CRvB, 20-09-2007, nr. 06/4616 WWB, nr. 06/4618 WWB, nr. 07/1700 WWB

De Raad stelt in dit kader voorop dat de rechtbank in de aangevallen uitspraak heeft geoordeeld dat betrokkenen door aan appellant geen inlichtingen te verstrekken over (de aanwas van) hun vermogen de ingevolge artikel 65, eerste lid, van de Abw respectievelijk artikel 17, eerste lid, van de WWB op hen rustende inlichtingenverplichting hebben geschonden en dat appellant dit oordeel niet heeft betwist. Aangezien betrokkenen niet in hoger beroep zijn gekomen moet van de juistheid van dat oordeel van de rechtbank thans worden uitgegaan.

Het is voorts vaste jurisprudentie van de Raad dat, indien ondanks de schending van de inlichtingenverplichting het recht op bijstand toch kan worden vastgesteld, ook al is dit nihil, het bijstandverlenend orgaan daartoe dient over te gaan en dat er dan geen plaats is voor het oordeel dat de bijstand wordt ingetrokken op de grond dat als gevolg van de schending van de inlichtingenverplichting het recht op bijstand niet kan worden vastgesteld.

De Raad is van oordeel dat het recht op bijstand van betrokkenen gedurende de hier van belang zijnde periode kan worden vastgesteld. Betrokkenen hadden immers geen recht op bijstand omdat zij beschikten over een vermogen dat hoger was dan het op hen van toepassing zijnde vrij te laten vermogen. De Raad acht daarbij van beslissende betekenis dat, zoals de gemachtigde van betrokkenen ter zitting desgevraagd heeft bevestigd, het saldo van de op naam van een van betrokkenen staande bankrekeningen gedurende de gehele hier van belang zijnde periode het op hen van toepassing zijnde vrij te laten vermogen te boven ging. Betrokkenen hebben gesteld dat zij in aanmerking te nemen schulden hebben en dat zij vergoedingen voor letselschade hebben ontvangen die ten dele niet als vermogen in aanmerking mogen worden genomen. De Raad gaat daaraan voorbij omdat betrokkenen hun stellingen niet hebben onderbouwd met concrete en verifieerbare gegevens, ofschoon zij daartoe door appellant in de gelegenheid zijn gesteld.

Uit het voorgaande vloeit voort dat het besluit van 21 december 2006, voor zover dat ziet op de intrekking van bijstand over de periode van 1 juli 2000 tot en met 30 april 2005, op een onjuiste grondslag berust en derhalve in zoverre wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Awb voor vernietiging in aanmerking komt. De Raad ziet aanleiding te bepalen dat de rechtsgevolgen van het te vernietigen gedeelte van het besluit in stand blijven en overweegt daartoe als volgt.

Zoals hiervoor reeds is overwogen beschikten betrokkenen ten tijde hier van belang over een vermogen dat hoger was dan het voor hen geldende vrij te laten vermogen. Zij hebben — in strijd met de ingevolge artikel 65, eerste lid, van de Abw respectievelijk 17, eerste lid, van de WWB op hen rustende inlichtingenverplichting — daarvan aan appellant geen mededeling gedaan. Nu dit tot gevolg heeft gehad dat aan betrokkenen ten onrechte bijstand is verleend, was appellant op grond van artikel 54, derde lid, aanhef en onder a, van de WWB bevoegd de bijstand over de periode van 1 juli 2000 tot en met 30 april 2005 in te trekken. Appellant voert het beleid (voor zover in dit geding van belang) dat in gevallen waarin ten onrechte of tot een te hoog bedrag bijstand is verleend als gevolg van het niet of niet behoorlijk nakomen van de inlichtingenverplichting steeds tot intrekking van de bijstand wordt overgegaan. Zoals de Raad al eerder heeft overwogen gaat een dergelijk beleid de grenzen van een redelijke beleidsbepaling niet te buiten. De Raad stelt voorts vast dat het besluit van 21 december 2006 om de bijstand over de periode van 1 juli 2000 tot en met 30 april 2005 in te trekken in overeenstemming is met het beleid van appellant. In hetgeen betrokkenen hebben aangevoerd ziet de Raad geen bijzondere omstandigheden op grond waarvan appellant met overeenkomstige toepassing van artikel 4:84 (slot) van de Awb van zijn beleid zou moeten afwijken.

Met het voorgaande is tevens gegeven dat over de periode van 1 juli 2000 tot en met 30 april 2005 is voldaan aan de voorwaarden voor terugvordering met toepassing van artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB. Appellant was dan ook bevoegd om de kosten van bijstand over die periode van betrokkenen terug te vorderen. Appellant voert het beleid (voor zover in dit geding van belang) dat in gevallen van het niet of niet behoorlijk nakomen van de inlichtingenverplichting steeds tot terugvordering van de als gevolg daarvan ten onrechte of tot een te hoog bedrag verleende bijstand wordt overgegaan. Daarvan wordt afgezien indien het terug te vorderen bedrag lager is dan € 100,-- of wanneer daarvoor dringende redenen aanwezig zijn. Zoals de Raad al eerder heeft geoordeeld, gaat dit beleid de grenzen van een redelijke beleidsbepaling niet te buiten. Met appellant is de Raad van oordeel dat in het geval van betrokkenen geen sprake is van een dringende redenen in de zin van het beleid. Huisarts Van Gemert heeft in zijn reeds eerder genoemde brief van 29 juni 2007 weliswaar gewezen op de psychische belasting die de problemen met appellant voor betrokkenen met zich brengen en aangegeven dat een van hen in behandeling is bij een psychiater, maar daarmee is naar het oordeel van de Raad niet aangetoond dat sprake is van een uitzichtloze situatie of een acute noodsituatie. Gelet hierop stelt de Raad in het voorliggende geval vast dat appellant heeft gehandeld overeenkomstig zijn beleid. Betrokkenen hebben geen bijzondere omstandigheden naar voren gebracht die appellant aanleiding hadden behoren te geven in hun geval van dit beleid af te wijken.

Ter zake van de intrekking van de bijstand met ingang van 1 mei 2005 overweegt de Raad dat, nu de rechtbank in de aangevallen uitspraak heeft geoordeeld dat appellant bevoegd is de bijstand in te trekken op de grond dat betrokkenen de op hen rustende inlichtingenverplichting hebben geschonden als gevolg waarvan het recht op bijstand niet kan worden vastgesteld, en betrokkenen hiertegen geen hoger beroep hebben ingesteld, de Raad bij de beantwoording van de vraag of appellant bevoegd is tot intrekking van de bijstand met ingang van 1 mei 2005 uit zal gaan van de juistheid van dit door de rechtbank gegeven oordeel. Onder verwijzing naar hetgeen hiervoor aangaande de intrekking van de bijstand over de periode van 1 juli 2000 tot en met 30 april 2005 is overwogen, ziet de Raad voorts geen grond voor het oordeel dat appellant niet in redelijkheid van deze bevoegdheid gebruik heeft kunnen maken.