CRvB, 22-05-2008, nr. 06/7030 AW, nr. 06/7071 AW

Het college is van opvatting dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat van een ontslag op verzoek van betrokkene geen sprake is. Het college heeft er daarbij op gewezen dat ingevolge jurisprudentie van de Raad van een ontslag op eigen verzoek sprake kan zijn, indien uit het gedrag of de houding van de ambtenaar moet worden afgeleid dat hij de feitelijke wil heeft om een ontslag op eigen verzoek te doen. Voorwaarde daarbij is dat het feitelijk handelen in volledige vrijheid heeft plaatsgevonden.

Naar het oordeel van het college is daarvan in het geval van betrokkene sprake. Het college heeft in dit verband gewezen op de omvang van betrokkenes dienstverband bij de gemeente [gemeentenaam 3], waardoor betrokkene feitelijk in het geheel niet meer in staat was invulling te geven aan haar functie in [naam gemeente 1] gezien de zeer aanzienlijke reis-afstand(en) en het feit dat zij in [gemeentenaam 3] werkte op tijdstippen waarop zij normaal gesproken in [naam gemeente 1] zou werken. Betrokkene heeft, aldus het college, door vóór 1 maart 2005 te verhuizen naar [plaatsnaam 2], in feite al aangegeven dat haar toekomst in het noorden van Nederland lag. Voorts heeft betrokkene geheel op eigen initiatief gesolliciteerd bij de gemeente [gemeentenaam 3], zonder dat van de zijde van het college enige druk op haar is uitgeoefend om een functie elders te accepteren. Aan het feit dat betrokkene na 1 maart 2005 nog uitdrukkelijk te kennen heeft gegeven vast te willen houden aan haar functie in [naam gemeente 1], kan volgens het college geen waarde worden gehecht, nu die wens niet realistisch is en slechts puur voor de vorm is bedoeld.

Met het college is de Raad van oordeel dat de hier te beantwoorden vraag is of uit het feitelijk handelen van betrokkene een verzoek om ontslag kan worden afgeleid.

Evenals de rechtbank, en dus anders dan het college, beantwoordt de Raad deze vraag in ontkennende zin. Hierbij heeft de Raad overwogen dat er geen aan het college gericht verzoek van betrokkene om ontslag voorligt en dat er ook geen ondubbelzinnige gedraging van betrokkene, gericht op beëindiging van haar dienstverband bij de gemeente [naam gemeente 1], valt aan te wijzen. Weliswaar kan aan het college worden toegegeven dat het daadwerkelijk uitoefenen van beide dienstbetrekkingen niet mogelijk is te achten, maar daarbij past wel de kanttekening dat van betrokkene in de hier in geding zijnde periode geen feitelijke arbeidsprestatie werd verwacht en dat haar functie per 1 juli 2005 gedeeltelijk was komen te vervallen. Betrokkene heeft naar het college toe ook steeds volgehouden in dienst te willen blijven bij de gemeente [naam gemeente 1]. Voor de Raad is niet op voorhand komen vast te staan dat betrokkene niet bereid zou zijn geweest haar werkzaamheden weer (geheel of gedeeltelijk) te hervatten, indien zij daartoe door het college zou zijn opgeroepen.

Uit het vorenstaande volgt dat het hoger beroep van het college niet slaagt en de aangevallen uitspraak op dit punt voor bevestiging in aanmerking komt.

De Raad volgt betrokkene niet in haar stelling dat het college op 24 november 2005 niet meer de bevoegdheid had haar disciplinair ontslag te verlenen, omdat betrokkene op dat moment als gevolg van het bij het besluit van 9 november 2005 verleende ontslag niet meer in dienst was. Bij het op 24 november 2005 gegeven ontslag is immers uitdrukkelijk bepaald dat dit besluit eerst toepassing vindt in het geval het ontslagbesluit van 9 november 2005 in rechte geen stand houdt. Als gevolg van de herroeping van dat besluit door de rechtbank bestond het dienstverband nog op 24 november 2005. Door vervolgens te beoordelen of het college op die datum tot disciplinair ontslag kon overgaan, heeft de rechtbank — anders dan betrokkene stelt — geen ex-nunctoetsing toegepast, doch een juiste consequentie getrokken uit de terugwerkende kracht van de herroeping.

Betrokkene heeft voorts aangevoerd dat zij, door met succes in beroep te komen tegen het haar verleende eervol ontslag, wordt geconfronteerd met een oneervol disciplinair ontslag. Betrokkene acht dit strijdig met het rechtszekerheids- en zorgvuldigheidsbeginsel alsmede met het uitgangspunt dat er bij bezwaar en beroep geen sprake mag zijn van reformatio in peius.

Ook hierin volgt de Raad betrokkene niet. De Raad wijst erop dat betrokkene reeds eerder bij besluit van 30 september 2005 disciplinair ontslag was opgelegd en dat dit besluit op 8 november 2005 op louter formele gronden is ingetrokken. Vervolgens is betrokkene bij besluit van 9 november 2005 ontslag verleend, waarbij haar tegelijkertijd het voornemen tot het opleggen van disciplinair ontslag is medegedeeld. Bij het bestreden besluit is beslist op de bezwaren van betrokkene tegen beide ontslagbesluiten. Betrokkene wist dus precies waar zij aan toe was en wat de consequenties zouden zijn als alleen haar beroep tegen het verleende eervol ontslag zou slagen. Van strijd met de door betrokkene genoemde, dan wel andere, rechtsbeginselen is naar het oordeel van de Raad onder de gegeven omstandigheden geen sprake.

Voor de Raad staat vast dat betrokkene zich, door het niet melden van haar — met het dienstverband bij de gemeente [naam gemeente 1] niet verenigbare — indiensttreding bij de gemeente [gemeentenaam 3], niet heeft gedragen zoals een goed ambtenaar betaamt en zich aldus — verwijtbaar — heeft schuldig gemaakt aan plichtsverzuim als bedoeld in artikel 16:1:1 van de CAR/UWO, zodat het college bevoegd was een disciplinaire straf op te leggen.

De opgelegde straf van disciplinair ontslag acht de Raad niet onevenredig aan de ernst van het door betrokkene gepleegde plichtsverzuim. Daarbij sluit de Raad zich aan bij hetgeen de rechtbank ten aanzien van de strafoplegging heeft overwogen. Dat er sprake was van non-activiteit op het moment dat betrokkene in [gemeentenaam 3] ging werken, ontsloeg haar geenszins van de verplichting het college van haar indiensttreding aldaar in kennis te stellen. Betrokkene was op dat moment nog in dienst van de gemeente [naam gemeente 1] en ontving ook nog steeds haar volledige salaris. De bezoldiging uit [gemeentenaam 3] kwam daar bovenop en betrokkene heeft niets gedaan om die situatie recht te trekken. Hierbij komt dat het college tot september 2005 heeft opengestaan voor het tot stand brengen van een minnelijke regeling. Door geen opening van zaken te geven, heeft betrokkene die mogelijkheid zelf gefrustreerd. Het verwijt dat het college tot overhaaste besluitvorming is overgegaan zonder in overleg te treden met betrokkene, acht de Raad onder de gegeven omstandigheden dan ook niet terecht.

Uit het vorenstaande volgt dat ook het hoger beroep van betrokkene niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak in zijn geheel voor bevestiging in aanmerking komt. Nu het hoger beroep van het college niet slaagt, acht de Raad termen aanwezig het college op grond van artikel 8:75 van de Awb te veroordelen in de proceskosten van betrokkene in hoger beroep tot een bedrag van € 644,- wegens rechtsbijstand.