Rb. Arnhem, 07-03-2007, nr. AWB 06/288

De aandelen in eiseres zijn indirect — via een personal holding — in handen van de heren [E] (53%) en [F] (47%), beiden woonachtig in Nederland.

De heren [E] en [F] hebben voorts ieder in privé een belang van 50% in [X Limited], een vennootschap opgericht naar het recht van Hong Kong.

Eiseres is een houdstervennootschap. De feitelijke activiteit van de [X] groep in Nederland — een groothandel in tuingerelateerde (cadeau)artikelen — vindt plaats in [X] B.V. Laatstgenoemde is gevoegd in een fiscale eenheid voor de vennootschapsbelasting met eiseres.

Afnemers van [X] B.V. bevinden zich in zowel binnen- als buitenland (met name in West-Europa, de Verenigde Staten en Canada).

Inkoop van de producten geschiedt met name in China. Levering van de producten geschiedt rechtstreeks door de producent aan [X] B.V. danwel aan haar overige cliënten.

[X Limited] is namens de heren [E] en [F] op 10 januari 2001 te Hong Kong opgericht door [G] Ltd, een trustmaatschappij van [bank].

Als statutair directeur van [X Limited] fungeren [G] Ltd. en de heer [E].

[X Limited] beschikt in [Q], China, over een kantoorruimte en een showroom en heeft vijf personeelsleden in dienst waaronder de heer [B] en mevrouw [C], die de leiding heeft over de dagelijkse gang van zaken. De heer [B] was verantwoordelijk voor het opzetten en opstarten van de Chinese vestiging.

De kernactiviteiten van [X Limited] bestaan uit:

[X Limited] wordt door de Chinese belastingautoriteiten aangemerkt als een zogenoemd ‘representation office’.

In het jaar 2001 hebben alle verkopen van [X Limited] plaatsgevonden aan eiseres. In het jaar 2002 verricht [X Limited] voorts werkzaamheden en diensten ten behoeve van derde niet gelieerde partijen (6% van de totale transacties).

De jaarstukken over de jaren 2001 en 2002 zijn opgesteld door [H] te Hong Kong.

Als vergoeding voor verrichte activiteiten betaalt [X] B.V. een opslag van 10% over de inkoopwaarde op de prijs die door [X Limited] wordt betaald aan haar Chinese leveranciers. Deze opslag wordt doorberekend in de kostprijs van de producten. Over de jaren 2001 en 2002 bedraagt de vergoeding $ 154.832 respectievelijk $ 477.538.

Volgens de jaarstukken bedroeg het nettoresultaat van [X Limited] in de jaren 2001 en 2002 $ 38.378 respectievelijk $ 304.150.

Artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen bepaalt dat indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting kan navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.

Voor het antwoord op de vraag of sprake is van een nieuw feit dient beoordeeld te worden of de navordering voortvloeit uit feiten die bij het opleggen van de primitieve aanslag reeds bij verweerder bekend waren of redelijkerwijs bekend hadden kunnen zijn. Volgens vaste jurisprudentie mag verweerder hierbij uitgaan van de juistheid van de gegevens die een belastingplichtige in zijn aangifte heeft vermeld. Tot een nader onderzoek is hij in beginsel niet gehouden. Wel is hij tot een nader onderzoek gehouden, indien hij, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven in redelijkheid behoort te twijfelen.

Het feit dat ten grondslag ligt aan de navordering betreft in dit geval de transacties die hebben plaatsgevonden tussen eiseres en [X Limited]. Vaststaat dat eiseres tijdens het vooroverleg geen melding heeft gemaakt van het feit dat reeds in het jaar 2001 transacties hebben plaatsgevonden met [X Limited]. Voorts heeft eiseres in de aangifte over het jaar 2001 de vraag of transacties met verbonden lichamen hebben plaatsgevonden ontkennend beantwoord.

Gelet op deze omstandigheden is de rechtbank van oordeel dat voor verweerder geen aanleiding bestond om te twijfelen aan de inhoud van de aangifte en een nader onderzoek in te stellen op dit punt. Het feit dat al in 2001 transacties met [X Limited] hebben plaatsgevonden levert dan ook een nieuw feit op dat navordering over het jaar 2001 rechtvaardigt.

Ten aanzien van het beroep op een door verweerder tijdens het vooroverleg gewekt vertrouwen omtrent de zakelijkheid van de verrekenprijzen oordeelt de rechtbank als volgt.

