CBb, 30-01-2001, nr. AWB 99/668

1995.

Op 28 oktober 1999 heeft verweerster een verweerschrift ingediend.

Op 19 december 2000 heeft het onderzoek ter zitting plaatsgevonden, waarbij partijen hun

standpunten nader hebben doen toelichten.

2.1

2.2

-

Appellante drijft een onderneming waarvan de bedrijfsomschrijving blijkens het

handelsregister luidt: (...) "Het verrichten van alle handelingen van commerci‰le

en/of financi‰le aard op het gebied van vermogensbeheer."

-

Op 24 mei 1996 heeft appellante bij het College beroep ingesteld tegen het besluit

van verweerster van 24 april 1996, bij welk besluit appellante niet-ontvankelijk werd

verklaard in de bezwaren die zij had gemaakt tegen de besluiten van verweerster tot

het heffen van bedragen als bedoeld in artikel 5 van de Kostenregeling Wte

respectievelijk artikel 5 van de Kostenregeling Wte 1995.

-

Bij aan partijen bekende uitspraak van 10 februari 1998 (zaaknummer:

96/0488/113/226)

heeft het College het door appellante ingestelde beroep gegrond

verklaard, de besluiten van 24 april 1996 en 21 oktober 1996 vernietigd en

verweerster opgedragen opnieuw op de bezwaren te beslissen met inachtneming van

hetgeen in de uitspraak is overwogen. Voor de feiten en omstandigheden die ten

grondslag liggen aan die uitspraak wordt hier verwezen naar die uitspraak. In deze

uitspraak heeft het College onder meer het navolgende overwogen:

" Naar het oordeel van het College kan appellantes beroepschrift uitsluitend

strekken tot het instellen van beroep dat betrekking heeft op de bedragen die

aan appellante over de jaren 1994 en 1995 in rekening zijn gebracht. Het

College komt hiertoe overwegende dat het beroepschrift is ingediend naar

aanleiding van het besluit van 24 april 1996 dat zich naar zijn tekst beperkt tot

de over de jaren 1994 en 1995 opgelegde heffingen en dat strekt tot het

beslissen op de bezwaren die appellante op 29 februari 1996 had gemaakt tegen

de heffingen 1994 en 1995. Aan een andere strekking, waarbij het bestreden

besluit en het daartegen ingestelde beroep zou worden geacht mede betrekking

te hebben op het bedrag dat over 1993 in rekening is gebracht, staat voorts in

de weg de correspondentie, (.), die partijen destijds over dit bedrag hebben

gevoerd en waarbij appellante heeft bevestigd dat zij over dit bedrag geen

formele bezwaarprocedure heeft willen starten. Appellantes verwijzingen in de

onderhavige procedure naar de grieven, opmerkingen en suggesties die zij over

de heffingsmethodiek in 1993 heeft naar voren gebracht, beschouwt het

College derhalve als te zijn gemaakt ter ondersteuning van haar, aldus geduide,

beroep.

(.)

Verweerster dient opnieuw op de bezwaren te beslissen (.). Voorts dient

verweerster in haar besluitvoerming te betrekken hetgeen is overwogen in de

uitspraak van het College van heden in de zaak, aanhangig onder nummer

95/1342/113/267 tussen Adriaan Wulfse B.V. e.a. en verweerster."

-

Bij schrijven van 30 maart 1999 heeft verweerster appellante de mogelijkheid

geboden schriftelijk dan wel mondeling te reageren op een brief van het Ministerie

van Financi‰n van 18 november 1998. Laatstbedoelde brief luidt, voor zover hier van

belang, als volgt:

" In het geval van cli‰ntenremisiers zijn de bedragen van de heffingen '93 en '94

overeenkomstig het gewijzigde artikel 5, tweede lid, Regeling kostenverhaal

Wet toezicht effectenverkeer vastgesteld, volgens de in het zevende lid van dat

artikel genoemde procedure. Kern van deze bepaling is immers dat de

heffingen dienen te worden vastgesteld op basis van de begroting van de STE.

Deze begroting vormt thans, ingevolge de huidige Kostenregeling Wet toezicht

effectenverkeer 1995, de basis voor de vaststelling van de heffingen, maar dit

was ook al zo v¢¢r de wijzigingsregeling van 2 juni 1995. De eerdere

vaststelling van de bedragen voor 1993 en 1994 verdraagt zich aldus met de

thans uitdrukkelijk vastgelegde systematiek. Artikel II van de

wijzigingsregeling beoogt dit tot uitdrukking te brengen.

