CBb, 05-02-2003, nr. AWB 00/692

Op 18 augustus 2000 heeft het College van appellant een beroepschrift ontvangen tegen een besluit van verweerder van 11 juli 2000.

Bij dit besluit heeft verweerder de bezwaren van appellant tegen het besluit van verweerder van 21 oktober 1999, waarbij verweerder heeft besloten appellant geen aanvullend quotum dan wel een schadevergoeding toe te kennen, ongegrond verklaard.

Appellant heeft bij schrijven van 25 september 2000 zijn beroepschrift aangevuld. Appellant heeft hierbij tevens verzocht om herziening van de uitspraak van het College in de zaak onder no. 66/03/6684 van 14 april 1988 en van de beschikking van de Voorzitter van het College in de zaak onder no. 87/2902/60/186 van 21 september 1989.

Verweerder heeft op 2 november 2000 een verweerschrift ingediend.

Op 13 november 2002 heeft het onderzoek ter zitting plaats gevonden, waarbij partijen hun standpunt nader hebben doen toelichten. Appellant heeft hierbij het verzoek om herziening van de uitspraak van het College van 14 april 1988 ingetrokken.

Artikel 7 van de Beschikking aanvulling superheffing luidt als volgt.

Een verzoek, als bedoeld in het eerste lid, is met redenen omkleed. Het bevat een, met daartoe strekkende bewijsstukken, onderbouwde verklaring omtrent de onderscheidene gronden, als bedoeld in de artikelen 2 tot en met 5 welke ter staving van het verzoek worden aangevoerd.

Het verzoek is niet ontvankelijk, indien de voorschriften, bedoeld in het eerste lid, of het bepaalde in het tweede lid niet in acht zijn genomen dan wel indien kennelijk niet aan de voorwaarden, gesteld in bedoelde artikelen, wordt voldaan."

Op grond van de stukken waaronder de stukken in de zaken onder de nos 66/03/6684 en 87/2902/60/186 en het onderzoek ter zitting zijn in deze zaak de volgende feiten en omstandigheden vast komen te staan.

Verweerder heeft het bestreden besluit onder meer doen gronden op de volgende overwegingen.

In het verweerschrift heeft verweerder met betrekking tot appellants verzoek om herziening van de beschikking van de Voorzitter van het College van 21 september 1989 aangevoerd dat in deze geen sprake is van feiten en omstandigheden die bij de indiener van de aanvrage niet bekend waren en redelijkerwijze niet bekend konden zijn bij de eerdere besluitvorming zodat er geen aanleiding is tot herziening van deze beschikking van de Voorzitter. Het inleidend verzoek om een extra quotum en de verklaring van B van 13 januari 2000 dateren van na de uitspraak en de beschikking zodat reeds hierom niet gesproken kan worden van nieuwe feiten en omstandigheden. Het rechtsmiddel van herziening dient niet om een partij de gelegenheid te geven het debat te heropenen.

Ter zitting heeft verweerder nog opgemerkt dat de termijn van indiening van een aanvrage op grond van de BAS verstreken is.

Appellant heeft ter onderbouwing van zijn beroep, c.q. verzoek om herziening het volgende naar voren gebracht.

Slechts de beschikking van de Voorzitter van het College van 21 september 1989 is onjuist. Aan appellant had op basis van de Beschikking aanvulling superheffing een bijzondere hoeveelheid heffingvrij te leveren melk dienen te worden toegekend. Nu hiertoe ten onrechte niet besloten is lijdt appellant schade. Deze schade ontstaat ieder jaar dat appellant niet in de gelegenheid is de hem ten onrechte onthouden bijzondere hoeveelheid heffingvrij te leveren melk daadwerkelijk te leveren.

Thans dient aan appellant op basis van artikel 4:6 van de Awb een extra quotum te worden toegekend. Uit de verklaring van B van 13 januari 2000 valt immers af te leiden dat de standplaatsen bedoeld waren voor melk- of kalfkoeien. Hij heeft van deze verklaring eerst in 1998 kennis gekregen. Hij kon dus indertijd deze verklaring niet naar voren brengen.