Vaststaat dat verweerder tijdens het vooroverleg heeft aangegeven vooraf geen standpunt in te willen nemen over de verrekenprijzen en deze achteraf te willen toetsen.

Gelet op het vorenstaande is, anders dan eiseres meent, van door verweerder gewekt vertrouwen dan ook geen sprake en evenmin van een ondubbelzinnige toezegging of akkoordverklaring met de zienswijze van eiseres en al helemaal niet met de daaraan verbonden gevolgen. Het beroep op het vertrouwensbeginsel faalt derhalve.

Verweerder heeft aangevoerd dat de vergoeding die [X Limited] ontvangt voor haar activiteiten (veel) te hoog is. Ten onrechte wordt de inkoopprijs van de goederen als grondslag voor de opslag genomen. Dit leidt tot een vergoeding van $ 154.832 (2001) en $ 477.538 (2002)

terwijl de kosten van [X Limited] opgeroepen door de aanwezigheid en door de werkzaamheden in China slechts $ 116.454 (2001) respectievelijk $ 173.388 (2002) zijn.

Dit resulteert in een vergoeding van 132% (2001) en 275% (2002) van de kosten. Gelet op de functies en de daarbij behorende risico's en activa van [X Limited] acht verweerder de cost plus methode waarbij een kostenopslag van 10% wordt gehanteerd de juiste methode zodat de zakelijke prijs voor de verrichte diensten in 2001 $ 125.345 (2001) respectievelijk $ 190.727 (2002) dient te bedragen.

Voorts is volgens verweerder geen zogenoemde ‘comparable uncontrolled price’ (hierna: cup) voorhanden. De vergelijking die eiseres maakt met de verrichte diensten ten behoeve van onafhankelijke derden is niet juist aangezien [X Limited] ten aanzien van derden zowel een in- als verkoopfunctie vervult. Ten aanzien van eiseres is de functie van [X Limited] beperkt tot inkoop.

De rechtbank overweegt als volgt.

Bij de cup-methode zoals door eiseres bepleit dient een vergelijking te worden gemaakt tussen de prijs die wordt berekend voor goederen of diensten die worden overgedragen in een concerntransactie met de prijs die wordt berekend voor goederen en diensten die worden overgedragen in een vergelijkbare vrije markttransactie in vergelijkbare omstandigheden. De rechtbank is — gelijk verweerder stelt — van oordeel dat gelet op de verschillende functies die [X Limited] vervult ten opzichte van eiseres dan wel derden in casu geen sprake is van een cup. Een cup kan derhalve niet als grondslag voor de verrekenprijs dienen zodat een andere methode als grondslag voor de vaststelling van de verrekenprijzen dient te gelden.

Volgens verweerder dient de cost plus methode als uitgangspunt te worden genomen. Volgens de OESO Richtlijnen voor verrekenprijzen voor multinationale ondernemingen en belastingdiensten (1995–1999) gaat de cost plus methode uit van kosten die de leverancier van de goederen of diensten heeft gemaakt bij een concerntransactie voor geleverde goederen en diensten aan een gelieerde koper. Aan deze kosten wordt vervolgens een passende cost plusopslag toegevoegd om een passende winst te realiseren met het oog op vervulde functies en de marktomstandigheden.

De rechtbank is van oordeel dat gelet op de OESO Richtlijnen in het onderhavige geval de cost plus methode een juiste methode ter vaststelling van de verrekenprijzen is. Een cost plusopslag van 10% zoals verdedigd door verweerder en in het verweerschrift nader is berekend, is door eiseres niet bestreden en komt de rechtbank ook overigens niet onredelijk voor.

Gelet op alle relevante feiten en omstandigheden — tezamen en in onderling verband beschouwd — is de rechtbank derhalve van oordeel dat verweerder aannemelijk heeft gemaakt dat de tussen eiseres en [X Limited] gehanteerde verrekenprijs onzakelijk is. Gelet op de omstandigheid dat de door eiseres gehanteerde kostenopslag aanzienlijk hoger is dan een als zakelijk te gelden verrekenprijs heeft verweerder hiermee eveneens aannemelijk gemaakt dat sprake is van een bevoordelingsbedoeling en bewustheid hiervan bij beide partijen. Het door eiseres daartegen aangevoerde is van onvoldoende gewicht om anderszins te concluderen.