HR, 17-09-2002, nr. 00739/01E

Het Hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Economische Politierechter in de Arrondissementsrechtbank te Roermond van 2 april 1998 - de verdachte vrijgesproken van het hem bij inleidende dagvaarding sub 1 onder f, h, i, j, k en n tenlastegelegde en hem voorts ter zake van het sub 1 onder a, b, c, d, e, g, l, m en o, telkens opleverende "overtreding van een voorschrift gesteld krachtens artikel 1 van de Rijtijdenwet 1936, begaan door een rechtspersoon (artikel 8 van de Verordening EEG 3820/85)" en sub 2 onder a, b, c, d, e, f, g, h, i, j, k, l en m telkens opleverende "overtreding van een voorschrift gesteld krachtens artikel 1 van de Rijtijdenwet 1936, begaan door een rechtspersoon (artikel 24 van het Rijtijdenbesluit)" veroordeeld tot voor wat betreft het sub 1 onder a bewezenverklaarde een geldboete van duizend gulden, voor wat betreft het sub 1 onder b bewezenverklaarde een geldboete van driehonderd gulden, voor wat betreft het sub 1 onder c bewezenverklaarde een geldboete van honderd gulden, voor wat betreft het sub 1 onder d bewezenverklaarde een geldboete van duizend gulden, voor wat betreft het sub 1 onder e bewezenverklaarde een geldboete van driehonderd gulden, voor wat betreft het sub 1 onder g bewezenverklaarde een geldboete van duizend gulden, voor wat betreft het sub 1 onder l bewezenverklaarde een gelboete van zeshonderd gulden, voor wat betreft het sub onder m bewezenverklaarde een geldboete van 150 gulden voor wat betreft het sub 1 onder o bewezenverklaarde een geldboete van honderd gulden en voor wat betreft het sub 2 onder a, b, c, d, e, f, g, h, j, k, l en m bewezenverklaarde telkens tot een geldboete van 1500 gulden.

Het beroep, dat kennelijk niet is gericht tegen de gegeven vrijspraken, is ingesteld door de verdachte. Namens deze heeft mr. J.J. Vallenduuk, advocaat te Haarlem, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Jörg heeft geconcludeerd dat de Hoge Raad het beroep zal verwerpen.

De Hoge Raad heeft kennis genomen van het schriftelijk commentaar van de raadsman op de conclusie van de Advocaat-Generaal.

Het middel bevat de klacht dat de onder 2 bewezenverklaarde feiten, gelet op het bepaalde in art. 1, tweede lid, Sr, niet strafbaar zijn, nu na het begaan daarvan sprake is van verandering van wetgeving in de zin van genoemde bepaling. In de toelichting wordt daartoe aangevoerd dat de Rijtijdenwet en het Rijtijdenbesluit sedert 1 december 1998 niet meer van kracht zijn, terwijl tevens een beroep wordt gedaan op een wijziging van het Arbeidstijdenbesluit Vervoer bij K.B. van 27 november 2000 (Stb 2001, 5).

De bewezenverklaring onder 2 houdt in dat de desbetreffende feiten zijn gepleegd in de periode van 2 november 1996 tot en met 1 december 1996. Het Hof heeft deze feiten gekwalificeerd als hiervoor onder 1 weergegeven.

Bij art. 12:1, derde lid, van de Arbeidstijdenwet (Stb. 1995, 598), verder: de Wet, is de Rijtijdenwet ingetrokken. Ingevolge art. 12:14, tweede lid, in verbinding met de eerste lid van de Wet blijft echter - in afwijking van art. 12:1, derde lid - de Rijtijdenwet 1936 van toepassing op feiten, begaan in een periode van drie jaren na de publikatie van de wet in het Staatsblad of, indien dit korter is, totdat de desbetreffende algemene maatregel van bestuur voor de betrokken categorie van arbeid in werking is getreden. Het Arbeidstijdenbesluit Vervoer is onder meer voor wat betreft het hoofdstuk betreffende het wegvervoer in werking getreden op 1 december 1998.

Het voorafgaande brengt mee dat op de bewezenverklaarde, in 1996 begane, feiten de Rijtijdenwet 1936 en het Rijtijdenbesluit van toepassing zijn. De in het middel bedoelde wijziging van het Arbeidstijdenbesluit Vervoer in 2001, die voor wat betreft feiten als hier aan de orde zijn voorziet in een andere regeling van de aansprakelijkheid, maakt dat niet anders. Immers, gelet enerzijds op de onder 3.3 weergegeven regeling van overgangsrecht waaruit volgt dat de wetgever uitdrukkelijk voor feiten gepleegd in een periode als hier aan de orde de toepassing van de Rijtijdenwet 1936 heeft bevolen en anderzijds op de omstandigheid dat bedoeld K.B. van 27 november 2000, stb 2001, 5 geen overgangsregeling bevat en de toelichting daarop geen aanknopingspunt oplevert dat de wetgever heeft bedoeld dat de nieuwe regeling zich ook zou uitstrekken tot feiten die voordien en zelfs voor de inwerkingtreding in 1998 van het Arbeidstijdenbesluit Vervoer zijn begaan, kan voor wat betreft dat K.B. niet worden gesproken van een verandering van de wetgeving in de zin van art. 1, tweede lid, Sr.

Het middel faalt dus.

Nu het middel niet tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak, voorzover aan zijn oordeel onderworpen, ambtshalve zou behoren te worden te vernietigd, moet het beroep worden verworpen.

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de vice-president C.J.G. Bleichrodt als voorzitter, en de raadsheren A.M.J. van Buchem-Spapens en J.P. Balkema, in bijzijn van de waarnemend-griffier I.W.P. Verboon, en uitgesproken op 17 september 2002.