Appellant heeft slechts een ontvangstbewijs ontvangen met betrekking tot het beroep dat hij had ingesteld in verband met zijn aanvrage op grond van de BAS. De beschikking van de Voorzitter van 21 september 1989 heeft hij nimmer ontvangen. Het beginsel van hoor en wederhoor is door het College met voeten getreden. De procesgang hield derhalve onvoldoende waarborgen voor appellant in. Dit alleen al is aanleiding om de kwestie alsnog op de juiste wijze te beoordelen en tot vergoeding van de door appellant geleden schade. Nu verweerder zulks heeft geweigerd en het hiertegen gerichte bezwaarschrift bij het bestreden besluit ongegrond is verklaard, dient dit te worden vernietigd.

Voorts biedt de Awb een extra basis om tot een herziening te komen van een eerdere uitspraak van het College, te weten artikel 8:88 van de Awb. In het geval van appellant is sprake van feiten en omstandigheden die het College niet heeft kunnen meewegen. Eerst na de beschikking van de Voorzitter heeft het College kennis kunnen nemen van het advies van B en van de omstandigheid dat de vader van appellant dit advies keurig heeft opgevolgd.

Ter zitting heeft appellant zich op het standpunt gesteld dat slechts de beschikking van de Voorzitter van het College van 21 september 1989 onjuist is geweest. Het College houdt het er derhalve voor dat appellant heeft bedoeld te stellen dat slechts zijn aanvrage op grond van artikel 2, derde lid, van de BAS ten onrechte niet is gehonoreerd alsmede dat hij met zijn beroep op artikel 4:6 van de Awb slechts heeft bedoeld een nieuwe aanvrage op grond van artikel 2, derde lid, van de BAS in te dienen.

Nu de termijn voor het indienen van verzoeken op grond van de BAS is verstreken was verweerder reeds hierom gehouden de nieuwe aanvrage van appellant af te wijzen. De enkele omstandigheid dat appellant een nieuwe aanvraag op grond van de BAS heeft gedaan maakt niet dat de termijn van indiening heropend wordt. Hier komt nog bij dat appellant geen nieuw gebleken feiten en omstandigheden in zijn aanvrage heeft gemeld, hoewel hij hiertoe gehouden was. De door appellant naar voren gebrachte verklaring van B kan niet als zodanig worden aangemerkt. Blijkens de stukken in de zaak onder no. 87/2902/60/186 is namens appellant bij schrijven van 19 april 1988 een verklaring van voormelde B in de procedure gebracht. Dat hij toen niet heeft verklaard omtrent de breedte van de standplaatsen dient voor risico van appellant te komen. Immers: in de beslissing op bezwaar van 29 september 1987 is uitdrukkelijk overwogen dat de in het geschil zijnde 15 standplaatsen niet kunnen worden aangemerkt als te zijn ingericht voor melk- of kalfkoeien nu zij niet voldoen aan de minimum breedte norm van 1.10 meter. Voorts is overwogen dat op deze minimum norm een uitzondering kan worden gemaakt indien, gelet op de huidige bedrijfsvoering van de ondernemer, een andere standplaatsbreedte aannemelijk voorkomt. Het lag derhalve uitdrukkelijk op de weg van appellant zulks te stellen en te bewijzen en ook om zorg te dragen voor een op dit punt complete verklaring van B.

Hierbij komt nog dat - daargelaten of appellant niet zelf al ten tijde van de advisering door B op de hoogte was van diens advies - in ieder geval appellants rechtsvoorganger hiervan op de hoogte was zodat appellant zich niet kan beroepen op zijn onbekendheid met dit advies.

Onbesproken kan blijven of het advies van B gewicht in de schaal had behoren te leggen bij het nemen van het besluit naar aanleiding van de aanvrage van appellant op grond van artikel 2, derde lid, van de BAS.

Zoals blijkt uit het gereleveerde in rubriek 2 van deze uitspraak is de beschikking van de Voorzitter van het College van 21 september 1989 toegestuurd aan de gemachtigde van appellant, die appellant in die gehele procedure van begin tot eind heeft vertegenwoordigd. De eventuele omstandigheid dat de door appellant gekozen gemachtigde deze beschikking niet ter kennis van appellant heeft gebracht, dient voor zijn risico te komen nu hij zelf deze gemachtigde heeft gekozen. Uit de stukken in de zaak no. 87/2902/60/186 blijkt dat appellant via zijn gemachtigde in deze zaak op de gebruikelijke wijze aan het woord is geweest. Van met voeten treden van het beginsel van hoor en wederhoor en niet kunnen behartigen van zijn belangen is derhalve geen sprake.

Zou men al menen dat de beschikking van 21 september 1989 ten onrechte niet aan appellant zelf is opgestuurd, dan zou zulks ten hoogste kunnen leiden tot de conclusie dat termijnoverschrijding door appellant verschoonbaar zou zijn en dat hij alsnog in verzet zou kunnen worden ontvangen. De eventuele omstandigheid dat de beschikking van de Voorzitter van het College appellant niet via zijn toenmalige gemachtigde heeft bereikt hoefde in ieder geval geen reden voor verweerder te vormen om tot heroverweging van zijn afwijzend besluit ten aanzien van de aanvrage op grond van artikel 2, derde lid, van de BAS over te gaan nu appellant, voor het geval de overschrijding van de termijn om in verzet te komen verschoonbaar zou zijn, het rechtsmiddel van verzet ten dienste stond.

Ook overigens was er voor verweerder geen aanleiding om tot heroverweging van het bestreden besluit over te gaan nu de afwijzing van de oorspronkelijke aanvrage van appellant gegrond was op de omstandigheid dat de 15 in het geding zijnde standplaatsen voor melk- of kalfkoeien een standplaatsbreedte van minder dan de minimum breedte ad 1.10 meter hadden en het om boven gemelde redenen op de weg van appellant had gelegen een complete verklaring van B ter rechtvaardiging van een geringere standplaatsbreedte in de procedure in te brengen. Er was derhalve geen sprake van nieuwe feiten of omstandigheden die verweerder tot heroverweging van zijn eerdere besluit op grond van artikel 2, derde lid, van de BAS zouden nopen.

Appellants verzoek om schadevergoeding is gegrond op de stelling dat het afwijzend besluit op de aanvrage op grond van artikel 2, derde lid, van de BAS, onrechtmatig zou zijn. Nu bij de Beschikking van de Voorzitter van het College is vastgesteld, dat dit besluit niet onrechtmatig was en daartegen geen verzet is ingesteld, is dit oordeel tussen partijen komen vast te staan. Verweerder behoefde reeds hierom geen termen te zien voor inwilliging van het verzoek.

Ter wille van de proceseconomie overweegt het College nog als volgt.

Uit de aanvraag om een quotum van 27 september 1999 blijkt dat appellant toen van de beschikking van de Voorzitter van het College van 21 september 1999 op de hoogte was. In deze brief wordt immers artikel 2, derde lid, van de BAS genoemd en wordt gesproken van de uitspraken van het College. Indien appellant alsnog tegen deze beschikking in verzet zou komen, ligt de conclusie voor de hand dat hij niet zo spoedig als mogelijk in verzet is gekomen met als gevolg niet-ontvankelijk verklaring.

De slotsom moet zijn dat het beroep van appellant ongegrond is.

Ingevolge artikel 19 van de Wet bestuursrechtspraak bedrijfsorganisatie, juncto artikel 8:88, eerste lid, van de Awb kan het College op verzoek van een partij een onherroepelijk geworden uitspraak herzien op grond van feiten en omstandigheden die:

Het College: