Hof 's-Gravenhage, 22-02-2011, nr. 200.052.692-01

Voor het geding in eerste aanleg verwijst het hof naar de inhoud van het vonnis van 2 december 2009 dat de rechtbank 's-Gravenhage tussen appellant (hierna ook aan te duiden als [appellant]) als eiser en geïntimeerden (hierna gezamenlijk ook aan te duiden als [geïntimeerde]) als gedaagden heeft gewezen.

[appellant] heeft bij exploot van 23 december 2009 aan [geïntimeerde] aangezegd van dat vonnis in hoger beroep te komen, met dagvaarding van [geïntimeerde] voor dit hof.

Bij memorie van grieven heeft [appellant] dertien grieven tegen het bestreden vonnis aangevoerd en toegelicht, bewijs aangeboden en nieuwe producties in het geding gebracht. Hij heeft met wijziging van zijn eis gevorderd dat het hof bij arrest, uitvoerbaar bij voorraad, het bestreden vonnis zal vernietigen en, opnieuw recht doende, [geïntimeerde] zal veroordelen:

primair:

Bij memorie van antwoord heeft [geïntimeerde] de grieven bestreden en heeft hij bewijs aangeboden en een aantal producties in het geding gebracht. Hij heeft geconcludeerd dat het hof bij arrest uitvoerbaar bij voorraad het bestreden vonnis zal bekrachtigen met veroordeling van [appellant] in de kosten van het hoger beroep.

Daarna heeft [appellant] nog akte gevraagd van een schriftelijke verklaring tot uitlating producties.

Ten slotte hebben partijen de stukken voor het wijzen van arrest aan het hof overgelegd en heeft het hof arrest bepaald.

Tussen partijen staan in hoger beroep als enerzijds gesteld en anderzijds erkend dan wel niet of onvoldoende weersproken en op grond van de in zoverre niet bestreden inhoud van overgelegde producties dan wel als door de rechtbank vastgesteld en in hoger beroep niet bestreden, de navolgende feiten vast.

Bij akte van 30 november 1927 heeft ene mevrouw [X] door aankoop de eigendom verworven van een onroerende zaak, bestaande uit gedeelten van de aan de verkopers, de heren [Y], toebehorende percelen Hillegom [perceel 1] en [perceel 2]. In de akte is onder meer opgenomen:

In 1929 heeft mevrouw [X] bovendien door aankoop de eigendom verworven van grond, afkomstig van een perceel [perceel 3]. Op enig moment zijn deze verkrijgingen samengevoegd tot een nieuw perceel met nummer [perceel 4]. Dit was een rechthoekig of ongeveer rechthoekig perceel aan de [straat] te Hillegom met daarop het pand [Pand 1]. Het perceel grensde over een breedte van ongeveer 24 meter aan de [straat] en strekte zich vandaar tot een diepte van ongeveer 90 meter in zuidoostelijke richting uit. De vijver, bedoeld in de onder 3.2 opgenomen omschrijving van de erfdienstbaarheid (de zogenaamde Treslongvijver, hierna: de vijver), lag voor ongeveer de helft, bestaande uit het noordelijke kwadrant en het oostelijke kwadrant, op dit perceel als heersend erf. Op het ten zuidwesten daarvan gelegen en in 1927 aan de heren [Y] in eigendom verbleven terrein als dienend erf lag de andere helft, bestaande uit het westelijke kwadrant en het zuidelijke kwadrant op welk laatste het ingevolge de erfdienstbaarheid aangelegde riool een aanvang nam.

Bij akte van 26 juni 1969 heeft mevrouw [X] het achterste, dus het meest zuidoostelijke deel van perceel [perceel 4] verkocht en in eigendom overgedragen aan Stichting Bloembollenbeurs. Op het verkochte lag ongeveer de helft van de op perceel [perceel 4] gelegen helft van de vijver, dat wil zeggen het oostelijke kwadrant van de vijver, zodat alleen het noordelijke kwadrant op het aan mevrouw [X] verblijvende perceelsgedeelte lag. Dat perceelsgedeelte is op enig moment het nieuwe kadastrale perceel [perceel 5] gaan vormen. In de akte van 26 juni 1969 is onder meer opgenomen:

Na het overlijden van mevrouw [X] is perceel [perceel 5] in 1974 in eigendom toegedeeld aan haar weduwnaar [...] en na diens overlijden in 1976 hebben zijn erven het bij akte van 14 oktober van datzelfde jaar verkocht en in eigendom overgedragen aan [appellant] bij een akte waarin verwezen werd naar eerdere titels van aankomst waaronder ook de akte van transport van 30 november 1927.

Op 22 december 2004 heeft de gemeente Hillegom (hierna: de gemeente) met Ontwikkelingscombinatie Treslong C.V. (hierna: Treslong C.V.) een overeenkomst gesloten, gericht op het realiseren van woningbouw in een plangebied "De Marel", gelegen achter de huizen aan de zuidoostzijde van de [straat]. De tot het plangebied behorende terreinen waren deels reeds eerder door Hillgate Properties N.V., een vennootschap waaraan Treslong C.V. gelieerd was, in eigendom verworven. Voor het overige waren zij eigendom van de gemeente en werden zij bij deze overeenkomst aan Treslong C.V. verkocht.

[geïntimeerde] heeft op 22 mei 2006 een optie gekregen op bouwkavel [...] in het project "De Marel". Op 24 oktober 2006 sloot hij met Treslong C.V. als verkoper en met Van Hoogevest Bouw B.V. (hierna: Van Hoogevest) als aannemer een koop/aannemingsovereenkomst ter verwerving van die kavel en tot het bouwen van de daarop te stichten woning. De kavel is bij akte van 19 februari 2007 in eigendom aan hem overgedragen. Die bouwkavel omvatte een deel van het terrein dat in 1969 door mevrouw [X] aan Stichting Bloembollenbeurs verkocht werd (met een groot deel van het oostelijke kwadrant van de vijver) en een daaraan in zuidwestelijke richting grenzend terrein dat in 1927 behoorde tot het aan de heren [Y] in eigendom verblijvende deel van het toenmalige perceel [perceel 1] (met het zuidelijke kwadrant van de vijver). Een ander deel van het in 1927 aan de heren [Y] in eigendom verbleven deel was het perceel waarop het pand [Pand 2] lag. Dat perceel was in 1971 eigendom van de Koninklijke Handelsbond voor Boomkwekerij- en Bolproducten Anthos (hierna: Anthos) geworden en toen lag daarop nog het westelijke kwadrant van de vijver, maar Anthos heeft dat in de jaren 2000 2002 gedempt en heeft er een parkeerterrein op aangelegd. Tevens heeft Anthos een pijp aangelegd voor de afvoer van regenwater van dat parkeerterrein (en volgens [appellant] ook van een dak) naar de vijver.

Kort voor de eigendomsoverdracht op 19 februari 2007, te weten op of omstreeks 7 februari 2007, is een deel van de vijver op de bouwkavel, zowel in het zuidelijke als in het oostelijke kwadrant, gedempt. Vervolgens is deels op het gedempte deel van de vijver de woning voor [geïntimeerde] gebouwd. Op of omstreeks 18 januari 2008 is nogmaals een wijziging gebracht in de vorm van de vijver in het oostelijke kwadrant, waarbij nog een deel van de vijver werd gedempt maar er ook een uitbreiding aan werd gegeven.

Vordering tot het ongedaan maken van de gedeeltelijke demping van de vijver

grief IV

De rechtbank heeft in haar op deze vordering betrekking hebbende overweging 4.3 geoordeeld dat in 1969 afstand is gedaan van alle in 1927 gevestigde erfdienstbaarheden behalve die van waterlozing. Daartegen richt zich grief IV. [appellant] voert daarin aan dat in 1969 slechts afstand is gedaan van erfdienstbaarheden ten laste van percelen die aan de Stichting Bloembollenbeurs in eigendom toebehoorden en dat [geïntimeerde] zijn eigendom niet van deze stichting heeft verworven.

