HR, 18-12-2007, nr. 02681/06

Griffienr. 02681/06

Mr Wortel

Zitting:18 september 2007

Conclusie inzake:

[verdachte]

1. Dit cassatieberoep betreft een arrest van het Gerechtshof te Amsterdam waarbij verzoeker wegens (1) "medeplegen van opzettelijk iemand wederrechtelijk van de vrijheid beroven en beroofd houden" en (2) "poging tot zware mishandeling" is veroordeeld tot negen maanden gevangenisstraf waarvan zes maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar, alsmede een taakstraf bestaande uit een werkstraf, te weten het verrichten onbetaalde arbeid gedurende 240 uur, indien niet naar behoren verricht te vervangen door 120 dagen hechtenis.

2. Namens verzoeker hebben mrs G.P. Hamer en B.P de Boer, advocaten te Amsterdam, een schriftuur houdende cassatieklachten ingediend.

3. Het eerste middel bevat de klacht dat in strijd met het in art. 359, tweede lid, Sv gegeven voorschrift is verzuimd een nadrukkelijke beslissing te geven op het verweer dat verklaringen van een getuige onbetrouwbaar zijn.

4. De bewezenverklaring komt er op neer dat verzoeker en [medeverdachte] zekere [slachtoffer] enige tijd in de woning van [medeverdachte] hebben vastgehouden en bedreigd, en verzoeker vervolgens deze [slachtoffer] een messteek heeft toegebracht.

De raadsman heeft uitvoerig betoogd dat [slachtoffer] in opeenvolgende verklaringen niet consistent is geweest; dat hij feiten heeft genoemd die (uitermate) onwaarschijnlijk lijken, en onderdelen van zijn verklaringen onverenigbaar zijn met de door verzoeker en [medeverdachte] afgelegde verklaringen.

5. Het Hof heeft geen afzonderlijke overwegingen gewijd aan de betrouwbaarheid van (de verklaringen van) deze [slachtoffer]. Voor het bewijs is gebruik gemaakt van een in het opsporingsonderzoek afgelegde verklaring van deze persoon.

6. De betwiste doch tot bewijs gebezigde verklaring van bovengenoemde [slachtoffer] houdt in dat hij op 17 april 2004, in de woning van zijn voormalige vriendin [medeverdachte], met verzoeker werd geconfronteerd die hem belette de woning weer te verlaten. Volgens deze verklaring heeft verzoeker [slachtoffer] toegevoegd dat hij langzaam en pijnlijk dood zou gaan, en hem verweten dat hij geld van [medeverdachte] had gestolen. Daarbij greep verzoeker, aldus [slachtoffer], telkens in zijn jas waaruit [slachtoffer] opmaakte dat verzoeker een wapen bij zich had.

Deze verklaring houdt voorts in dat [slachtoffer] op zeker moment weg wilde rennen, en zag dat verzoeker toen stekende bewegingen in zijn richting maakte; toen verzoeker in zijn richting uithaalde greep [slachtoffer] iets vast, voelde pijn en zag dat zijn hand ging bloeden. [Slachtoffer] bleef het voorwerp dat hij had vastgegrepen vasthouden, waarop het afbrak.

7. Uit bewijsmiddel 3, een medische verklaring, blijkt dat op 18 april 2004 is vastgesteld dat [slachtoffer] snijwondjes aan zijn linkerhand had.

In bewijsmiddel 5, een proces-verbaal van een opsporingsambtenaar, is te vinden dat op 18 april 2004 in de woonkamer van de woning van [medeverdachte] een lemmet van een mes werd aangetroffen.

Blijkens bewijsmiddel 4 heeft [medeverdachte] bevestigd dat verzoeker op 17 april 2004 in haar woning is geweest, en voorts verklaard dat zij verzoeker had verteld dat [slachtoffer] geld van haar gestolen had; verzoeker had gezegd dat hij wel met [slachtoffer] zou praten en haar had verzocht [slachtoffer] binnen te laten, dat er een worsteling tussen de beide mannen ontstond en dat zij zag dat [slachtoffer] bloedde.

8. Laatstgenoemde bewijsmiddelen geven derhalve steun aan de tot bewijs gebezigde verklaring van [slachtoffer] voor zover die inhoudt dat verzoeker in de woning van [medeverdachte] aanwezig was toen [slachtoffer] daar arriveerde, dat verzoeker [slachtoffer] heeft aangesproken op geld dat de laatste van [medeverdachte] zou hebben gestolen, en zich vervolgens een handgemeen heeft voorgedaan waarbij een mes is gebruikt waarvan het lemmet is afgebroken.

9. Daarom komt mij voor dat het verweer, ertoe strekkende dat de verklaringen van [slachtoffer] zó onbetrouwbaar zijn dat er geen enkele betekenis aan kan worden gehecht, in de bewijsmiddelen een afdoende weerlegging vindt.

Opmerking voorts dat aanstonds kan worden vastgesteld dat het Hof de betrouwbaarheid van [slachtoffer] heeft onderzocht. Deze persoon is namelijk ter terechtzitting in hoger beroep als getuige gehoord.

Het middel faalt.

10. Het tweede middel behelst de klacht dat de strafoplegging onvoldoende gemotiveerd is.

11. De in de bestreden uitspraak opgenomen strafmotivering vermeldt welke straf er in eerste aanleg is opgelegd en in hoger beroep gevorderd; verwijst naar de ernst van de feiten, de omstandigheden waarin die zijn begaan en de persoon van de verdachte, en omschrijft met name de ernst van de feiten door een zakelijke weergave van het bewezenverklaarde, het belang van het geschonden rechtsgoed en de gevolgen voor de aangever. Daarnaast is vermeld dat verzoeker reeds eerder is veroordeeld.

12. Aldus is de opgelegde straf, ook voor zover die vrijheidsbeneming inhoudt, naar de wettelijke eis met redenen omkleed, zodat het middel faalt.

13. Nu de middelen falen concludeer ik tot verwerping van dit beroep.

Naar mijn oordeel lenen de beide middelen, en daarmee het beroep, zich voor afdoening met de in art. 81 RO bedoelde korte motivering.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden,