HvJ EU, 16-09-2015, nr. C-519/13

De overwegingen 2 en 6 tot en met 12 van verordening nr. 1393/2007 luiden, voor zover van belang:

Artikel 1 van die verordening, dat de werkingssfeer ervan omschrijft, bepaalt in lid 1:

Op grond van artikel 2 van die verordening wijzen de lidstaten de ‘verzendende instanties’ aan, die bevoegd zijn om gerechtelijke of buitengerechtelijke stukken te verzenden ter betekening of kennisgeving in een andere lidstaat, en de ‘ontvangende instanties’, die bevoegd zijn om dergelijke stukken uit een andere lidstaat in ontvangst te nemen.

Artikel 4 van dezelfde verordening bepaalt:

In artikel 5 van verordening nr. 1393/2007 wordt bepaald:

Ingevolge artikel 6, lid 1, van die verordening zendt de ontvangende instantie bij de ontvangst van een stuk de verzendende instantie zo spoedig mogelijk en in ieder geval binnen zeven dagen na de ontvangst van het stuk langs de snelst mogelijke weg een ontvangstbewijs, overeenkomstig het modelformulier in bijlage I.

Artikel 7 van die verordening bepaalt:

In artikel 8 van dezelfde verordening, met als opschrift ‘Weigering van ontvangst van een stuk’, wordt bepaald:

Het in bijlage II bij verordening nr. 1393/2007 opgenomen modelformulier is hierna weergegeven:

Artikel 10, lid 1, van verordening nr. 1393/2007 bepaalt:

In artikel 19, lid 1, van die verordening wordt bepaald dat, wanneer een stuk dat het geding inleidt of een daarmee gelijk te stellen stuk ter betekening of kennisgeving naar een andere lidstaat moest worden gezonden en de verweerder niet is verschenen, de rechter van de lidstaat van herkomst de beslissing aanhoudt totdat is gebleken dat hetzij van het stuk dat het geding inleidt betekening of kennisgeving is gedaan met inachtneming van de in de wetgeving van de aangezochte lidstaat voorgeschreven vormen, hetzij dat stuk daadwerkelijk is afgegeven aan de verweerder in persoon of aan zijn woonplaats op een andere in die verordening geregelde wijze, en dat de verzending bovendien zo tijdig is geschied dat die verweerder gelegenheid heeft gehad verweer te voeren.

Artikel D.48 van het wetboek van burgerlijke rechtsvordering bepaalt onder meer:

Wat betreft dit eerste aspect dat in de prejudiciële vragen, zoals geherformuleerd, aan de orde is gesteld, dient te worden geconstateerd dat geen nuttig antwoord mogelijk is op basis van de bewoordingen van artikel 8 van verordening nr. 1393/2007 als zodanig.

De draagwijdte van die bepaling moet dan ook worden vastgesteld aan de hand van de context ervan. Daartoe dienen de met verordening nr. 1393/2007 nagestreefde doelstellingen te worden onderzocht, alsook het door die verordening ingevoerde stelsel waarvan artikel 8 deel uitmaakt (zie in die zin arrest Weiss und Partner, C-14/07, EU:C:2008:264, punt 45).

Wat in de eerste plaats de doelstellingen van verordening nr. 1393/2007 betreft, zij opgemerkt dat die verordening, die is vastgesteld op de grondslag van artikel 61, onder c), EG, blijkens overweging 2 ervan een mechanisme voor de betekening en kennisgeving tussen de lidstaten van gerechtelijke en buitengerechtelijke stukken in burgerlijke en in handelszaken beoogt in te voeren met het oog op de goede werking van de interne markt (zie arresten Alder, C-325/11, EU:C:2012:824, punt 29, en Fahnenbrock e.a., C-226/13, EU:C:2015:383, punt 40).

Zo is in die verordening, teneinde de doelmatigheid en snelheid van gerechtelijke procedures te verbeteren en een goede rechtsbedeling te verzekeren, het beginsel neergelegd dat gerechtelijke en buitengerechtelijke stukken rechtstreeks tussen de lidstaten worden verzonden (zie arrest Leffler, C-443/03, EU:C:2005:665, punt 3), waardoor de procedures worden vereenvoudigd en versneld. Die doelstellingen worden in herinnering gebracht in de overwegingen 6 tot en met 8 van die verordening.

