ABRvS, 23-07-2008, nr. 200708356/1

Bij besluit van 14 december 2006 heeft het college van burgemeester en wethouders van Nunspeet (hierna: het college) krachtens artikel 5, eerste lid, aanhef en onder a, van het Besluit horeca-, sport- en recreatie-inrichtingen milieubeheer (hierna: het Besluit horeca), een nadere eis gesteld ten aanzien van de voor de inrichting de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid Exploitatiemaatschappij Hotel Stakenberg B.V. (hierna: Hotel Stakenberg) aan de Stakenberg 86 te Elspeet geldende geluidsnormen.

Bij besluit van 23 oktober 2007 heeft het college het door Hotel Stakenberg hiertegen gemaakte bezwaar gegrond verklaard en het primaire besluit gewijzigd.

Tegen dit besluit heeft Hotel Stakenberg bij brief, bij de Raad van State ingekomen op 30 november 2007, beroep ingesteld.

Het college heeft een verweerschrift ingediend.

De zaak is door een meervoudige kamer van de Afdeling verwezen naar een enkelvoudige.

De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 27 juni 2008.

Op 1 januari 2008 zijn het Besluit algemene regels voor inrichtingen milieubeheer (hierna: het Activiteitenbesluit) en de daarmee samenhangende wijziging van artikel 8.1 van de Wet milieubeheer in werking getreden. Ingevolge artikel 6.43 van het Activiteitenbesluit is het Besluit horeca met die inwerkingtreding ingetrokken. In zoverre komt aan de gestelde nadere eis geen betekenis meer toe.

Ingevolge artikel 6.1 Activiteitenbesluit worden nadere eisen, die vóór 1 januari 2008 in werking en onherroepelijk waren, onder omstandigheden aangemerkt als maatwerkvoorschriften. Omdat de gestelde nadere eis vóór 1 januari 2008 niet onherroepelijk was, kan de nadere eis niet als een maatwerkvoorschrift worden aangemerkt. Ook in zoverre komt aan de gestelde nadere eis geen betekenis toe.

Niet gebleken is dat Hotel Stakenberg niettemin belang heeft bij de beoordeling van het bestreden besluit, voor zover daarbij een nadere eis is gesteld. Het beroep is in zoverre niet-ontvankelijk.

Hotel Stakenberg voert aan dat het college bij het bestreden besluit ten onrechte niet de kosten heeft vergoed die zij heeft gemaakt voor het inschakelen van een deskundige in de bezwaarfase.

Het college stelt zich op het standpunt dat er geen verplichting bestond om deze kosten te vergoeden, omdat het deskundigenrapport niet is overlegd en de aanpassing van de gestelde nadere eis voortvloeit uit een gewijzigd juridisch standpunt dat niet in verband staat met het rapport.

Ingevolge artikel 7:15, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht worden de kosten, die een belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken, door het bestuursorgaan vergoed op verzoek van de belanghebbende voor zover het bestreden besluit wordt herroepen wegens aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid.

In het bestreden besluit heeft het college besloten het primaire besluit te wijzigen door de norm voor het equivalente geluidniveau (LAeq) in de nachtperiode te stellen op 33 dB(A) in plaats van 30 dB(A) en de norm voor het maximale piekniveau (Lmax) voor de avond en de nachtperiode te stellen op 55 dB(A). Het college heeft hiertoe besloten omdat — zo blijkt uit het verweerschrift — het college bij het nemen van het primaire besluit er ten onrechte van was uitgegaan dat de parkeerplaats voor Hotel Stakenberg en de ontsluitingsweg geen onderdeel uitmaakten van de inrichting.

Dit betekent dat het primaire besluit is herroepen wegens een aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid. Daarom bestond voor het college de verplichting tot vergoeding van de door Hotel Stakenberg in bezwaar gemaakte kosten.

De kosten voor het inroepen van een deskundige kunnen worden geacht redelijkerwijs te zijn gemaakt als bedoeld in artikel 7:15 van de Algemene wet bestuursrecht wanneer degene die deze deskundige heeft ingeroepen, gezien de feiten en omstandigheden zoals die bestonden ten tijde van de inroeping, ervan uit mocht gaan dat de deskundige een relevante bijdrage zou leveren aan een voor hem gunstige beantwoording van een voor de uitkomst van het bezwaar mogelijk relevante vraag.

Ten aanzien van het door Hotel Stakenberg op de hoorzitting meebrengen van een deskundige kan worden geoordeeld dat aan deze maatstaf wordt voldaan, zodat het college ten onrechte de door Hotel Stakenberg hiervoor gemaakte kosten niet heeft vergoed.

De door Hotel Stakenberg gestelde kosten voor een door een deskundige uitgebracht rapport komen niet voor inwilliging in aanmerking, aangezien niet is gebleken dat zij in verband met de behandeling in de bezwaarfase stukken heeft overlegd die als een deskundigenrapport kunnen worden aangemerkt. De beroepsgrond treft in zoverre geen doel.

Het beroep is, voor zover ontvankelijk, gegrond. Het bestreden besluit moet gedeeltelijk worden vernietigd.

Het college dient op na te melden wijze tot vergoeding van de proceskosten van dit geding te worden veroordeeld. De Afdeling ziet verder aanleiding om het college met toepassing van artikel 8:75 samen met artikel 7:15 van de Algemene wet bestuursrecht tot vergoeding van de in bezwaar voor de inschakeling van de deskundige gemaakte kosten te veroordelen.

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State

Recht doende in naam der Koningin:

Aldus vastgesteld door mr. K. Brink, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. M.J. van der Zijpp, ambtenaar van Staat.

w.g. Brink

lid van de enkelvoudige kamer

w.g. Van der Zijpp

ambtenaar van Staat

Uitgesproken in het openbaar op 23 juli 2008