Hof 's-Hertogenbosch, 11-10-2006, nr. 03/00788

Aan belanghebbende is voor het jaar 2001 een aanslag in de inkomstenbelasting opgelegd naar een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € ,=, welke aanslag, na daartegen tijdig gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Tegen die uitspraak is belanghebbende tijdig en op regelmatige wijze in beroep gekomen bij het Hof. Ter zake van dit beroep heeft de Griffier van belanghebbende een recht geheven van € 31,=.

De Inspecteur heeft bij verweerschrift het beroep bestreden.

Belanghebbende heeft, na daartoe door het Hof in de gelegenheid te zijn gesteld, een conclusie van repliek ingediend en de Inspecteur een conclusie van dupliek.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgehad op 16 oktober 2003 te 's‑Hertogenbosch. Aldaar zijn toen verschenen en gehoord, als gemachtigde van belanghebbende, A, tot zijn bijstand vergezeld van B, beiden verbonden aan C te Q, alsmede, namens de Inspecteur, de heer E en mevrouw F.

Belanghebbende heeft voor de zitting een pleitnota en een aanvullende pleitnota toegezonden aan het Hof en (door tussenkomst van de griffier) aan de wederpartij, welke pleitnota's met instemming van partijen worden geacht ter zitting te zijn voorgedragen. Het Hof rekent de pleitnota's tot de stukken van het geding.

De Inspecteur heeft te dezer zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan het Hof en aan de wederpartij. Het Hof rekent deze pleitnota tot de stukken van het geding.

Het Hof heeft vervolgens het onderzoek ter zitting gesloten.

Bij tussenuitspraak van 8 januari 2004, nr. 03/00788, V-N 2004/18.9, heeft het Hof het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen (hierna: HvJ EG) verzocht een prejudiciële beslissing te geven over de in die uitspraak geformuleerde vraag.

Bij brief van 26 juli 2005 heeft het HvJ EG gevraagd of het Hof het verzoek om een prejudiciële beslissing, dat bij het HvJ EG bekend is onder nr. C-8/04, wenste te handhaven in het licht van het arrest HvJ EG 5 juli 2005, nr. C-376/03, zaak D,, BNB 2006/1.

Het Hof heeft daarop besloten het verzoek om een prejudiciële beslissing in te trekken en heeft daarvan op 5 december 2005 mededeling gedaan aan partijen en aan het HvJ EG. Bij beschikking van 15 december 2005 is de zaak in het register van het HvJ EG doorgehaald.

Het Hof heeft vervolgens het onderzoek heropend en partijen in de gelegenheid gesteld om nog nader schriftelijk te reageren, maar zij hebben daarvan geen gebruik gemaakt.

Met toestemming van partijen heeft het Hof bepaald dat een nadere zitting achterwege blijft. Het Hof heeft vervolgens het onderzoek gesloten.

Op grond van de stukken van het geding en de gedeeltelijk hiervan afwijkende verklaringen van partijen ter zitting staat als tussen partijen niet in geschil, dan wel door een van hen gesteld en door de wederpartij niet of niet voldoende weersproken, het volgende vast.

Het geschil betreft deels het antwoord op dezelfde vragen (betreffende de toekenning van de heffingskortingen voor de volksverzekeringen aan buitenlandse belastingplichtigen die in een lidstaat wonen) als die in de bovengenoemde zaak Blanckaert aan de orde waren. Voor het antwoord op deze drie vragen kan derhalve worden aangesloten bij de uitkomst van die zaak. Los van deze drie vragen betreft het geschil de volgende vraag:

Belanghebbende is van oordeel dat deze vraag bevestigend moet worden beantwoord. De Inspecteur is de tegenovergestelde opvatting toegedaan.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Ter zitting hebben zij hieraan, wat betreft bovenstaande vraag, nog het volgende, zakelijk weergegeven, toegevoegd:

Belanghebbende verwerft minder dan 90% van zijn gezinsinkomen in Nederland. Hij voldoet noch aan het vereiste van het Nederlands-Duitse belastingverdrag, noch aan de Schumacker-test.

Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de bestreden uitspraak en tot vermindering van de aanslag tot een naar een verschuldigd bedrag van nihil.

De Inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Naar aanleiding van de op 4 december 2003 door het Hof gestelde prejudiciële vragen in de zaak Blanckaert, heeft het HvJ EG op 8 september 2005 geantwoord dat geen strijd met het EG-recht optreedt wanneer Nederland het premiedeel van de algemene heffingskorting onthoudt aan niet-ingezetenen die niet zijn opgenomen in de volksverzekeringen zoals het geval was bij de heer Blanckaert. Hij woonde in België en was eigenaar van een vakantiehuisje in Nederland. Hij had in Nederland alleen inkomen in box III en maakte geen gebruik van de keuzemogelijkheid van artikel 2.5 van de Wet IB 2001. De Inspecteur weigerde aan de heer Blanckaert de heffingskortingen voor de volkverzekeringen toe te kennen. Blanckaerts klacht was dat een Nederlandse ingezetene, die ook alleen inkomen uit sparen en beleggen geniet, wel recht heeft op de heffingskortingen voor de volksverzekeringen, zelfs indien hij geen premie afdraagt. Die klacht werd door het HvJ EG afgewezen.

Beslissend is volgens het HvJ EG dat Blanckaert niet verzekerd was voor de volksverzekeringen. Het HvJ EG ziet een objectief verschil tussen de situatie van een verzekerde opgenomen in de Nederlandse volksverzekeringen en de situatie van degene die niet in dat stelsel verzekerd is. De aangevallen Nederlandse regeling benadeelt in fiscaal opzicht weliswaar in het bijzonder niet-ingezetenen, maar de toekenning van de heffingskorting voor de volksverzekeringen was en is rechtstreeks en uitsluitend gekoppeld aan het feit dat de belastingplichtige verzekerde voor de Nederlandse volksverzekeringen is. Zowel verzekerde ingezetenen als verzekerde niet-ingezetenen hebben recht op de heffingskortingen, terwijl ingezetenen en niet-ingezetenen die niet verzekerd zijn, daar geen recht op hebben.

Het HvJ EG heeft, naar aanleiding van de prejudiciële vragen van het Hof, op 5 juli 2005, nr. C-376/03, zaak D, BNB 2006/1, betreffende de belastingvrije som voor de vermogensbelasting, onder meer overwogen:

ten eerste, dat het voor een gelijke behandeling voor de Nederlandse vermogensbelasting van een belastingplichtige als D, die Duits ingezetene is, en een belastingplichtige die Belgisch ingezetene is, nodig is dat deze beide belastingplichtigen moeten worden geacht in dezelfde situatie te verkeren (punt 59);

ten tweede, dat een belastingplichtige die Belgisch ingezetene is zich met betrekking tot de vermogensbelasting over in Nederland gelegen onroerende zaken niet in dezelfde situatie bevindt als een belastingplichtige die buiten België woont (punt 61, tweede zin), omdat:

Gelet op deze overwegingen, gaf het HvJ EG als antwoord op de prejudiciële vraag van het Hof dat de artikelen 56 en 58 van het EG-verdrag zich niet ertegen verzetten dat een in een bilaterale overeenkomst ter voorkoming van dubbele belasting opgenomen regel als die welke in het hoofdgeding aan de orde is, in een situatie en in omstandigheden als die van het hoofdgeding niet wordt uitgebreid tot een ingezetene van een lidstaat die geen partij is bij die overeenkomst (punt 63 en dictum).

Gelet op de in onderdeel 4.1 van deze uitspraak vermelde antwoorden van het HvJ EG in de zaak Blanckaert, is duidelijk dat belanghebbende in deze zaak naar het oordeel van het HvJ EG geen recht heeft op het premiedeel van de heffingskorting.

Naar het oordeel van het Hof valt uit de hiervoor onder 4.2.1 en 4.2.2 weergegeven antwoorden van het HvJ EG in de zaak D af te leiden dat belanghebbende, als belastingplichtige die ingezetene van Duitsland is, moet worden geacht zich met betrekking tot de inkomstenbelasting over in Nederland gelegen onroerende zaken niet in dezelfde situatie te bevinden als een belastingplichtige die Belgisch ingezetene is (analoog aan punt 61, tweede zin, in het arrest in de zaak D).

Naar het oordeel van het Hof valt hieruit verder af te leiden dat belanghebbende geen recht heeft op het heffingsvrije vermogen en evenmin op de heffingskortingen voor de inkomstenbelasting. Nederland is immers, onder toepassing van de artikelen 56 en 58 van het EG-verdrag, niet verplicht om, in een situatie van ongelijkheid tussen ingezetenen van de verdragsluitende partijen (België en Nederland) en ingezetenen van derde landen die geen verdragspartij zijn (in dezen Duitsland), de regel van artikel 25, paragraaf 3, van het Nederlands-Belgische belastingverdrag uit te breiden tot de ingezetene van de lidstaat die geen partij is bij die overeenkomst (in dit geval Duitsland).

Belanghebbendes inkomen uit werken en wonen wordt niet voor 90% of meer in Nederland genoten. Nederland hoeft hem dus niet als binnenlands belastingplichtige te behandelen. Hij komt daarom ook niet toe aan artikel 8.9 en 8.9a van de Wet IB 2001.

Belanghebbende is in het onderhavige jaar niet verzekerd in de Nederlandse volksverzekeringen. Hij heeft daarom, zoals in 4.3 is overwogen, ook niet recht op het premiedeel van de heffingskorting.

Gesteld noch gebleken is dat zijn vakantiehuisje een wezenlijk deel (90% of meer) van zijn vermogen vormt. Hij heeft dan geen recht op heffingsvrij vermogen.

Op Nederland rust niet de plicht met zijn draagkracht rekening te houden door heffingskortingen en een heffingsvrij vermogen toe te kennen waar Nederland deze wel aan binnenlands belastingplichtigen zou geven. Naar het oordeel van het Hof volgt uit hetgeen inmiddels is beslist in de zaak D en in de zaak Blanckaert dat hij geen recht heeft op enige heffingskorting. Naar het oordeel van het Hof volgt uit hetgeen is beslist in de zaak D bovendien dat Nederland onder de gegeven omstandigheden geen heffingsvrij vermogen hoeft te verlenen.

Naar het oordeel van het HvJ EG bevindt Blanckaert zich objectief in een andere situatie. Het HvJ EG oordeelt dat D niet willekeurig wordt gediscrimineerd in de zin van artikel 58, lid 3, van het EG-verdrag. Het Hof ziet geen reden om voor de toepassing van artikel 14 EVRM ten aanzien van belanghebbende te dezen anders te oordelen.

Gelet op het vorenstaande is het gelijk met betrekking tot de in geschil zijnde vragen aan de zijde van de Inspecteur.

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat aan belanghebbende het door hem betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk wordt vergoed.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.

Het Hof verklaart het beroep ongegrond.

Aldus gedaan op 11 oktober 2006 door P.J.M. Bongaarts, voorzitter, J.W. van der Voort en S.C.M.G. van Thiel, in tegenwoordigheid van M.A.M. van den Broek, griffier. De beslissing is op die datum in het openbaar uitgesproken.

Aangetekend in afschrift aan partijen verzonden op: 11 oktober 2006

Het aanwenden van een rechtsmiddel:

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (Belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd.

Na het instellen van beroep ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het beroepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.