Zoals het Hof reeds meermaals heeft geoordeeld, mag bij het nastreven van die doelstellingen evenwel op geen enkele wijze afbreuk worden gedaan aan de rechten van verdediging van degenen voor wie de stukken bestemd zijn, welke rechten voortvloeien uit het recht op een eerlijk proces, dat is neergelegd in artikel 47, tweede alinea, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 6, lid 1, van het op 4 november 1950 te Rome ondertekende Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (zie met name arrest Alder, C-325/11, EU:C:2012:824, punt 35 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In dat verband dient er niet alleen op te worden toegezien dat degene voor wie een stuk is bestemd, dat stuk daadwerkelijk ontvangt, maar ook dat hij in staat wordt gesteld de betekenis en draagwijdte van de tegen hem in het buitenland ingestelde vordering te vernemen en op effectieve en volledige wijze te begrijpen, zodat hij in de lidstaat van herkomst op nuttige wijze zijn rechten kan doen gelden [zie in die zin arrest Alder, C-325/11, EU:C:2012:824, punten 36 en 41, en naar analogie — met betrekking tot verordening (EG) nr. 1348/2000 van de Raad van 29 mei 2000 inzake de betekening en de kennisgeving in de lidstaten van gerechtelijke en buitengerechtelijke stukken in burgerlijke of in handelszaken (PB L 160, blz. 37), die aan verordening nr. 1393/2007 is voorafgegaan — arrest Weiss und Partner, C-14/07, EU:C:2008:264, punten 64 en 73].

Uit dat oogpunt dient verordening nr. 1393/2007 dus zodanig te worden uitgelegd dat in elk concreet geval wordt gezorgd voor een juist evenwicht tussen de belangen van de verzoeker en die van de verweerder waarvoor het stuk is bestemd, door het streven naar een doelmatige en snelle verzending van processtukken te verzoenen met het vereiste te waarborgen dat de rechten van verdediging van degene voor wie die stukken zijn bestemd, op passende wijze worden beschermd (zie arresten Weiss und Partner, C-14/07, EU:C:2008:264, punt 48, en Alder, C-325/11, EU:C:2012:824, punt 36).

Aangaande in de tweede plaats het door verordening nr. 1393/2007 ingevoerde stelsel om dat streefdoel te bereiken, zij opgemerkt dat de stukken, zoals volgt uit de artikelen 2 en 4, lid 1, van die verordening, gelezen in onderlinge samenhang en in het licht van overweging 6 van dezelfde verordening, in beginsel worden verzonden tussen de door de lidstaten aangewezen ‘verzendende instanties’ en ‘ontvangende instanties’ (zie arrest Alder, C-325/11, EU:C:2012:824, punt 30). Op grond van artikel 4 van die verordening wordt het stuk of worden de stukken waarvan betekening of kennisgeving moet worden verricht, door de verzendende instantie langs elke passende weg zo spoedig mogelijk rechtstreeks verzonden naar de ontvangende instantie.

Krachtens artikel 5, lid 1, van die verordening dient de verzendende instantie de aandacht van de verzoeker te vestigen op het risico dat de geadresseerde kan weigeren een stuk dat niet in een van de in artikel 8 van die verordening bedoelde talen is gesteld, in ontvangst te nemen. Niettemin is het aan de verzoeker te beslissen of het betreffende stuk dient te worden vertaald. Bovendien draagt hij overeenkomstig artikel 5, lid 2, van diezelfde verordening de kosten voor een vertaling.

De ontvangende instantie is op haar beurt verplicht het stuk daadwerkelijk aan de geadresseerde te betekenen of ter kennis te brengen, zoals bepaald in artikel 7 van verordening nr. 1393/2007. In dat verband moet zij de verzendende instantie op de hoogte houden van alle relevante elementen van die verrichting door het in bijlage I bij die verordening opgenomen modelformulier terug te sturen, en moet zij degene voor wie het stuk is bestemd, overeenkomstig artikel 8, lid 1, van dezelfde verordening, ervan in kennis stellen dat hij kan weigeren het stuk in ontvangst te nemen indien het niet is gesteld of vertaald in een van de in die bepaling bedoelde talen, namelijk ofwel een taal die de betrokkene begrijpt, ofwel de officiële taal van de aangezochte lidstaat of in voorkomend geval een van de officiële talen van de plaats waar de betekening of kennisgeving moet worden verricht, welke talen de geadresseerde wordt geacht te beheersen. Wanneer de geadresseerde daadwerkelijk weigert het stuk in ontvangst te nemen, moet de ontvangende instantie bovendien krachtens de leden 2 en 3 van hetzelfde artikel onverwijld de verzendende instantie daarvan in kennis stellen en de aanvraag samen met het stuk waarvan de vertaling wordt gevraagd, terugzenden.

