Hof Arnhem, 02-05-2006, nr. 03-02539

Belanghebbende is tot in oktober 1997 statutair directeur van een fabriek geweest. Sedert die tijd is hij werkzoekend.

Met ingang van augustus 1998 is belanghebbende als commissaris bij A BV aangesteld. Eerder dat jaar had belanghebbende op advies van Ernst & Young contact gelegd met B BV (hierna: B). Voor de laatstgenoemde vennootschap heeft hij van april 1998 tot 26 juni 1999 zestien dagen gewerkt tegen een dagtarief van ? 1.000. Er is geen overeenkomst gesloten waarin de werkzaamheden zijn beschreven en de verantwoordelijkheden zijn vastgelegd. Ernst & Young heeft op 18 november 2002 in een brief aan de Inspecteur verklaard dat belanghebbende als zelfstandig interimmanager/adviseur bij B is aangetrokken en dat hij zelfstandig op onafhankelijke basis de vennootschap van adviezen heeft voorzien.

Eind augustus 1999 heeft belanghebbende een factuur bij B ingediend voor de zestien dagen dat hij werkzaamheden voor die vennootschap had verricht. B wenste echter slechts voor twaalf dagen te betalen. Belanghebbende heeft toen voor de periode van april 1998 tot 26 juni 1999 een factuur bij B ingediend waarin hij, omdat hij de "korting" met vier dagen niet rechtvaardig vond, naast een bedrag van ƒ 12.000 wegens werkzaamheden en ƒ 1.462 wegens kosten een bedrag van ƒ 2.100 aan omzetbelasting opvoerde. Belanghebbende heeft het op 31 augustus 1999 aan hem uitbetaalde bedrag van ƒ 13.462 (exclusief omzetbelasting) geheel voor zichzelf behouden en het niet in zijn aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen over het betrokken jaar opgenomen.

Vanaf 26 juni 1999 vonden de activiteiten van belanghebbende voor B plaats in het kader van een dienstbetrekking. In het jaar 1999 heeft belanghebbende een bedrag van ƒ 36.320 uit deze dienstbetrekking genoten.

Belanghebbende stelt dat hij in voornoemde periode van april 1998 tot 26 juni 1999 zijn werkzaamheden heeft verricht in de hoedanigheid van commissaris van B en dus in fictieve dienstbetrekking (artikel 3, eerste lid, onderdeel g, van de Wet op de loonbelasting 1964 [hierna: Wet LB '64]). De Inspecteur heeft die stelling gemotiveerd betwist. Het ligt dan vervolgens op de weg van belanghebbende aannemelijk te maken dat zijn activiteiten bij B in die periode in het kader van een fictieve dienstbetrekking hebben plaatsgevonden. Belanghebbende is daarin naar het oordeel van Hof echter niet geslaagd.

Niet de aan de functie gegeven naam, doch de inhoud van de functie is bepalend voor de wettelijke kwaliteit van de functionaris. Van toezicht houden op het bestuur is, naar belanghebbende zelf heeft bevestigd, geen sprake geweest en kon, gelet op de bestaande verhoudingen, ook geen sprake zijn. Alsdan kan niet worden geoordeeld dat belanghebbende zijn werkzaamheden heeft uitgeoefend als commissaris.

Belanghebbende heeft nog gesteld dat in die periode sprake is geweest van een dienstbetrekking als bedoeld in artikel 2, eerste lid, Wet LB '64. Hij heeft die stelling evenwel onvoldoende aannemelijk gemaakt. Hetgeen belanghebbende in zijn beroepschrift en ter zitting naar voren heeft gebracht over zijn relatie tot de directeur van B geeft bepaald onvoldoende steun aan belanghebbendes opvatting dat er sprake is geweest van een gezagsverhouding. Ook B gaat er klaarblijkelijk van uit dat geen sprake is geweest van een dienstbetrekking, nu het betaalde bedrag niet in de loonadministratie is opgenomen, hetgeen geheel in lijn ligt met de inhoud van de hiervoor onder 2.2. genoemde brief.

De inkomsten die belanghebbende in deze periode heeft genoten zijn derhalve aan te merken als inkomsten uit niet in dienstbetrekking verrichte werkzaamheden (artikel 22, eerste lid, onderdeel b, Wet IB '64).

Omkering bewijslast

Belanghebbende heeft aangifte gedaan van een belastbaar inkomen van ƒ 36.865. Dit inkomen is bij de vaststelling van de primitieve aanslag als gevolg van een correctie beroepskosten vastgesteld op ƒ 45.985. Vaststaat dat een bedrag van ƒ 13.462 door belanghebbende niet is aangegeven. Nu dit bedrag in verhouding tot het totale bedrag van de over het onderhavige jaar te betalen belasting aanzienlijk is, heeft belanghebbende dusdoende niet de vereiste aangifte gedaan en dient het beroep ongegrond te worden verklaard, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar betreffende de navorderingsaanslag onjuist is.

Belanghebbende betwist niet dat een bedrag van ƒ 13.462 als belastbare inkomsten over 1999 hebben te gelden. Zijn betoog dat met betrekking tot de inkomsten uit de periode van april 1998 tot 26 juni 1999 sprake is van een nettoloonafspraak behoeft na hetgeen onder 4.1. tot en met 4.3. is overwogen geen bespreking meer.

Belanghebbende heeft derhalve niet doen blijken, en ook overigens is niet gebleken, dat de uitspraak op bezwaar betreffende de navorderingsaanslag onjuist is.

Boete

Belanghebbende treedt op als bedrijfsadviseur en interim-manager. Van een dergelijke persoon mag worden verwacht dat hij weet dat te weinig belasting wordt geheven indien een bedrag aan arbeidsinkomsten niet in het aangiftebiljet wordt vermeld. Het moet er dus voor worden gehouden dat belanghebbende willens en wetens, dat wil zeggen: opzettelijk, een bedrag niet heeft aangegeven. Wat belanghebbende hiertegenover heeft aangevoerd is onvoldoende om tot een andersluidende conclusie te komen. Het stond de Inspecteur vrij voor dit feit een vergrijpboete op te leggen.

De Inspecteur heeft het bedrag van de boete vastgesteld op 25% van de verzwegen belasting (par. 26, tweede lid, Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998), ofwel op ƒ 1.247. Het Hof acht dit bedrag aan boete passend en geboden, gelet op de ernst van de normschending.

Ambtshalve grond voor vermindering

Nu op het moment waarop het Hof in deze zaak uitspraak doet, sinds de aankondiging van de boete meer dan drie jaren zijn verstreken, terwijl een groot deel van dat tijdsverloop is te wijten aan binnen het Hof gelegen omstandigheden, is in dezen de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM overschreden. Het Hof zal om die reden de boete conform het nadere standpunt van de Inspecteur verminderen met 20% tot een bedrag van € 452,42 (ƒ 997).

Conclusie

Het beroep is ongegrond.