Volgens de akte van 26 juni 1969 deed de (middellijke) rechtsvoorganger van [appellant] toen afstand "van alle erfdienstbaarheden en alle bijzondere bepalingen ten aanzien van bebouwing, bestemming of inrichting welke bestaan … ten laste van percelen die aan voormelde stichting in eigendom toebehoren of nog door deze in eigendom zullen worden verkregen, speciaal al die erfdienstbaarheden en bijzondere bepalingen welke zijn gevestigd of naar welke wordt verwezen in voormelde titels van aankomst, behalve de in voormelde akte van 30 november 1927 gevestigde erfdienstbaarheid inzake de waterlozing van voormelde vijver." Niet gesteld of gebleken is dat dat gedeelte van [geïntimeerde]s perceel dat in 1927 behoorde tot het dienend erf, na 26 juni 1969 ooit eigendom geweest is van Stichting Bloembollenbeurs. De grief is daarom gegrond. Evenwel valt niet in te zien welk effect dat zou kunnen hebben nu de onderhavige vordering niet gebaseerd is op enige andere dan de in 1927 gevestigde erfdienstbaarheden van waterlozing.

grief V

Voorts heeft de rechtbank in haar overweging 4.3 naar aanleiding van deze vordering van [appellant] overwogen dat het dempen van de vijver met de erfdienstbaarheid van waterlozing niet in strijd is en dat een verbod tot gedeeltelijke demping in de akte van 26 juni 1969 niet is opgenomen. Daartegen richt zich grief V. [appellant] voert daarin aan dat een verbod tot demping inderdaad niet in de akte is opgenomen, maar dat dat ook niet nodig was omdat een gedeeltelijke demping tot verlegging van de waterlozingspijp zou moeten leiden. Die verlegging was niet geoorloofd omdat verlegging van een erfdienstbaarheid zonder medewerking van het heersend erf naar het destijds geldende recht niet mogelijk was en bovendien omdat bij akte van 26 juni 1969 ten laste van het toen verkochte als erfdienst¬baarheid bedongen is dat op het verkochte geen opstallen of bebouwingen, van welke aard ook, mochten worden opgericht en dat het niet als parkeerplaats, opslagplaats of sport- of speelterrein mocht worden gebezigd. Het hof begrijpt deze grief aldus dat [appellant] van mening is dat de erfdienstbaarheid van waterlozing op de door hem aangevoerde gronden aldus begrepen moet worden dat ze gedeeltelijke demping van de vijver verbood, ook zonder dat zulks uitdrukkelijk in de akte was opgenomen.

De bevoegdheid van de eigenaar van het dienend erf tot verlegging van een erfdienstbaarheid was in de in 1927 (en ook nog in 1969) geldende wet geregeld in artikel 739 lid 2 BW. Daarin werd hem die bevoegdheid echter slechts ontzegd (en niet eens ongeclausuleerd) indien de erfdienstbaarheid verlegd werd naar een plaats die afweek van die waarop de erfdienstbaarheid oorspronkelijk gevestigd was. De akte van 1927 gaf voor de erfdienstbaarheid echter geen bepaalde plaats behalve dat zij voorschreef dat het riool moest aanvangen aan de zuidoostkant van de vijver. Zolang aan dat vereiste voldaan bleef, stond naar het destijds geldende recht verlegging van het riool de eigenaar van het dienende erf vrij.

Inmiddels is artikel 739 BW (oud) niet meer van toepassing en wordt de materie geregeld in artikel 5:73 BW. Dit staat het verleggen van een erfdienstbaarheid in elk geval (zelfs in afwijking van het in de vestigingsakte bepaalde) toe als dat zonder vermindering van genot voor de eigenaar van het heersende erf mogelijk is. Indien het riool wegens gedeeltelijke demping van de vijver verlegd moet worden, valt niet in te zien en is door [appellant] ook niet verduidelijkt dat en waarom het genot van de eigenaar van het heersend erf (niet door die gedeeltelijke demping, maar) door de verlegging van het riool zou worden verminderd.