Die instanties dienen zich daarentegen niet uit te spreken over inhoudelijke kwesties, zoals de vraag welke taal of talen degene voor wie het stuk is bestemd, begrijpt, en de vraag of het stuk vergezeld moet gaan van een vertaling in een van de in artikel 8, lid 1, van verordening nr. 1393/2007 bedoelde talen.

Iedere andere uitlegging zou immers kunnen leiden tot juridische problemen waaruit geschillen kunnen voortkomen die de procedure om stukken van de ene naar de andere lidstaat te verzenden zouden vertragen en bemoeilijken.

In de hoofdgedingen blijkt evenwel uit het aan het Hof overgelegde dossier dat de ontvangende instantie van mening was dat de beschikking waarbij machtiging werd verleend om het stuk in het buitenland te betekenen, niet hoefde te worden vertaald, en dat zij daaruit heeft afgeleid dat zij het in bijlage II bij verordening nr. 1393/2007 opgenomen modelformulier niet bij dat stuk hoefde te voegen.

Die verordening kent de ontvangende instantie evenwel geen enkele bevoegdheid toe om te beoordelen of is voldaan aan de voorwaarden van artikel 8, lid 1, ervan waaronder degene voor wie een stuk is bestemd, kan weigeren dat stuk in ontvangst te nemen.

Het staat integendeel uitsluitend aan de nationale rechter bij wie de zaak in de lidstaat van herkomst aanhangig is gemaakt, om over kwesties van die aard uitspraak te doen zodra de verzoeker en de verweerder daarover van mening verschillen.

Na instelling van de betekenings- of kennisgevingsprocedure, waarbij wordt vastgesteld wat daartoe het relevante stuk is of de relevante stukken zijn, zal die rechter pas uitspraak doen nadat degene voor wie een stuk is bestemd, daadwerkelijk heeft geweigerd dat stuk in ontvangst te nemen omdat het niet is gesteld in een taal die hij begrijpt of geacht wordt te begrijpen. Dan dient die rechter op vraag van de verzoeker na te gaan of die weigering al dan niet gerechtvaardigd was (zie naar analogie arrest Weiss und Partner, C-14/07, EU:C:2008:264, punt 85). Daartoe moet hij naar behoren rekening houden met alle elementen van het dossier om vast te stellen welke talenkennis degene voor wie het stuk is bestemd, bezit (zie arrest Weiss und Partner, C-14/07, EU:C:2008:264, punt 80), en voorts om te beslissen of dat stuk, gelet op de aard ervan, moet worden vertaald.

Ten slotte moet die rechter er in elk concreet geval zorg voor dragen dat de respectievelijke rechten van de betrokken partijen op evenwichtige wijze worden beschermd door het streven naar een doelmatige en snelle betekening of kennisgeving in het belang van de verzoeker af te wegen tegen het streven naar een doeltreffende bescherming van de rechten van verdediging van degene voor wie het stuk is bestemd.

Aan deze precisering dient aangaande het door verordening nr. 1393/2007 ingevoerde stelsel te worden toegevoegd dat die verordening het gebruik van twee respectievelijk in bijlage I en bijlage II bij die verordening opgenomen modelformulieren voorschrijft.

In dat verband zij er ten eerste op gewezen dat verordening nr. 1393/2007 niet voorziet in enige uitzondering op het gebruik van die formulieren.

Zoals blijkt uit overweging 11 van diezelfde verordening, is het integendeel zo dat de in die verordening opgenomen modelformulieren ‘moeten […] worden gebruikt’ omdat zij, met inachtneming van de respectievelijke rechten van de betrokken partijen en zoals blijkt uit overweging 7 van verordening nr. 1393/2007, ertoe bijdragen de procedure voor de verzending van stukken eenvoudiger en transparanter te maken, waardoor zowel de leesbaarheid van die stukken als de zorgvuldigheid van de verzending ervan wordt gewaarborgd.

