Hof 's-Hertogenbosch, 11-12-2008, nr. 20-002213-07

Op de avond van 3 juli 2006 is verdachte met [medeverdachte 1] met de auto naar de woning van [slachtoffer] in Gemert gereden. [medeverdachte 2] en [medeverdachte 3] zijn die avond naar die woning gelopen.

Op het moment dat [slachtoffer] de poortdeur aan de zijkant van de woning opende, zag hij vier jongens staan. Tussen [slachtoffer] en diens echtgenote [echtgenote slachtoffer] en de vier jongens is een woordenwisseling ontstaan. Op enig moment kreeg [slachtoffer] van één van de vier jongens een harde kopstoot en viel achterover op de grond. [slachtoffer] heeft de jongens vervolgens met een koevoet, die hij uit de schuur had gepakt, weggejaagd.

De jongen die [slachtoffer] een kopstoot had gegeven had kistjes aan waar cement op zat, had kort donker haar, lange bakkebaarden en is met één van de andere jongens in de auto gestapt en weggereden. De overige twee jongens zijn weggerend.

[slachtoffer] en [echtgenote slachtoffer] hebben verdachte bij een enkelvoudige fotoconfrontatie voor 100% herkend als de persoon die [slachtoffer] op 3 juli 2006 een kopstoot heeft gegeven.

Tijdens het verhoor van verdachte op 3 juli 2006 heeft [verbalisant], hoofdagent van regiopolitie Brabant Zuid-Oost, - die op 3 juli 2006 kort na de aangifte alle vier de jongens heeft gezien - geconstateerd dat verdachte bouwkisten (schoenen) aan had waarop cementresten aanwezig waren, dat verdachte kort zwart haar had en dat verdachte lange bakkebaarden had. De drie andere jongens voldeden volgens [verbalisant] voornoemd niet aan dat signalement. Was dit wel zo geweest, dan had hij dit zeker in het door hem ter zake opgemaakte proces-verbaal van bevindingen gerelateerd.

[medeverdachte 1] heeft gezien dat er fysiek contact tussen [slachtoffer] en verdachte is geweest, voordat [slachtoffer] de koevoet uit de schuur pakte.

Op grond van deze feiten en omstandigheden, een en ander in onderlinge samenhang en (tijds)verband bezien ook met hetgeen overigens uit de bewijsmiddelen naar voren komt, acht het hof wettig en overtuigend bewezen dat verdachte degene is geweest die [slachtoffer] op 3 juli 2006 te Gemert een kopstoot heeft gegeven. Anders dan door de verdediging is betoogd kan de door verdachte aan [slachtoffer] gegeven kopstoot, naar het oordeel van het hof, gelet op de omstandigheid dat de kopstoot met kracht is gegeven en kennelijk zo hard was dat aangever [slachtoffer] ten gevolge van die kopstoot achterover viel, worden aangemerkt als een poging tot het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel, zoals bewezen is verklaard. Verdachte heeft dusdoende de kans op het intreden van het bewezen verklaarde gevolg, welke kans naar algemene ervaringsregelen aanmerkelijk is te achten, willens en wetens aanvaard

De verdediging heeft ter terechtzitting in hoger beroep veronderstellende wijs naar voren gebracht, dat het bij [slachtoffer] geconstateerde letsel niet door de kopstoot, maar wellicht door een andere toedracht is ontstaan. Het hof acht deze lezing, gelet op de omstandigheid dat in het verhandelde ter terechtzitting in hoger beroep geen enkele aanwijzing naar voren is gekomen dat het bij [slachtoffer] geconstateerde letsel op een andere wijze dan door de kopstoot van verdachte is veroorzaakt, zodanig onwaarschijnlijk, dat het deze terzijde schuift.

Van de zijde van de verdachte is voorts aangevoerd dat de uitkomsten van de enkelvoudige fotoconfrontaties onbetrouwbaar zijn en daarom niet tot het bewijs mogen worden gebezigd.

Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

Aangever [slachtoffer] en diens echtgenote [echtgenote slachtoffer] hebben verdachte bij een enkelvoudige fotoconfrontatie beiden voor 100% herkend als de persoon die [slachtoffer] op 3 juli 2006 te Gemert een kopstoot heeft gegeven. Nu deze herkenningen niet op zichzelf staan, maar aansluiten bij de, eveneens tot het bewijs gebezigde, verklaringen van voornoemde [slachtoffer] en [echtgenote slachtoffer], acht het hof bedoelde fotoconfrontaties betrouwbaar en als zodanig bruikbaar voor het bewijs. Het hof verwerpt het verweer.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Het bewezen verklaarde is voorzien en strafbaar gesteld bij artikel 302, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht juncto artikel 45, eerste lid, van die wet.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten.

Het wordt gekwalificeerd zoals hierna in de beslissing wordt vermeld.

Strafbaarheid van de verdachte

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluiten.

De verdachte is daarom strafbaar voor het hiervoor bewezen verklaarde.

Op te leggen straf

Gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van de verdachte, zoals van een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken, acht het hof oplegging van een taakstraf in de vorm van een werkstraf van na te melden duur passend en geboden.

Bij de straftoemeting heeft het hof rekening gehouden met:

de ernst van het bewezen verklaarde in de verhouding tot andere strafbare feiten, zoals onder meer tot uitdrukking komt in het hierop gestelde wettelijk strafmaximum en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd;

de mate waarin het bewezen verklaarde persoonlijk leed teweeg heeft gebracht bij [slachtoffer], zoals daarvan blijkt uit de toelichting op zijn vordering als benadeelde partij.

het gewelddadige karakter van het bewezen verklaarde.

Schadevergoeding

De benadeelde partij [slachtoffer] heeft in eerste aanleg een vordering ingesteld, strekkende tot schadevergoeding tot een bedrag van € 463,27, vermeerderd met de wettelijke rente. Deze vordering is bij vonnis waarvan beroep toegewezen tot een bedrag van € 220,00.

De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep niet opnieuw gevoegd ter zake van het niet toegewezen gedeelte van de vordering. Derhalve is de vordering van de benadeelde partij slechts tot het bij vonnis waarvan beroep toegewezen bedrag aan het oordeel van het hof onderworpen.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is het hof voldoende gebleken dat de benadeelde partij [slachtoffer] als gevolg van verdachtes bewezen verklaarde handelen rechtstreeks schade heeft geleden tot na te melden bedrag. Verdachte is tot vergoeding van die schade gehouden zodat de vordering tot dat bedrag toewijsbaar is.

Het hof ziet aanleiding ter zake de maatregel van artikel 36f Wetboek van Strafrecht op te leggen als na te melden.

Verdachte is naar burgerlijk recht aansprakelijk voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De beslissing is gegrond op de artikelen 9, 22c, 22d, 24c, 36f, 45 en 302 van het Wetboek van Strafrecht, zoals deze luidden ten tijde van het bewezen verklaarde.