CRvB, 27-08-2014, nr. 10-5866 WMO

De rechtbank heeft in de aangevallen uitspraak het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

Appellante heeft zich in hoger beroep tegen deze uitspraak gekeerd. Zij heeft aangevoerd dat de omvang van de huishoudelijke hulp ingaande 14 augustus 2009 ten onrechte is verlaagd. In dit verband wordt met name betwist dat de zoon van appellante in staat is tot het verzorgen van de was gedurende 1,5 uur per week en tot het verrichten van zwaar huishoudelijk werk gedurende 0,5 uur per week.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

In het licht van na de behandeling ter zitting op 3 juli 2013 gebleken nadere gegevens ziet de Raad zich, ambtshalve, gesteld voor de vraag of appellante voldoende procesbelang heeft bij een inhoudelijke beoordeling van de gronden tegen de aangevallen uitspraak. Uit vaste rechtspraak van de Raad, bijvoorbeeld de uitspraak van 9 juni 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BJ0878) vloeit voort dat eerst sprake is van (voldoende) procesbelang bij een inhoudelijke beoordeling indien het resultaat, dat de indiener van een bezwaar- of beroepschrift met het maken van bezwaar of het indienen van (hoger) beroep nastreeft, ook daadwerkelijk kan worden bereikt en het realiseren van dat resultaat voor deze indiener feitelijk betekenis kan hebben. Het hebben van een louter formeel of principieel belang is onvoldoende voor het aannemen van (voldoende) procesbelang.

De Raad is van oordeel dat appellante niet over het vereiste procesbelang beschikt. Daartoe wordt het volgende overwogen.

De door appellante betwiste omvang van de toegekende huishoudelijke hulp heeft betrekking op een in het verleden liggende afgesloten periode. Het met terugwerkende kracht toekennen van huishoudelijke hulp in natura is niet mogelijk en niet is gebleken dat appellante schade heeft geleden doordat zij in die periode door haar zelf betaalde huishoudelijke hulp heeft betrokken.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (CRvB 9 februari 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BP3990) kan het belang van een betrokkene bij een inhoudelijk oordeel over de rechtmatigheid van een besluit ook zijn gelegen in de omstandigheid dat het inhoudelijk oordeel van de Raad kan worden betrokken bij eventuele toekomstige aanvragen voor vergelijkbare zorg. Deze omstandigheid doet zich evenwel niet voor bij appellante. Anders dan namens appellante ter zitting is bepleit ziet de Raad niet dat de uitkomst van het onderhavige hoger beroep op enigerlei wijze van belang kan zijn voor de omvang van de aanspraak van appellante op huishoudelijke hulp voor (een) erna gelegen periode(s). Gebleken is dat aan appellante in de periode in aansluiting op de in dit geding aan de orde zijnde periode hulp bij het huishouden is toegekend in een omvang van 3 uur per week en appellante daartegen geen rechtsmiddelen heeft aangewend. Voorts hebben naar aanleiding van nieuwe aanvragen in 2012 in verband met de gewijzigde gezondheidssituatie van de zoon geheel nieuwe beoordelingen, met inachtneming van de op dat moment geldende regelgeving, plaatsgevonden. Enige uitstralende werking van een inhoudelijk oordeel over de aangevallen uitspraak en het bestreden besluit voor toekomstige aanspraken van appellante op hulp bij het huishouden is dan ook afwezig.

Uit wat is overwogen in 4.1 tot en met 4.4 vloeit voort dat het hoger beroep van appellante niet-ontvankelijk dient te worden verklaard.

Appellante heeft verzocht om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

Zoals de Raad heeft overwogen in zijn uitspraak van 26 januari 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009) is de redelijke termijn voor een procedure in drie instanties in zaken zoals deze in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar in beslag heeft genomen. In de uitspraak van 26 januari 2009 is verder overwogen dat de behandeling van het bezwaar ten hoogste een half jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar mag duren, terwijl doorgaans geen sprake zal zijn van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. De omstandigheden kunnen aanleiding geven een langere behandelingsduur van het geval te rechtvaardigen. Daarvan is in het voorliggende geval niet gebleken.

Vanaf de ontvangst van het bezwaarschrift van appellante tegen het besluit van

12 februari 2009 op 31 maart 2009 tot de datum van deze uitspraak zijn vijf jaar en ruim vier maanden verstreken. Van dit tijdsverloop heeft de behandeling van het bezwaar door het college ruim zes maanden geduurd, heeft de behandeling van het beroep bij de rechtbank vanaf de ontvangst van het beroepschrift op 26 november 2009 tot de uitspraak op

15 september 2010 ruim negen maanden geduurd, en heeft de behandeling van het hoger beroep door de Raad vanaf de ontvangst van het hoger beroepschrift op 27 oktober 2010 tot de datum van deze uitspraak drie jaar en tien maanden geduurd. Aan deze vaststelling kan het vermoeden worden ontleend dat de redelijke termijn zowel in de bestuurlijke als in de rechterlijke fase is geschonden.

De Raad verbindt hieraan de gevolgtrekking dat in deze procedure, voor zover nodig met verdragsconforme toepassing van artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), moet worden beslist op het verzoek van appellante om schadevergoeding met betrekking tot de mogelijke overschrijding van de redelijke termijn. Dit geeft aanleiding om het onderzoek te heropenen. Met verdragsconforme toepassing van artikel 8:26 van de Awb wordt daarbij naast het college de Staat der Nederlanden (de minister van Veiligheid en Justitie) aangemerkt als partij in die procedure.

De Raad ziet geen reden voor een proceskostenveroordeling.