Ten tweede vormen die formulieren, zoals in overweging 12 van die verordening wordt aangegeven, middelen om de geadresseerden in kennis te stellen van de hun ter beschikking staande mogelijkheid om te weigeren het te betekenen of ter kennis te brengen stuk in ontvangst te nemen.

In het licht van die overwegingen dient te worden vastgesteld welke strekking precies moet worden toegekend aan het in bijlage II bij verordening nr. 1393/2007 opgenomen modelformulier en dus aan artikel 8, lid 1, van die verordening, dat ziet op de kennisgeving van dat formulier aan degene voor wie het stuk is bestemd.

Zoals blijkt uit de bewoordingen zelf van het opschrift en de inhoud van dat formulier, wordt de op grond van dat artikel 8, lid 1, bestaande mogelijkheid om te weigeren het te betekenen of ter kennis te brengen stuk in ontvangst te nemen, aangemerkt als een ‘recht’ van degene voor wie dat stuk is bestemd.

Opdat dit door de wetgever van de Europese Unie toegekende recht op nuttige wijze de ermee beoogde effecten zou kunnen sorteren, moet het schriftelijk ter kennis worden gebracht van degene voor wie het stuk is bestemd. In het door verordening nr. 1393/2007 ingevoerde stelsel wordt die informatie hem verstrekt door middel van het in bijlage II bij verordening nr. 1393/2007 opgenomen modelformulier, net zoals de verzoeker aan het begin van de procedure door middel van het in bijlage I bij die verordening opgenomen modelformulier ervan in kennis wordt gesteld dat degene voor wie het stuk is bestemd, dat recht heeft.

Bijgevolg dient te worden geoordeeld dat in artikel 8, lid 1, van verordening nr. 1393/2007 twee zaken worden geformuleerd die weliswaar met elkaar zijn verbonden, maar niettemin verschillend zijn, namelijk enerzijds de inhoud van het recht van degene voor wie het stuk is bestemd, om te weigeren dat stuk in ontvangst te nemen, enkel en alleen omdat het niet is gesteld in of vergezeld gaat van een vertaling in een taal die hij wordt geacht te begrijpen, en anderzijds de formele mededeling door de ontvangende instantie aan die persoon dat hij dat recht heeft. Anders dan de ontvangende instantie in de hoofdgedingen lijkt te hebben aangenomen, heeft de voor het stuk geldende regeling betreffende het taalgebruik met andere woorden geen betrekking op de mededeling van de ontvangende instantie aan degene voor wie het stuk is bestemd, maar uitsluitend op diens recht op weigering.

Overigens maakt het in bijlage I bij die verordening opgenomen modelformulier een duidelijk onderscheid tussen die twee aspecten door in twee verschillende rubrieken te verwijzen naar de schriftelijke mededeling aan degene voor wie het stuk is bestemd, dat hij het recht heeft te weigeren dat stuk in ontvangst te nemen, respectievelijk de daadwerkelijke uitoefening van dat recht.

Daarom blijkt de weigering zelf onmiskenbaar aan een voorwaarde te zijn gebonden, in die zin dat degene voor wie het stuk is bestemd, van zijn recht op weigering slechts op geldige wijze kan gebruikmaken indien dat stuk niet is gesteld in of vergezeld gaat van een vertaling in ofwel een taal die hij begrijpt, ofwel de officiële taal van de aangezochte lidstaat of, indien er verscheidene officiële talen in die lidstaat zijn, de officiële taal of een van de officiële talen van de plaats waar de betekening of kennisgeving moet worden verricht (zie in die zin overweging 10 van verordening nr. 1393/2007). Zoals blijkt uit punt 42 van dit arrest, staat het uiteindelijk aan de rechter bij wie de zaak aanhangig is gemaakt, om te beslissen of aan die voorwaarde is voldaan door na te gaan of de weigering van degene voor wie het stuk is bestemd, al dan niet gerechtvaardigd is.

Niettemin onderstelt de uitoefening van dat recht op weigering dat degene voor wie het stuk is bestemd, vooraf en schriftelijk naar behoren is meegedeeld dat hij dat recht heeft.

