CRvB, 08-03-2011, nr. 09/872 WWB

Het College heeft ter zitting van de Raad de vraag opgeworpen of ten aanzien van de brief van 14 december 2007 niet de civiele rechter in plaats van de bestuursrechter bevoegd is, omdat betoogd kan worden dat de schade het gevolg is van de civielrechtelijke beslaglegging in plaats van de onrechtmatige terugvordering.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad is een beslissing over de vergoeding van de beweerdelijk geleden schade een zelfstandig schadebesluit, indien deze schade het gevolg is van een besluit waartegen bezwaar en beroep mogelijk is (materiële connexiteit). Voorts is vaste rechtspraak van de Raad dat het (hoger) beroep tegen een zelfstandig schadebesluit wordt beoordeeld door de bestuursrechter die bevoegd is te oordelen over het (hoger) beroep tegen het schadeveroorzakende besluit (processuele connexiteit).

De Raad begrijpt de gronden van appellante aldus dat zij stelt immateriële schade te hebben geleden door gemis aan inkomen als gevolg van een beslag dat is gelegd op haar arbeidsongeschiktheidsuitkering ter uitvoering van het besluit van 6 juli 2006.

De Raad stelt vast dat bij besluit van 6 juli 2006 een bedrag van € 1.768,57 van appellante is teruggevorderd. Naar aanleiding van dit besluit is, met eerbiediging van de beslagvrije voet, beslag gelegd op de arbeidsongeschiktheidsuitkering van appellante. Tegen het besluit van 6 juli 2006 was bezwaar mogelijk en is ook feitelijk bezwaar gemaakt. In het besluit op bezwaar van 1 oktober 2007 is dit bezwaar gegrond verklaard en is geheel van terugvordering afgezien, zodat het besluit van 6 juli 2006 als onrechtmatig moet worden aangemerkt. De Raad is van oordeel dat, nu appellante de beslaglegging zelf niet heeft bestreden en evenmin heeft aangevoerd dat er in de feitelijke uitoefening van die beslaglegging onrechtmatigheden hebben plaatsgevonden, de beweerdelijk geleden schade het gevolg is van het onrechtmatige besluit van 6 juli 2006. Dit brengt mee dat de brief van 14 december 2007 als zelfstandig schadebesluit moet worden aangemerkt. Aangezien de Raad bevoegd zou zijn geweest in hoger beroep te oordelen over het schadeveroorzakende besluit van 6 juli 2006, is hij ook bevoegd in hoger beroep te oordelen over het zelfstandig schadebesluit van 14 december 2007.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad dient in het kader van het bestuursrecht voor de beantwoording van de vraag of er voldoende aanleiding bestaat om schadevergoeding toe te kennen, zoveel mogelijk aansluiting te worden gezocht bij het civielrechtelijke schadevergoedingsrecht (zie de uitspraak van 21 maart 2008, LJN BC9247). Voor nadeel dat niet in vermogensschade bestaat, heeft een benadeelde overeenkomstig artikel 6:106, eerste lid, aanhef en onder b, van het Burgerlijk Wetboek (BW) recht op een naar billijkheid vast te stellen schadevergoeding indien de benadeelde lichamelijk letsel heeft opgelopen, in zijn eer of goede naam is geschaad of op andere wijze in zijn persoon is aangetast.

In hoger beroep heeft appellante zich op het standpunt gesteld dat beslaglegging op het inkomen een aantasting is van iemands persoonlijke levenssfeer die in haar geval, nu achteraf is gebleken dat die onrechtmatig was, heeft geleid tot een aantasting van de persoon als bedoeld in artikel 6:106, eerste lid, aanhef en onder b, van het BW. In dit verband heeft appellante nog aangevoerd dat de ernst van de inbreuk op de persoonlijke levenssfeer uitsluitend van belang is voor de hoogte van de toe te kennen schadevergoeding, niet voor de vraag of er recht bestaat op schadevergoeding.

Anders dan appellante betoogt is de Raad van oordeel dat de aantasting van de persoon als bedoeld in artikel 6:106, eerste lid, aanhef en onder b, van het BW alleen dan een grond oplevert voor toekenning van immateriële schade, indien sprake is van een ernstige schending van een fundamenteel recht. De Raad wijst hierbij op de arresten van de Hoge Raad van onder meer 9 juli 2004 (LJN AO7721) en 18 maart 2005 (LJN AR5213).

Nog daargelaten de vraag of in het geval van appellante een fundamenteel recht is geschonden, is naar het oordeel van de Raad geen sprake van een ernstige schending. De Raad kent hierbij betekenis toe aan de omstandigheid dat appellante ondanks de beslaglegging wel heeft kunnen beschikken over het deel van haar inkomen dat gelijk is aan de voor haar geldende beslagvrije voet bedoeld in de artikelen 475c tot en met 475e van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering.

Uit het voorstaande vloeit voort dat appellante geen recht heeft op vergoeding van de door haar gestelde immateriële schade. De Raad is dan ook met de rechtbank van oordeel dat het College het verzoek van appellante terecht heeft afgewezen. Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak komt voor bevestiging in aanmerking.

De Raad ziet geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.