HvJ EG, 16-12-2008, nr. C-47/07 P

Rekwirante verwijt het Gerecht dat het ten onrechte ervan is uitgegaan dat zij louter krachtens haar contractuele verplichtingen jegens Helmico had gehandeld.

Bovendien heeft het Gerecht blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door geen rekening te houden met het feit dat de Commissie geen gewone contractpartij van Helmico was, maar over terugvorderingsbevoegdheden beschikte. Daar de Commissie rekwirante eerst haar werkzaamheden heeft laten voltooien en daarna haar terugvorderingsbevoegdheden heeft uitgeoefend, heeft zij de bestaande contractuele verhoudingen hun praktische werking ontnomen en heeft zij zich ten onrechte verrijkt.

De Commissie merkt op dat rekwirante haar contracten met Helmico niet heeft opgezegd.

Het Gerecht heeft hoe dan ook in de punten 97 tot en met 99 van het bestreden arrest op goede gronden vastgesteld dat de Commissie zich niet ongerechtvaardigd heeft verrijkt, aangezien haar voordeel voortvloeide uit het contract dat haar met Helmico verbond, en dat rekwirante op grond van haar met Helmico gesloten onderaannemingsovereenkomst verplicht was te handelen.

Volgens de beginselen welke de rechtsstelsels van de lidstaten gemeen hebben, heeft een persoon die een verlies heeft geleden waardoor het vermogen van een andere persoon wordt vermeerderd zonder dat een rechtsgrondslag voor die verrijking bestaat, in het algemeen recht erop dat dit verlies door de verrijkte wordt vergoed.

Zoals het Gerecht dienaangaande heeft vastgesteld, bevat de vordering uit ongerechtvaardigde verrijking, zoals deze in de meeste nationale rechtsstelsels is voorzien, geen voorwaarde die verband houdt met een onrechtmatigheid of een onrechtmatige daad in de gedraging van de verwerende partij.

Die vordering kan echter enkel worden toegewezen, indien de verrijking geen geldige rechtsgrondslag heeft. Die voorwaarde is met name niet vervuld wanneer de verrijking haar rechtvaardiging vindt in contractuele verplichtingen.

Aangezien de ongerechtvaardigde verrijking, zoals hierboven omschreven, een bron van een niet-contractuele verplichting vormt die de rechtsorden van de lidstaten gemeen hebben, kan de Gemeenschap zich niet aan de toepassing van die beginselen op zichzelf onttrekken wanneer een natuurlijke of rechtspersoon haar verwijt dat zij zich ongerechtvaardigd te zijnen koste heeft verrijkt.

Daar bovendien elke uit ongerechtvaardigde verrijking voortvloeiende verplichting noodzakelijkerwijze niet-contractueel van aard is, moet worden toegestaan, zoals het Gerecht in casu heeft gedaan, dat krachtens de artikelen 235 EG en 288, tweede alinea, EG een beroep daarop wordt gedaan.

Het beroep wegens ongerechtvaardigde verrijking valt strikt genomen niet onder de regeling van de niet-contractuele aansprakelijkheid, voor het ontstaan waarvan moet zijn voldaan aan een aantal voorwaarden ter zake van de onwettigheid van het aan de Gemeenschap verweten gedrag, de realiteit van de schade en het bestaan van een oorzakelijk verband tussen dat gedrag en de gestelde schade (zie met name arrest van 9 september 2008, FIAMM e.a./Raad en Commissie, C-120/06 P en C-121/06 P, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 106 en aldaar aangehaalde rechtspraak). Dit beroep onderscheidt zich van de op grond van voornoemde regeling ingestelde beroepen in zoverre dat geen onrechtmatige gedraging van de verweerder hoeft te worden bewezen en dat zelfs niet eens sprake van een gedraging hoeft te zijn, maar dat alleen moet worden bewezen dat de verweerder zonder geldige rechtsgrondslag is verrijkt en de verzoeker in verband met die verrijking is verarmd.

Ondanks die kenmerken kan echter de mogelijkheid om een beroep wegens ongerechtvaardigde verrijking tegen de Gemeenschap in te stellen de justitiabele niet worden geweigerd op grond dat het EG-Verdrag niet uitdrukkelijk in een rechtsmiddel voor een dergelijke actie voorziet. Een uitlegging van de artikelen 235 EG en 288, tweede alinea, EG die deze mogelijkheid uitsluit, zou leiden tot een resultaat dat in strijd is met het beginsel van effectieve rechterlijke bescherming zoals dat is erkend door de rechtspraak van het Hof en opnieuw is bevestigd in artikel 47 van het op 7 december 2000 te Nice vastgestelde Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (PB C 364, blz. 1) (zie arresten van 13 maart 2007, Unibet, C-432/05, Jurispr. blz. I-2271, punt 37, en 3 september 2008, Kadi en Al Barakaat International Foundation/Raad en Commissie, C-402/05 P en C-415/05 P, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 335).

In het licht van deze inleidende vaststellingen moet worden onderzocht of het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting bij het onderzoek van de kwestie van de ongerechtvaardigde verrijking.

Blijkens het bestreden arrest heeft het Gerecht de argumenten van Masdar afgewezen op grond dat sprake was van een contractuele betrekking tussen de Commissie en Helmico enerzijds, en tussen Helmico en Masdar anderzijds. Het Gerecht heeft daaruit afgeleid dat elke verrijking van de Commissie of verarming van Masdar voortvloeide uit de contractuele context en dus niet als ongerechtvaardigd kon worden aangemerkt.

Verder beschikte Masdar volgens het Gerecht over een ander middel om het haar verschuldigde te verkrijgen, voor zover zij op grond van haar met Helmico gesloten onderaannemingsovereenkomsten beroep wegens contractuele aansprakelijkheid tegen laatstgenoemde kon instellen bij de rechters van Engeland en Wales die in die overeenkomsten bevoegd zijn verklaard.

Zoals in punt 46 van het onderhavige arrest is vastgesteld, kan een verrijking inderdaad niet als ongerechtvaardigd worden aangemerkt, indien deze haar rechtvaardiging in contractuele verplichtingen vindt.

Indien daarentegen contracten op grond waarvan prestaties worden verricht, ongeldig blijken en ophouden te bestaan, dient de verrijking van de ontvanger van die prestaties volgens de in de rechtsorden van de lidstaten ontwikkelde beginselen onder bepaalde voorwaarden tot een vergoeding te leiden.

Zonder dat hoeft te worden onderzocht onder welke voorwaarden in dat laatste geval een dergelijke vergoeding verschuldigd is, moet worden vastgesteld dat het Gerecht het hierboven geschetste onderscheid tussen uit contractuele betrekkingen voortvloeiende verrijkingen en ‘ongerechtvaardigde’ verrijkingen correct heeft toegepast.

Om de door de advocaat-generaal in de punten 53 en 54 van zijn conclusie uiteengezette redenen kon het Gerecht ervan uitgaan, dat de tussen de Commissie en Helmico enerzijds en tussen Helmico en Masdar anderzijds gesloten contracten nog steeds bestonden. Het Gerecht heeft terecht daaruit afgeleid dat geen sprake kan zijn van een niet-contractuele verplichting van de Gemeenschap om op te komen voor de kosten die Masdar voor de voltooiing van het Russische en het Moldavische project heeft gemaakt.

Het Gerecht heeft met name vastgesteld dat Masdar, hoewel zij wist dat Helmico haar contractuele verplichtingen niet nakwam, heel bewust ervoor heeft gekozen haar eigen verplichtingen te blijven vervullen. Het heeft er ook aan herinnerd dat Masdar op grond van het arbitragebeding in haar met Helmico gesloten overeenkomsten een gerechtelijke procedure tegen Helmico heeft ingeleid.

Bovendien heeft het Gerecht er terecht op gewezen dat in elke contractuele betrekking het risico bestaat dat een partij het contract niet op bevredigende wijze uitvoert of zelfs insolvent wordt. Het gaat om een commercieel risico dat inherent is aan de activiteiten van de marktdeelnemers.

