Rb. Amsterdam, 22-07-2005, nr. 13.497.159-2005

Het verweer, dat de onrechtmatigheid van de aanhouding op 5 april 2005 op basis van de Interpolsignalering moet leiden tot ontoelaatbaarheid van de overlevering, wordt verworpen. De rechtbank is, evenmin als de raadsman, van oordeel dat bij de aanhouding en in verzekeringstelling van de opgeëiste persoon opzettelijk en te kwader trouw is gehandeld in strijd met het bepaalde in artikel 15 OLW. De rechtbank wijst op haar beslissing van 22 april 2005 naar aanleiding van het verzoek tot opheffing dan wel schorsing van de detentie van de opgeëiste persoon. Voor zover de raadsman beoogt te betogen dat sprake is van een flagrante schending van artikel 5 EVRM als bedoeld in artikel 11 OLW, wijst de rechtbank erop dat aan enige schending van artikel 5 EVRM een einde is gekomen door haar vorenbedoelde beslissing, terwijl inwilliging van het verzoek tot overlevering niet (meer) kan leiden tot een dergelijke flagrante schending. Er is derhalve geen aanleiding aan deze onrechtmatigheid, die is hersteld nadat de EAB's waren ontvangen, het verstrekkende gevolg van ontoelaatbaarheid van de overlevering te verbinden. De rechtbank ziet voorts geen aanleiding de door de raadsman in dit verband voorgestelde prejudiciële vragen te stellen.

Met betrekking tot artikel 6 OLW:

. De opgeëiste persoon stelt dat het hem, als burger van de Europese Unie in de zin van artikel 18 van het EG-verdrag, vrijstaat in Nederland te verblijven. Hij wenst dat zijn overlevering aan Hongarije slechts wordt toegestaan, nadat Hongarije met toepassing van artikel 6 OLW heeft gegarandeerd dat hij, na veroordeling tot een vrijheidsbenemende straf, zal worden teruggebracht naar Nederland, waar zijn straf naar hier geldende maatstaven zal worden omgezet in een Nederlandse straf. Aangevoerd is dat het recht van de opgeëiste persoon op gelijke behandeling met Nederlandse staatsburgers wordt geschonden indien zijn overlevering aan Hongarije zou worden toegestaan, zonder dat van Hongarije een garantie, als hiervoor bedoeld, wordt verlangd.

De opgeëiste persoon baseert dit verweer op de omstandigheid dat hem als burger van de Europese Unie een beroep op artikel 12 van het EG-verdrag toekomt.

Artikel 12 van het EG-Verdrag bepaalt, voor zover hier van belang, dat elke discriminatie op grond van nationaliteit binnen de werkingssfeer van dit verdrag verboden is.

Blijkens onder meer de considerans en de artikelen 1 tot en met 4, heeft het EG-Verdrag als doel, kort gezegd, het instellen van een gemeenschappelijke markt. Tegen deze achtergrond wordt het vrije verkeer van personen, goederen, diensten en kapitaal door dit verdrag gewaarborgd. De verdragsrechtelijke bescherming van dit vrije verkeer kan worden ingeroepen door, in beginsel, burgers van de Europese Unie, die deelnemen aan het economisch verkeer op de gemeenschappelijke markt.

Of de overlevering van de opgeëiste persoon met een beroep op artikel 12 EG-Verdrag afhankelijk moet worden gesteld van de hiervoor onder 6.2 bedoelde garantie hangt af van het antwoord op de vraag of het recht op bedoelde garantie binnen de werkingssfeer van dit verdrag valt. De werkingssfeer van dit verdrag valt in twee delen uiteen, te weten de persoonlijke werkingssfeer en de materiële werkingssfeer.

Het beroep van de opgeëiste persoon op artikel 12 EG-Verdrag valt binnen de personele werkingssfeer indien hij hier in de zin van dit verdrag legaal verblijft. Niet in geschil is dat de opgeëiste persoon Hongaars staatsburger is en als zodanig burger van de Europese Unie als bedoeld in artikel 18 van het EG-verdrag. Onder voorbehoud van de beperkingen en voorwaarden die bij dit verdrag en de bepalingen ter uitvoering daarvan zijn vastgesteld, heeft hij derhalve het recht vrij op het grondgebied van de lidstaten te reizen en te verblijven. Een voorwaarde als in artikel 18, eerste lid EG-verdrag genoemd is - gelet op Richtlijn 90/364/EEG - samengevat, dat de opgeëiste persoon, als economisch niet actieve, kan aantonen over een dekkende ziektekostenverzekering en voldoende middelen van bestaan te beschikken.

Ter zitting van 15 juli 2005 heeft de opgeëiste persoon een aanvraag voor een ziektekostenverzekering van 14 juli 2005 overgelegd waaruit blijkt dat [partner van opgeëiste persoon], een ziektekostenverzekering aanvraagt, mede ten behoeve van de opgeëiste persoon en hun dochter. Dit aanvraagformulier, hangende de onderhavige procedure ingevuld, acht de rechtbank onvoldoende om aan te nemen dat de opgeëiste persoon over een afdoende ziektekostenverzekering beschikt.

