burgemeester en wethouders van de [beheerder] . Deze uitspraak heeft uitsluitend tot gevolg dat het op grond van het publiekrecht door de burgemeester opgelegde gebiedsverbod ten aanzien van verzoekers wordt geschorst.