Ook het beroep op in 1969 gevestigde erfdienstbaarheden faalt. Die erfdienstbaarheden rusten immers slechts op het in 1969 door de rechtsvoorganger van [appellant] aan Stichting Bloembollenbeurs verkochte perceelsgedeelte. Dat perceelsgedeelte maakt thans deel uit van het aan [geïntimeerde] toebehorende perceel, maar in 1927, toen de erfdienstbaarheid van waterlozing werd gevestigd, behoorde het tot het heersend en niet tot het dienend erf. De erfdienstbaarheden van 1969 kunnen daarom niet gebruikt worden om de erfdienstbaarheid van waterlozing aldus uit te leggen dat een gedeeltelijke demping van de vijver daarmee impliciet verboden werd. Daar komt nog bij dat het leggen van een riool naar het oordeel van het hof niet beschouwd kan worden als het oprichten van een opstal of bebouwing en evenmin als een gebruik als parkeerplaats, opslagplaats of sport- of speelterrein. Grief V is daarom ongegrond.

grief VI

In grief VI neemt [appellant] het standpunt in dat de in 1969 gevestigde erfdienstbaarheid rust op het perceel van [geïntimeerde] en dat deze daarom zijn deel van het voormalige perceel [perceel 4] niet mag bebouwen of gebruiken als parkeerplaats, opslagplaats of sport- of speelterrein. De rechtbank heeft het tegendeel niet beweerd en het hof zal haar daarin volgen en aannemen dat deze erfdienstbaarheid inderdaad op het aan [geïntimeerde] toebehorende deel van perceel [perceel 4] drukt.

Voorts betoogt [appellant] dat [geïntimeerde] wel degelijk in strijd met de erfdienstbaarheid handelt omdat demping van de vijver niet was toegestaan (welk standpunt echter bij de bespreking van grief V is verworpen), maar bovendien omdat hij het dienend erf als opslagplaats en zijn kinderen het als speelterrein gebruiken. Daarmee verenigt het hof zich niet. Door een vijver te dempen gebruikt men de ondergrond nog niet als opslagplaats voor de ingestorte materie en het erf bij een woning wordt nog geen opslagplaats of speelterrein door het enkele feit dat er iets staat of ligt of dat de kinderen van de bewoner er wel eens spelen. Niet is gesteld of gebleken dat er meer dan dat aan de hand is. Grief VI wordt daarom verworpen.

grief VII

Ook in overweging 4.4 heeft de rechtbank overwogen dat artikel 5:59 BW op de vijver niet toepasselijk is. Daartegen richt zich grief VII die echter verworpen moet worden op dezelfde gronden als hiervoor onder 5.3 naar aanleiding van grief II reeds is uiteengezet.

grief VIII

De slotsom van de overwegingen 4.3 tot en met 4.5 van het bestreden vonnis is dat de vordering tot herstel van de vijver in de oude staat dient te worden afgewezen. Daartegen in het algemeen richt zich grief VIII. In de toelichting volhardt [appellant] in de eerste plaats bij zijn beroep op artikel 5:59 BW en op erfdienstbaarheden zoals dat beroep in de vorige grieven vervat en hiervoor reeds besproken is. Daarnaast ontwaart het hof in de toelichting op deze grief een drietal aanvullende argumenten:

