ABRvS, 13-06-2007, nr. 200607475/1

2.1.

2.

De Staten die partij zijn, nemen alle passende maatregelen om te waarborgen dat het kind wordt beschermd tegen alle vormen van discriminatie of bestraffing op grond van de omstandigheden of de activiteiten van, de meningen geuit door of de overtuigingen van de ouders, wettige voogden of familieleden van het kind."

Artikel 3 van het IVRK luidt als volgt:

"1. Bij alle maatregelen betreffende kinderen, ongeacht of deze worden genomen door openbare of particuliere instellingen voor maatschappelijk welzijn of door rechterlijke instanties, bestuurlijke autoriteiten of wetgevende lichamen, vormen de belangen van het kind de eerste overweging.

2.

De Staten die partij zijn, verbinden zich ertoe het kind te verzekeren van de bescherming en de zorg die nodig zijn voor zijn of haar welzijn, rekening houdend met de rechten en plichten van zijn of haar ouders, wettige voogden of anderen die wettelijk verantwoordelijk voor het kind zijn, en nemen hiertoe alle passende wettelijke en bestuurlijke maatregelen.

2.

De voordelen dienen, indien van toepassing, te worden verleend, waarbij rekening wordt gehouden met de middelen en omstandigheden van het kind en de personen die verantwoordelijk zijn voor zijn of haar onderhoud, alsmede iedere andere overweging die van belang is voor de beoordeling van een verzoek daartoe dat door of namens het kind wordt ingediend."

Artikel 27 van het IVRK luidt als volgt:

"1. De Staten die partij zijn, erkennen het recht van ieder kind op een levensstandaard die toereikend is voor de lichamelijke, geestelijke, intellectuele, zedelijke en maatschappelijke ontwikkeling van het kind.

2.

De ouder(s) of anderen die verantwoordelijk zijn voor het kind, hebben de primaire verantwoordelijkheid voor het waarborgen, naar vermogen en binnen de grenzen van hun financiële mogelijkheden, van de levensomstandigheden die nodig zijn voor de ontwikkeling van het kind.

3.

2.2.

In de beleidsregels is vermeld dat de minister rechtmatig verwijderbare jeugdigen, die de leeftijd van achttien jaar of ouder hebben bereikt (hierna: ex-ama's) na het bereiken van hun meerderjarige leeftijd via de Stichting Nidos leef- en zakgelden heeft verstrekt zonder dat hiervoor een wettelijke grondslag bestaat en dat is besloten deze uitkeringen, die worden bekostigd uit de algemene middelen, te beëindigen. Voor de wijze van beëindiging is aansluiting gezocht bij de regelingen die op dit punt gelden voor degenen die als volwassen asielzoeker Nederland zijn binnengekomen en zijn uitgeprocedeerd.

In de beleidsregels is voorts vermeld dat algemeen geldt dat van degene die in Nederland asiel heeft gevraagd, indien een onherroepelijke negatieve beslissing is genomen op de asielaanvraag, wordt verwacht dat hij zijn vertrek uit Nederland realiseert. Uitgangspunt is dat de voorzieningen eindigen. Dit uitgangspunt is niet anders voor de meerderjarige vreemdeling die aanvankelijk als ama een asielaanvraag heeft ingediend, onder voogdij van de Stichting Nidos heeft gestaan en uit dien hoofde leefgeld heeft ontvangen.

