Rb. Rotterdam, 21-03-2013, nr. -

Namens verzoeksters is op 17 juni 2011 een verzoekschrift strekkende tot faillietverklaring ingediend.

Naar aanleiding van de bij artikel 3 van de Faillissementswet voorgeschreven brief van de griffier van 27 juni 2011 is door beide vennoten op 26 juli 2011 een eerste verzoekschrift tot toepassing van de schuldsaneringsregeling ingediend ten gevolge waarvan de behandeling van de faillissementsaanvraag ten aanzien van beide vennoten van rechtswege is geschorst. Daarop zijn verweerders op 26 juli 2011 niet in raadkamer verschenen. Ter terechtzitting van 26 juli 2011 is de behandeling van de faillissementsaanvraag ten aanzien van vennootschap onder firma aangehouden tot de terechtzitting van 25 oktober 2011.

Bij vonnis van deze rechtbank van 24 augustus 2011 is [verweerder sub 3] niet-ontvankelijk verklaard in zijn eerste verzoek te worden toegelaten tot de wettelijke schuldsaneringsregeling.

Op 25 oktober 2011 is [verweerder sub 2] in raadkamer verschenen en gehoord. [verweerder sub 3] is bij die gelegenheid niet verschenen. Ter terechtzitting is door [verweerder sub 2] gesteld dat ten aanzien van beide vennoten een tweede verzoek tot toepassing van de schuldsaneringsregeling is ingediend, tengevolge waarvan de behandeling van de faillissementsaanvraag van rechtswege is geschorst. Op 26 oktober 2011 worden bedoelde verzoekschriften door de rechtbank ontvangen.

Naar aanleiding van een andere faillissementsaanvraag is [verweerder sub 2] bij vonnis van

De rechtbank constateert dat [verweerder sub 3] vijf maal een verzoekschrift tot toepassing van de schuldsaneringsregeling heeft ingediend. De rechtbank heeft ambtshalve kennisgenomen van het arrest van het hof te Den Haag van 29 januari 2013, waarbij het verzoek tot toepassing van de schuldsaneringsregeling is afgewezen op grond van artikel 288, aanhef en onder b, van de Faillissementswet. Het hof heeft immers geoordeeld dat [verweerder sub 3] niet voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat hij te goeder trouw is geweest ten aanzien van het ontstaan en onbetaald laten van zijn schulden in de vijf jaar voorafgaande aan zijn vierde verzoek tot toepassing van de schuldsaneringsregeling.

De rechtbank constateert voorts dat [verweerder sub 3] kort na voornoemd arrest een hernieuwd verzoek tot toepassing van de schuldsaneringsregeling aanhangig heeft gemaakt. De rechtbank heeft ook ambtshalve kennisgenomen van het vonnis van deze rechtbank van 8 maart 2013, waarbij dit vijfde verzoek op dezelfde inhoudelijk gronden is afgewezen als beschreven in het arrest van het hof te Den Haag van 29 januari 2013. Tenslotte constateert de rechtbank dat [verweerder sub 3] tegen dit vonnis hoger beroep heeft ingesteld, hetgeen wederom in beginsel een schorsende werking heeft ten aanzien van de aanhangige faillissementsprocedure.

Gelet op de hierboven omschreven gang van zaken tot dusver is de rechtbank van mening dat de vijf tot op heden ingediende verzoeken tot toepassing van de schuldsaneringsregeling met geen ander doel zijn ingediend dan om de faillissementsprocedure te traineren. Zodoende maakt [verweerder sub 3] naar het oordeel van de rechtbank misbruik van de schorsende werking van het indienen van een verzoekschrift tot toepassing van de schuldsaneringsregeling, zoals omschreven in artikel 3a, tweede lid, van de Faillissementswet. De rechtbank is van oordeel dat er sprake is van misbruik van de bevoegdheid zoals bepaald in artikel 3:13, tweede lid, van het Burgerlijk Wetboek.

De rechtbank is dan ook van oordeel dat in het onderhavige geval voorbij gegaan dient te worden aan de schorsende werking van een verzoek tot toepassing van de schuldsanerings- regeling en gaat zij over tot behandeling van het faillissementsverzoek. Het systeem van de Faillissementswet voorziet in snelle procedures om aan schuldeisers en schuldenaar duidelijkheid te verschaffen in de situatie, waarin schuldenaar beweerdelijk verkeert in de toestand van te hebben opgehouden te betalen dan wel anderszins in financiële problemen verkeert. De handelwijze van [verweerder sub 3] frustreert de werking van de Faillissementswet, waardoor de belangen van zijn schuldeisers worden benadeeld.

De rechtbank oordeelt dat summierlijk is gebleken van de vorderingsrechten van verzoeksters en van het bestaan van feiten of omstandigheden die aantonen dat verweerders in de toestand verkeren dat zij hebben opgehouden te betalen.

De rechtbank is, gelet op het bepaalde in artikel 3 lid 1 Verordening 1346/2000 van de Raad van de Europese Unie, bevoegd deze insolventieprocedure als hoofdprocedure te openen nu het centrum van voornaamste belangen van verweerders in Nederland ligt.

De rechtbank,