NJB 2021/588

Het onder dwang gebruikmaken van de vingerafdruk van een verdachte om zo een bij hem in beslag genomen smartphone te ontgrendelen: het samenstel van onder meer de art. 94, 95 en 96 Sv vormen een voldoende wettelijke grondslag voor het zich de toegang verschaffen tot een inbeslaggenomen voorwerp door dit tegen de wil van de verdachte met gebruikmaking van diens vingerafdruk biometrisch te ontgrendelen. Mede erop gelet dat hierbij sprake is van een zeer geringe mate van fysieke dwang met als doel het door middel van de vingerafdruk van de verdachte biometrisch ontgrendelen van de smartphone, is geen sprake van een inbreuk op het nemo teneturbeginsel in art. 6 EVRM. Beslissend voor de vraag of het nemo teneturbeginsel is geschonden, is immers of het gebruik tot het bewijs van het onder dwang van de verdachte verkregen materiaal in een strafzaak zijn recht om te zwijgen en daarmee zijn recht om zichzelf niet te belasten van zijn betekenis zou ontdoen. De Hoge Raad verwijst naar EHRM 11 juli 2006, nr. 54810/00 (Jalloh/Duitsland), waarin de daartoe relevante toetstingsfactoren zijn opgenomen