Met betrekking tot argument a merkt het hof op dat artikel 5:39 BW de eigenaar van een erf verbiedt wijziging te brengen in de loop, hoeveelheid of hoedanigheid van over zijn erf stromend water of van het grondwater indien hij daarmee hinder toebrengt aan eigenaars van andere erven in een mate of op een wijze die volgens artikel 6:162 BW onrechtmatig is. Dat heeft [geïntimeerde] met de gedeeltelijke demping van de vijver volgens [appellant] gedaan. Voor zover die onrechtmatigheid daarin zou bestaan dat [geïntimeerde] op rechten van [appellant], met name een erfdienstbaarheid, inbreuk gemaakt zou hebben of in strijd gehandeld zou hebben met een eigen rechtsplicht, hetzij op grond van een erfdienstbaarheid, hetzij op grond van de regels van het burenrecht, behoeft zij hier geen bespreking omdat zij reeds bij de eerder besproken grieven aan de orde is gekomen of bij de bespreking van argument b. nog aan de orde zal komen. Dat los hiervan het handelen van [geïntimeerde] als onrechtmatig beschouwd moet worden als in strijd met hetgeen volgens ongeschreven recht betaamt, baseert [appellant] daarop dat de dempingen in de jaren 2000 2002, in februari 2007 en in januari 2008 de ecologische kwaliteit van de vijver onherstelbaar hebben verwoest.

Het hof stelt bij de beoordeling van dit argument voorop dat de onrechtmatigheid wordt betoogd ter motivering van een vordering tot het ongedaan maken van de gedeeltelijke demping. Die ongedaanmaking kan een passende vorm van vergoeding anders dan in geld zijn wanneer de demping als zodanig als onrechtmatig moet worden beschouwd, maar niet als de demping op zichzelf geoorloofd was, maar daarbij tewerk gegaan zou zijn op een onzorgvuldige wijze waardoor [appellant] schade geleden zou hebben. Het gaat hier dus om de vraag of de gedeeltelijke demping als zodanig in strijd was met hetgeen volgens ongeschreven recht betaamt, niet om de vraag of de demping op de juiste wijze is uitgevoerd. Dat wordt niet anders door de in hoger beroep toegevoegde subsidiaire eis tot schadevergoeding. Daarbij gaat het immers om de schade die [appellant] zou lijden als de demping niet of niet geheel ongedaan zou worden gemaakt.

Ten betoge van de door hem ondervonden hinder beroept [appellant] zich op:

Kennisneming van deze rapporten (en van andere in het geding gebrachte, zij het niet uitdrukkelijk in dit verband door [appellant] ingeroepen informatie) leert dat de door [appellant] gebezigde kwalificatie "onherstelbare verwoesting van de ecologische kwaliteit" wellicht wat zwaar aangezet is, maar dat de dempingen op de ecologische hoedanigheden van de vijver wel invloed gehad hebben en wel in negatieve zin. Dat kan ook geen verwondering wekken, nu het oppervlak van de vijver sterk (tot minder dan de helft van het oorspronkelijke) is afgenomen. Daarbij verdient wel opmerking dat dat voor een groot deel toegeschreven moet worden aan een demping (in de jaren 2000 2002) door Anthos, voor een ander aanzienlijk deel aan een demping (in 2007) op het thans, maar destijds nog niet aan [geïntimeerde] toebehorende perceel en slechts voor een zeer gering deel aan een demping (in 2008) door [geïntimeerde] zelf als eigenaar. De meest recente van de aangehaalde rapporten, die van Stichting CREX, verwachten weer een verdere toename van de ecologische kwaliteit na de periode waarin de bouwwerkzaamheden plaatsvonden en de ecologische kwaliteit uiteraard onder druk heeft gestaan.

De vraag of [geïntimeerde] zich door de gevolgen voor de ecologie van de vijver en door de daardoor aan [appellant] aangedane hinder naar regels van ongeschreven recht had moeten onthouden van demping en zelfs had behoren over te gaan tot het ongedaan maken van de door zijn rechtsvoorganger uitgevoerde demping, beantwoordt het hof ontkennend. Daarbij moet in aanmerking genomen worden dat de consequentie geweest zou zijn dat zijn perceel (dat voor een belangrijk deel niet bebouwd kon worden als gevolg van de erfdienstbaarheid van 1969) geen ruimte meer zou bieden voor de bouw van een woning. Naar het oordeel van het hof was de omvang van de door de demping aan [appellant] aangedane hinder zoals die uit de verschillende rapportages naar voren komt, te beperkt om die consequentie te rechtvaardigen.

