HR, 13-09-2005, nr. 02275/04

Verdachte is door het Gerechtshof te 's-Gravenhage wegens 1. en 2. overtreding van artikel 9, tweede lid van de Wegenverkeerswet 1994, meermalen gepleegd, en 3. als bestuurder van een motorrijtuig daarmede rijden op een weg zonder dat er voor dat motorrijtuig een verzekering overeenkomstig de Wet aansprakelijkheidsverzekering motorrijtuigen is gesloten en in stand gehouden, veroordeeld ter zake van feit 1. en 2. tot zes weken gevangenisstraf en ter zake van feit 3 tot een geldboete van € 250,- subsidiair vijf dagen hechtenis.

Namens verdachte heeft mr. J. Biemond, advocaat te 's-Gravenhage, een middel van cassatie voorgesteld.

Het middel is gericht tegen de als feit 3 bewezenverklaarde overtreding.

Ingevolge het sedert 1 januari 2002 toepasselijke art. 427 Sv staat tegen arresten van de gerechtshoven betreffende overtredingen beroep in cassatie niet open indien (a) met toepassing van art. 9a Sr geen straf of maatregel opgelegd of (b) geen andere straf of maatregel werd opgelegd dan een geldboete tot een maximum - of wanneer bij het arrest twee of meer geldboetes zijn opgelegd, tot een gezamenlijk maximum - van € 250,-, tenzij het arrest een overtreding betreft van een verordening van een provincie, een gemeente, een waterschap of een met toepassing van de Wet gemeenschappelijke regelingen ingesteld openbaar lichaam.

Indien feiten, zoals hier is gebeurd, cumulatief zijn tenlastegelegd wordt de vraag of en zo ja welk rechtsmiddel tegen de bestreden uitspraak openstaat, voor ieder van de feiten afzonderlijk beoordeeld als ware sprake van gevoegde zaken.1.

Het Hof heeft voor het feit waartegen het middel is gericht (vanwege het bepaalde in art. 62 lid 1 Sr, afzonderlijk) geen andere straf of maatregel opgelegd dan een geldboete van € 250,-.

Een en ander brengt mee dat de verdachte voor wat betreft feit 3 niet in het ingestelde beroep kan worden ontvangen en het middel dus buiten bespreking kan blijven.2.

Vervolgens dient de vraag onder ogen te worden gezien of de enkele omstandigheid dat de schriftuur geen op het overige van de bestreden uitspraak betrekking hebbend middel bevat, er toe moet leiden dat de verdachte voor het overige eveneens niet-ontvankelijk in het beroep dient te worden verklaard.

Het beroep in cassatie is namens de verdachte op de door de wet voorgeschreven wijze ingesteld. Tevens is aan het vereiste voldaan dat tijdig door een advocaat een schriftuur wordt ingediend. Voorts is in de tekst van de wet geen steun te vinden voor de opvatting dat van een "schriftuur (...) houdende zijn middelen van cassatie" (art. 437 lid 2 Sv) geen sprake meer is indien de middelen van de verdachte weliswaar betrekking hebben op de bestreden uitspraak maar niet op dat deel waarvoor beroep in cassatie openstaat.3.

Bij gebreke van middelen is de bestreden uitspraak voor het overige slechts vatbaar voor ambtshalve cassatie. Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik evenwel niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt ertoe dat de verdachte in het beroep tegen de bestreden uitspraak voor wat betreft de veroordeling ter zake van de overtreding onder 3. niet-ontvankelijk wordt verklaard en dat het beroep voor het overige wordt verworpen.