Laatstgenoemd aspect is in het kader van de communautaire bijstandsprogramma's bijzonder belangrijk. Niet zelden namelijk beperkt de contractpartij, waaraan de Commissie een project heeft toevertrouwd, zich tot het beheer daarvan en besteedt zij de uitvoering van het project uit aan onderaannemers die in voorkomend geval ook weer met onderaannemers werken. In die context moet elke bij het project betrokken marktdeelnemer het risico aanvaarden dat zijn contractpartij insolvent wordt of onregelmatigheden begaat die tot opschorting van de betalingen van de Gemeenschap en zelfs tot inningsopdrachten leiden. In die omstandigheden kan niet eenvoudig worden aangenomen, dat de uit de verwezenlijking van een dergelijk risico voortvloeiende verliezen tot ad-hocbetalingen van de Gemeenschap dienen te leiden.

Uit het voorgaande volgt dat het Gerecht bij de behandeling van de kwestie inzake de ongerechtvaardigde verrijking geen blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting en ook de motiveringsplicht niet heeft geschonden. Het eerste middel moet dus worden afgewezen.

Volgens Masdar is de redenering in het bestreden arrest met betrekking tot de kwestie van de zaakwaarneming feitelijk en rechtens onjuist.

De vaststellingen van het Gerecht dat Masdar niet vrijwillig had gehandeld en dat de Commissie in staat was de projecten te beheren, zijn kennelijk onjuist.

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting waar het in punt 101 van het bestreden arrest heeft geoordeeld dat het beginsel van de zaakwaarneming niet kan worden toegepast wanneer de belanghebbende zich bewust is van de noodzaak om te handelen.

De Commissie merkt op dat de vaststelling in de punten 97 en volgende van het bestreden arrest, dat Masdar op grond van haar contracten met Helmico had gehandeld, volstaat om de argumenten inzake de zaakwaarneming af te wijzen.

Zonder dat hoeft te worden onderzocht of het Gerecht de actie uit zaakwaarneming juridisch correct heeft gekwalificeerd, moet worden vastgesteld dat de door Masdar in het kader van dit tweede middel aangevoerde argumenten in elk geval niet kunnen slagen.

Om te beginnen kan Masdar niet op goede gronden stellen dat zij haar prestaties vrijwillig had verricht. Zowel in eerste aanleg als in het kader van de onderhavige hogere voorziening heeft Masdar immers beklemtoond dat zij na de ontdekking van de onregelmatigheden van Helmico haar prestaties was blijven verrichten omdat zij aannam dat de Commissie haar de betaling daarvan had gegarandeerd. Alleen al om die reden kan niet worden vastgesteld dat het Gerecht de feiten onjuist heeft voorgesteld met zijn weigering om het bestaan van een vrijwillig handelen te erkennen.

Wat vervolgens het argument betreft, dat het Gerecht de feiten onjuist heeft voorgesteld met de vaststelling dat de Commissie in staat was de projecten te beheren, volstaat de opmerking dat Masdar niets heeft voorgedragen waaruit blijkt dat de Commissie niet meer in staat was het beheer van het programma of van de betrokken projecten te verzekeren.

Ten slotte moet met betrekking tot het op een onjuiste rechtsopvatting gebaseerde argument worden opgemerkt, dat het Gerecht in punt 101 van het bestreden arrest heeft beklemtoond dat de zaakwaarnemer ‘doorgaans’ handelt buiten medeweten van de belanghebbende of althans zonder dat laatstgenoemde zich bewust is van de noodzaak om onmiddellijk te handelen. Anders dan Masdar stelt, heeft het Gerecht dus niet uitgesloten dat het beginsel van de zaakwaarneming kan worden aangevoerd in omstandigheden waarin de belanghebbende zich van die noodzaak bewust was.

Ook het tweede middel van de hogere voorziening moet dus worden afgewezen.

Masdar voert aan dat er geen verband bestaat tussen de motivering van het Gerecht met betrekking tot de ongerechtvaardigde verrijking en de zaakwaarneming enerzijds, en die met betrekking tot het vertrouwensbeginsel anderzijds.

Zij merkt op dat het Gerecht in punt 101 van het bestreden arrest heeft erkend dat de Commissie Masdar had aangemoedigd diensten te blijven verrichten, en in punt 148 van voornoemd arrest dat de Commissie en Masdar de gemeenschappelijke wil te kennen gaven dat laatstgenoemde de projecten zou afmaken en daarvoor zou worden betaald. Bijgevolg is de conclusie in punt 130 van het bestreden arrest dat ‘moet worden geconcludeerd dat uit de beschikbare elementen, die afzonderlijk of in hun geheel zijn onderzocht, geen nauwkeurige toezeggingen van de Commissie zijn af te leiden die bij Masdar gegronde verwachtingen hadden kunnen wekken die een beroep op het beginsel van bescherming van het gewettigd vertrouwen wettigden’, kennelijk onjuist.

Subsidiair, stelt Masdar dat het door het Gerecht gehanteerde criterium in gevallen als het onderhavige te restrictief is. Volgens haar moet het bestaan van nauwkeurige toezeggingen worden vastgesteld wanneer het gedrag van de gemeenschapsinstelling een onderaannemer kan aanmoedigen diensten ten behoeve van de instelling te verrichten in omstandigheden waarin duidelijk is geworden dat die onderaannemer door de voornaamste contractpartij niet zal worden beloond.

De Commissie stelt om te beginnen dat dit middel feiten betreft, zodat het niet-ontvankelijk is.

Vervolgens merkt de Commissie met betrekking tot het vertrouwensbeginsel op, dat het Gerecht uitvoerig heeft onderzocht enerzijds of de van de Commissie afkomstige schriftelijke stukken konden worden uitgelegd als nauwkeurige toezeggingen dat zij de verantwoordelijkheid voor de betalingen op zich nam, en anderzijds of het bewijs aannemelijk maakte dat dergelijke toezeggingen op de bijeenkomst van 2 oktober 1998 waren gedaan.

Om te beginnen dient eraan te worden herinnerd dat de vraag of de motivering van een arrest van het Gerecht tegenstrijdig dan wel ontoereikend is, een rechtsvraag is die als zodanig in het kader van een hogere voorziening kan worden opgeworpen (arrest van 25 januari 2007, Sumitomo Metal Industries en Nippon Steel/Commissie, C-403/04 P en C-405/04 P, Jurispr. blz. I-729, punt 77 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Dit middel is ook ontvankelijk voor zover daarmee schending van het vertrouwensbeginsel wordt gesteld. De argumenten van Masdar te dien aanzien hebben namelijk geen betrekking op de vaststelling van bepaalde feiten maar op het criterium dat het Gerecht voor de toepassing van dat beginsel heeft gehanteerd. De vraag of het Gerecht bij het onderzoek van de feiten de juiste rechtsregel heeft toegepast, is een rechtsvraag (arrest Sumitomo Metal Industries en Nippon Steel/Commissie, reeds aangehaald, punt 40).

Anders dan de Commissie stelt, moet dit middel derhalve ten gronde worden onderzocht.

Wat om te beginnen de gestelde onsamenhangende motivering betreft, voert Masdar aan dat de vaststelling van het Gerecht, dat de Commissie hetzelfde doel had als Masdar, namelijk de volledige uitvoering van de projecten zoals aanvankelijk gepland, en laatstgenoemde had aangemoedigd diensten te blijven verrichten, in tegenspraak is met zijn conclusie dat de Commissie geen nauwkeurige toezeggingen had gedaan.

Dit argument kan niet worden aanvaard. Zoals het Gerecht in punt 120 van het bestreden arrest heeft vastgesteld, hadden de door rekwirante gestelde verwachtingen betrekking op de betaling door de Commissie van diensten die Masdar aan Helmico had geleverd. Het door het Gerecht elders in het bestreden arrest vastgestelde feit dat de Commissie, omdat zij wenste dat de projecten werden uitgevoerd zoals gepland, Masdar tot voortzetting van de diensten had aangemoedigd, houdt duidelijk geen verband met Masdars stelling dat de Commissie zich ertoe had verbonden haar rechtstreeks te belonen. Bijgevolg kan geen incoherentie bestaan tussen de vaststellingen van het Gerecht met betrekking tot de door de Commissie geuite wens dat de projecten werden uitgevoerd enerzijds, en met betrekking tot de weigering van de Commissie om rekwirante rechtstreeks te belonen anderzijds.

Wat vervolgens het criterium betreft, dat het Gerecht in punt 119 van het bestreden arrest met het oog op de toepassing van het vertrouwensbeginsel op het onderhavige geval heeft vermeld, moet worden vastgesteld dat dit in overeenstemming is met de vaste rechtspraak volgens welke niemand schending van dit beginsel kan stellen, wanneer de administratie hem geen nauwkeurige toezeggingen heeft gedaan (zie in die zin arresten van 22 juni 2006, België en Forum 187/Commissie, C-182/03 en C-217/03, Jurispr. blz. I-5479, punt 147, en 18 juli 2007, AER/Karatzoglou, C-213/06 P, Jurispr. blz. I-6733, punt 33, en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Masdar voert aan dat de voorwaarde van nauwkeurige toezeggingen in gevallen als het onderhavige met enige flexibiliteit moet worden toegepast. Er is sprake van gewettigd vertrouwen wanneer het gedrag van de gemeenschapsinstelling een onderaannemer kan aanmoedigen diensten ten behoeve van de instelling te verrichten in omstandigheden waarin het duidelijk is geworden dat die onderaannemer niet door de contractpartij van de Gemeenschap zal worden beloond.

Dit betoog kan niet slagen.

In dit verband zij eraan herinnerd dat het stelsel van bijstandsprogramma's dat in de gemeenschapsregelgeving is uitgewerkt, erop berust dat de contractpartij van de Commissie uitvoering geeft aan een reeks verplichtingen die hem aanspraak geven op uitkering van de voorziene financiële bijstand. In een geval waarin de contractpartij het project niet overeenkomstig de voorwaarden van die financiële bijstandsverlening heeft uitgevoerd, kan hij zich niet op het vertrouwensbeginsel beroepen om betaling van die financiële bijstand te verkrijgen (zie in die zin arrest van 13 maart 2008, Vereniging Nationaal Overlegorgaan Sociale Werkvoorziening e.a., C-383/06-C-385/06, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 56).

Daardoor kan de Commissie, indien een contractpartij in het kader van een communautair bijstandsprogramma onregelmatigheden heeft begaan, haar plicht tot bescherming van de financiële belangen en de begrotingsdiscipline van de Gemeenschap nakomen.

In die context, waarin een groter belang aan het financiële toezicht op het project wordt gehecht, kunnen de onderaannemers niet op basis van vage aanwijzingen een gewettigd vertrouwen aanvoeren dat de Commissie hun door een rechtstreekse beloning van hun diensten financieel tegemoet zal komen. Een dergelijk gewettigd vertrouwen kan enkel voortvloeien uit nauwkeurige toezeggingen van de instelling waaruit ondubbelzinnig blijkt dat zij de betaling van de in onderaanneming verrichte diensten garandeert. Zoals het Gerecht heeft vastgesteld, is het bestaan van die toezeggingen echter niet aangetoond.

Uit het voorgaande volgt dat ook het derde middel dient te worden afgewezen.

Masdar verwijt het Gerecht dat het in punt 141 van het bestreden arrest heeft geconcludeerd ‘dat Masdar enkel stelt dat een […] zorgplicht [als beschreven in punt 140] bestaat maar geen enkel bewijs daarvan levert of haar stelling met juridische argumenten staaft’, hoewel zij in het licht van een juridische analyse van de begrippen onrechtmatige daad en nalatigheid had uiteengezet dat de Commissie, indien zij haar bevoegdheid tot opschorting van de betaling van een contract in het geval van door de contractpartij begane onregelmatigheden uitoefende, in de wetenschap dat een onderaannemer voor de contractpartij werkzaam was, zich inspanningen moet getroosten om ervoor te zorgen dat zij die onderaannemer geen schade toebrengt. Verder stelt Masdar dat de Commissie kennelijk nalatig heeft gehandeld, aangezien zij rekwirante eerst de werkzaamheden heeft laten afmaken en vervolgens haar terugvorderingsbevoegdheid heeft uitgeoefend.

De Commissie stelt dat het Gerecht in punt 141 van het bestreden arrest op goede gronden heeft geconcludeerd dat Masdar haar argument niet had gefundeerd.

Zoals het Hof reeds heeft vastgesteld, impliceert het begrip ‘nalatigheid’ een handelen of nalaten waardoor de aansprakelijke persoon een schending begaat van zijn zorgvuldigheidsplicht die hij in acht had moeten en had kunnen nemen gelet op zijn hoedanigheid, zijn kennis en zijn vaardigheden (zie in die zin arrest van 3 juni 2008, Intertanko e.a., C-308/06, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punten 74–77).

Het is derhalve mogelijk dat de gemeenschapsinstantie niet-contractueel aansprakelijk is wegens onrechtmatig gedrag wanneer zij niet de vereiste zorgvuldigheid aan de dag legt en daardoor schade veroorzaakt (zie in die zin arresten van 7 november 1985, Adams/Commissie, 145/83, Jurispr. blz. 3539, punt 44, en 28 juni 2007, Internationaler Hilfsfonds/Commissie, C-331/05 P, Jurispr. blz. I-5475, punt 24).

Die zorgvuldigheidsplicht is inherent aan het beginsel van behoorlijk bestuur. Die plicht is algemeen van toepassing op het handelen van de gemeenschapsinstantie in haar betrekkingen met het publiek. De Commissie dient deze plicht dus ook in acht te nemen in haar betrekkingen met Masdar en in de standpunten die zij ten aanzien van die onderneming bepaalt.

De zorgvuldigheidsplicht heeft echter niet de strekking die rekwirante daaraan toeschrijft. Die plicht houdt in dat de gemeenschapsinstantie met zorg en omzichtigheid moet handelen. Daarentegen is het niet de taak van de gemeenschapsinstantie om alle schade uit te sluiten die voor marktdeelnemers voortvloeit uit de verwezenlijking van normale commerciële risico's als dat beschreven in punt 59 van het onderhavige arrest.

Zoals uit de door het Gerecht beschreven en in punt 14 van het onderhavige arrest samengevatte feiten blijkt, heeft Masdar via een rekening van Helmico een aanzienlijk bedrag ontvangen zodat rekening is gehouden met de moeilijke situatie waarin zij zich bevond.

Gelet op voorgaande overwegingen, heeft het Gerecht in punt 141 van het bestreden arrest op goede gronden geconcludeerd dat de Commissie niet haar standpunten op de belangen van rekwirante diende af te stemmen en ook geen ad-hocmechanisme hoefde in te stellen, zoals de betaling van het saldo van de financiële bijstand op een speciale rekening waarvoor Masdar een volmacht had.

Bijgevolg dient het vierde middel van de hogere voorziening te worden afgewezen.

Masdar is van mening dat het Gerecht nader had moeten ingaan op de context waarin de bijeenkomst van 2 oktober 1998 heeft plaatsgevonden, met name door de door haar voorgestelde getuigenverklaring te willen horen.

Volgens de Commissie heeft het Gerecht de vraag of al dan niet sprake was van nauwkeurige toezeggingen, uitgebreid bestudeerd en had de door rekwirante voorgestelde getuigenverklaring de vaststellingen die het Gerecht op basis van het overige tijdens de schriftelijke en de mondelinge procedure voorgelegde bewijs had gemaakt, niet op losse schroeven kunnen zetten.

Met betrekking tot de beoordeling door de rechter in eerste aanleg van verzoeken om maatregelen tot organisatie van de procesgang of instructiemaatregelen die door een partij bij een geschil worden gedaan, moet eraan worden herinnerd dat het uitsluitend ter beoordeling van het Gerecht staat, of de gegevens waarover het beschikt betreffende de aan hem voorgelegde zaken, eventueel aanvulling behoeven. De waardering van de bewijskracht van de processtukken maakt deel uit van de soevereine beoordeling van de feiten door het Gerecht, die door het Hof in hogere voorziening niet wordt getoetst, behoudens in geval van een onjuiste voorstelling van de aan het Gerecht voorgelegde bewijselementen of wanneer de materiële onjuistheid van hetgeen het Gerecht heeft vastgesteld, uit de processtukken volgt (zie met name arresten van 10 juli 2001, Ismeri Europa/Rekenkamer, C-315/99 P, Jurispr. blz. I-5281, punt 19, en 11 september 2008, Duitsland e.a./Kronofrance, C-75/05 P en C-80/05 P, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 78).

Nu in casu geen onjuiste voorstelling van de feiten of inhoudelijke onjuistheid is aangetoond, kon het Gerecht bijgevolg ervan uitgaan dat de gegevens in het dossier volstonden om hem in staat te stellen op het geding te beslissen.

Het vijfde middel moet derhalve worden afgewezen.

Aangezien geen van de door rekwirante aangevoerde middelen kan slagen, dient de hogere voorziening te worden afgewezen.