HvJ EG, 22-04-2008, nr. C-408/04 P

Met het eerste onderdeel van het eerste middel stelt Salzgitter dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de Commissie terecht artikel 4, sub c, KS en niet artikel 67 KS heeft toegepast op de in de litigieuze beschikking bedoelde steunmaatregelen (arresten van 10 mei 1960, Compagnie des hauts fourneaux et fonderies de Givors e.a./Hoge Autoriteit, 27/58–29/58, Jurispr. blz. 515, op blz. 538; 23 februari 1961, De Gezamenlijke Steenkolenmijnen in Limburg/Hoge Autoriteit, 30/59, Jurispr. blz. 3, op blz. 49, en 20 september 2001, Banks, C-390/98, Jurispr. blz. I-6117, punt 88).

Volgens Salzgitter volgt uit het arrest van 10 december 1969, Commissie/Frankrijk (6/69 en 11/69, Jurispr. blz. 523), niet dat steunmaatregelen die niet specifiek de kolen- en staalsector betreffen, reeds op grond van artikel 4, sub c, KS verboden waren voordat de eerste staalsteuncode werd vastgesteld.

De Duitse regering formuleert soortgelijke argumenten als die van Salzgitter.

Zij stelt tevens dat het EGKS-Verdrag slechts een gedeeltelijke, tot de kolen- en staalsector beperkte integratie heeft teweeggebracht.

Gelet op de ruime uitlegging van het begrip ‘staatssteun’ in artikel 87 EG, die ook geldt voor het begrip ‘hulp’ in artikel 4, sub c, KS (arrest van 1 december 1998, Ecotrade, C-200/97, Jurispr. blz. I-7907), zou volgens haar de toepassing van artikel 4, sub c, KS op de in de litigieuze beschikking bedoelde soort steunmaatregelen elk nuttig effect ontnemen aan artikel 67 KS.

De niet-toepassing van artikel 4, sub c, KS op steun die niet uitsluitend aan ijzer- en staalbedrijven wordt verleend, zou het toezicht van de Commissie op staatssteun niet verzwakken, aangezien daarop de artikelen 87 EG, 88 EG en 67 KS van toepassing zijn. Een verbod van deze steunmaatregelen zou de werkingssfeer van de in artikel 87, lid 3, sub a tot en met e, EG vastgelegde uitzonderingen op ontoelaatbare wijze beperken.

De Duitse regering stelt tevens dat de woorden ‘in welke vorm ook’ in artikel 4, sub c, KS uitsluitend tot doel hebben, het begrip staatssteun zelf te onderscheiden van de voorwaarden voor toekenning van steun, en dat op grond daarvan de toepassing van deze bepaling niet kan worden uitgebreid tot de in de litigieuze beschikking bedoelde soort steun.

Zij is van mening dat in het reeds aangehaalde arrest Commissie/Frankrijk is vastgelegd dat artikel 67 KS moet worden toegepast op steunmaatregelen die niet specifiek de kolen- en staalsector betreffen, en dat dit is bevestigd in het arrest van 6 juli 1971, Nederland/Commissie (59/70, Jurispr. blz. 639), en het reeds aangehaalde arrest Banks.

Volgens haar heeft de Bondsrepubliek Duitsland voldaan aan haar aanmeldingsverplichting door het ZRFG bij de Commissie aan te melden op basis van de artikelen 87 EG en 88 EG, en zij benadrukt dat deze lidstaat niet verplicht was tot kennisgeving op basis van artikel 67, lid 1, KS, omdat het ZRFG geen merkbare terugslag teweeg zou kunnen brengen in de concurrentieverhoudingen van de kolenmijn- of staalindustrie in de zin van laatstgenoemde bepaling.

De Commissie stelt dat in de door Salzgitter aangehaalde rechtspraak in werkelijkheid is uitgemaakt dat artikel 67 KS niet van toepassing is op staatssteun, maar alleen op algemene maatregelen die de lidstaten in het kader van hun economisch en sociaal beleid kunnen treffen of op sectoriële maatregelen die niet specifiek de kolenmijn- of staalindustrieën betreffen. Volgens haar is artikel 4, sub c, KS daarentegen wel van toepassing op steunmaatregelen, zelfs wanneer deze algemeen van aard zijn (zie met name arrest De Gezamenlijke Steenkolenmijnen in Limburg/Hoge Autoriteit, reeds aangehaald).

De Commissie is van mening dat de Duitse regering de rechtspraak onjuist uitlegt, omdat zij geen onderscheid maakt tussen algemene maatregelen en algemeen toepasselijke steunregelingen en het Hof in de aangehaalde arresten nooit heeft verwezen naar algemene steunregelingen.

Zij benadrukt dat, zelfs indien artikel 67 KS in het onderhavige geval van toepassing mocht zijn, zij in ieder geval niet door de Bondsrepubliek Duitsland overeenkomstig artikel 67, lid 1, KS in kennis is gesteld van haar voornemen om het ZRFG toe te passen op ondernemingen in de staalsector, en dat deze lidstaat zich op basis van die bepaling niet kon beroepen op een al was het maar impliciete goedkeuring van de in de litigieuze beschikking bedoelde steunmaatregelen.

Allereerst moet worden opgemerkt dat artikel 4, sub c, KS weliswaar staatssteun aan ondernemingen in de kolenmijn- of staalindustrie verbiedt, zonder onderscheid te maken tussen een individuele steunmaatregel en krachtens een steunregeling toegekende steun, maar dat artikel 67 KS alleen uitdrukkelijk verwijst naar staatssteun als vrijwaringsmaatregelen die door de Commissie op grond van lid 2, eerste streepje, van dit artikel kunnen worden goedgekeurd ten gunste van ondernemingen in de kolenmijn- of staalindustrie, wanneer deze concurrentienadelen ondervinden van algemene economische maatregelen.

Volgens vaste rechtspraak betreffen de artikelen 4 KS en 67KS twee verschillende gebieden, aangezien het eerste artikel bepaalde maatregelen van de lidstaten op het gebied waarop het EGKS-Verdrag de Gemeenschap bevoegd verklaart, afschaft en verbiedt, terwijl het tweede strekt tot bescherming tegen verstoringen van de mededinging die de uitoefening van de aan de lidstaten verbleven bevoegdheden met zich zal brengen (zie arrest Banks, reeds aangehaald, punt 88 en aldaar aangehaalde rechtspraak). Het Hof leidt daaruit af dat artikel 67 KS van toepassing is op de algemene maatregelen die de lidstaten in het kader van hun economisch en sociaal beleid kunnen nemen en op de maatregelen van de lidstaten die andere sectoren dan de kolenmijn- en staalindustrie betreffen, maar een merkbare terugslag teweeg kunnen brengen in de concurrentieverhoudingen binnen die industrietak (arrest Banks, reeds aangehaald, punt 88).

Het Hof heeft tevens geoordeeld dat de in artikel 67 KS bedoelde maatregelen niet die kunnen zijn welke in artikel 4 KS, in welke vorm ook, onverenigbaar met de gemeenschappelijke markt voor kolen en staal, afgeschaft en verboden worden verklaard (arrest De Gezamenlijke Steenkolenmijnen in Limburg/Hoge Autoriteit, reeds aangehaald, blz. 45). Het Hof heeft met name benadrukt dat immers niet valt aan te nemen dat de opstellers van het EGKS-Verdrag in artikel 4, sub c, KS de door de lidstaten in welke vorm ook verleende subsidies of hulp afgeschaft en verboden hebben verklaard en vervolgens in artikel 67 KS zouden bepalen dat deze steunmaatregelen zelfs zonder voorafgaande goedkeuring van de Commissie toelaatbaar kunnen zijn, zij het dan onder voorbehoud van door de Commissie aan te bevelen maatregelen om de gevolgen daarvan te verzachten of te herstellen (arrest De Gezamenlijke Steenkolenmijnen in Limburg/Hoge Autoriteit, reeds aangehaald, blz. 43 en 44).

Het Hof heeft tevens verklaard dat in artikel 67, lid 2, eerste streepje, KS, op grond waarvan in afwijking van artikel 4 KS bij wijze van vrijwaringsmaatregelen staatssteun aan de in artikel 80 KS bedoelde ondernemingen mag worden verleend, geen onderscheid wordt gemaakt tussen steunmaatregelen die specifiek de kolen- en staalsector betreffen en die welke in die sector als gevolg van een algemene maatregel worden toegepast (arrest Commissie/Frankrijk, reeds aangehaald, punt 43). Het Hof heeft aldus geoordeeld dat een preferentieel herdiscontotarief voor de uitvoer een steunmaatregel vormt die in het betrokken geval ingevolge artikel 67, lid 2, KS door de Commissie moest worden goedgekeurd voor zover hij de onder het EGKS-Verdrag vallende sector betrof (zie arrest Commissie/Frankrijk, reeds aangehaald, punt 44).

Ten slotte veroorzaakt staatssteun die wordt toegekend aan een onderneming die onder het EGKS-Verdrag valt, dezelfde mededingingsbeperkende gevolgen, of het nu gaat om een individuele steunmaatregel of om steun die is verleend krachtens een steunregeling die niet specifiek de staal- en kolensector betreft.

Gelet op het voorgaande, moet derhalve worden geconstateerd dat artikel 4, sub c, KS van toepassing is op staatssteun die aan ondernemingen in de kolenmijn- of staalindustrie wordt toegekend krachtens een steunregeling die niet specifiek de staal- en kolensector betreft.

Anders dan de Duitse regering stelt, doet deze uitlegging geen afbreuk aan het nuttig effect van artikel 67 KS. Algemene beleidsmaatregelen kunnen immers een merkbare terugslag teweegbrengen in de concurrentieverhoudingen van de kolenmijn- en staalindustrie in de zin van artikel 67, lid 1, KS, zonder evenwel staatssteun te vormen.

In het onderhavige geval staat vast dat Salzgitter een onderneming is die onder het EGKS-Verdrag valt, en dat de in de litigieuze beschikking bedoelde steunmaatregelen geen vrijwaringsmaatregelen zijn waarop artikel 67, lid 2, eerste streepje, KS van toepassing is.

Hieruit volgt dat het Gerecht geen blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de Commissie terecht had geconcludeerd dat artikel 4, sub c, KS en niet artikel 67 KS van toepassing was op de in de litigieuze beschikking bedoelde steunmaatregelen.

Derhalve kan het eerste onderdeel van het eerste middel niet slagen en moet het worden verworpen.

Met het tweede onderdeel van het eerste middel stelt Salzgitter dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de Commissie terecht artikel 4, sub c, KS en niet artikel 67 KS heeft toegepast op de in de litigieuze beschikking bedoelde steunmaatregelen, omdat de Commissie niet bevoegd was om in het kader van een staalsteuncode de werkingssfeer van artikel 4, sub c, KS uit te breiden.

Volgens Salzgitter biedt artikel 95, eerste en tweede alinea, KS geen toereikende rechtsgrondslag voor een dergelijke wijziging van het EGKS-Verdrag en had de procedure van artikel 96 KS, oude versie, moeten worden gevolgd of ten minste de procedure van de ‘kleine verdragswijziging’, waarin artikel 95, derde en vierde alinea, KS voorziet (advies 1/59 van 17 december 1959, Jurispr. blz. 533).

De Commissie stelt dat zij het EGKS-Verdrag geenszins heeft herzien, aangezien artikel 4, sub c, KS ongewijzigd is gebleven sinds 23 juli 1952.

Gelet op het antwoord op het eerste onderdeel van het eerste middel, moet het tweede onderdeel daarvan ongegrond worden geacht op dezelfde gronden als die welke in het kader van dat eerste onderdeel zijn uiteengezet, en moet het derhalve worden verworpen.

Met het derde onderdeel van het eerste middel stelt Salzgitter dat het Gerecht in de punten 112 en volgende van het bestreden arrest de beschikkingspraktijk van de Commissie onjuist heeft weergegeven. Volgens Salzgitter huldigde de Commissie al vanaf de inwerkingtreding van het EGKS-Verdrag en niet pas aan het begin van de jaren zeventig de opvatting dat artikel 4, sub c, KS alleen van toepassing was op steunmaatregelen die specifiek de kolen- en staalsector betroffen (zie in die zin het in 1963 door de Hoge Autoriteit van de EGKS gepubliceerde rapport met de titel ‘Le Traité CECA de 1952 à 1962’). Salzgitter stelt tevens dat de praktijk van de Commissie met betrekking tot de uitlegging van de artikelen 4, sub c, KS en 67 KS verschilt naargelang de steun is toegekend aan ondernemingen in de kolenmijnsector dan wel aan ijzer- en staalondernemingen.

De Commissie meent dat het feit dat zij vóór de vaststelling van de derde staalsteuncode een ander standpunt heeft verdedigd, niet van belang is voor de door Salzgitter ontvangen steun, omdat dat standpunt vóór 1 januari 1986, de datum van inwerkingtreding van die derde code, nergens is verwoord in een individuele handeling die definitief kon worden en die tot deze onderneming was gericht.

Vastgesteld moet worden dat de beoordeling van de beschikkingspraktijk van de Commissie op het gebied van steun die is toegekend aan ondernemingen die onder het EGKS-Verdrag vallen, geen invloed kan hebben op de uitlegging van de artikelen 4, sub c, KS en 67KS door het Gerecht.

Hieruit volgt dat het derde onderdeel van het eerste middel ongegrond moet worden verklaard.

Het eerste middel van de incidentele hogere voorziening dient derhalve in zijn geheel te worden verworpen.

De Commissie stelt dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de rechtssituatie die resulteerde uit de gelijktijdige toepassing van het EGKS-Verdrag, het EG-Verdrag en de verschillende staalsteuncodes, onzeker en onduidelijk was.

Zij betwist allereerst de opvatting van het Gerecht dat de vaststelling van de tweede en de derde staalsteuncode meebracht dat de goedkeuring die de Commissie in de beschikking van 1971 aan het ZRFG had gegeven, werd ingetrokken.

De Commissie stelt dat de goedkeuring in die beschikking, die was gegeven op basis van het EEG-Verdrag, geen gevolgen kon hebben in het kader van het EGKS-Verdrag en dat de steun aan ijzer- en staalondernemingen waarin het ZRFG voorzag, verboden was vóór de bekendmaking van de eerste staalsteuncode (arrest Commissie/Frankrijk, reeds aangehaald, punten 41–44). Volgens haar is op grond van deze code alleen de bij de beschikking van 1971 en de daaropvolgende besluiten verleende goedkeuring van toepassing verklaard op ijzer- en staalondernemingen en is deze algemene, tijdelijke goedkeuring niet langer van kracht sinds 31 december 1981, de datum waarop de geldigheidsduur van deze code is verstreken (zie in die zin arrest van 24 september 2002, Falck en Acciaierie di Bolzano/Commissie, C-74/00 P en C-75/00 P, Jurispr. blz. I-7869, punten 115 en 116).

De Commissie stelt tevens dat artikel 67 KS niet van toepassing is op staatssteun en dat artikel 4, sub c, KS hulp ‘in welke vorm ook’ verbiedt. De Bondsrepubliek Duitsland heeft haar niet in kennis gesteld van de door Salzgitter ontvangen steun en deze lidstaat kan derhalve niet beweren dat de Commissie deze heeft goedgekeurd op basis van artikel 67 KS.

Vervolgens betwist de Commissie de analyse van het Gerecht dat de vaststelling van de tweede en de derde staalsteuncode heeft geleid tot grotere dubbelzinnigheid wegens de onzekerheid over de toepassing van artikel 6 van die derde code, dat voorziet in de verplichting tot kennisgeving van steunmaatregelen, op steun die op grond van het ZRFG is toegekend aan ijzer- en staalondernemingen, terwijl deze steunregeling reeds was goedgekeurd in het kader van het EG-Verdrag.

Volgens haar voorziet artikel 6 van de derde staalsteuncode op ondubbelzinnige wijze in de verplichting om steunregelingen die door de Commissie uit hoofde van het EG-Verdrag reeds zijn goedgekeurd, aan te melden ten behoeve van de toepassing ervan op ijzer- en staalondernemingen, en dat het onderscheid tussen nieuwe steunmaatregelen en bestaande steunmaatregelen niet relevant is in het kader van het EGKS-Verdrag, dat voorziet in de onmiddellijke afschaffing, zonder uitzondering, van alle steunmaatregelen van de staat.

Salzgitter is van mening dat het Gerecht geen blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting en dat de Commissie in de tweede en de derde staalsteuncode of in enige andere mededeling te kennen had moeten geven dat haar uitlegging van artikel 4, sub c, KS was veranderd (arrest van 29 april 2004, Commissie/Kvaerner Warnow Werft, C-181/02 P, Jurispr. blz. I-5703, punt 41). Salzgitter stelt met name dat de talrijke goedkeuringen van het ZRFG door de Commissie op basis van het EG-Verdrag een gewettigd vertrouwen in de rechtmatigheid van deze wetgeving hebben doen ontstaan.

Volgens Salzgitter is artikel 4, sub c, KS niet van toepassing op algemene maatregelen van de lidstaten die alle economische sectoren betreffen, zoals het ZRFG, hetgeen de Commissie heeft bevestigd in de eerste overweging van de considerans van de eerste en de tweede staalsteuncode. Volgens haar heeft de Commissie artikel 4, sub c, KS in strijd met het gemeenschapsrecht met terugwerkende kracht toegepast, waardoor haar beslissingen inzake investeringen op de lange termijn kunnen worden gehinderd (zie in die zin arrest Falck en Acciaierie di Bolzano/Commissie, reeds aangehaald, punt 119), en wordt deze analyse gesterkt door de beschikkingspraktijk van de Commissie in de steenkolensector, die bestaat in de toepassing van artikel 67 KS op steunmaatregelen die niet specifiek die sector betreffen.

Salzgitter stelt dat op grond van artikel 6 van de derde staalsteuncode, anders dan de Commissie stelt, niet kan worden vastgesteld of uit hoofde van het EGKS-Verdrag in het vervolg kennis moest worden gegeven van de toepassing van de fiscale voorschriften van het ZRFG op ijzer- en staalondernemingen, ondanks de eerder door de Commissie verleende goedkeuring als steunregeling in het kader van het EG-Verdrag.

Salzgitter benadrukt dat de toepassing van het ZRFG op ijzer- en staalondernemingen in ieder geval geen ‘project’ was dat ‘[strekte] tot invoering of wijziging van […] steunmaatregelen’ in de zin van dat artikel, aangezien de steun aan de gebieden langs de grens, waarin het ZRFG voorziet, ruim vóór de inwerkingtreding van de derde staalsteuncode heeft gespeeld.

Zij benadrukt tevens dat artikel 6 van de derde staalsteuncode niet van toepassing was op steun die werd toegekend bij de uitvoering van het ZRFG, omdat deze steun, die werd toegekend op grond van een goedgekeurde steunregeling, bestaande steun vormde (arrest van 5 oktober 1994, Italië/Commissie, C-47/91, Jurispr. blz. I-4635).

Salzgitter is van oordeel dat de Bondsrepubliek Duitsland, door het ZRFG in 1971 bij de Commissie aan te melden in het kader van het EEG-Verdrag, het ZRFG in ieder geval overeenkomstig artikel 67 KS ter kennis van de Commissie had gebracht, en dat de Commissie door de goedkeuring van de op grond van het EG-Verdrag aangemelde fiscale maatregelen impliciet had verklaard dat de betrokken maatregel geen ‘merkbare terugslag teweeg[bracht] in de concurrentieverhoudingen’ van de kolenmijn- en staalindustrie in de zin van artikel 67, lid 1, KS.

De Duitse regering voert in wezen hetzelfde betoog als Salzgitter.

Vooraf dient eraan te worden herinnerd dat, zoals is vastgesteld in punt 39 van dit arrest, het Gerecht geen blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de in de litigieuze beschikking bedoelde steunmaatregelen onder het verbod van artikel 4, sub c, KS vielen.

De Bondsrepubliek Duitsland kan zich dus niet beroepen op een beweerde impliciete goedkeuring door de Commissie van die steunmaatregelen op basis van artikel 67 KS.

Met betrekking tot de redenering van het Gerecht dat de Commissie met ingang van de tweede en de derde staalsteuncode de beschikking van 1971 om zich niet te verzetten tegen de toepassing van het ZRFG, gedeeltelijk zou hebben ingetrokken, hetgeen onzekerheid zou hebben veroorzaakt over de daarop toepasselijke regeling, moet eraan worden herinnerd dat artikel 305, lid 1, EG bepaalt dat ‘[d]e bepalingen van [het EG-]Verdrag […] geen wijziging [brengen] in die van het [EGKS-]Verdrag […], met name wat betreft de rechten en verplichtingen der lidstaten, de bevoegdheden der instellingen van die Gemeenschap en de in dat Verdrag gestelde regels voor de werking van de gemeenschappelijke markt voor kolen en staal’.

Hieruit volgt dat het EG-Verdrag en het EGKS-Verdrag op zichzelf staan en dat het EG-Verdrag noch het afgeleide recht dat op basis daarvan is uitgevaardigd, gevolgen kunnen teweegbrengen in de werkingssfeer van het EGKS-Verdrag (zie in die zin arrest van 6 juli 1982, Frankrijk e.a./Commissie, 188/80–190/80, Jurispr. blz. 2545, punt 31). De bepalingen van het EG-Verdrag zijn slechts subsidiair van toepassing, wanneer het EGKS-Verdrag geen specifieke regeling bevat (zie met name arrest van 15 december 1987, Deutsche Babcock, 328/85, Jurispr. blz. 5119, punten 6–14).

Bijgevolg heeft de Commissie de beschikking van 1971 niet impliciet kunnen intrekken door in artikel 1 van de derde staalsteuncode zowel de steunmaatregelen die specifiek de staalsector betreffen, als de steunmaatregelen die niet specifiek die sector betreffen, te verbieden.

Met betrekking tot de constatering van het Gerecht dat de vaststelling van de tweede en de derde staalsteuncode heeft geleid tot dubbelzinnigheid wegens de onzekerheid over de vraag of de latere toepassing van het ZRFG moest worden aangemeld als ‘project’ in de zin van artikel 6 van die derde code, moet allereerst worden opgemerkt dat dit artikel uitdrukkelijk bepaalt dat de Commissie in kennis moet worden gesteld van projecten strekkende tot toepassing op de staalsector van steunregelingen waarover zij reeds uit hoofde van de bepalingen in het EG-Verdrag uitspraak heeft gedaan.

Bovendien wordt in het EGKS-Verdrag, anders dan in het EG-Verdrag, geen onderscheid gemaakt tussen nieuwe steun en bestaande steun, aangezien artikel 4, sub c, KS puur en simpel door de lidstaten verleende hulp in welke vorm ook verbiedt.

Het Hof heeft tevens geoordeeld dat de verenigbaarheid van steun met de gemeenschappelijke markt, in het kader van de staalsteuncodes, alleen kan worden beoordeeld volgens de regels die gelden op het ogenblik waarop deze steun daadwerkelijk is uitgekeerd (arrest Falck en Acciaierie di Bolzano/Commissie, reeds aangehaald, punt 117).

Hieruit volgt, zoals de Commissie stelt, dat artikel 6 van de derde staalsteuncode duidelijk en ondubbelzinnig voorzag in de verplichting om vanaf de inwerkingtreding van deze code de Commissie in kennis te stellen van steunmaatregelen die uit hoofde van het ZRFG aan Salzgitter konden worden verleend.

Bijgevolg heeft het Gerecht blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de vaststelling van de derde staalsteuncode een impliciete gedeeltelijke intrekking van de in de beschikking van 1971 vervatte goedkeuring van het ZRFG inhield, en dat op grond van artikel 6 van deze code niet duidelijk kon worden vastgesteld of voor de toepassing van het ZRFG, na de vaststelling van deze code, de in dit artikel vastgelegde verplichting tot kennisgeving van ‘projecten’ gold.

De Commissie betwist dat zij vóór het begin van 1998 kennis had van de toepassing van het ZRFG op Salzgitter en dat zij derhalve traag heeft gereageerd.

De Commissie stelt dat steunontvangende ondernemingen in beginsel slechts een gewettigd vertrouwen in de rechtmatigheid van de steun kunnen hebben wanneer deze is aangemeld, en dat een behoedzame ondernemer normaliter in staat zal zijn, zich ervan te vergewissen dat deze procedure is gevolgd (arrest van 20 maart 1997, Alcan Deutschland, C-24/95, Jurispr. blz. I-1591, punt 25). Volgens haar is de door het Gerecht gegeven oplossing schadelijk voor de rechtszekerheid en bevoordeelt zij de ontvangers van onrechtmatige steun.

Salzgitter en de Duitse regering stellen dat de situatie in de reeds aangehaalde zaak Alcan Deutschland anders is, omdat het hier niet gaat om de vraag of een marktdeelnemer inderdaad heeft kunnen vertrouwen op de rechtmatigheid van de handelingen van een nationale autoriteit, maar om de vraag of de Commissie al dan niet met bekwame spoed heeft gehandeld.

Het Gerecht heeft het deel van de litigieuze beschikking waarin de Bondsrepubliek Duitsland werd verplicht om de door Salzgitter ontvangen steun terug te vorderen, tevens nietig verklaard op grond van de overweging dat de Commissie vanaf eind 1988 kennis had van deze steunmaatregelen en dat zij, omdat zij pas in 1998 heeft gereageerd, met de vaststelling van die beschikking het rechtszekerheidsbeginsel had geschonden.

Zonder dat uitspraak hoeft te worden gedaan over de vraag of het Gerecht inderdaad heeft kunnen concluderen dat de Commissie vanaf eind 1988 kennis had van de betrokken steunmaatregelen, hetgeen door de Commissie wordt betwist, moet worden vastgesteld dat de redenering in het bestreden arrest inzake de schending van het rechtszekerheidsbeginsel onjuist is.

Het is juist dat het Hof heeft geoordeeld dat zelfs bij het ontbreken van een door de gemeenschapswetgever vastgestelde verjaringstermijn het fundamentele vereiste van rechtszekerheid zich ertegen verzet dat de Commissie eindeloos kan wachten met de uitoefening van haar bevoegdheden (zie in die zin arrest van 14 juli 1972, Geigy/Commissie, 52/69, Jurispr. blz. 787, punt 21, en, met betrekking tot staatssteun die onder het EGKS-Verdrag valt, arrest Falck en Acciaierie di Bolzano/Commissie, reeds aangehaald, punten 140 en 141).

Wat staatssteun betreft die onder het EG-Verdrag valt, bepaalt artikel 10, lid 1, van verordening (EG) nr. 659/1999 van de Raad van 22 maart 1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (PB L 83, blz. 1) dat indien de Commissie, uit welke bron ook, over informatie beschikt met betrekking tot beweerdelijk onrechtmatige steun, zij die informatie onverwijld aan een onderzoek onderwerpt.

Voorts bepaalt artikel 15 van verordening nr. 659/1999 dat voor de terugvordering van onrechtmatige steun een verjaringstermijn van tien jaar geldt, te rekenen vanaf de dag waarop zij is toegekend. Zoals wordt verklaard in de veertiende overweging van de considerans van deze verordening, is deze verjaringstermijn ingevoerd in het belang van de rechtszekerheid.

Deze regels zijn weliswaar niet als zodanig van toepassing in de werkingssfeer van het EGKS-Verdrag, maar zij zijn op het gebied van staatssteun ingegeven door het fundamentele vereiste van rechtszekerheid. Hieruit volgt dat de Commissie niet eindeloos kan wachten met de uitoefening van haar bevoegdheden, zelfs indien de gemeenschapswetgever niet uitdrukkelijk een verjaringstermijn heeft vastgesteld.

Toch moet niet uit het oog worden verloren dat de aanmelding van staatsteun een kernelement van de communautaire regeling voor het toezicht daarop vormt en dat de ondernemingen die deze steun genieten, geen beroep kunnen doen op een gewettigd vertrouwen in de rechtmatigheid daarvan, wanneer de steun niet met inachtneming van deze procedure is toegekend (arrest Alcan Deutschland, reeds aangehaald, punt 25).

Bovendien moet in aanmerking worden genomen dat de regeling van het EGKS-Verdrag inzake staatssteun zich door de bijzondere striktheid ervan onderscheidt van de regeling van het EG-Verdrag (zie in die zin arrest Falck en Acciaierie di Bolzano/Commissie, reeds aangehaald, punten 101 en 102).

Hieruit volgt dat wanneer in het kader van het EGKS-Verdrag steun is toegekend zonder te zijn aangemeld, een vertraging van de kant van de Commissie bij de uitoefening van haar bevoegdheden tot het houden van toezicht en het gelasten van de terugvordering van die steun, de terugvorderingsbeschikking alleen onrechtmatig maakt in uitzonderlijke gevallen waarin sprake is van kennelijke nalatigheid van de Commissie en een duidelijke schending van haar zorgvuldigheidsplicht.

Het Gerecht heeft dan ook rechtsgeldig kunnen oordelen dat de ontvanger van staatssteun zich kan beroepen op het rechtszekerheidsbeginsel ter ondersteuning van een beroep tot nietigverklaring van een beschikking waarbij terugvordering van die steun wordt gelast, maar het heeft dit beginsel in de voor hem aanhangig gemaakte zaak onjuist toegepast door niet te onderzoeken of de Commissie blijk had gegeven van kennelijke nalatigheid en van duidelijke schending van haar zorgvuldigheidsplicht bij de uitoefening van haar toezichthoudende bevoegdheden, daar alleen op grond daarvan — in uitzonderlijke gevallen — een beschikking van de Commissie waarbij in het kader van het EGKS-Verdrag de terugvordering van niet-aangemelde steun wordt gelast, onrechtmatig kan zijn.

Uit het voorgaande volgt dat de principale hogere voorziening moet worden toegewezen en dat het bestreden arrest moet worden vernietigd voor zover daarbij de artikelen 2 en 3 van de litigieuze beschikking worden nietig verklaard.