In verband met argument b heeft [appellant] betoogd dat door de erfdienstbaarheden van 1927 en het feit dat onder het toen geldende Burgerlijk Wetboek erfdienstbaarheden niet verlegd mochten worden buiten de wil van het heersend erf, verzekerd was dat de vijver niet aangetast kon worden door een van de eigenaren van het dienend erf. Dat betoog is onjuist om de hiervoor onder 6.4 gegeven redenen. Voorts betoogt [appellant] dat de erfdienstbaarheden in 1969 zijn uitgebreid om in combinatie met de erfdienstbaarheden van 1927 en de bepalingen van het burenrecht zekerheid te verkrijgen dat de vijver onverkort gehandhaafd zou moeten worden. Dat betoog moet verworpen worden op de gronden als hiervoor weergegeven onder 6.6. Uit een en ander moet geconcludeerd worden dat op de eigenaren van het dienend erf niet de verplichting rustte de vijver in zijn oorspronkelijke vorm en grootte in stand te houden.

De akte van 30 november 1927 legde op de verkopers de verplichting hun gedeelte van de vijver schoon te houden. Dat het de bedoeling was ook die verplichting als een erfdienstbaarheid te vestigen, blijkt niet duidelijk uit de akte, maar zelfs als dat de bedoeling was en als men aanneemt dat dat naar het toenmalige recht een toelaatbare erfdienstbaarheid was, is een verplichting tot schoonhouden nog niet hetzelfde als een verplichting om te onderhouden. Een verplichting de vijver schoon te houden vooronderstelt dat er een vijver is maar schept geen verplichting die situatie in stand te houden.

Nu er geen erfdienstbaarheid was die verplichtte tot het in stand houden van de vijver, kan [appellant] ook niet gezegd worden die erfdienstbaarheid te hebben uitgeoefend. Artikel 5:73 BW mist daarom toepassing. Argument b moet worden verworpen.

Uit de toelichting op deze grief begrijpt het hof dat [appellant] aan argument c ten grondslag legt dat ook op andere dan verbintenisscheppende meerzijdige vermogensrechtelijke rechtshandelingen de artikelen 6:213 tot en met 6:260 BW toegepast dienen te worden en dus ook artikel 6:248, bepalend dat overeenkomsten niet alleen de door partijen overeengekomen rechtsgevolgen hebben, maar ook die welke, naar de aard van de overeenkomst, uit de wet, de gewoonte of de eisen van redelijkheid en billijkheid voortvloeien. Dat uitgangspunt is juist, maar [appellant] heeft geen feiten of omstandigheden gesteld die tot gevolg zouden hebben dat uit maatstaven van redelijkheid en billijkheid iets anders zou moeten voortvloeien dan overigens reeds uit de bepalingen van de wet en de inhoud van de erfdienstbaarheden volgt. Ook argument c moet daarom worden verworpen en ook grief VIII faalt.

De vijfde en zesde vordering van [appellant] strekten tot veroordeling van [geïntimeerde] tot:

Bij de beoordeling van deze grief stelt het hof voorop dat [appellant] met deze grief en in de daarop gegeven toelichting nog steeds niet nader toelicht wat de juridische grondslag van deze vorderingen is. Duidelijk is wel dat hij [geïntimeerde] onrechtmatig handelen verwijt, maar nu hij niet aangeeft op welk recht inbreuk gemaakt zou zijn of in strijd met welke wettelijke plicht [geïntimeerde] gehandeld zou hebben, houdt het hof het ervoor dat de strekking van de grief is dat door of onder verantwoordelijkheid van [geïntimeerde] in strijd met hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt "de (gedeeltelijk gedempte) vijver op ecologisch onverantwoorde wijze is gegraven en aangelegd".