Voor ex-ama's, die op het moment van de inwerkingtreding van de beleidsregels reeds meerderjarig zijn en verblijven in een voorziening van de Stichting Nidos of zelfstandig op kamers wonen, geldt dat de voorzieningen eindigen na het doorlopen van een procedure die wat betreft zorgvuldigheid aansluit bij de beëindiging van voorzieningen van 'gewone' asielzoekers. Voor de te volgen procedure is de datum van de laatste beslissing in de asielprocedure bepalend. Indien die beslissing dateert van vóór 29 december 2000 en de eerste beslissing in die procedure van vóór 1 januari 2000, eindigt de verstrekking van leefgeld op basis van de werkwijze als beschreven in de Herziene werkwijze ter vervanging van Stappenplan III van 8 januari 1999. Indien de laatste beslissing in de asielprocedure dateert van ná 29 december 2000, dient een beslissing tot beëindiging van de leefgelden te worden genomen, nadat overeenkomstig artikel 4:8 van de Algemene wet bestuursrecht de ex-ama in de gelegenheid is gesteld zijn zienswijze daarover naar voren te brengen, aldus de beleidsregels.

Nu ten aanzien van appellante de laatste beslissing in de asielprocedure op 21 februari 2002 is genomen, is in dit geval de laatstgenoemde procedure van toepassing.

2.3.

Appellante betoogt dat de voorzieningenrechter ten onrechte heeft overwogen dat de artikelen 2, 3, 26 en 27 van het IVRK, wat er ook zij van de rechtstreekse werking van die artikelen, aan beëindiging van de leefgelden niet in de weg staan. Daartoe voert zij aan dat uit voormelde artikelen voor de Nederlandse staat een zorgplicht voortvloeit, die tot continuering van de verstrekking van de leefgelden dient te leiden, mede nu zij een minderjarige zoon met een nieraandoening heeft. Volgens appellante worden kinderen die niet in een acute medische noodsituatie verkeren gediscrimineerd ten opzichte van kinderen ten aanzien van wie dat wel het geval is.

2.3.1.

Het beroep op artikel 26 van het IVRK faalt, reeds omdat Nederland het voorbehoud heeft gemaakt dat de hierin neergelegde bepaling geen zelfstandig recht van kinderen op sociale zekerheidsvoorzieningen, met inbegrip van sociale verzekeringsuitkeringen, inhoudt. Voorts verstaat de Afdeling de woorden 'de eerste overweging' in artikel 3, eerste lid, van het IVRK zo, dat het belang van het kind niet absoluut is, maar ruimte geeft voor het zwaarder laten wegen van andere belangen. Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen (uitspraak van 15 februari 2007 in zaak no. 200604499/1, AB 2007, 118) bevat deze verdragsbepaling, gelet op haar formulering, geen norm die vatbaar is voor rechtstreekse toepassing door de rechter, aangezien zij voor zodanige toepassing niet voldoende concreet is en derhalve nadere uitwerking in nationale wet- en regelgeving behoeft. De Afdeling heeft in deze uitspraak hetzelfde overwogen ten aanzien van artikel 27 van het IVRK.

Evenmin treft het beroep op artikel 2 van het IVRK doel. Het in het eerste lid van dit artikel neergelegde discriminatieverbod staat er niet aan in de weg dat op zakelijke en redelijke gronden een onderscheid wordt gemaakt tussen kinderen die in een acute medische noodsituatie verkeren, in welk geval afwijking van de beleidsregels mogelijk is, en kinderen ten aanzien van wie dat niet het geval is. Het tweede lid van deze verdragsbepaling leent zich, om dezelfde reden als hiervoor vermeld, niet voor rechtstreekse toepassing door de rechter.

Derhalve staan de artikelen 2, 3, 26 en 27 van het IVRK aan beëindiging van de leefgelden van appellante niet in de weg. De rechtbank is tot hetzelfde oordeel gekomen.

2.4.

Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

2.5.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

3.

Beslissing

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State

Recht doende in naam der Koningin:

bevestigt de aangevallen uitspraak.

Aldus vastgesteld door mr. B. van Wagtendonk, Voorzitter, en mr. A.W.M. Bijloos en mr. D. Roemers, Leden, in tegenwoordigheid van mr. H.W. Groeneweg, ambtenaar van Staat.

w.g. Van Wagtendonk w.g. Groeneweg

Voorzitter ambtenaar van Staat

Uitgesproken in het openbaar op 13 juni 2007

32-485.