De opgeëiste persoon heeft voorts niet aangetoond over voldoende middelen van bestaan te beschikken. Hij heeft afschriften overgelegd van Hongaarse bankrekeningen ten name van zijn vader, waaruit zou moeten blijken dat deze in de afgelopen periode geld heeft opgenomen dat aan de opgeëiste persoon is ten goede gekomen. Wat er van die bewering zij, daaraan kan niet de conclusie worden verbonden dat de opgeëiste persoon ook in de toekomst over regelmatige inkomsten zal kunnen beschikken. Zijn stelling dat de opbrengst van de verkoop van aan zijn ouders toebehorend onroerend goed aan hem ter beschikking staat is niet onderbouwd.

De verdediging heeft voorts een in de Hongaarse taal gesteld stuk in het geding gebracht waaruit moet blijken dat zijn [partner van opgeëiste persoon] – met wie hij niet is gehuwd – over een appartement in Budapest beschikt. De stelling dat dit appartement zou zijn verhuurd voor € 1.000,-- per maand is niet verder onderbouwd. Zo al van de juistheid hiervan moet worden uitgegaan, is aannemelijk dat een eventuele huuropbrengst niet geheel ter vrije besteding van [partner van opgeëiste persoon] staat, aangezien daaruit het onderhoud en andere kosten, zoals belastingen, met betrekking tot het appartement zullen moeten worden voldaan. Daarnaast is onzeker of eventuele inkomsten van [partner van opgeëiste persoon] zonder meer tot middelen van bestaan van de opgeëiste persoon kunnen worden gerekend.

Ten slotte blijkt uit het verzoek van de Hongaarse autoriteiten, strekkende tot het leggen van conservatoir beslag op geld dat bij de opgeëiste persoon is aangetroffen, teneinde met de strafzaken tegen de opgeëiste persoon samenhangende schadevergoedingen uit te keren, dat het maar ten zeerste de vraag is of de opgeëiste persoon de komende tijd zelf vrijelijk over gelden kan en mag beschikken.

Anders dan de raadsman is de rechtbank van oordeel dat de opgeëiste persoon voldoende de gelegenheid heeft gehad – immers vanaf de toetreding van Hongarije tot de Europese Unie, althans vanaf het moment dat hij samen met zijn raadsman tot het onderhavige verweer is gekomen – om aan te tonen dat hij aan beide vorengenoemde criteria voldoet. Zijn beroep op het bepaalde bij of krachtens de Vreemdelingenwet en de Algemene Wet Bestuursrecht gaat niet op, nu die bepalingen zijn geschreven in verband met aanvragen tot verblijfstitels, hetgeen in deze zaak niet aan de orde is. De rechtbank acht dan ook geen termen aanwezig de opgeëiste persoon alsnog in de gelegenheid te stellen een en ander aan te tonen.

De stelling dat de opgeëiste persoon in Nederland is met het doel diensten te ontvangen kan niet worden aanvaard. Uit de overgelegde stukken blijkt dat de door de opgeëiste persoon bedoelde diensten zijn geleverd aan zijn [partner van opgeëiste persoon] en derhalve niet aan hem. Nu voorts uit het dossier blijkt dat hij bij zijn aanhouding beschikte over vervalste reis- en identiteitsdocumenten en in zijn eerste verhoor op 5 april 2005 bij de politie heeft verklaard dat hij over een vals paspoort beschikte omdat er een Hongaars arrestatiebevel tegen hem

liep, is aannemelijk dat hij hier te lande verblijft om zich aan de Hongaarse justitie te onttrekken en derhalve niet om diensten te ontvangen. Het ontvangen van rechtsbijstand in de onderhavige zaak, die immers overlevering aan Hongarije betreft, kan niet worden beschouwd als doel van verblijf in de zin van het EG-Verdrag.

Het door de raadsman gestelde, afgeleide, verblijfsrecht van de opgeëiste persoon is onvoldoende onderbouwd. Het hiervoor onder 6.3.3 en 6.3.4 overwogene geldt immers mutatis mutandis voor zijn [partner van opgeëiste persoon] en hun dochter. De ingeroepen richtlijn 1964/221/EEG laat dit onverlet.

Gelet op het bovenstaande en op de omstandigheid dat de opgeëiste persoon bovendien bij zijn aanhouding beschikte over vervalste reis- en identiteitsdocumenten, is het evident dat hij niet legaal in Nederland verblijft, hij niet binnen de personele werkingssfeer van het EG-Verdrag valt en hem aldus geen beroep op artikel 12 EG-Verdrag toekomt. De door de raadsman aangehaalde jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen maakt dit oordeel niet anders. Anders dan in die zaken gaat het in de onderhavige zaak immers om het verzoek van de Hongaarse autoriteiten om overlevering van de opgeëiste persoon en niet om de vraag of de opgeëiste persoon in aanmerking komt voor een verblijfsrecht. Op grond van hetgeen hiervoor is overwogen komt de rechtbank tot de conclusie dat de opgeëiste persoon niet binnen de personele werkingssfeer van het EG-Verdrag valt.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat aan de opgeëiste persoon geen bescherming ingevolge artikel 12 EG-Verdrag toekomt, zodat de vraag naar de materiële werkingssfeer van dit verdrag - en de door de raadsman voorgestelde prejudiciële vragen - geen bespreking behoeft.

Ten slotte geldt dat artikel 6, lid 5 OLW de terugkeergarantie koppelt aan de mogelijkheid de opgeëiste persoon in Nederland te vervolgen voor de feiten die aan het EAB ten grondslag liggen. De feiten die deze opgeëiste persoon worden verweten zijn alle in

Hongarije gepleegd, zodat een terugkeergarantie ook om die reden niet aan de orde kan komen.