HR, 08-06-2004, nr. 00414/04W

De Rechtbank heeft toelaatbaar verklaard de tenuitvoerlegging van de beslissing van The City Court te Graasten (Denemarken) van 26 mei 2003, waarbij de veroordeelde is veroordeeld tot een gevangenisstraf van zeven jaren en zes maanden. De Rechtbank heeft verlof verleend tot tenuitvoerlegging in Nederland van genoemde beslissing en de veroordeelde daartoe ter zake van de in die beslissing vermelde feiten een gevangenisstraf opgelegd van 67 maanden en vijftien dagen. Voorts heeft de Rechtbank bevolen dat de tijd, welke de veroordeelde in Denemarken ter uitvoering van de hem aldaar opgelegde sanctie, met het oog op de overbrenging naar Nederland en uit hoofde van de Wet overdracht tenuitvoerlegging strafvonnissen van zijn vrijheid is beroofd geweest, bij de uitvoering van die straf geheel in mindering zal worden gebracht.

Het beroep is ingesteld door de veroordeelde. Namens deze heeft mr. T.B. Trotman, advocaat te 's-Gravenhage, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Jörg heeft geconcludeerd dat de Hoge Raad de bestreden uitspraak zal vernietigen en de zaak zal verwijzen naar de Rechtbank te Amsterdam opdat opnieuw in de straf wordt voorzien.

Het middel klaagt dat de Rechtbank een straf heeft opgelegd die niet voldoet aan het daaromtrent in de Wet overdracht tenuitvoerlegging strafvonnissen (WOTS) en het toepasselijke verdrag voorgeschrevene, althans die strafoplegging niet naar behoren heeft gemotiveerd.

De Rechtbank heeft met betrekking tot de door haar opgelegde straf overwogen:

Bij de stukken van het geding bevinden zich:

Het te dezen toepasselijke art. 31, eerste lid, WOTS dient aldus te worden verstaan, dat de rechter, bij het opleggen van de straf of maatregel welke op het overeenkomstige feit naar Nederlands recht is gesteld, de in het buitenland opgelegde sanctie, zonder de duur of de omvang daarvan te overschrijden, in beginsel dient te vervangen door een straf of maatregel die naar Nederlandse maatstaven en opvattingen geacht wordt te beantwoorden aan de ernst van het feit, de omstandigheden waaronder het is gepleegd en de persoon van de dader, zij het dat de rechter bij die vervanging tevens rekening dient te houden met internationale gevoeligheden (vgl. HR 21 december 1993, NJ 1995, 199).

De motivering van de straf, die blijft binnen de grenzen die art. 11, eerste lid aanhef en onder d, van het toepasselijke Verdrag inzake de overbrenging van gevonniste personen (Trb. 1983, 74) stelt, voldoet aan deze in art. 31, eerste lid, WOTS gestelde eisen. Blijkens de door haar opgelegde straf en de hiervoor weergegeven motivering daarvan heeft de Rechtbank immers, uitgaande van de door de Deense rechter opgelegde straf, in de Nederlandse regeling met betrekking tot de vervroegde invrijheidstelling reden gezien om een straf op te leggen van een kortere duur dan door de Deense rechter was opgelegd, doch overigens in de aard van het feit, dat naar zij heeft overwogen ook naar Nederlandse maatstaven als ernstig moet worden aangemerkt, de omstandigheden waaronder het is begaan en de persoon van de veroordeelde aanleiding gevonden om niet verder van de door die rechter opgelegde straf af te wijken dan zij heeft gedaan.

Kennelijk heeft de Rechtbank met haar verwijzing enerzijds naar het feit dat de door de Deense rechter opgelegde straf aanmerkelijk hoger is dan de door de Nederlandse rechter voor soortgelijke delicten opgelegde straffen en anderzijds naar de in Denemarken toegepaste regeling van voorwaardelijke invrijheidstelling, tot uitdrukking willen brengen dat de verschillen in strafoplegging vooral samenhangen met een uiteenlopende regeling van vervroegde of voorwaardelijke invrijheidstelling indien de veroordeelde tevens een verbod is opgelegd om in Denemarken te verblijven. Aldus komt het oordeel van de Rechtbank daarop neer dat aan de veroordeelde een straf dient te worden opgelegd die voor wat betreft de feitelijk te ondergane vrijheidsbeneming overeenkomt met de duur van de detentie die de veroordeelde, aan wie een verblijfsontzegging in Denemarken was opgelegd, aldaar in het voor hem gunstigste geval zou hebben moeten ondergaan.

Bedoelde motivering, aldus verstaan, geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk.

Het middel faalt derhalve.

Nu het middel niet tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, moet het beroep worden verworpen.

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de vice-president C.J.G. Bleichrodt als voorzitter, en de raadsheren J.P. Balkema en J. de Hullu, in bijzijn van de waarnemend-griffier J.D.M. Hart, en uitgesproken op 8 juni 2004.