In dit verband zij opgemerkt dat de wijzigingsregeling niet een wijziging van

heffingssystematiek inhield, maar slechts beoogde de wettelijke grondslag voor

de bevoegdheid tot vaststelling van bedragen te versterken en deze heeft

verlegd naar de Minister van Financi‰n. Gelet op mijn verantwoordelijkheid

voor de vaststelling van de bedragen op grond van de Kostenregeling Wte

1995, heb ik bij de vaststelling van de heffingen, evenals in het verleden op

grond van de Regeling kostenverhaal Wet toezicht effectenverkeer, met name

aandacht voor het niveau van de inkomsten en uitgaven van de STE, alsmede

voor de verdeelsleutel van de kosten over de instellingen. Deze aspecten zijn

bij de vaststellingen voor de jaren 1993 en 1994 zelfs uitdrukkelijk aan de orde

gesteld en aldus is dezerzijds inhoudelijk bezien wat wenselijk is en wat niet

(zie bijlage). De bovengenoemde aspecten hebben derhalve ook toentertijd

reeds mijn aandacht gehad en zijn via de begroting aan mijn goedkeuring

onderworpen geweest."

-

Op 19 april 1999 heeft verweerster appellante nogmaals ter zake van haar bezwaren

gehoord.

-

Vervolgens heeft verweerder op 8 juli 1999 het bestreden besluit genomen.

3.2

A.

directe kosten (.)

B.

indirecte kosten (.)

Zoals blijkt uit de correspondentie welke gevoegd is bij de brief van de

Minister d.d. 18 november 1998, is ook voor 1994 en 1995 voor elk van de

hierboven genoemde componenten door de STE een bepaald bedrag voor de

buitenbeurshandel begroot. Het totaalbedrag voor buitenbeurshandel (.)

diende te worden omgeslagen over de effecteninstellingen die actief zijn in de

buitenbeurshandel. Daartoe zijn de desbetreffende effecteninstellingen

onderverdeeld in een aantal categorie‰n, waaraan een bepaald deel van de

onderscheiden kosten in rekening is gebracht. Deze categorie‰n betreffen:

(.);

vermogensbeheerders (.);

(.)

Gegeven het totaalbedrag aan kosten van het toezicht op de buitenbeurshandel,

de categorie‰n van effecteninstellingen waarover de kosten in rekening

gebracht moeten worden alsmede het aantal tot een bepaalde categorie

behorende effecteninstellingen, is het bedrag per effecteninstelling te herleiden.

Dit bedrag is verschillend naar gelang de activiteit van de desbetreffende

effecteninstelling en de hiermee verband houdende werkbelasting voor de STE.

De STE is van oordeel dat het bedrag van de heffing voor de

vermogensbeheerder in 1994 en 1995 wel in verband staat met de kostprijs van

de activiteiten die de STE voor een gemiddelde vermogensbeheerder verricht.

De STE tekent hierbij aan dat deze activiteiten, (.), zich niet alleen beperken

tot feitelijke controlewerkzaamheden. Daarnaast is er evenwel sprake van

activiteiten die de STE verricht op het gebied van bijvoorbeeld bijzondere

onderzoeken (.), behandelen van vergunningaanvragen en het geven van

voorlichting in het algemeen. De STE is van oordeel dat het verrichten van

dergelijke activteiten niet los gezien kan worden van de daarvoor benodigde

menskracht, de huisversting en de uitrusting (.). De forfaitair vast te stellen

kostprijs van de verrichtingen van het toezicht wordt dan ook niet uitsluitend

bepaald door de component directe kosten, maar tevens door de component

indirecte kosten.

Resumerend komt de STE tot de conclusie dat met betrekking tot de heffingen

gekozen is voor een systematiek waarbij de hoogte van de heffingen wordt

vastgesteld door de Minister. Deze heeft daarbij gekozen voor een differentiatie

naar verschillende soorten instellingen en derhalve niet naar de omvang van

deze instellingen.

(.)"

In het verweerschrift heeft verweerster het bestreden besluit als volgt nader toegelicht:

" (.).

De brief van de Minister van Financi‰n van 18 november 1998 is geschreven

naar aanleiding van een specifiek geval, te weten de uitspraak van Uw College

van 10 februari 1998 inzake Adriaan Wulfse e.a. tegen de STE, welke zaak

betrekking had op de heffingen opgelegd aan cli‰ntenremisiers in 1993 en

1994.