Voorts stelt het hof voorop dat in het debat tussen partijen van een drietal dempingen sprake is, te weten een in fasen uitgevoerde demping in de jaren 2000 2002, een demping op 7 februari 2007 en een demping op 18 januari 2008. De demping in 2000 2002 is uitgevoerd door Anthos en niet valt in te zien, noch is door [appellant] toegelicht waarom [geïntimeerde] daarvoor enige verantwoordelijkheid zou dragen. Ten tijde van de demping van 18 januari 2008 was [geïntimeerde] reeds eigenaar van dat deel van de vijver en voor die demping droeg hij wel verantwoordelijkheid. Op 7 februari 2007 was Treslong C.V. nog eigenaar. Het is denkbaar dat deze demping reeds in opdracht van [geïntimeerde] verricht werd en het hof zal daar veronderstellenderwijze van uitgaan, hoewel geen der partijen zich daar uitdrukkelijk en gemotiveerd over heeft uitgelaten.

Het hof is met de rechtbank van oordeel dat de onderhavige vorderingen onvoldoende feitelijk onderbouwd waren en voegt daaraan toe dat zij dat in hoger beroep nog steeds zijn. [appellant] voert thans aan dat de rechtbank aan de door [geïntimeerde] overgelegde producties, dat wil zeggen de rapporten van Stichting CREX, de verkeerde betekenis heeft toegekend. Hij betoogt dat het rapport van 11 februari 2008 een veel beperkter strekking heeft dan hij meent dat de rechtbank eraan heeft toegekend, immers dat het alleen betrekking heeft op de derde en niet ook op de tweede demping, en bovendien dat de rapporteur van zijn opdrachtgever onjuiste informatie heeft gekregen en daardoor een fout uitgangspunt heeft gehad. [appellant] gaat er daarmee aan voorbij dat de rechtbank aan deze rapporten niet een gevolgtrekking heeft verbonden die tot afwijzing van de vordering leidde, maar dat zij er niet de conclusie uit heeft kunnen trekken die tot toewijzing had kunnen leiden, te weten dat de demping op ecologisch onverantwoorde wijze is uitgevoerd. Evenwel kan ook het hof dat in deze rapporten niet lezen en evenmin treft het er iets in aan waaruit het geconcludeerd zou kunnen worden.

Iets soortgelijks geldt voor de door de rechtbank genoemde brief van het waterschap. [appellant] wijst erop dat deze brief niet op de tweede, maar uitsluitend op de derde demping betrekking heeft. Dat is juist, maar dat diskwalificeert de tweede demping nog niet.

Het hof is daarom van oordeel dat deze vorderingen door de rechtbank terecht zijn afgewezen.

Deze grieven klagen erover dat de rechtbank [appellant]s verweer heeft verworpen, onderscheidenlijk dat de rechtbank de vorderingen van [appellant] heeft afgewezen. Zij zijn verder niet toegelicht en missen naast de reeds besproken grieven zelfstandige betekenis.

Uit het hiervoor overwogene vloeit voort dat de eerste vordering van [appellant] voor toewijzing in aanmerking komt. Het hof zal daarom het bestreden vonnis in zoverre vernietigen en beslissen als na te melden.

[appellant] dient als in hoofdzaak in het ongelijk gestelde partij in de kosten van het hoger beroep te worden verwezen.

Het hof, recht doende in hoger beroep:

vernietigt het vonnis van de rechtbank 's-Gravenhage van 2 december 2009 voor zover daarbij onderstaande vordering niet is toegewezen en doet in zoverre opnieuw recht;

veroordeelt [geïntimeerde] tot het in stand houden van de verbinding van de Treslong vijver met de Vossevaart;

bekrachtigt het vonnis voor het overige;

veroordeelt [appellant] in de kosten van het hoger beroep, tot aan deze uitspraak aan de zijde van [geïntimeerde] begroot op € 894,00 voor salaris overeenkomstig het liquidatietarief en op € 313,00 voor griffierecht;

verklaart dit arrest uitvoerbaar bij voorraad.

Dit arrest is gewezen door mrs. E.J. van Sandick, R.F. Groos en E.D. Wiersma en is in tegenwoordigheid van de griffier uitgesproken ter openbare terechtzitting van 22 februari 2011.