CRvB, 07-03-2006, nr. 05/29 WWB

Gemachtigde van gedaagde heeft ter zitting desgevraagd verklaard dat de inkomsten van appellant over het tijdvak van 1 juli 1997 tot en met 31 december 1997 niet juist zijn vastgesteld omdat slechts rekening is gehouden met de opbrengst uit het fokken en verkopen van pups en niet met de door appellant in verband daarmee gemaakte kosten, zoals berekend door IMK Intermediair. Dit brengt mee dat het besluit van 19 mei 2004 voorzover dat betrekking heeft op de herziening van het recht op bijstand over de periode van 1 juli 1997 tot en met 31 december 1997 wegens een ondeugdelijke grondslag niet in stand kan blijven.

Tussen partijen is niet in geschil en ook de Raad gaat ervan uit dat appellant ten tijde hier van belang bulldogs heeft gefokt en verkocht. Partijen zijn verdeeld over de vraag of gedaagde de inkomsten uit die activiteiten juist heeft vastgesteld. Volgens appellant heeft gedaagde daarbij onvoldoende rekening gehouden met de door hem in verband met die activiteiten gemaakte kosten.

De Raad is met de rechtbank van oordeel dat gedaagde bij de bepaling van de inkomsten van appellant mocht uitgaan van de berekening van de opbrengsten en kosten zoals door IMK Intermediair weergegeven in het onderzoeksverslag van 14 oktober 2003. Appellant heeft niet aan de hand van concrete en verifieerbare gegevens aannemelijk gemaakt dat die cijfers niet deugen en met name niet dat de aan het fokken en de verkoop van bulldogs verbonden kosten door gedaagde te laag zijn ingeschat. Appellant heeft gesteld dat hij van zijn activiteiten als hondenfokker en de daarmee verbonden opbrengsten en kosten geen administratie heeft bijgehouden. De gevolgen hiervan dienen in het kader van de onderhavige wetstoepassing voor rekening en risico van appellant te komen. Gelet op de hoogte van deze inkomsten had appellant ten tijde hier van belang geen recht op bijstand.

Door van deze activiteiten als hondenfokker en de daarmee verworven inkomsten aan gedaagde geen opgave te doen, heeft appellant de ingevolge artikel 65, eerste lid, van de Abw op hem rustende inlichtingenverplichting geschonden. Dat appellant zijn activiteiten als een hobby beschouwde doet daar niet aan af. Als gevolg van de schending van de inlichtingenverplichting is aan appellant over de periode van 1 januari 1998 tot en met 31 mei 2002 ten onrechte bijstand verleend.

Gelet op het voorgaande was appellant bevoegd om op grond van artikel 54, derde lid, aanhef en onder a, van de WWB het recht op bijstand van 1 januari 1998 tot en met 31 mei 2002 in te trekken. De Raad is niet gebleken dat appellant bij de afweging van de hierbij rechtstreeks betrokken belangen in redelijkheid niet tot intrekking van het recht op bijstand van appellant heeft kunnen besluiten.

Nu de herziening van het recht op bijstand over de periode van 1 juli 1997 tot en met 31 december 1997 niet in stand kan blijven, is daarmee tevens de grondslag komen te ontvallen aan het besluit van 19 mei 2004 voorzover dat op de terugvordering van de kosten van bijstand ziet, zodat dit besluit ook in zoverre niet in stand kan blijven. Een terugvorderingsbesluit moet immers als één geheel worden beschouwd nu dit uitmondt in één — daarin te vermelden — bedrag aan teruggevorderde bijstand. Het voorgaande klemt temeer, nu een terugvorderingsbesluit een executoriale titel oplevert.

Gelet op het voorgaande komt de aangevallen uitspraak voor vernietiging in aanmerking. De Raad zal het beroep gegrond verklaren en het besluit van 19 mei 2004 wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht vernietigen voorzover het de herziening van het recht op bijstand over de periode van 1 juli 1997 tot en met 31 december 1997 en de terugvordering betreft. Gedaagde zal worden opgedragen in zoverre een nieuw besluit te nemen op het bezwaar van appellant, met inachtneming van deze uitspraak. Met het oog daarop overweegt de Raad dat gedaagde bevoegd is tot terugvordering van de over de periode van 1 juli 1997 tot en met 31 december 1997 — na herberekening — teveel verleende en de over de resterende periode ten onrechte verleende bijstand van appellant, en dat de Raad in de gedingstukken geen grond ziet voor het oordeel dat gedaagde in dit geval niet in redelijkheid van zijn bevoegdheid tot terugvordering gebruik zou mogen maken.

De Raad ziet ten slotte aanleiding om gedaagde te veroordelen in de proceskosten van appellant. Deze kosten worden bepaald op € 644,-- voor verleende rechtsbijstand en € 11,10 voor reiskosten in beroep en op € 644,-- voor verleende rechtsbijstand en € 23,60 voor reiskosten in hoger beroep.