Rb. Haarlem, 23-10-2002, nr. 154277

De kantonrechter verwijst naar en neemt hier over hetgeen is overwogen en beslist in het bovengenoemde vonnis van 30 januari 2002.

Bij het vonnis van 30 januari 2002 was BK toegelaten te bewijzen:

Ter voldoening aan die bewijsopdracht heeft BK vijf getuigen doen horen, waarna [EISERES] in tegenverhoor naast zichzelf één andere getuige heeft doen horen.

De kantonrechter acht -de verklaringen van de genoemde getuigen zowel in hun onderling verband als elk afzonderlijk beschouwd en gewogen, zulks in samenhang met de voorts ter zake nog overgelegde bewijsstukken en de door partijen daarop gegeven toelichtingen- BK niet in het haar opgedragen bewijs geslaagd en overweegt daartoe als volgt.

Gebleken is dat de werkzaamheden van [EISERES] sedert de aanvang van haar werkzaamheden in 1993 in zoverre zijn veranderd dat zij geleidelijk aan gedurende steeds meer uren werkzaamheden achter een beeldscherm moest verrichten.

De vernieuwingen van kantoormeubilair zijn geschied op grond van de overweging dat het meubilair was verouderd en niet -althans zo blijkt niet uit de getuigenverklaringen- op grond van ergonomische motieven. In de bewoordingen van de getuige [getuige] ging het om "visueel opknappen". Wel blijkt dat er sprake is geweest van vervanging door instelbaar meubilair, maar dat op zichzelf is onvoldoende om te kunnen aannemen dat BK aan haar zorgplicht heeft voldaan.

Uit de getuigenverklaringen blijkt voorts niet onomstotelijk dat [EISERES] bij de aanvang van haar werkzaamheden in 1993 voldoende is voorgelicht.

De jaarlijkse onderzoeken in het kader van het zogenoemde VGWM-beleid waren gericht op de werkomstandigheden en veiligheid van werknemers die met autogas moesten werken en niet zo zeer op het kantoorpersoneel.

Na de -volgens BK- in 1993 gegeven voorlichting is geen verdere voorlichting meer gegeven totdat in1997 het RI&E onderzoek werd verricht. De aanpassingen aan de verlichting en de ramen, zijn eerst na het genoemde onderzoek aan gebracht, zodat [EISERES] het in de vier voorafgaande jaren zonder die kennelijk toch noodzakelijke aanpassingen heeft moet stellen.

Voor zover BK na het RI&E onderzoek uit 1997 maatregelen heeft getroffen moet ervan worden uitgegaan dat die voor [EISERES], die immers reeds vier jaar zonder de aanpassingen had moeten werken, kennelijk te laat zijn geweest.

Uit de getuigenverklaringen blijkt tenslotte ook niet onomstotelijk dat nakoming van de zorgplicht door BK de arbeidsongeschiktheid niet zou hebben voorkomen. BK heeft in de procedure aangevoerd dat de arbeidsongeschiktheid van [EISERES] (mede) is terug te voeren op haar hobby, te weten het mennen van pony's. Daarvan is echter onvoldoende gebleken. Nu daarvan ook verder geen bewijs is aangeboden, gaat de kantonrechter aan dit betoog van BK verder voorbij.

Het vorenstaande leidt tot de slotsom dat de door [EISERES] gevorderde verklaring voor recht en de vordering strekkende tot vergoeding van de geleden schade nader op te maken bij staat voor toewijzing gereed liggen.

Omdat onzeker is welke de omvang van de schade zal zijn en voorts niet is uit te sluiten dat in de schadestaatprocedue alsnog een verband komt vast te staan tussen de mate van de arbeidsongeschiktheid van [EISERES] en haar genoemde hobby, acht de kantonrechter het thans niet mogelijk een voorschot op die schadevergoeding toe te kennen. Dit onderdeel van de vordering zal daarom worden afgewezen.

Dat [EISERES] kosten heeft moeten maken wegens medisch advies en het bureau Arboschade is voldoende gebleken. Zij heeft slechts van het bureau Arboschade een nota in het geding gebracht ten bedrage van ƒ2.643,75 (€1.199,68). Om die reden, zal gelet op de bestrijding door BK van dit onderdeel van de vordering, thans slechts het bedrag van deze nota worden toegewezen.

Zoals in het vonnis van 30 januari 2002 reeds is overwogen zal tenslotte ook de vordering in dat vonnis onder 3.1.4 vermeld als door BK erkend worden toegewezen.

De slotsom en kosten

De vordering wordt grotendeels toegewezen. BK zal daarom, als de in het ongelijk gestelde partij, in de proces-kosten worden veroordeeld.