Wanneer de ontvangende instantie een stuk betekent of doet betekenen aan dan wel ter kennis brengt of ter kennis doet brengen van degene voor wie het is bestemd, is zij bijgevolg in alle gevallen verplicht om bij dat stuk het in bijlage II bij verordening nr. 1393/2007 opgenomen modelformulier te voegen, waarin die persoon wordt meegedeeld dat hij het recht heeft te weigeren dat stuk in ontvangst te nemen.

Hierbij zij voorts aangetekend dat die verplichting voor de ontvangende instantie geen bijzondere moeilijkheden oplevert, aangezien zij ermee kan volstaan bij het te betekenen of ter kennis te brengen stuk de voorgedrukte tekst te voegen die in die verordening in alle officiële talen van de Unie is opgenomen.

Aldus zorgt de voorgaande uitlegging ervoor dat de transparantie wordt gewaarborgd doordat degene voor wie een stuk is bestemd, in staat wordt gesteld de omvang van zijn rechten te kennen, en maakt zij tevens een uniforme toepassing van verordening nr. 1393/2007 mogelijk (zie naar analogie arresten Leffler, C-443/03, EU:C:2005:665, punt 46, en Weiss und Partner, C-14/07, EU:C:2008:264, punt 60), terwijl zij de verzending van dat stuk op generlei wijze vertraagt, maar er integendeel toe bijdraagt die verzending te vereenvoudigen en te vergemakkelijken.

Derhalve dient te worden geoordeeld dat de ontvangende instantie verplicht is om, in alle omstandigheden en zonder dat zij daarbij over enige beoordelingsmarge beschikt, degene voor wie een stuk is bestemd, mee te delen dat hij het recht heeft te weigeren dat stuk in ontvangst te nemen. Daartoe moet zij stelselmatig gebruikmaken van het in bijlage II bij verordening nr. 1393/2007 opgenomen modelformulier.

Aangaande dit tweede aspect dat in de prejudiciële vragen, zoals geherformuleerd, aan de orde is gesteld, zij opgemerkt dat artikel 8 van verordening nr. 1393/2007, dat betrekking heeft op de weigering om het stuk in ontvangst te nemen, geen bepalingen bevat over de juridische gevolgen die intreden wanneer degene voor wie een stuk is bestemd, niet door middel van het in bijlage II bij verordening nr. 1393/2007 opgenomen modelformulier is meegedeeld dat hij het recht heeft te weigeren dat stuk in ontvangst te nemen.

Voorts blijkt uit geen enkele bepaling van die verordening dat dergelijke niet-mededeling leidt tot de nietigheid van de betekenings- of kennisgevingsprocedure.

Wat betreft de gevolgen van de weigering van degene voor wie een stuk is bestemd, om dat stuk in ontvangst te nemen omdat het niet vergezeld gaat van een vertaling in een taal die hij begrijpt of in de officiële taal van de aangezochte lidstaat, heeft het Hof bovendien met betrekking tot verordening nr. 1348/2000, die aan verordening nr. 1393/2007 is voorafgegaan, reeds geoordeeld dat de procedure niet nietig diende te worden verklaard, maar in plaats daarvan de verzender de mogelijkheid moest worden geboden het ontbreken van het vereiste document te verhelpen door de gevraagde vertaling toe te zenden (zie in die zin arrest Leffler, C-443/03, EU:C:2005:665, punten 38 en 53).

Artikel 8, lid 3, van verordening nr. 1393/2007 heeft dat beginsel inmiddels bevestigd.

Een soortgelijke oplossing moet worden gekozen als de ontvangende instantie heeft nagelaten degene voor wie een stuk is bestemd, het in bijlage II bij verordening nr. 1393/2007 opgenomen modelformulier toe te zenden.

Het niet-gebruiken van dat modelformulier en de weigering om een stuk in ontvangst te nemen omdat een passende vertaling ontbreekt, zijn immers nauw met elkaar verbonden, aangezien de uitoefening door degene voor wie het stuk is bestemd, van zijn recht te weigeren dat stuk in ontvangst te nemen, in beide situaties kan worden belemmerd.

Bijgevolg moet worden geoordeeld dat de juridische gevolgen in beide situaties identiek moeten zijn.