(.)

Uit de brief volgt dat de Minister van Financi‰n is ingegaan op de wettelijke

grondslag van de heffingssystematiek in zijn algemeenheid, waarvan de

verdeelsleutel van de kosten over de instellingen deel uit maakt. De

onderhavige brief is weliswaar geschreven naar aanleiding van de bezwaren

van cli‰ntenremisiers, maar ziet op de wettelijke grondslag van de

heffingssystematiek in zijn algemeenheid en niet alleen op de

heffingssystematiek ten aanzien van cli‰ntenremisiers.

(.)"

Verweerster is voorts van mening dat zij in paragraaf 3.2 van het bestreden besluit de aard

van de verdeling van de kosten van toezicht en de aard en omvang van de directe en

indirecte kosten heeft aangegeven en dat de hoogte van de heffing op redelijke wijze tot

stand is gekomen. De omstandigheid dat andere toezichthouders een andere

heffingssystematiek hanteren, acht verweerster op grond van de toepasselijke regelgeving

in casu irrelevant.

4.

5.

1999.

in rekening zijn gebracht buiten beschouwing laten.

Hetgeen appellante heeft aangevoerd stelt zowel de redelijkheid van de (toepassing van) de

(gewijzigde) Kostenregeling Wte en het uit hoofde daarvan in 1994 door verweerster in

rekening gebrachte bedrag, alsmede de redelijkheid van de (toepassing van) de

Kostenregeling Wte 1995 en het uit hoofde daarvan in 1995 door verweerster in rekening

gebrachte bedrag, aan de orde. Het College zal in de eerste plaats ingaan op laatstvermelde

regeling en het uit hoofde daarvan in 1995 door verweerster in rekening gebrachte bedrag.

Het College overweegt dienaangaande als volgt.

De in het geding zijnde heffing strekt tot het in rekening brengen van de kosten van het

door verweerster uit te oefenen toezicht ten aanzien van de onder haar toezicht gestelde

personen en instellingen. In de Kostenregeling Wte 1995 is de vaststelling van de te heffen

bedragen gerelateerd aan de diensten die de onder toezicht gestelde personen en

instellingen verrichten of aanbieden. Op grond daarvan zijn in de Regeling 1995 concrete

bedragen neergelegd.

Gegeven het bepaalde in de Wte 1995 ziet het College geen grond voor het oordeel dat de

Kostenregeling Wte 1995 en de bijbehorende Regeling 1995 in strijd zijn met de wet of

met een andere regeling van hogere orde. Evenmin valt in te zien dat de Kostenregeling de

toets aan de algemene rechtsbeginselen niet kan doorstaan.

Gelet op de overwegingen die aan de Kostenregeling Wte 1995 ten grondslag liggen kan

voorts niet worden staande gehouden dat de regelgever, te weten de Minister van

Financi‰n, in aanmerking genomen de belangen die hem ten tijde van de totstandkoming

van de Kostenregeling Wte 1995 bekend waren of behoorden te zijn, waaronder mede

begrepen de belangen van (kleine) vermogensbeheerders als die van appellante, bij

afweging van alle betrokken belangen niet in redelijkheid tot de vaststelling van de

Kostenregeling Wte 1995 en de Regeling 1995 is kunnen overgaan. De omstandigheid dat

andere Nederlandse toezichthouders een andere heffingssystematiek hanteren, leidt in dit

verband niet tot een ander oordeel.

Gezien het vorenstaande moet worden geconcludeerd dat de Kostenregeling Wte 1995 en

de Regeling 1995, alsmede de toepassing daarvan in het onderhavige geval, de rechterlijke

toetsing kunnen doorstaan.

Vervolgens zal het College ingaan op de (gewijzigde) Kostenregeling Wte en het uit

hoofde daarvan in 1994 door verweerster in rekening gebrachte bedrag.

Ingevolge de Kostenregeling Wte, zowel in de oorspronkelijke als in de gewijzigde versie,

worden de bedragen van de jaarlijks in rekening te brengen kosten op basis van de

begroting van de toezichthouder vastgesteld.

Verweerster is er in het besluit van 21 oktober 1996 vanuit gegaan dat het bedrag dat bij

wege van heffing over het jaar 1994 in rekening is gebracht, overeenkomstig artikel II van

het Wijzigingsbesluit is vastgesteld met inachtneming van de gewijzigde Kostenregeling

Wte. Het Wijzigingsbesluit geeft aan de gewijzigde Kostenregeling Wte terugwerkende

kracht voor onder meer het jaar 1994.

Het College overweegt dienaangaande dat het bedrag dat voor 1994 overeenkomstig de

destijds geldende Kostenregeling Wte door verweerster is vastgesteld en via

inwerkingtreding van het Wijzigingsbesluit geacht wordt door de Minister van Financi‰n

met terugwerkende kracht te zijn vastgesteld.

Ten aanzien van de vraag of de vaststelling van het bedrag voor 1994 met inachtneming

van de daarvoor geldende regels heeft plaatsgevonden, heeft het College op 10 februari

1998 in haar uitspraak inzake 'Adriaan Wulfse B.V.' (No. 95/1342/113/226) geoordeeld dat

verweerster ter staving van haar standpunt, dat de bij appellante in rekening gebrachte

heffing over 1994 is opgelegd conform de geldende regelgeving, bij de beoordeling van de

door appellante ingediende bezwaren niet heeft kunnen volstaan met een verwijzing naar

artikel II van het Wijzigingsbesluit, maar tevens had moeten aangeven dat en waarom de

bedragen werkelijk en overeenkomstig het gewijzigde artikel 5, tweede lid, van de

Kostenregeling Wte waren vastgesteld.

Verweerster heeft in het thans bestreden besluit onder meer verwezen naar een schrijven

van 18 november 1998 van de Minister van Financi‰n, welk schrijven is opgesteld naar

aanleiding van bovenvermelde uitspraak van het College inzake 'Adriaan Wulfse B.V.'.

Hoewel uit de inhoud van het schrijven van 18 november 1998 van de Minister van

Financi‰n niet kan worden afgeleid dat de Minister van Financi‰n de heffing over het jaar

1994 op enig moment formeel heeft vastgesteld, is naar het oordeel van het College

niettemin in voldoende mate gebleken dat de Minister van Financi‰n geacht moet worden

bedoelde heffing daadwerkelijk, aan de hand van de in de (gewijzigde) Kostenregeling Wte

voorgeschreven procedure, te hebben vastgesteld. De Minister heeft immers met

betrekking tot het jaar 1994 onder meer aandacht gehad voor het niveau van de inkomsten

en uitgaven van verweerster, alsmede voor de verdeelsleutel van de kosten over de

instellingen. Voorts heeft de Minister van Financi‰n het standpunt van verweerster omtrent

de omvang van de heffing uitdrukkelijk tot het zijne gemaakt. Het College ziet geen grond

voor het oordeel dat de gevolgde procedure in strijd is met de wet of met een andere

regeling van hogere orde, terwijl evenmin uit feiten en omstandigheden is gebleken dat de

regelgever bij afweging van alle betrokken belangen niet in redelijkheid tot de vaststelling

van de (gewijzigde) Kostenregeling Wte heeft kunnen overgaan, alsmede dat verweerster

niet tot toepassing daarvan heeft kunnen overgaan. Mitsdien moet worden geconcludeerd

dat de (gewijzigde) Kostenregeling Wte, alsmede de toepassing daarvan de rechterlijke

toetsing kunnen doorstaan.

Het College volgt appellante niet in haar betoog dat verweerster, bij de verdeling van de

aan de categorie vermogensbeheerders in rekening gebrachte kosten, rekening had dienen

te houden met de omvang van de verschillende vermogensbeheerders. Hoewel een andere

regeling, waarbij w‚l met bedoelde omvang rekening wordt gehouden, zeer wel denkbaar

is, ziet het College geen plaats voor het oordeel dat de omstandigheid dat de voor de jaren

1994 en 1995 toepasselijke regelgeving niet in een dergelijke differentiatie voorziet tot

onverbindendheid van die regelgeving leidt op de grond dat die regelgeving in redelijkheid

daarin zou moeten voorzien. Voorts heeft verweerster op grond van de geldende

regelgeving niet de vrijheid gehad om in strijd met de vastgestelde regeling een degelijke

differentiatie toe te passen.

Aangezien ook overigens niet is gebleken van feiten of omstandigheden op grond waarvan

moet worden geoordeeld dat het bestreden besluit onrechtmatig is, dient het beroep van appellante ongegrond te worden verklaard.

Het College acht geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling met toepassing

van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

6.