Rb. Rotterdam, 15-12-2017, nr. 10/060066-17

Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen van 17 mei 2017 (op de voet van artikel 377, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering) en van 1 december 2017.

Aan de verdachte is ten laste gelegd hetgeen is vermeld in de dagvaarding. De tekst van de tenlastelegging is als bijlage I aan dit vonnis gehecht.

De officier van justitie mr. K. Pieters heeft gevorderd:

Het bewezen feit levert op:

Mishandeling, terwijl het feit zwaar lichamelijk letsel ten gevolge heeft.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten. Het feit is dus strafbaar.

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

De straf die aan de verdachte wordt opgelegd, is gegrond op de ernst van het feit, de omstandigheden waaronder het feit is begaan en de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte. Daarbij wordt in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

Een potje voetbal is anders afgelopen dan gedacht. Na zeer onsportief (spel)gedrag van een tegenstander, [naam slachtoffer] , heeft de verdachte hem met één klap tanden uit de mond geslagen en diens kaak ernstig beschadigd. Die ene klap heeft voor [naam slachtoffer] , zo beschrijft hij ook in zijn schriftelijke slachtofferverklaring, niet alleen flinke lichamelijke maar ook de nodige psychische gevolgen gehad. Door met die vuistslag te reageren heeft de verdachte zich kennelijk laten meeslepen door zijn frustratie of boosheid over het onsportieve gedrag van [naam slachtoffer] en toen een verkeerde keuze gemaakt. Hoewel het gedrag van [naam slachtoffer] niet thuishoort in een voetbalwedstrijd, geldt dat nog meer voor de reactie van de verdachte. Dit is het soort incident dat bijdraagt aan de zorgen die er binnen het amateurvoetbal leven over geweld in en rondom het veld. De verdachte heeft daaraan bijgedragen en dat wordt hem ook aangerekend.

Gezien de ernst van het feit zal de rechtbank, zoals door de officier van justitie is geëist, een taakstraf opleggen. De rechtbank komt op een lagere straf uit dan is gevorderd door de officier van justitie.

De rechtbank weegt mee in het voordeel van de verdachte dat hij meteen heeft verklaard dat hij erg geschrokken is van het letsel wat bij [naam slachtoffer] is ontstaan en dat dit nooit zijn bedoeling is geweest. De rechtbank acht dit ook aannemelijk geworden. Ook neemt de rechtbank bij het bepalen van de hoogte van de straf mee dat [naam slachtoffer] zelf ook een belangrijk aandeel heeft gehad in het ontstaan van de situatie. Verder is meegewogen dat uit een uittreksel uit de justitiële documentatie van 15 september 2017 dat de verdachte niet eerder is veroordeeld voor soortgelijke strafbare feiten.

Alles afwegend acht de rechtbank de hierna te noemen straf passend en geboden.

Als benadeelde partij heeft zich in het geding gevoegd: [naam benadeelde] , vertegenwoordigd door mr. J.H. van der Wouden, ter zake van het ten laste gelegde feit. De benadeelde partij vordert een vergoeding van € 1.745,68 aan materiële schade (bestaande uit het oorspronkelijke bedrag op de vordering van € 1.624,22 vermeerderd met de ter terechtzitting overlegde nota van inlichtingen à € 113,56, en het gewijzigde bedrag van de post ‘inlichtingen huisarts’ van € 30,15 naar € 38,05) en een vergoeding van € 10.000,- aan immateriële schade.

Mr. Van der Wouden, tevens op de terechtzitting van 1 december 2017 aanwezig, heeft namens [naam benadeelde] de vordering nader toegelicht en met name gepleit voor het toekennen van een hogere immateriële schadevergoeding dan in Nederland op basis van de gebruikelijke tabellen wordt becijferd.