Bovendien zou de nietigverklaring van ofwel het te betekenen of ter kennis te brengen stuk ofwel de betekenings- of kennisgevingsprocedure onverenigbaar zijn met de doelstelling van verordening nr. 1393/2007, namelijk te voorzien in een rechtstreekse, snelle en doeltreffende wijze van verzending tussen de lidstaten van stukken in burgerlijke en in handelszaken.

Daarom moet het mogelijk zijn het verzuim van de mededeling door middel van het in bijlage II bij verordening nr. 1393/2007 opgenomen modelformulier te herstellen.

Wat de details van een dergelijke oplossing betreft, zij eraan herinnerd dat er slechts twee omstandigheden bestaan waarin de betekening en kennisgeving van een gerechtelijk stuk tussen de lidstaten aan de werkingssfeer van verordening nr. 1393/2007 onttrokken zijn: ten eerste wanneer de woonplaats of gewone verblijfplaats van degene voor wie het stuk is bestemd, onbekend is, en ten tweede wanneer die persoon een gevolmachtigde vertegenwoordiger heeft aangewezen in de staat waar de gerechtelijke procedure plaatsvindt (zie arrest Alder, C-325/11, EU:C:2012:824, punt 24).

Daarentegen zal in de overige gevallen, zodra degene voor wie een gerechtelijk stuk is bestemd, op het grondgebied van een andere lidstaat verblijft, de betekening of kennisgeving van dat stuk noodzakelijkerwijs onder de werkingssfeer van die verordening vallen en dus overeenkomstig artikel 1, lid 1, ervan moeten plaatsvinden op de wijze die de verordening daartoe zelf voorschrijft (zie arrest Alder, C-325/11, EU:C:2012:824, punt 25).

Om een verzuim als in het hoofdgeding aan de orde te verhelpen, kan bijgevolg uitsluitend een beroep worden gedaan op verordening nr. 1393/2007.

Een argument voor een dergelijke oplossing is overigens de noodzaak om die verordening uniform toe te passen (zie in die zin arrest Weiss und Partner, C-14/07, EU:C:2008:264, punt 60 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In een situatie als in de hoofdgedingen dient de ontvangende instantie degenen voor wie het stuk is bestemd, dus onverwijld mee te delen dat zij het recht hebben te weigeren dat stuk in ontvangst te nemen, door hun overeenkomstig artikel 8, lid 1, van verordening nr. 1393/2007 het in bijlage II bij die verordening opgenomen modelformulier toe te zenden.

Hieraan dient te worden toegevoegd dat, mochten de betrokken geadresseerden na die mededeling gebruikmaken van hun recht te weigeren het betreffende stuk in ontvangst te nemen, het aan de nationale rechter bij wie de zaak in de lidstaat van herkomst aanhangig is gemaakt, staat om te beslissen of die weigering, gelet op alle omstandigheden van het geval, al dan niet gerechtvaardigd is, zoals uiteengezet in de punten 41 tot en met 43 van dit arrest.

Oordeelt die rechter dat de weigering om het betreffende stuk in ontvangst te nemen terecht was, dan moet de vertaalde versie van dat stuk alsnog overeenkomstig de voorschriften van verordening nr. 1393/2007 en meer bepaald artikel 8, lid 3, ervan worden bezorgd aan degenen voor wie dat stuk was bestemd.

Daarentegen bepaalt verordening nr. 1393/2007 niet dat een stuk rechtsgeldig kan worden betekend aan de gevolmachtigden van de geadresseerden die hebben aanvaard voor de rechter bij wie de zaak in de lidstaat van herkomst aanhangig is gemaakt, onder voorbehoud te verschijnen met als enige bedoeling de regelmatigheid van de procedure te betwisten.

Derhalve dient te worden geoordeeld dat het feit dat de ontvangende instantie bij de betekening of kennisgeving van een stuk aan degene voor wie het is bestemd, heeft nagelaten bij dat stuk het in bijlage II bij verordening nr. 1393/2007 opgenomen modelformulier te voegen, geen grond vormt om de procedure nietig te verklaren, doch een verzuim is dat moet worden hersteld overeenkomstig de bepalingen van die verordening.

Gelet op een en ander dient op de drie prejudiciële vragen te worden geantwoord dat verordening nr. 1393/2007 aldus moet worden uitgelegd: