Rb. Utrecht, 28-04-2010, nr. 16/710369-08 [P]

De beoordeling van het bewijs

TWIST

Feit 1, de dood van [slachtoffer 1].

Het standpunt van de verdediging De verdediging is van mening dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring kan komen en wijst daarbij op het navolgende:

Het oordeel van de rechtbank Verdachte zal in het navolgende worden aangeduid met [verdachte], zijn medeverdachte [medeverdachte] met [medeverdachte] en het slachtoffer [slachtoffer 1] met [slachtoffer 1] en/of [slachtoffer 1].

de dood van [slachtoffer 1]

De rechtbank acht het onder 1 subsidiair ten laste gelegde feit wettig en overtuigend bewezen gelet op de inhoud van de navolgende bewijsmiddelen.

De rechtbank stelt bij de beoordeling van het bewijs het volgende voorop. De raadsman heeft op een aantal onderdelen betoogd dat alternatieve scenario’s mogelijk zijn. Verdachte zelf heeft geen alternatief scenario geschetst, maar heeft zich op zijn zwijgrecht beroepen. Dit staat hem vrij en de rechtbank zal hieraan ook geen bewijs ontlenen. De rechtbank is in deze omstandigheden echter niet gehouden om alternatieve scenario’s te onderzoeken die theoretisch denkbaar zijn, maar waarvoor zich geen aanknopingspunten in het dossier bevinden.

dat een man genaamd [verdachte] hem een vuurwapen heeft aangeboden ;

dat de moeder van [verdachte][slachtoffer 7] heet, en dat;

dat [verdachte] op de [adres] in [woonplaats] woont ;

dat hij het wapen aan een zekere [X] heeft geleverd . [X] is [X] .

De rechtbank stelt vast dat zich in het dossier gegevens bevinden waaruit blijkt dat de moeder van [verdachte][slachtoffer 7] heet en aan de [adres] te [woonplaats] woont .[verdachte] heeft voorts verklaard dat hij ingeschreven staat op het adres [adres] te [woonplaats] . De rechtbank concludeert hieruit dat de [verdachte] waarover [getuige 9] heeft verklaard dezelfde persoon is als [verdachte].

De overdracht van het wapen heeft plaats in een auto met daarin [verdachte], [betrokkene] en een derde jongen. Bij de rechter-commissaris heeft [getuige 9] verklaard dat de derde man in de auto - niet zijnde [verdachte] en [betrokkene]- aangesproken werd met [medeverdachte] en “kleine”. Deze [medeverdachte] had het wapen in een washandje bij zich . Toen [getuige 9] aan [verdachte] vroeg waar het vuurwapen was, antwoordde [verdachte] dat hij dat moest regelen met de onbekende man achterin de auto. Deze onbekende man zei tegen [getuige 9] dat hij € 900,-- voor het wapen moest hebben .

3.3.7.Technisch onderzoek

Op de plaats delict zijn twee hulzen aangetroffen . Deze hulzen zijn zeer waarschijnlijk afkomstig uit één en hetzelfde vuurwapen . Het NFI concludeert na onderzoek van de jas van het slachtoffer dat er sprake is geweest van een opgezet schot via de binnenzijde van de jas (ter hoogte van de buik) en een opgezet schot ter hoogte van het linkerschouderblad .

3.3.8. Eigen waarneming ter zitting

De rechtbank heeft ter zitting van 6 april 2010 waargenomen dat [medeverdachte] tengerder is dan [verdachte] en een donkerder huidskleur heeft.

3.3.9. Telecom

Naast een onderzoek naar de vluchtauto en het wapen heeft de politie onderzoek gedaan naar gegevens van mobiele telefonie en zijn er vertrouwelijke gesprekken afgeluisterd.

Vastgesteld is dat de telefoonnummers [nummer], in gebruik bij [medeverdachte] en [nummer] in gebruik bij [verdachte] , zich op 13 januari 2008 van Utrecht naar Rotterdam en weer terug naar Utrecht verplaatsen. De rond 19.30 uur laatst aangestraalde basisstations bevinden zich beiden in de omgeving van de Vleutenseweg te Utrecht .

3.3.10. Afgeluisterde gesprekken

Door de politie is een gesprek opgenomen tussen [verdachte] en zijn vriendin [Y], afgeluisterd op 10 juni 2008. [verdachte] zegt hierin, voor zover van belang, het volgende:

“serieus, ik heb niet op die man geschoten broeder, kijk ik ben gegaan .. we waren daar … [betrokkene] zei dat hij naar huis wilde gaan … zus, zus en zo .. ik ben hem en nog iemand hem in Rotterdam af gaan zetten en daarna zijn wij terug gekomen… we zijn naar de man toegegaan, daarna puntje bij paaltje is die man een spel aan het spelen snap je? De man wil ons verkloten, we wilden de man droppen, eindstand: één van de mannen is uitgestapt en weggerend, de Marokkaanse man…groot…hij heeft het schietding in de andere hand genomen, hij hield het schietding vast…zus en zo, eindstand; we zijn uitgest.. ik wilde op hem schieten, snap je? Want hij had het schietding genomen, ik had zoiets van misschien pakt hij wel het schietding en gaat hij op de bro schieten. We zijn uit de auto gestapt, die man…weet je wat deze man gedaan heeft, broeder? De man is via achterin gesprongen en heeft de autosleutel gepakt, die man heeft de autosleutel gepakt en is uit de auto gestapt.. en die man is heel groot, broeder.. ik heb die man gewurgd, ik heb hem met de kolf van het pistool geslagen, die man wilde de sleutel niet loslaten. Weet je wat die man wilde doen? Die man wil de sleutel in de put gooien. Die man wil de sleutel in de put gooien….Eindstand: we willen vechten, die man wil de sleutel niet loslaten broeder… puntje bij paaltje.. de bro ehhh Heb je het begrepen?

(…)

Maar weet je waarom de mensen bij mij komen? Door de auto, snap je. Ik bestuurde de auto en de persoon die het gedaan heeft, komt helemaal niet in beeld, snap je (…)

Ik ga gewoon zitten, ik praat niet en ik zit de straf uit, eindstand: als de persoon die het eigenlijk gedaan heeft niet voor me zorgt, schiet ik zelf zijn kop eraf als ik vrijkom broeder.

Ik maak me geen zorgen en kijk, de mensen hebben geen bewijs, snap je? (…) ja, kijk, zelfs de gozer die in de auto zat herkent mij niet(…) niemand kan zeggen dat ik op de plaats delict was (…) mijn kenteken had ook een 20 (…) maar geen X (…) als ik praat krijgt [medeverdachte] TBS broeder, want de man heeft pas zes jaar gezeten” .

Een gesprek tussen [verdachte] en zijn vriendin [J] en zus [A], afgeluisterd op 19 juni 2008.

[verdachte] verklaart hierin, voor zover van belang, het volgende:

“Hé jij weet niet hè wat ik in vier maanden met die mannetje ehhh heb meegemaakt. [medeverdachte] hij is echte real ruman. (…) Dus waarom zal ik gaan zeggen ja hij heb gedaan, gaan ze hem pakken sluiten ze hem op sluiten ze mij op. Gaan ze tegen mij zeggen je wist ervan begrijp je. Tuurlijk niet, laat hem lekker op tropisch eiland zitten zo lang het kan”

Een gesprek tussen [verdachte] en [J] en [A], afgeluisterd op 15 juli 2008.

[verdachte] verklaart hierin, voor zover van belang, het volgende:

[verdachte]: “ die andere man is ook gepak. Op Curaçao”

[J]: “Hij is toch al opgepakt. Zeg gewoon van je hebt het gedaan, klaar”.

[verdachte]: “ als hun geen bewijs hebben” .

(…)

[verdachte]: Als ik ga zeggen, ja hmm, hij heeft het gedaan, kan hij misschien twaalf jaar krijgen en ik misschien drie, vier jaar, begrijp je ?

(…)

[verdachte]: (…) [medeverdachte] is ook opgepakt. [medeverdachte] is ook opgepakt laatst. (…)

[J]: Weet je wat jullie zijn. Jij en [medeverdachte]. Jullie zijn echt lomp he.

(…)

[J]: Jullie gaan dat ding gaan verkopen. Hoe kon je dat ding gaan verkopen (…).

(…)

[verdachte]: Nee maar kijk. Weet je wat het is. Wij zijn gewoon dom! Wij zijn geen goed georganiseerde jongens. Kijk [medeverdachte] (…) die komt vast te zitten. Hij moest contact opnemen. Had ik hem kunnen zeggen dat die jongen “dat en dat” praat. Had hij met die jongen contact op moeten nemen. Iets met die jongen moeten doen zodat die jongen niet praat of wat er moet gebeuren gebeurd. Begrijp je? (…) Als die gewoon had gezegd: “ja ik heb het van iemand gekocht” of “ik heb het gevonden” had er niks kunnen gebeuren want ze kunnen hem nooit bij de plaats delict zetten

(…)

[verdachte]: Ze hebben [medeverdachte] opgepakt hè?

[J]: (lacht)

[verdachte]: Sukkel

[A]: Wat?

[verdachte]: Waar hebben ze hem opgepakt?

[A]: Curaçao

(…)

[A]: “zwaar man, je denkt dat je met vakantie gaat naar jouw land en ze komen je daar oppakken gewoon”.

[verdachte]: ”Helemaal daar he. Interpol jongen. Ik ging hem hier ook bellen, toch?”

[A]: “ja?, maar je hebt zijn naam nooit genoemd, toch?”

[verdachte]: “ja [medeverdachte], ik zei [medeverdachte].(…) Ik zei tegen jou: ja de kleine matie van mij met die ketting” .

Een gesprek tussen [verdachte] en B. el Arkoubi, afgeluisterd op 1 juli 2008.

[verdachte] verklaart hierin, voor zover van belang, het volgende:

[verdachte]: “voor moord. Ja man. Maar ja, ik heb het niet gedaan, ik was er ook bij, maar ja je weet toch, ik ga niet praten, hun verdenken mij, maar kijk, weet je, hun hadden mij kunnen laten gaan, maar ze hadden toch die boy met die pipa gepakt? Kijk, plaats als hij gewoon had zegt, ik heb hem van iemand gekocht, gaat hij zeggen dat hij die van mij had gekocht (…) maar ik heb hem niet gekocht, ik was er wel bij .

3.3.11 Identiteit van de man die “[medeverdachte]”, “[medeverdachte]” en “kleine” wordt genoemd

[verdachte] heeft in het hierboven onder 3.3.10 weergegeven gesprek van 10 juni 2008 verklaard dat [medeverdachte] pas zes jaar heeft gezeten (noot 55).

[verdachte] heeft in het hierboven onder 3.3.10 weergegeven gesprek van 19 juni 2010, verklaard dat [medeverdachte] lekker op een tropisch eiland moet zitten zolang hij dat kan.

[verdachte] heeft in het hierboven onder 3.3.10 weergegeven gesprek van 15 juli 2008, verklaard dat [medeverdachte] is opgepakt en dat hij hem in telefoongesprekken [medeverdachte] heeft genoemd en de kleine matie.

[getuige 9] heeft bij de rechter-commissaris verklaard dat de man die het vuurwapen - genoemd onder 3.3.6 heeft verkocht werd aangesproken met [medeverdachte] en de “kleine” (noot 47).

[J] heeft verklaard dat in het gesprek van 15 juli 2008, hierboven weergegeven onder 3.3.10, met [medeverdachte] bedoeld wordt [medeverdachte] en dat [medeverdachte] “kleine” noemt .

Uit informatie van de officier van justitie komt naar voren dat [medeverdachte] op 2 januari 2008 is vrij gekomen na een gevangenisstraf van 6 jaar uitgezeten te hebben.

[medeverdachte] verbleef van 25 maart 2008 tot aan zijn overbrenging naar Nederland op 13 juli 2008 op Curaçao .

3.4. Bewijsoverwegingen en bespreking van verweren

3.4.1. Gebruik van de OVC-gesprekken voor het bewijs.

Ad 3.2.a: De raadsman heeft betoogd dat de zogenoemde OVC-gesprekken, waarbij vertrouwelijke communicatie tussen [verdachte] en derden is opgenomen, niet gebezigd mogen worden voor het bewijs. Hij legt daaraan ten grondslag dat daarvoor voorafgaande aan de inzet van het opsporingsmiddel door de officier van justitie geen schriftelijk bevel als bedoeld in artikel 126l van het Wetboek van Strafvordering is gegeven.

De rechtbank stelt met de officier van justitie en de verdediging vast dat er sprake is van een vormverzuim nu een schriftelijk bevel als bedoeld in artikel 126l Sv ontbreekt. De rechtbank stelt vast dat alle betrokkenen hebben gehandeld zonder dit schriftelijk bevel.

Bij het bepalen van de rechtsgevolgen die dit verzuim moet hebben, houdt de rechtbank rekening met het belang dat het geschonden voorschrift dient, de ernst van het verzuim en het nadeel dat daardoor is veroorzaakt.

De rechtbank stelt allereerst vast dat naar aanleiding van een daartoe door de officier van justitie gedaan verzoek door de rechter-commissaris aan de officier van justitie een schriftelijke machtiging is gegeven als bedoeld in artikel 126 l lid 4 Sv om de vertrouwelijke communicatie waaraan [verdachte] deelneemt op te nemen. Voorts staat vast dat het College van Procureurs-Generaal de officer van Justitie toestemming heeft verleend om dit opsporingsmiddel in te zetten. Hieruit volgt dat de officier van justitie het schriftelijke bevel in beginsel kon geven.

De rechtbank stelt voorts vast dat uit het verhoor van de toenmalige zaaksofficier van justitie mr. F.M. van Lenthe bij de rechter-commissaris op 23 maart 2010 en het door haar opgemaakte proces-verbaal bevindingen d.d. 30 september 2009 blijkt dat zij het schriftelijk bevel ook heeft willen geven en, in de veronderstelling verkerende dat het schriftelijk bevel inmiddels ook reeds was gegeven door een piketofficier van justitie, de politie mondeling heeft medegedeeld dat begonnen kon worden met het opnemen van de vertrouwelijke communicatie. De betreffende verbalisant heeft vervolgens de machtiging van de rechter-commissaris verzonden aan de DSRT die de opname vertrouwelijke communicatie daadwerkelijk zou gaan verzorgen. Nadat later duidelijk was geworden dat het schriftelijk bevel ex artikel 126l Sv ontbrak is dit vervolgens alsnog opgemaakt.

De rechtbank concludeert dat de toenmalige officier van justitie weliswaar onzorgvuldig heeft gehandeld, maar dat [verdachte] daardoor in de gegeven omstandigheden op geen enkele wijze in zijn belangen is geschaad. De officier van justitie was gerechtigd om het schriftelijke bevel af te geven en heeft dat ook daadwerkelijk willen doen. Uit haar handelen blijkt ook dat zij nadrukkelijk de inzet van het onderhavige OVC gewild heeft. De politie heeft vervolgens gehandeld op basis van de door de rechter-commissaris aan de officier van justitie verstrekte machtiging. De informatie die ingevolge artikel 126l Sv moet blijken uit het schriftelijk bevel van de officier van justitie, blijkt ook uit de door de rechter-commissaris verstrekte machtiging.

De rechtbank acht het gelet op het bovenstaande niet noodzakelijk op dit punt nader getuigen te horen, zoals door de verdediging (voorwaardelijk) is verzocht.

Nu [verdachte] niet in zijn belangen is geschaad zal de rechtbank volstaan met de enkele constatering dat er sprake is van een vormverzuim.

3.4.2 DNA-materiaal

Ad 3.2.b: De raadsman heeft betoogd dat er geen DNA-materiaal van verdachte in de eerder genoemde VW Golf is aangetroffen, en dat dit, indien verdachte in de auto was geweest wel voor de hand had gelegen. De rechtbank merkt in dit kader op dat uit het forensisch dossier blijkt dat alleen de in de VW Golf aangetroffen bloedsporen zijn bemonsterd. Er is geen onderzoek gedaan naar andere (biologische) sporen. Aangezien op geen enkele manier aannemelijk is geworden dat behalve [slachtoffer 1] ook zijn belagers gewond zijn geraakt, is het daarom verklaarbaar dat in de genomen monsters alleen DNA-materiaal van het slachtoffer en niet tevens van verdachte is aangetroffen

3.4.3 Betrouwbaarheid getuigen

Ad 3.2.c:De raadsman heeft gesteld dat de getuigen die aanvankelijk bij de politie ontlastend verklaard hebben, tijdens hun verhoor bij de rechter-commissaris onder druk zijn gezet en als gevolg daarvan andersluidende verklaringen hebben afgelegd. De verklaringen van deze getuigen zouden daarom niet langer betrouwbaar zijn en niet gebruikt mogen worden voor het bewijs. De raadsman wijst daarbij met name op de verklaring van [J], afgelegd ten overstaan van de rechter-commissaris op 29 maart 2010.

De rechtbank gebruikt de getuigenverklaringen waar de raadsman op doelt niet voor het bewijs en kan reeds daarom dit verweer onbesproken laten. Niettemin hecht de rechtbank er waarde aan op te merken dat de rechtbank van oordeel is dat op geen enkele wijze blijkt van ongeoorloofd uitgeoefende druk op de getuigen. Het enkele feit dat getuigen, ook als ze ontlastend verklaren, door de rechter-commissaris beëdigd worden, kan niet worden aangemerkt als het uitoefenen van ongeoorloofde druk. In deze heeft de rechter-commissaris geen proces-verbaal bevindingen laten opmaken waarin ze melding maakt van ongeoorloofd uitgeoefende druk en werd [J] bijgestaan door een raadsvrouwe die daar ook geen melding van heeft gemaakt.

3.4.4. Conclusies met betrekking tot het bewijs

Uit de hiervoor weergeven feiten en omstandigheden concludeert de rechtbank het navolgende.

De dagen direct voor 13 januari 2008 had [slachtoffer 1] telefonisch contact met twee (Antilliaanse) mannen over de verkoop van drugs. Op 10 januari 2008 ontmoetten zij elkaar ook in Utrecht. Voor 13 januari 2008, omstreeks 19.00 uur, had [slachtoffer 1] met deze mannen een afspraak gemaakt voor een nadere ontmoeting in Utrecht. De mannen arriveerden met de auto en [slachtoffer 1] stapte vervolgens met zijn vriend [getuige 1] in. [slachtoffer 1] toonde vervolgens een hoeveelheid verdovende middelen. Vervolgens bleken de mannen niet te willen betalen en trok de man die op de bestuurdersplaats zat een -deels zilverkleurig- pistool. [getuige 1] ontvluchtte daarop de auto. [slachtoffer 1] werd in de auto mishandeld door een of beide van de mannen. Op een gegeven moment wist ook [slachtoffer 1] de auto te ontvluchten. Hij nam daarop de autosleutels mee. De twee mannen uit de auto achtervolgden hem en sloegen en schopten hem. [slachtoffer 1] kwam daarbij op de grond terecht. Nadat [slachtoffer 1] nog steeds de sleutels niet wilde afgeven werd er van zeer dichtbij tweemaal op [slachtoffer 1] geschoten. Een van deze kogels raakte [slachtoffer 1] in het bovenlichaam. Op de plaats delict zijn ook twee patroonhulzen aangetroffen. Aan het door het schot ontstane letsel is [slachtoffer 1] nog diezelfde dag overleden. De twee mannen hebben, nadat ze [slachtoffer 1] hadden verwond, de sleutel en/of de verdovende middelen van hem afgepakt en zijn weggereden met hun auto. Deze auto is door getuigen herkend als een Volkswagen Golf. Op basis van de onder 3.3.5 weergeven getuigenverklaringen en de uitkomsten van het aldaar weergeven politieonderzoek concludeert de rechtbank dat deze Volkswagen Golf voorzien was van het kenteken [kenteken].

De rechtbank leidt uit de hiervoor onder 3.3.5 genoemde bewijsmiddelen verder af dat [verdachte] in de periode van 8 januari 2008 tot en met 17 januari 2008 de gebruiker was van de Volkswagen Golf met kenteken [kenteken]. Nadat deze auto bij de verhuurder was inbeslaggenomen, zijn in deze auto bloedsporen aangetroffen. Deze bloedsporen bevatten DNA-materiaal dat volgens NFI-rapportage ,met de door het NFI gehanteerde hoogste graad van waarschijnlijkheid, overeenkomt met dat van het slachtoffer [slachtoffer 1]. De rechtbank is van oordeel dat daarmee voldoende vast is komen te staan dat deze Volkswagen Golf de auto is waarin op 13 januari 2008 [slachtoffer 1] werd mishandeld, en waarin de daders na de schietpartij zijn gevlucht.

Voorts blijkt uit de hiervoor onder 3.3.6 weergegeven bewijsmiddelen dat er op 2 april 2008 bij een man genaamd [X] een pistool is aangetroffen. Uit deze bewijsmiddelen blijkt tevens dat het NFI concludeert dat de op de plaats waar [slachtoffer 1] is gedood aangetroffen twee hulzen met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid (de hoogste door het NFI bij dit type onderzoek gehanteerde graad van zekerheid) zijn verschoten met dit pistool. Tevens is er op de loop van dit wapen een bloedspoor aangetroffen waarin DNA is aangetroffen dat matcht met dat van [slachtoffer 1]. De rechtbank concludeert hieruit dat dit het pistool is geweest waarmee de kogel is afgevuurd waardoor [slachtoffer 1] op 13 januari 2008 is gedood.

Op basis van de hiervoor eveneens onder 3.3.6 weergeven bewijsmiddelen is de rechtbank van oordeel dat ditzelfde pistool in februari 2008 door [verdachte] via [getuige 9] aan genoemde [X] is verkocht. Bij gelegenheid van de overdracht van dit wapen was naast [verdachte] en [getuige 9] ook nog een man aanwezig, die “[medeverdachte]” en “[medeverdachte]” werd genoemd. Deze man had het wapen in een washandje bij zich en heeft met [getuige 9] gesproken over de prijs van het wapen.

Uit het hiervoor onder 3.3.10 weergeven op 10 juni 2008 opgenomen gesprek van [verdachte] blijkt dat hij over gedetailleerde informatie beschikt over de gebeurtenissen van 13 januari 2008. Hij plaatst zich daarbij zelf op de plaats delict, verklaart dat hij die dag naar Rotterdam is gereden en weer terug, praat over de wijze waarop [slachtoffer 1] reageerde en over de rol van een tweede daarbij betrokken man. Ook verklaart hij over het slaan door hem met de kolf van een wapen tegen het hoofd van [slachtoffer 1]. Dit laatste wordt bevestigd door het naar aanleiding van deze verklaring nader uitgevoerde NFI-onderzoek waarbij onder meer werd vastgesteld dat het geconstateerde hoofdletsel zeer wel kan passen bij letsel als gevolg van het slaan met een pistool.

Uit het hierna onder 3 bewezenverklaarde feit blijkt voorts dat [verdachte] in ieder geval op 16 april 2008 beschikte over een deels zilverkleurig pistool. Een zelfde soort pistool is door de getuige [getuige 1] gezien in de hand van de bestuurder van de auto.

De verdediging heeft gesteld, dat hetgeen [verdachte] tijdens voornoemd gesprek naar voren brengt moet worden gezien als een onderdeel van een verhaal van [verdachte] dat hij vertelt naar aanleiding van tot hem gekomen informatie. De rechtbank acht deze verklaring echter niet aannemelijk, reeds omdat [verdachte] in dit opgenomen gesprek bij voortduring spreekt over “ik” en “wij”, en er in de inhoud van het gesprek geen enkele aanwijzing te vinden is, dat het hier zou gaan om informatie uit de tweede of derde hand. De beschrijving van de gebeurtenissen is voorts dusdanig gedetailleerd en specifiek, dat deze slechts kan worden aangeduid als daderwetenschap. De rechtbank wijst hiervoor naar passages uit dit gesprek zoals: “de man wilde ons verkloten, we wilden de man droppen” en “ik wilde op hem schieten snap je, want hij had het schietding genomen.” Een deel van de door [verdachte] gestelde feiten, zoals die met betrekking tot het slaan met de kolf op het hoofd, was ten tijde van het gesprek ook nog niet anderszins bekend.

In de gesprekken van [verdachte] zoals hiervoor onder 3.3.10 weergegeven spreekt [verdachte] ook over de rol van een tweede bij de gebeurtenissen betrokken man. Deze wordt door hem aangeduid met “[medeverdachte]”, “[medeverdachte]” of “[medeverdachte]”. Ook de man die het vuurwapen waarmee het dodelijke schot op [slachtoffer 1] is afgevuurd overhandigde, werd “[medeverdachte]” en “[medeverdachte]” genoemd. Gezien de inhoud van de hiervoor onder 3.3.11 genoemde bewijsmiddelen, is de rechtbank van oordeel dat het buiten redelijke twijfel is dat met “[medeverdachte]”, “[medeverdachte]” en “[medeverdachte]” telkenmale (mede)verdachte [medeverdachte] wordt bedoeld.

Uit de hiervoor onder 3.3.9 genoemde telecomgegevens blijkt voorts dat [verdachte] en [medeverdachte] zich op 13 januari 2008 eerst van Utrecht naar [woonplaats] verplaatsten en daarna weer terug naar Utrecht. Rond 19.30 uur bevonden zij zich ook in de onmiddellijke omgeving van de plaats in Utrecht waar [slachtoffer 1] en [getuige 1] werden opgehaald.

Op basis van voorgaande feiten en omstandigheden acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen dat [verdachte] en [medeverdachte] de twee mannen zijn geweest die tezamen en in vereniging [slachtoffer 1] hebben gepoogd te beroven, hem vervolgens hebben mishandeld en toen hij de door hem meegenomen autosleutels niet aan hen wilde teruggeven, hebben doodgeschoten.

3.4.5 Kwalificatie als medeplegen van gekwalificeerde doodslag

Hoewel er diverse aanwijzingen zijn dat het de verdachte [medeverdachte] is geweest die het dodelijke schot gelost heeft, kan dit - in het bijzonder gezien de terzake niet eenduidige getuigenverklaringen - naar het oordeel van de rechtbank niet buiten redelijke twijfel worden vastgesteld. De rechtbank stelt hierbij echter tevens vast, dat beide verdachten hebben gehandeld in het kader van een vooraf samen bedacht plan om het slachtoffer van een hoeveelheid verdovende middelen te beroven en dat zij beiden het slachtoffer met een vuurwapen hebben bedreigd en hebben mishandeld. Verdachte en zijn medeverdachte wisten ook van elkaar dat zij in het bezit waren van een vuurwapen.

Verdachte haalde dit wapen immers in de auto te voorschijn en [medeverdachte] droeg in die periode altijd een vuurwapen bij zich. Voorts wisten zij van elkaar dat zij eerder waren veroordeeld voor gewelddadige overvallen. De medeverdachte van verdachte heeft daarbij al eerder van een vuurwapen gebruik gemaakt, bij welke gelegenheid een slachtoffer zeer ernstig werd verwond.

Toen [slachtoffer 1] zich verzette en vervolgens de auto met medeneming van de contactsleutel ontvluchtte hebben verdachte en zijn medeverdachte hem achtervolgd. Daarbij hebben zij [slachtoffer 1] opnieuw mishandeld, naar mag worden aangenomen om hem te bewegen de autosleutel af te geven. [slachtoffer 1] gaf daar echter geen gevolg aan en probeerde de sleutel in een put te gooien. Daarna is van zeer dichtbij op [slachtoffer 1] geschoten, naar de rechtbank aanneemt met als doel dat verdachte en zijn medeverdachte de sleutel weer zouden terugkrijgen en vervolgens met hun auto te vluchten en zo aan aanhouding zouden kunnen ontkomen.

Mede gezien hetgeen daaromtrent in het onder 3.3.10 weergeven OVC gesprek wordt gezegd, acht de rechtbank het niet onaannemelijk dat het door [slachtoffer 1] meenemen van de autosleutel voor verdachte en zijn medeverdachte onverwacht kwam. Verdachte heeft er echter vervolgens voor gekozen om ook daarna het geweld tegen [slachtoffer 1] door te zetten en de daaraan verbonden kans op de koop toe genomen dat hijzelf en/of zijn mededader daarbij ook een vuurwapen zouden gebruiken. Dit laatste blijkt ook uit de in het hiervoor onder 3.3.10 weergegeven bewoordingen uit het opgenomen gesprek, namelijk:“de man wilde ons verkloten, we wilden de man droppen” en “ik wilde op hem schieten snap je, want hij had het schietding genomen.”

Daarenboven heeft de rechtbank bij zijn beoordeling betrokken dat verdachte zich op geen enkel moment heeft gedistantieerd van het handelen van zijn mededader of heeft getracht deze te weerhouden van het verdere gebruik van geweld. Integendeel, verdachte heeft voortdurend en actief steun geboden aan het handelen van zijn mededader.

Aldus heeft de verdachte zich –ook na de vlucht van [slachtoffer 1] uit de auto- op zijn minst willens en wetens blootgesteld aan de naar ervaringsregelen aanmerkelijk te achten kans - en deze ook aanvaard – dat het in het geval van (verder) verzet van [slachtoffer 1] niet zou blijven bij gebruik van het vuurwapen als dreig- of dwangmiddel, maar dat daarmee ook zou worden geschoten.

De rechtbank is daarbij echter niet gebleken dat er een vooropgezet plan van verdachten was om [slachtoffer 1] van het leven te beroven. Naar het oordeel van de rechtbank kan uit de voorliggende bewijsmiddelen evenmin met voldoende zekerheid worden afgeleid dat er direct voorafgaand aan het afvuren van de schoten op [slachtoffer 1] bij de schutter sprake is geweest van een moment van kalm beraad of rustig overleg. Nu de rechtbank voorbedachten rade bij de doodslag op [slachtoffer 1] niet bewezen acht, dient verdachte van het hem onder 1 primair ten laste gelegde medeplegen van moord te worden vrijgesproken.

Wel acht de rechtbank op basis van het voorgaande wettig en overtuigend bewezen dat sprake is van doodslag welke is voorafgegaan door (een poging tot) diefstal met geweld en bedreiging. Deze doodslag diende kennelijk om zich (weer) te verzekeren van de sleutel van de auto waarmee verdachte en zijn medeverdachte de plaats van het misdrijf wilden verlaten teneinde aanhouding door de politie te voorkomen. Aldus diende deze doodslag om aan verdachten na ontdekking op heterdaad van hun (poging tot) beroving de straffeloosheid te verzekeren

De rechtbank acht op basis van deze feiten en omstandigheden bewezen dat verdachte zich als medepleger schuldig heeft gemaakt aan de hem onder 1 subsidiair ten laste gelegde gekwalificeerde doodslag, strafbaar gesteld bij artikel 288 van het Wetboek van Strafrecht. Op dit feit is dezelfde maximumstraf gesteld als op moord, namelijk levenslange gevangenisstraf of tijdelijke van ten hoogste 30 jaren.

4. De bewezenverklaring

De rechtbank acht gelet op voornoemde bewijsmiddelen wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het hem onder 1 subsidiair ten laste gelegde heeft begaan met dien verstande dat:

hij op 13 januari 2008 te Utrecht, tezamen en in vereniging met een ander opzettelijk [slachtoffer 1] van het leven heeft beroofd, immers hebben verdachte en zijn mededader opzettelijk, met een vuurwapen op/door het (boven-)lichaam van die [slachtoffer 1] geschoten, tengevolge waarvan voornoemde [slachtoffer 1] is overleden,

welke vorenomschreven doodslag werd voorafgegaan van enig strafbaar feit, te weten het tezamen en in vereniging met een ander met het oogmerk van wederrechtelijke toeëigening wegnemen van een hoeveelheid

(van een materiaal bevattende, althans gelijkende op) cocaïne, geheel of ten dele toebehorende aan [slachtoffer 1], in elk geval aan anderen dan aan hem, verdachte, en zijn mededader en welke doodslag werd gepleegd met het oogmerk om bij betrapping op heterdaad , aan zichzelf en aan de andere deelnemer straffeloosheid en/of het bezit van het wederrechtelijk verkregene te verzekeren;

5. De beoordeling van het bewijs

Feit 2, het overdragen van een vuurwapen

5.1 Het standpunt van de officier van justitie.

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het aan hem onder 2 ten laste gelegde heeft begaan.

5.2 het standpunt van de verdediging

De verdediging is van oordeel dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring kan komen.

5.3 het oordeel van de rechtbank

De rechtbank acht het onder 2 ten laste gelegde feit wettig en overtuigend bewezen gelet op de inhoud van de navolgende bewijsmiddelen.

de bewijsmiddelen ten aanzien van feit 1, voorzover opgenomen onder de kop 3.3.6. “Het vuurwapen”;

de bewijsmiddelen ten aanzien van feit 1, voorzover opgenomen onder 3.3.11 het kopje “Identiteit van de man die “[medeverdachte]”, “[medeverdachte]” en “kleine” wordt genoemd”;

een proces-verbaal van politie waaruit blijkt dat er sprake is van een vuurwapen Zastava 70 en munitie van categorie III ;

een verklaring van de getuige [getuige 9], afgelegd op 4 juni 2009 ten overstaan van de rechter-commissaris, waaruit blijkt dat het wapen in Rotterdam is overgedragen (p.2) en dat dit plaats vond op 21 maart 2008 (p. 4) .

Een verklaring van [X] waarin hij heeft verklaard dat er bij de aflevering van de Zastava twee patronen waren bijgeleverd

6. De bewezenverklaring

De rechtbank acht gelet op voornoemde bewijsmiddelen wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het hem onder 2 ten laste gelegde heeft begaan met dien verstande dat:

hij op 21 maart 2008 te Rotterdam, tezamen en in vereniging met anderen, een (vuur)wapen van categorie III, te weten een pistool (merk Zastava,

model 70), en munitie van categorie III, te weten kogelpatro(o)n(en), heeft overgedragen aan [getuige 9].

Voor zover in het bewezen verklaarde deel van de tenlastelegging fouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. De verdachte is daardoor niet in zijn verdediging geschaad.

7. De beoordeling van het bewijs

Feit 3, het bezit van een vuurwapen

7.1. het standpunt van de officier van justitie.

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het hem onder 3 ten laste gelegde heeft begaan.

7.2. het standpunt van de verdediging.

De verdediging heeft aangegeven zich in deze te refereren aan het oordeel van de rechtbank.

7.3 het oordeel van de rechtbank.

Verdachte heeft ter terechtzitting van 6 april 2010 verklaard, zakelijk weergegeven, dat er bij zijn aanhouding een Beretta in zijn jaszak is aangetroffen.

De rechtbank ziet dit als een aanvulling op zijn bekennende verklaring van 17 april 2008 . De bekennende verklaring van verdachte wordt ondersteund door de volgende bewijsmiddelen:

een proces-verbaal van doorzoeking van de woning waar verdachte verbleef en waar een vuurwapen met patroonhouder en patronen werden aangetroffen en in beslag genomen ;

een proces-verbaal van de technische recherche waarin geconstateerd wordt dat het in beslag genomen wapen een vuurwapen is van het merk Beretta als bedoeld in artikel 2, eerste lid, Categorie III onder 1 van de Wet wapens en munitie en de bij het wapen aangetroffen patronen munitie betreft als bedoeld in artikel 2, tweede lid, Categorie III van de Wet wapens en munitie .

8. De bewezenverklaring

De rechtbank acht, gelet op voornoemde bewijsmiddelen, wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het hem onder 3 ten laste gelegde heeft begaan met dien verstande dat:

hij op 16 april 2008 te Hoogvliet, gemeente Rotterdam, een wapen

van categorie III, te weten een pistool (merk Beretta) en

munitie van categorie III, te weten patronen voorhanden heeft gehad;

9. De beoordeling van het bewijs

9.1. Feit 4, de poging gewapende overval op de [adres] te [woonplaats]

9.2. Het standpunt van de officier van justitie.

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het aan hem onder 4 primair ten laste gelegde heeft begaan.

9.3. Het standpunt van de verdediging.

De verdediging is van mening dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring kan komen en wijst daarbij –kort en zakelijk weergegeven- op het volgende.

met een auto naar de woning van die [slachtoffer 2] en/of [slachtoffer 3] (gelegen aan de

vervolgens uit die auto gestapt en in de richting van die woning

gelopen en

(al lopende) een capuchon over zijn hoofd getrokken en

een (op een) vuurwapen (gelijkend voorwerp) ter hand genomen en

vervolgens dat (op een) vuurwapen (gelijkend voorwerp) doorgeladen en

met dat vuurwapen aangebeld bij die woning

zijnde de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet voltooid;

11. De beoordeling van het bewijs

Feit 5, poging gewapende overval in de woning aan de [adres] te [woonplaats]

11.1 Het standpunt van de officier van justitie en de verdediging.

De officier van justitie en de verdediging achten niet bewezen dat verdachte het hem onder 5 ten laste gelegde heeft begaan.

11.2. Het oordeel van de rechtbank:

Evenals de officier van justitie en de verdediging is de rechtbank van oordeel dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs is om tot een bewezenverklaring van dit feit te komen. De rechtbank zal verdachte daarom van dit feit vrijspreken.

12. De beoordeling van het bewijs

BREDA

Feit 6, Diefstal met geweld op 13 februari 2008 te Breda

12.1 het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het hem onder 6 ten laste gelegde heeft begaan.

12.2 het standpunt van de verdediging

De verdediging is van oordeel dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring kan komen en heeft daartoe aangevoerd dat de aangevers c.q. getuigen niet eenduidig zijn in hun verklaringen over de gebeurtenissen die plaats hebben gevonden in de auto.

12.3 het oordeel van de rechtbank

Op 13 februari 2008 heeft [slachtoffer 6] (aangever) aangifte gedaan van een gewelddadige beroving gepleegd op 13 februari 2008, omstreeks 16.50 uur, op de [adres] in [woonplaats] . Aangever heeft verklaard dat hij die dag samen met zijn vrienden [slachtoffer 8] en [slachtoffer 8] met de auto naar Breda is gereden. Aangever is die dag naar Breda gegaan, omdat hij daar mobiele telefoons wilde kopen van een - hem onbekende - man. Hij had daartoe vooraf met die man telefonisch een afspraak gemaakt

Aangever heeft voorts verklaard dat de man in Breda bij hem en zijn vrienden in de auto is gestapt. Vervolgens heeft hij de man € 200,- betaald in ruil waarvoor hij mobiele telefoons van het merk Nokia zou krijgen. Na de betaling haalde de man echter een vuurwapen uit zijn rechter jaszak en laadde dit wapen door . De man hield het wapen gericht op aangever en heeft hem en zijn vrienden gezegd dat zij hun handen achter hun hoofd in de nek moesten leggen. Vervolgens heeft de man volgens aangever de mobiele telefoon van aangever gepakt en zijn gouden ketting van zijn nek gerukt. De man heeft vervolgens de auto van aangever verlaten, is achter in dezelfde auto gestapt als waar hij zelf mee gekomen was en is weggereden. De auto waarin de man vetrok was een grijze Ford. [slachtoffer 7] noteerde het kenteken van deze auto: [kenteken] .

Deze aangifte van [slachtoffer 6] wordt ondersteund door de verklaringen van [slachtoffer 8] en [slachtoffer 7] . [slachtoffer 8] en [slachtoffer 7] hebben onder meer verklaard dat:

zij op 13 februari 2008 samen met [slachtoffer 6] naar Breda zijn gereden;

[slachtoffer 6] een afspraak met een man had gemaakt om een telefoon te kopen;

de man in een auto aankwam met daarin nog twee donkergekleurde personen;

er een man in de auto stapte die € 200,- betaald is in ruil voor mobiele telefoons;

die man een Antilliaans uiterlijk had, ongeveer 1.90m lang was en ongeveer 27 jaar oud;

de man een vuurwapen uit zijn rechterjaszak pakte en dit doorlaadde;

de man het vuurwapen op [slachtoffer 6] gericht hield;

iedereen van hem de handen in de nek moest doen;

de man de ketting van [slachtoffer 6] van zijn nek trok;

zij hun mobiele telefoons aan de man hebben moeten afgeven.

[slachtoffer 8] heeft voorts nog verklaard dat de man daarbij zei: “geef met 1 hand je telefoon aan in een rustige beweging want anders krijg je die kogel” .

De auto met het kenteken [kenteken] waarin de dader van de overval is vertrokken, blijkt na raadpleging van de RDW een Ford Focus huurauto te zijn . Deze auto was op naam gesteld van [autoverhuurbedrijf] en was op 13 februari 2008 verhuurd aan [getuige 12] . Deze [getuige 12] heeft verklaard meerdere keren bij [autoverhuurbedrijf] auto’s te hebben gehuurd voor [verdachte]. [verdachte] heeft dit ook ter terechtzitting bevestigd. Meer in het bijzonder heeft [getuige 12] verklaard dat zij in die periode ook een Ford Focus voor [verdachte] heeft gehuurd. Zij verklaart verder dat zij nadat zij deze Ford Focus had ontvangen van de verhuurder, deze auto direct al bij de verhuurder aan [verdachte] heeft gegeven. Vervolgens zag zij pas een week later de auto weer terug .

Dat [verdachte] degene was die deze auto, al dan niet alleen, ook ten tijde van de overval gebruikte, blijkt allereerst uit het feit dat aangever [slachtoffer 6] tijdens een zogenaamde fotoconfrontatie verdachte [verdachte] voor 100% herkent als de dader van de betreffende gewapende beroving .

Voorts heeft een politieobservatieteam waargenomen dat de Ford Focus [kenteken], met daarin drie donkergekleurde mannen, zich op 13 februari 2008 omstreeks 16.44 uur bevond op de Backer en Ruebweg te Breda en reed in de richting van Rotterdam . De Backer en Ruebweg bevindt zich ongeveer 800 meter van de Willemstraat. Het observatieteam zag even later, om 17.34 uur, dat verdachte [verdachte] deze auto bestuurde .

Ook anderszins kan [verdachte] op 13 februari 2008 in Breda en bij aangever [slachtoffer 6] worden geplaatst. [slachtoffer 6] heeft verklaard dat hij op 13 februari 2008 na 16.00 uur gebeld heeft naar “de onbekende man” om hem te vragen waar hij bleef. De onbekende man vertelde hem toen dat hij ter hoogte van het NAC stadion reed . Uit tapgegevens betreffende de telefoon van [verdachte] blijkt dat hij op 12 en 13 februari 2008 telefonisch contact had met een mobiele telefoon met telefoonnummer [nummer]. Dit telefoonnummer is van aangever [slachtoffer 6] . [verdachte] heeft in een gesprek op 13 februari 2008 om 16.24 uur verteld dat hij bij het NAC stadion was .

Voorts bevindt zich in het dossier een door de politie door inzet van het bijzondere opsporingsmiddel ”Opnemen vertrouwelijke communicatie” (OVC) opgenomen gesprek tussen [verdachte] en een vriend van verdachte - [I] – van 1 juli 2008. [verdachte] zegt hierin, voor zover van belang, het volgende:

“niet alleen voor die moord, maar nog andere zaken, ’n mannetje…hun zeggen, hun zeggen, ik ging een mannetje in Breda rippen…Maar hij zegt ik heb zijn telefoon en ketting gepakt, maar zo is het niet gegaan… Ik ging troep bij hem kopen, halve kilo, toen had ik hem gehakt, begrijp je, hij heeft geen telefoon(…).

Ik denk misschien mischien een jaartje of zo voor die gozer die zegt dat ik ketting en horloge heb gepakt begrijp je, maar als ik, maar als ik tegen de politie ga zeggen wat (…)

Als ik ga zeggen dat ik drugs van hem ging afpakken, snap je dat, snap je, Ik weet niet wat er gaat gebeuren”.

Op basis van voorgaande bewijsmiddelen acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen, dat verdachte zich ook schuldig heeft gemaakt aan de hem in de dagvaarding onder 6 telastegelegde diefstal met geweld en bedreiging met geweld. De rechtbank merkt hierbij op dat verdachte stelselmatig heeft geweigerd op vragen ter zake te antwoorden en ook anderszins geen enkele verklaring heeft gegeven, of toelichting heeft verschaft, welke deze conclusie, of de daaraan ten grondslag liggende feiten en omstandigheden, zou kunnen ontzenuwen.

12.4 Bewijsoverwegingen en bespreking verweren

12.4.1.Toelaatbaarheid met behulp van OVC opgenomen gesprekken.

De rechtbank acht de met behulp van een OVC in een penitentiaire inrichting opgenomen gesprekken waarbij [verdachte] betrokken was ook in het kader van de bewijsvoering ter zake van het onderhavige telastegelegde feit toelaatbaar. Hierbij verwijst de rechtbank naar hetgeen hiervoor dienaangaande is overwogen onder 3.4.1. betreffende de zaak TWIST, hetwelk –voorzover nodig- hier als woordelijk herhaald en ingelast dient te worden beschouwd.

12.4.2. Weggenomen geld en/of goederen

Uit het voorgaande blijkt dat aangever en twee getuigen spreken van het wegnemen van geld, drie telefoons en een halsketting. Verdachte zelf lijkt in het hierboven deels weergegeven OVC gesprek er op te doelen dat hij aangever [slachtoffer 6] en de getuigen niet de door hen genoemde goederen heeft weggenomen, maar een halve kilo verdovende middelen. De verdediging heeft aangegeven dat de verklaring van aangevers daarom ongeloofwaardig is en derhalve vrijspraak moet volgen. De rechtbank verwerpt dit verweer, omdat uit voorgaande bewijsmiddelen blijkt dat verdachte [verdachte] in ieder geval enig goed van aangever [slachtoffer 6] heeft weggenomen.

13. De bewezenverklaring.

hij op 13 februari 2008 te Breda,met het oogmerk van wederrechtelijke toeëigening

heeft weggenomen enig goed toebehorende aan

[slachtoffer 6] , welke diefstal

werd vergezeld van geweld en bedreiging

met geweld tegen [slachtoffer 6] , gepleegd met het oogmerk om die diefstal

gemakkelijk te maken

welk geweld en / of welke bedreiging met geweld hierin bestond(en) dat hij,

verdachte

terwijl hij, verdachte samen met die [slachtoffer 6]

en [slachtoffer 8] en [slachtoffer 7] in een auto zat

een vuurwapen, althans een op een vuurwapen gelijkend voorwerp, ter hand

heeft genomen en- dat vuurwapen, althans dat op een vuurwapen gelijkend voorwerp, heeft

doorgeladen en

(vervolgens) dat vuurwapen, althans dat op een vuurwapen gelijkend voorwerp,

op die [slachtoffer 6] heeft gericht en gericht gehouden en- (daarbij) tegen die [slachtoffer 6] en [slachtoffer 8] en [slachtoffer 7] heeft/

gezegd: "handen achter je hoofd of in je nek" en/of "geef je telefoon aan

in een rustige beweging want anders krijg je die kogel", althans woorden van

gelijke dreigende aard of strekking

14. De strafbaarheid 14.1 De strafbaarheid van de feiten Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de feiten uitsluiten. Het bewezenverklaarde levert de navolgende strafbare feiten op.

Feit 1, subsidiair: Doodslag, vergezeld en voorafgegaan van een strafbaar feit en gepleegd met het oogmerk om, bij betrapping op heterdaad, aan zichzelf straffeloosheid en het bezit van het wederrechtelijk verkregene te verzekeren;

Feit 2:

Opzettelijk handelen in strijd met artikel 31, eerste lid, van de Wet wapens en munitie terwijl het feit is begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III en handelen in strijd met artikel 31, eerste lid van de Wet wapens en munitie;

Feit 3:

Handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III en handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie;

Feit 4 (primair):

Poging tot diefstal voorafgegaan, vergezeld of gevolgd van geweld of bedreiging met geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden of gemakkelijk te maken of om bij betrapping op heterdaad aan zichzelf de vlucht mogelijk te maken of het bezit van het gestolene te verzekeren

en/of afpersing.

Feit 6:

Diefstal vergezeld van geweld of bedreiging met geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal gemakkelijk te maken

14.2 De strafbaarheid van verdachte Verdachte is strafbaar, omdat niet is gebleken van een omstandigheid die zijn strafbaarheid uitsluit.

15. De strafoplegging De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft op grond van wat hij bewezen acht, gevorderd dat verdachte zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf van zestien jaren. Daarbij heeft de officier van justitie ondermeer gewezen op de zeer ernstige en onherstelbare gevolgen voor de nabestaanden van [slachtoffer 1], de omstandigheid dat verdachte kort na de levensberoving van [slachtoffer 1] zich opnieuw, met gebruikmaking van een vuurwapen, schuldig heeft gemaakt aan (pogingen tot) berovingen en dat verdachte door zijn proceshouding daarvoor geen enkele verantwoordelijkheid heeft genomen. Voorts heeft de officier van justitie er op gewezen dat verdachte in verband met gepleegde berovingen eerder veroordeeld is tot onvoorwaardelijke jeugddetentie.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft, behoudens ten aanzien van het feit dat hij op16 april 2008 een vuurwapen voorhanden heeft gehad (feit 3 van de dagvaarding) geconcludeerd dat verdachte dient te worden vrijgesproken van alle ten laste gelegde feiten.

Het oordeel van de rechtbank

Bij het bepalen van de op te leggen straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de ernst van de feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en de persoon van de verdachte.

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan een aantal zeer ernstige feiten. Hij heeft zonder mededogen op 13 januari 2008, samen met de medeverdachte [medeverdachte], op de openbare weg [slachtoffer 1] met een vuurwapen om het leven gebracht. Daarmee heeft verdachte, zoals kan worden geconcludeerd uit de verklaringen van de getuigen die van nabij hebben gezien dat dit feit werd gepleegd, de rechtsorde ernstig geschokt. Voorts blijkt uit de schriftelijke slachtofferverklaring hoe verdachte daarmee onherstelbaar leed heeft toegebracht aan de echtgenote en de zeer jonge kinderen van het slachtoffer [slachtoffer 1], alsmede aan zijn andere familieleden. Zij zullen verder moeten zonder hun man, vader, zoon of broer.

Het gebruikte vuurwapen heeft verdachte later verkocht.

Tijdens zijn aanhouding op 16 april 2008 in Hoogvliet is er bij verdachte in de woning een vuurwapen aangetroffen.

Voorts heeft verdachte zich naar het oordeel van de rechtbank op 6 februari 2008 in Eindhoven, samen met [medeverdachte] met wie hij ook feit 1 heeft gepleegd, schuldig gemaakt aan een poging tot beroving - met gebruikmaking van een doorgeladen vuurwapen - van in een woning verblijvende personen.

Op 13 februari 2008 heeft verdachte zich in Breda schuldig gemaakt aan diefstal van een goed of goederen. Bij deze diefstal heeft verdachte geweld gebruikt en dat versterkt door gebruik te maken van een doorgeladen vuurwapen.

Bij de beoordeling van deze zaak heeft de rechtbank er rekening mee gehouden dat verdachte blijkens een hem betreffend uittreksel justitiële documentatie meerdere keren is veroordeeld, waaronder op 20 december 2005 door de Rechtbank te Rotterdam tot 7 maanden jeugddetentie wegens diefstal met geweld en op 28 december 2006 door het Gerechtshof te Den Haag wegens soortgelijke feiten tot jeugddetentie voor de duur van 9 maanden.

Ook heeft de rechtbank rekening gehouden met het feit dat verdachte, zowel bij de politie als tijdens het onderzoek voorafgaande aan de zitting en ter terechtzitting, zich heeft beroepen op zijn zwijgrecht. Ook aan een onderzoek naar zijn persoonlijkheid heeft verdachte niet mee willen werken. Verdachte is in het Pieter Baan Centrum geobserveerd. Daarbij zijn door de gedragsdeskundigen geen aanwijzingen gevonden voor psychotische symptomen, zodat volgens hen van een weigering om mee te werken aan een persoonlijkheidsonderzoek op pathologische gronden niet kan worden gesproken. Op grond van de beperkte onderzoekgegevens werd door de deskundigen onvoldoende informatie verkregen over verdachte als persoon en was het niet mogelijk op grond daarvan een stoornis vast te stellen.

Op zich is het niet meewerken aan het onderzoek in de meest brede zin van het woord een goed recht van verdachte. Het gevolg daarvan is echter dat de rechtbank op geen enkele manier inzicht heeft kunnen krijgen in de motieven en geestesgesteldheid van verdachte. Nu aanknopingspunten die tot een ander oordeel zouden kunnen leiden geheel ontbreken moet de rechtbank er tevens van uit gaan dat de bewezen verklaarde feiten geheel aan verdachte kunnen worden toegerekend .

Uit het dossier komt echter het beeld naar voren van verdachte als een man die al op jonge leeftijd heeft gekozen voor criminele activiteiten om in zijn inkomen te voorzien, waarbij hij vuurwapengeweld op geen enkele manier schuwt en de gevolgen daarvan als een kennelijk acceptabel bedrijfsrisico beschouwt. Als gevolg daarvan moet de rechtbank er van uit gaan dat de bewezen verklaarde feiten geheel aan verdachte kunnen worden toegerekend nu aanknopingspunten die tot een ander oordeel zouden kunnen leiden geheel ontbreken.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat vanuit een oogpunt van vergelding en beveiliging van de samenleving een langdurige gevangenisstraf van na te melden duur op zijn plaats is. In het kader van de beveiliging van de samenleving overweegt de rechtbank dat te zijner tijd bij een voorwaardelijke invrijheidstelling er recidivebeperkende voorwaarden aan die invrijheidstelling kunnen worden gesteld.

De rechtbank heeft bij de strafbepaling geen rekening gehouden met het ad informandum gevoegde feiten nu verdachte ontkend heeft dit feit gepleegd te hebben

16. De benadeelde partij De benadeelde partij [slachtoffer 9] vordert een schadevergoeding van € 16.023,91 voor feit 1 in de zaak met parketnummer 16/711030-08.

De rechtbank is van oordeel dat de materiële schade tot een bedrag van € 6.023,91 een rechtstreeks gevolg is van dit bewezen verklaarde feit, en acht verdachte aansprakelijk voor die schade. Het gevorderde is tot dat bedrag voldoende aannemelijk gemaakt en de rechtbank zal de vordering tot dat bedrag toewijzen.

Verder heeft de benadeelde partij immateriële schade gevorderd, kennelijk strekkende tot het toekennen van een vergoeding voor zogenaamde shockschade. De jurisprudentie inzake de (mate van) toewijsbaarheid van een dergelijke vordering bij de burgerlijke rechter is thans sterk in beweging en is bepaald niet eenduidig. De meervoudige strafkamer is daarom van oordeel dat deze vordering niet zo eenvoudig van aard is, dat zij zich leent voor behandeling in dit strafgeding. De rechtbank acht de benadeelde partij dan ook niet-ontvankelijk in dit deel van haar vordering. Voor dit deel kan de benadeelde partij desgewenst haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Met betrekking tot de toegekende vordering van de benadeelde partij zal de rechtbank tevens de schadevergoedingsmaatregel opleggen.

De benadeelde partijen [slachtoffer 5] en [slachtoffer 4] vorderen een schadevergoeding van respectievelijk € 38.412, - en € 115.047,50 voor feit 2 in de zaak met parketnummer 16/600905-08.

Verdachte is vrijgesproken van het feit waaruit de schade zou zijn ontstaan.

De rechtbank zal daarom deze benadeelde partijen niet-ontvankelijk verklaren in hun vordering.

17. De wettelijke voorschriften De beslissing berust op de artikelen 36f, 45, 47, 57, 288, 312, 317 van het Wetboek van Strafrecht en de artikelen 26, 31 en 55 van de Wet wapens en munitie zoals deze artikelen luidden ten tijde van het bewezen verklaarde. 18. De beslissing De rechtbank: Vrijspraak - spreekt verdachte vrij van het op de dagvaarding onder 1 primair en het onder 5 tenlastegelegde; Bewezenverklaring - verklaart het tenlastegelegde bewezen, zodanig als hierboven onder 4, 6, 8, 10 en 13 is omschreven; - spreekt verdachte vrij van wat meer of anders is ten laste gelegd; Strafbaarheid - verklaart dat het bewezen verklaarde de volgende strafbare feiten oplevert: Feit 1, subsidiair: Doodslag, vergezeld en voorafgegaan van een strafbaar feit en gepleegd met het oogmerk om, bij betrapping op heterdaad, aan zichzelf straffeloosheid en het bezit van het wederrechtelijk verkregene te verzekeren;

Feit 2:

Opzettelijk handelen in strijd met artikel 31, eerste lid, van de Wet wapens en munitie terwijl het feit is begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III en handelen in strijd met artikel 31, eerste lid van de Wet wapens en munitie;

Feit 3:

Handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III en handelen in strijd met artikel 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie;

Feit 4 (primair):

Poging tot diefstal voorafgegaan, vergezeld of gevolgd van geweld of bedreiging met geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden of gemakkelijk te maken of om bij betrapping op heterdaad aan zichzelf de vlucht mogelijk te maken of het bezit van het gestolene te verzekeren

en/of afpersing.

Feit 6:

Diefstal vergezeld van geweld of bedreiging met geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal gemakkelijk te maken

verklaart verdachte strafbaar; - veroordeelt verdachte tot een gevangenisstraf van 16 jaren (zegge: zestien jaren);

bepaalt dat de tijd die verdachte voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in voorarrest heeft doorgebracht in mindering wordt gebracht bij de tenuitvoerlegging van de opgelegde gevangenisstraf; Benadeelde partijen

veroordeelt verdachte tot betaling aan de benadeelde partij [slachtoffer 9] een bedrag van € 6.023,91, ter zake van materiële schade;

verklaart de benadeelde partij in het overige gedeelte van de vordering niet-ontvankelijk en bepaalt dat die vordering desgewenst bij de burgerlijke rechter kan worden aangebracht;

bepaalt dat voorzover dit bedrag door één of meer mededaders is betaald, verdachte niet gehouden is dit bedrag aan de benadeelde partij te betalen.

veroordeelt verdachte tevens in de kosten van de benadeelde partij tot nu toe gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken, tot op heden begroot op nihil;

legt aan verdachte de verplichting op aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer [slachtoffer 9], € 6.023,91 te betalen, bij niet betaling te vervangen door 66 dagen hechtenis, met dien verstande dat toepassing van de vervangende hechtenis de betalingsverplichting niet opheft;

bepaalt dat voorzover dit bedrag door één of meer mededaders is betaald, verdachte niet gehouden is dit bedrag aan de Staat te betalen;

bepaalt dat bij voldoening van de schadevergoedingsmaatregel de betalingsverplichting aan de benadeelde partij vervalt en omgekeerd;