Standpunt officier van justitie

Ten aanzien van het materiele deel van de schadevergoeding acht de officier van justitie een bedrag van € 971,36 toewijsbaar te vermeerderen met de in de nader toegelichte nota’s genoemde bedragen van € 113,56 en € 7,90. Voor het overige moet de benadeelde partij niet-ontvankelijk worden verklaard in het materiële deel van zijn vordering. Voor zover het de gevorderde immateriële schadevergoeding betreft moet de benadeelde partij ook niet ontvankelijk worden verklaard. Er is sprake van eigen schuld aan de zijde van de benadeelde partij en dit moet worden verdisconteerd in de hoogte van de schadevergoeding. Daarmee levert de beoordeling van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding op.

Standpunt verdediging

Gelet op de bepleite vrijspraak moet de benadeelde partij niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering. Verder wordt ten aanzien van de gevorderde immateriële schadevergoeding gewezen op het eigen aandeel van de benadeelde partij.

Beoordeling

Voldoende is komen vast te staan dat de benadeelde partij met zijn gedrag een niet onaanzienlijke rol heeft gespeeld bij het tot stand komen van de situatie die uiteindelijk tot zijn letsel heeft geleid. Hieruit volgt dat sprake is van een rechtens relevante mate van eigen schuld. Ook het vaststellen van de omvang van de schade vraagt nader onderzoek. De vraag of en in hoeverre die eigen schuld van de benadeelde partij op basis van artikel 6:101, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek moet leiden tot vermindering van een op de verdachte rustende schadevergoedingsplicht is voor zowel het materiële als het immateriële deel niet eenvoudig te beantwoorden.

De rechtbank zal daarom niet overgaan tot het beoordelen van de vordering van de benadeelde partij nu dit – gelet op het bovenstaande – zal leiden tot een onevenredige belasting van het strafgeding. De benadeelde partij zal daarom niet-ontvankelijk worden verklaard. De vordering kan slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

Nu de vordering van de benadeelde partij niet-ontvankelijk zal worden verklaard, zullen de benadeelde partij en de verdachte ieder zelf de kosten dragen die ter verdediging van de vordering tot nu toe zijn gemaakt.

Gelet is op de artikelen 9, 22c, 22d en 300 van het Wetboek van Strafrecht.

De in dit vonnis genoemde bijlagen maken deel uit van dit vonnis.

De rechtbank:

verklaart bewezen, dat de verdachte het ten laste gelegde feit, zoals hiervoor omschreven, heeft begaan;

verklaart niet bewezen wat aan de verdachte meer of anders ten laste is gelegd dan hiervoor bewezen is verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij;

stelt vast dat het bewezen verklaarde oplevert het hiervoor vermelde strafbare feit;

verklaart de verdachte strafbaar;

veroordeelt de verdachte tot een taakstraf voor de duur van 30 (dertig) uren, waarbij de Reclassering Nederland dient te bepalen uit welke werkzaamheden de taakstraf dient te bestaan;

beveelt dat, voor het geval de veroordeelde de taakstraf niet naar behoren verricht, vervangende hechtenis zal worden toegepast voor de duur van 15 (vijftien) dagen;

verklaart de benadeelde partij niet-ontvankelijk in de vordering;

bepaalt dat de benadeelde partij en de verdachte ieder de eigen kosten dragen.

Dit vonnis is gewezen door:

mr. A. Buizer, voorzitter,

en mrs. C.G. van de Grampel en V.F. Milders, rechters,

in tegenwoordigheid van mr. L. van Hemert, griffier,

en uitgesproken op de openbare terechtzitting van deze rechtbank op de datum die in de kop van dit vonnis is vermeld.

De griffier is buiten staat dit vonnis mede te ondertekenen.

Bijlage I

Tekst tenlastelegging

Aan de verdachte wordt ten laste gelegd dat

hij op of omstreeks 26 maart 2017 te Rotterdam

[naam slachtoffer] heeft mishandeld door hem met kracht in/tegen het gezicht te slaan en/of te stompen,

terwijl het feit zwaar lichamelijk letsel, te weten een gescheurd gehemelte en/of (een) kapot(te) lip(en) en/of twee, althans een, uit de mond geslagen en/of verwijderde tand(en) en/of (een) beschadigd(e) bot(ten) ten gevolge heeft gehad;

( art 300 lid 2 Wetboek van Strafrecht )